22-րդ գլխում երկրային Երուսաղեմը ևս մեկ անգամ է ցույց տրվում տարբեր տեսանկյուններից: Աստծո խորանը, Աստծո տունը տեսանելի կլինի մարդկանց մեջ. Նա Իր փառքով կլցնի երկինքն ու երկիրը, Հին և Նոր Երուսաղեմները: «Երկինքն իմ աթոռն է, և երկիրը՝ իմ ոտքերի պատվանդանըգ» (Ես.66:1, Գործք 7:49): «Ինձ մի մաքուր գետ ցույց տվեց՝ կենդանի ջրի բյուրեղի նման փայլուն, որ Աստծո ու Գառան աթոռից դուրս գալիս: Եվ նրա հրապարակի մեջտեղում, գետի այս կողմին ու այն կողմին կյանքի ծառ կար, որ տասներկու տեսակ պտուղ էր բերում. ամեն մեկ ամիս իր պտուղն էր տալիս, և այն ծառի տերևները ազգերին բժշկելու համար էին» (Հայտն.22:1,2): Եզեկիել մարգարեն դա նկարագրել էր վաղուց և վկայել էր հետևյալը. «Եվ ինձ ետ դարձրեց տան մուտքը, և ահա ջրեր էին դուրս գալիս տան սեմի տակից արևելյան կողմից, որվհետև տան երեսը դեպի արևելքն էր, և ջրերը իջնում էին տան աջ կողմի տակի հարավային սեղանի հարավային կողմից»: «Ահա գետի եզերքին խիստ շատ ծառեր կային այս կողմից և այն կողմից»: «Եվ գետի վրա, նրա եզերքին պիտի այս կողմից և այն կողմից ամեն տեսակ պտղաբեր ծառեր բուսնեն. նրանց տերևը չի թառամի, և նրանց պտուղը չի վերջանա. ամեն ամիս նորից պտուղ պիտի տա, որովհետև նրա ջրերը սրբարանից են դուրս գալիս. և նրանց պտուղը ուտելու համար է և նրանց տերևները՝ բժշկության համար» (Եզեկ.47:1,7,12): Այս նկարագրությունը ցույց է տալիս, որ ազգերը դեռևս այնտեղ կլինեն: Այնտեղ երկուսն էլ կլինեն՝ պտուղները կերակուրի համար և տերևները՝ բժշկության: Ամեն բան օրհնյալ կլինի: Սուրբգրային այս հատվածում 12 ամիսների բաժանումը նույնպես ցույց է տալիս, որ խոսքը վերաբերում է հազարամյա թագավորությանը: Այստեղ մենք պետք է մեծ ուշադրություն դարձնենք ամեն բառին և այն դիտենք ճիշտ տեսանկյունից: Երուսաղեմում չի գտնվի անեծքի ենթակա որևէ բան: Այնուհետև Եսայի մարգարեն նկարագրում է երկրի ընդհանուր վիճակը. «Եվ այլևս պիտի չլինի այնտեղից մի քանի օրական մանուկ, և մի ծեր, որ իր օրերը լրացրած չլինի, որովհետև երիտասարդը պիտի հարյուր տարեկան մեռնի, և հարյուր տարվա մեղավորը պիտի անիծվի» (Ես.65:20): Ժողովուրդները, որոնք մնացած կլինեն, հատկապես Իսրայելից եղողները, որոնք չեն մասնակցելու առաջին հարությանը, հազարամյա թագավորության ժամանակ կշարունակեն սովորական կյանքով ապրել՝ կկառուցեն, կտնկեն, կուտեն և կխմեն, երեխաներ կծնվեն և այլն: «Նրանք պիտի դատարկ տեղը չվաստակեն, և չծնեն թշվառության համար, որովհետև նրանք Տիրոջ օրհնյալների սերունդը կլինեն, և նրանց զավակներն էլ նրանց հետ» (Ես.65:23): Փրկագնվածների վերաբերյալ ասվում է. «գև նրա ծառաները կպաշտեն նրան: Եվ նրա երեսը կտեսնեն, և նրա անունը նրանց ճակատների վրա կլինի: Այնտեղ գիշեր չի լինի. ճրագի և արեգակի լույս պետք չէ նրանց, որովհետև Տեր Աստված լուսավորում է նրանց, և կթագավորեն հավիտյանս հավիտենից» (Հայտն.22:3-5): Գառը դեռևս ցույց է տրվում և անվանվում Աստծո կողքին, որովհետև միայն այն ժամանակ, երբ ժամանակը կմտնի հավիտենություն, Որդին, որ Աստծո հայտնությունն է, կմիաձուլվի Աստծո հետ, որից դուրս է եկել, և Աստված կլինի ամենը ամեն բանի մեջ (1 Կորնթ.15:28): «գ և հետո վախճանը, երբ թագավորությունն Աստծուն ու Հորը կտա, երբ կխափանի ամեն իշխանություն, պետություն և զորություն» (1 Կորնթ.15:24): Եթե նույնիսկ նկարագրությունը հոգնակի թվով է, վերջանում է եզակի թվով. «… նրա ծառաները կպաշտեն նրան: Եվ նրա երեսը կտեսնեն, և նրա անունը նրանց ճակատների վրա կլինի»: Նոր Երուսաղեմում Գառը Իր Հարսի ճրագն է. այստեղ մեզ ասվում է, որ Տեր Աստված տարածում է Իր լույսը, և փրկագնվածները իշխելու են Նրա հետ հավիտենության մեջ: