Հովհաննես առաքյալը աքսորվեց Պատմոս կղզում «Աստծո Խոսքի և Հիսուս Քրիստոսի վկայության համար»: Այնտեղ նա հափշտակվեց Աստծո Հոգով: Նա նախօրոք տեսավ ամենակարևոր իրադարձությունները, որոնք պիտի տեղի ունենային ժամանակի ընթացքում և նույնիսկ Հոգով տեղափոխվեց Տիրոջ օրվա մեջ: Այդ օրը շատ է նկարագրվում թե՛ Հին, թե՛ Նոր Կտակարաններում: Այն ենթադրությունը, որ խոսքը շաբաթ կամ կիրակի օրերի մասին է, թերիմացության արդյունք է և ճշմարիտ չէ: Տիրոջ օրը այն ժամանակաշրջանն է, որը հետևում է շնորհքի և փրկության օրվան (Ես.49:8, 2 Կորնթ.6:2, Եբր.4:7), որը Աստծո հաշվարկներում յոթերորդ օրն է: Աստված հաշվում է օրերով, մինչ մենք հաշվում ենք տարիներով: Աստծո մոտ մեկ օրը մեզ համար հազար տարի է: «Բայց այս մեկն էլ ձեզանից թող ծածուկ չլինի, սիրելինե՛ր, որ Տիրոջ մոտ մեկ օրը հազար տարվա պես է, և հազար տարին՝ ինչպես մեկ օր» (1 Պետր.3:8, Սաղմ.90:4): Ժամանակների սկզբից ի վեր մենք գործ ունենք մարգարեական օրերի յոթ ժամանակաշրջանների հետ, որոնք Աստված սահմանել է մարդկության համար: Կոպիտ հաշվարկով երկու օր, այսինքն՝ երկու հազար տարի է անցել Ադամից մինչև Աբրահամ, երկու հազար տարի է անցել Աբրահամից մինչև Հիսուս, իսկ հիմա մենք հասնում ենք այդ երկու օրերի վերջին, որոնք նաև կոչվում են «վերջին օրեր», որոնց ընթացքում Աստծո Հոգին գործում է երկու հազար տարի տևող շնորհքի ժամանակաշրջանում(Գործք 2:17): Յոթերորդ օրը կլինի երկրի վրա Քրիստոսի խաղաղ թագավորության հազար տարի տևող ժամանակաշրջանը (Հայտն.20-րդ գլուխ): Տիրոջ օրը գալուց առաջ Աստված կամեցավ ուղարկել Եղիա մարգարեին (Մաղաք.4:5): Տիրոջ օրը՝ հավիտենություն մտնելուց առաջ ընկած հազար տարի տևող ժամանակաշրջանը, սկսվում է դատաստանով, որի գագաթնակետը Արմագեդոնի ճակատամարտն է (Հայտն. 16-12-16, 19:11-21, Եզեկ.38:20-23, Հովել 3:9-17): Դրա համար «ամբարիշտների» համար այդ օրը նկարագրվում է որպես անողոք օր, բարկության օր, որում իրականանում է այս խոսքը. «Արեգակը պիտի փոխվի խավարի, և լուսինը՝ արյան, Տիրոջ մեծ ու ահեղ օրը գալուց առաջ» (Հովել 2:38): Նայեք նաև հետևյալ հատվածները՝ Ես. 13-րդ գլուխ, Եզեկ.30:3, Հովել 2:1,2, 3:14, Սոփոն.1:14,15, Գործք 2:20, 2 Պետր.3:10, Գործք 6:12-17 և այլն: Յոթերորդ օրը՝ հազարամյա խաղաղ թագավորությունը, Աստծո հանգստյան օրն է: Այդ օրվա վերջում սատանան նորից է արձակվելու և «Գոգի և Մագոգի» առաջնորդությամբ Աստծուն թշնամի բոլոր զորություններին հավաքելու է վերջին ճակատամարտի համար, որի ժամանակ նրանք մեկընդմիշտ կոչնչանան (Հայտն.20:7-10): Դրանից հետո տեղի է ունենում վերջին դատաստանը, հայտնվում են նոր երկինքն ու նոր երկիրը, և ժամանակը մտնում է հավիտենություն: Փրկության օրվանից առաջ Տեր Աստված ուղարկեց «Իր հրեշտակին»՝ Հովհաննես Մկրտչի կերպարանքով, ճանապարհը պատրաստելու համար (Մաղաք.3:1, Մատթ.11:10 և այլ համարներ): Նա եկավ Եղիայի հոգով և զորությամբ, որպեսզի հինկտակարանյան հայրերի հավատքի մեջ եղողների սրտերը դարձնի Նոր Ուխտի զավակների նոր սկզբին (Մաղաք.4:6, Ղուկ.1:17): «Սա վկայության համար եկավ, որ այն Լույսի համար վկայի, որ բոլորը նրա միջոցով հավատան» (Հովհ.1:7): Նա եկավ կամուրջ գցելու Հին և Նոր Կտակարանների միջև (Ղուկ.16:16), պատրաստեց Տիրոջ ճանապարհը և շավիղ հարթեցրեց մեր Աստծո համար (Ես.40:3, Մարկ.1:1- 4): Տիրոջ օրվանից առաջ եկող մարգարեն հայտնվեց փրկության օրվա վերջում, այսինքն՝ հիմա՝ Եկեղեցու վերջին ժամանակաշրջանում, որպեսզի Նոր Ուխտի զավակների սրտերը դարձնի առաքելական հայրերի հավատքին (Մաղաք.4:6): Աստվածաշնչի վրա հիմնված նրա պատգամը Եկեղեցուն վերադարձնում է իր սկզբնական վիճակին, Աստծո Խոսքի հետ կատարյալ ներդաշնակությանը, որպեսզի Եկեղեցին Հիսուս Քրիստոսի գալստից առաջ ունենա այն ամենը, ինչ ուներ սկզբում: Հոգու զորավոր գործողության միջոցով, որը Սուրբ Գիրքն անվանում է «վերջին անձրև», Եկեղեցին վերադառնում է սկզբնական, աստվածային վիճակին (Հակոբ.5:7,8): Մատթ.17:11 համարում Հիսուսը Մաղաքիա մարգարեի միջոցով հաղորդված ծառայության մասին խոսում է, որպես գալիքում կատարվող ծառայություն. «Իրոք, առաջ Եղիան է գալու և ամեն ինչ վերահաստատելու է» (Մատթ.17:11): Նաև հաստատում է, որ Հովհաննես Մկրտչի ծառայությունը արդեն կատարվել է (Մատթ.17:12,13): Երբ Հովհաննես Մկրտիչը սկսեց քարոզել, նրան երեք հարց տվեցին: Դրանցից մեկը սա էր. «Հապա ո՞վ: Եղիա՞ն ես»: Նա ասաց. «Ո՛չ»» (Հովհ.1:21): 23-րդ համարում նա վկայակոչում է Հին Կտակարանի մարգարեական Խոսքը, որն իրականանում էր իր ծառայության միջոցով: Ինչպես Եղիան վերցրեց տասներկու քարերը, որոնք համապատասխանում են տասներկու ցեղերին և վերանորոգեց Տիրոջ զոհասեղանը, որպեսզի Իսրայելի ժողովրդին կոչ անի վերադառնալ Աստծուն (3 Թագ.18- րդ գլուխ), այնպես էլ նորկտակարանյան Եկեղեցուն տրված վերջին Պատգամի միջոցով տասներկու առաքյալների վարդապետությունը վերականգնվում է և Աստծո ժողովրդին կոչ է արվում վերադառնալ Աստծուն և Նրա Խոսքին: Մենք իսկապես ապրում ենք փրկության պատմության վերջին մասում: Պետրոս առաքյալը Պենտեկոստեից հետո իր երկրորդ քարոզի ժամանակ խոսեց Եկեղեցու վերականգնման խոստումի մասին, երբ Հոգով առաջնորդված ասաց. «Որպեսզի Տիրոջ երեսից հանգստյան ժամանակները գան, և նա ուղարկի նախապես ձեզ համար քարոզված Հիսուս Քրիստոսին, որին երկինքը պետք է ընդունի, մինչև այն ամեն բաների հաստատման ժամանակները, որոնց մասին Աստված խոսեց իր սուրբ մար արեների բերանով սկզբից ի վեր» (Գործք 3:19-21): Արդեն նորկտակարանյան Եկեղեցու սկզբում Սուրբ Հոգին նախօրոք ասել էր Աստծո կողմից օծված շուրթերի միջոցով, թե ինչ էր կատարվելու ժամանակների վերջում, այսինքն՝ Քրիստոսի վերադարձից առաջ ճշմարիտ Եկեղեցին վերադառնալու է այն վիճակին, որում գտնվում էր սկզբնական Եկեղեցին: