6-րդ համարը մեզ հիշեցնում է առաջին գլխի սկիզբը, որում ներկայանում է Նա, ով խոսում է և գործում: «Եվ ինձ ասաց. «Այս խոսքերը հավաստի ու ճշմարիտ են»: Ու Տերը՝ սուրբ մարգարեների հոգիների Աստվածը, ուղարկեց իր հրեշտակին, որ իր ծառաներին ցույց տա այն, ինչ շուտով պետք է լինի» (Հայտն.22:6): Այն բանից հետո, երբ նկարագրվել են Տիրոջ տարբեր գալուստները իրենց համապատասխան համատեքստերում, և արդեն խոսվել է հարսանյաց ընթրիքի, հազարամյա թագավորության, սպիտակ աթոռի առջև վերջին դատաստանի մասին, 7-րդ համարում գրված են հորդորանքի խոսքեր. «Ահա շուտով գալիս եմ. երանի նրան, ով այս գրքի մարգարեության խոսքերը պահում է»: Դա ցույց է տալիս, որ հաղորդված և նկարագրված իրադարձությունները չեն իրականանում ըստ գլուխների ժամանակագրական հերթականության: 7-րդ համարը կարելի է համեմատել առաջին գլխի երրորդ համարի հետ: Իսկական երանությունը, որն իր մեջ ներառում է նաև Լեռան քարոզի և այլ տեղերի երանության պատվիրանները, իր լիակատար իրականացումը կգտնի Հիսուս Քրիստոսի վերադարձի ժամանակ, ճշմարիտ հավատացյալների համար, որոնք հավատացել են այս գրքի մարգարեության խոսքերին և պահել են դրանք: Աստված պահանջում է, որ մենք Իրեն հավատանք Իր Խոսքի համաձայն և սպասենք Իր խոստումներին: Տիրոջ այս խոսքերից հետո խոսում է Հովհաննես տեսանողը որպես ականատես և վկա այն Խոսքի, որը լսել և տեսել է: Նա լսել և տեսել և ամեն ինչ գրել է իրեն ուղղված աստվածային հանձնարարության համաձայն: «Եվ ես՝ Հովհաննեսս, այս բաները լսողն ու տեսնողը, երբ լսեցի ու տեսա, ընկա, որ երկրպագեմ այն հրեշտակի ոտքերի առաջ, որ այս բաները ցույց էր տալիս ինձ: Եվ նա ինձ ասաց. «Զգուշացիր, մի արա այս, որովհետև ես ծառայակից եմ քեզ, քո եղբայր մարգարեներին և այս գրքի մարգարեության խոսքերը պահողներին. Աստծուն երկրպա իր» (Հայտն.22:8,9): Այս խոսքերը ցույց են տալիս, թե ինչքան ցնցված էր Հովհաննեսը: Նա գտնվում էր այդ երկնային պատգամաբերի ներկայության մեջ, որը մի կողմից, հրեշտակ էր, մյուս կողմից համարվում էր եղբայրների և մարգարեների ծառայակից: Ինչպես բազմիցս արդեն նկատել ենք, «հրեշտակ» և «պատգամաբեր» բառերը բնագրում նույնն են: Այդպես է կոչվում պատգամ բերողը, լինի դա Աստծո երկնային թե երկրային պատգամաբեր: Ամեն դեպքում պատիվն ու երկրպագությունը միայն Աստծուն է պատկանում, որովհետև միայն Նա է արժանի երկրպագության: Հովհաննեսին հորդորելուց հետո հրեշտակը նորից խոսեց՝ ասելով. «Այս գրքի մարգարեության խոսքերը մի՛ կնքիր, որովհետև ժամանակը մոտ է» (Հայտն.22:10): Շնորհքի ժամանակի վերջում, երբ վերջին կանչը հնչած կլինի, ամեն մարդ կմնա այն վիճակում, որում գտնվում էր. «Անիրավություն գործողը թող ավելի անիրավանա, և կեղտոտը թող ավելի կեղտոտվի, և արդարը թող ավելի արդարանա, և սուրբը թող ավելի սրբանա» (Հայտն.22:11): Ամեն մարդ, լինի չար թե բարի, փրկված թե կորսված, կմնա այն վիճակում, որն ինքն էր ընտրել: Նրանք, ովքեր արդարացված են, էլ ավելի կգործեն աստվածային արդարությունը, նրանք, ովքեր սրբացված են Ճշմարտությամբ, էլ ավելի կսրբանան, մինչև ամբողջությամբ սուրբ լինեն: Այնժամ Տերը վերջին անգամ է կանչում. «Ահա շուտով գալիս եմ, և իմ վարձը՝ ինձ հետ, որ ամեն մեկին հատուցեմ ըստ իր գործերի» (Հայտն.22:12): Դրանից հետո Նա նորից է ներկայանում, ինչպես առաջին, երկրորդ, երրորդ գլուխներում և 21:6 համարում. «Ես եմ Ալֆան ու Օմեգան, Սկիզբն ու Վերջը, Առաջինն ու Վերջինը» (Հայտն.22:13): Դրանից հետո հնչում է վերջին կանչը և խոստումը. «Երանելի են նրա պատվիրանները պահողները, որովհետև նրանցը կլինի կյանքի ծառի վրա իշխանությունը, և քաղաքի դռնով ներս կմտնեն: Բայց դուրսն են շները, կախարդները, պոռնիկները, սպանողները, կռապաշտները և ամեն ստություն սիրողն ու գործողը» (Հայտն.22:14,15): Այս նկարագրությունից երևում է, որ խոսքը հազարամյա թագավորության մասին է: Նոր երկրում այլևս չկան ստախոսներ, մարդասպաններ և նրանց նման մարդիկ՝ «դրսում մնացողները»