«Եվ այն ձայնը, որ երկնքից լսեցի, ինձ հետ դարձյալ խոսեց ու ասաց. «Գնա՛ վերցրու այն բաց փոքր գիրքը, որ ծովի ու ցամաքի վրա կանգնած հրեշտակի ձեռքին է»: Ես հրեշտակի մոտ գնացի ու նրան ասացի. «Տուր՛ ինձ այդ գրքույկը»: Եվ նա ինձ ասաց. «Ա՛ռ և կե՛ր այն, և սա փորումդ կդառնանա, բայց բերանումդ մեղրի պես քաղցր կլինի»: Եվ գրքույկը հրեշտակի ձեռքից վերցրի ու կերա այն: Եվ բերանումս մեղրի պես քաղցր էր, երբ կերա, փորումս դառնացավ: Եվ ինձ ասաց. «Դու պետք է դարձյալ մարգարեանաս ժողովուրդների, ազգերի, լեզուների և շատ թա ավորների վրա» (Հայտն.10:8-11): Համատեքստից երևում է, թե ինչ է նշանակում «գիրքը ուտել»: Եզեկիել մարգարեն մեզ պատմում է նման մի փորձառության մասին (Եզեկ.2:8- 3.3): Երկու անգամ խորհրդանշական ձևով ցույց է տրվում, որ Աստծո մարդիկ ուտում են Գրքի գլանափաթեթը, ինչը նշանակում է, որ նրանք իրենց մեջ պետք է ընդունեն Աստծո Խոսքը, որ հետո փոխանցեն այն: Դրանից հետո է տեսանողը Աստծո կողմից մարգարեանում ժողովուրդների և թագավորների վրա: Ուշադրություն դարձրեք. այստեղ չի խոսվում Ավետարանի քարոզչության մասին, այլ ժողովուրդների մասին մարգարեանալու: Դրանում մեծ տարբերություն կա: Հայտնության 11-րդ գլխի երկու մարգարեները չեն քարոզելու ժողովուրդներին. նրանք քարոզելու են Իսրայելին, բայց մարգարեանալու են ժողովուրդների մասին: Այժմ հավիտենական Ավետարանը քարոզվում է ժողովուրդներին որպես վկայություն (Մատթ.24-րդ գլուխ): Մինչդեռ երկու մարգարեների ծառայության միջոցով կհնչի «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈւՄ ՏԵՐԸ» խոսքը երկրի ժողովուրդների վերաբերյալ, որոնք կհարվածվեն սարսափելի պատուհասներով: