19-րդ գլխի առաջին մասում նկարագրվում է Գառան հարսանիքի ընթրիքը, բայց նախ խոսվում է այն մասին, որ Աստված Իր ծառաների արյան վրեժն է առել պոռնիկից և դատապարտել է նրան: Փրկագնվածների մեծ բազմության մեծ ցնծությունը երկնքում սկսվում է փառավոր «ալելուիա»-ով. «Ալելու՛իա, փրկություն և փառք, պատիվ ու զորություն մեր Տեր Աստծուն, որովհետև նրա դատաստանները ճշմարիտ ու արդար են, որովհետև նա այն մեծ պոռնիկին նրա պոռնկության մեջ դատեց և իր ծառաների արյան վրեժը նրա ձեռքից առավ»: Եվ երկրորդ անգամ ասացին. «Ալելու՛իա»: Եվ նրա ծուխը բարձրանում էր հավիտյանս հավիտենից: Եվ քսանչորս երեցներն ու չորս կենդանիները վայր ընկան և երկրպագեցին Աստծուն, որ աթոռին նստած էր, ու ասացին. «Ամե՛ն, ալելու՛իա»: Եվ աթոռից մի ձայն դուրս եկավ՝ ասելով. «Օրհնեցե՛ք մեր Աստծուն, ո՛վ նրա բոլոր ծառաներ ու նրանից վախեցողներ, փոքրեր և մեծեր» (Հայտն.19:1-5): Հաղթողների բազմությունը հեռու է տարվել երկրային բոլոր ցավերից, վերափոխվել է և վերադարձել իր երիտասարդության ծաղկուն շրջանին (Հոբ 33:25): Այլևս չկա հոգս, նեղություն, մահ, չկա այլևս որևէ բան, որ հիշեցնի մեղքը, հիվանդությունը, ծերությունը, կա միայն կատարյալ փառք և երջանկություն հավիտյանս հավիտենից: «Ինչ որ աչքը չտեսավ, ու ականջը չլսեց ու մարդու սիրտը չընկավ, այն Աստված պատրաստեց իրեն սիրողների համար» (1 Կորնթ.2:9): «Եվ ես լսեցի կարծես մի բազմության ձայն, և կարծես շատ ջրերի ձայն, սաստիկ որոտմունքի ձայնի նման, որ ասում էր. «Ալելու՛իա, որովհետև Ամենակալ Տեր Աստվածը թագավորեց: Խնդանք և ուրախ լինենք ու փառք տանք Նրան, որ Գառան հարսանիքը եկավ, և նրա կինը պատրաստեց իրեն: Նրան տրվեց, որ սպիտակ, մաքուր և լուսափայլ բեհեզ հագնի (որովհետև բեհեզը սրբերի արդարությունն է)» (Հայտն.19:6-8): Մեծ նեղության ժամանակ երկրային Հարսը հարսանյաց ընթրիքում է Իր երկնային Փեսայի հետ, որի պատկերին և բնությանը վերափոխվել է նա: Անդրանիկների այս խումբը Գառան Հարսն է: Նա լիովին արդարացված է, սրբացված և հագել է մաքուր և լուսափայլ բեհեզ: Աստծո արդարությունը վերադարձվել է նրան Քրիստոսով: Մատթ.25-րդ գլխում խոսվում է Փեսայի և իմաստուն կույսերի մասին, որոնց մասին ասվում է. «գ և պատրաստները նրա հետ հարսանիքի խնջույքի մտան. դուռն էլ փակվեց» (հ.10): Հարսանյաց այս ընթրիքի մասին ազդարարվում է Մատթ.22-րդ գլխում: Այստեղ տեսնում ենք տարբեր ժամանակաշրջանների հրավիրյալներին, որոնք փորձում են պատճառաբանություններ գտնել, բայց վերջում հարսանյաց սրահը լեցուն է: Երբ ընդհանուր հայտարարի ենք բերում աստվածաշնչյան տարբեր հատվածները, տեսնում ենք, որ Հարսը, իմաստուն կույսերը և հրավիրյալները նույն անդրանիկների խումբն է: Քանի որ հարսանյաց ընթրիքի ժամանակ երկնքում մնալը ժամանակավոր է, փրկագնվածները համարվում են հյուրեր, որովհետև հարսանյաց ընթրիքից հետո Տիրոջ հետ վերադառնալու են հազարի տարի Նրա հետ երկրի վրա թագավորելու համար: Այդ արտահայտությունների միջոցով խումբը ցույց է տրվում տարբեր տեսանկյուններից: Որպես կույսեր՝ նրանք անարատ են, որպես Հարս՝ միացած են Փեսայի հետ, որպես ընտրյալ հյուրեր՝ մեծ Ընթրիքի ժամանակ Տիրոջ հետ նստած են նույն սեղանի շուրջը (Մատթ.8:11, Ղուկ.13:29): «Եվ ինձ ասաց.«Գրի՛ր, ՚՚Երանելի են Գառան հարսանիքի ընթրիքին կանչվածները՚՚»: Եվ ինձ ասաց. «Սրանք Աստծո ճշմարիտ խոսքերն են»: Ես նրա ոտքերի առաջ ընկա, որ երկրպագեմ նրան, իսկ նա ինձ ասաց. «Զգույշ կաց, մի՛ արա, ես ծառայակից եմ քեզ ու քո եղբայրներին, որոնք Հիսուս Քրիստոսի վկայությունն ունեն: Տեր Աստծուն երկրպագիր, որովհետև Հիսուսի վկայությունը մարգարեության հոգին է» (Հայտն.19:9,10): Մարգարեության հոգին հանգչում էր մարգարեների վրա, որոնք հաղորդել են Փրկչի գալուստը: Հիսուս Քրիստոսն է փրկության պատմության կենտրոնը: Նրա վկայությունը կարմիր թելի նման անցնում է ողջ Սուրբ Գրքի միջով: Հիսուսի վկայությունը մար<արեության հո<ին է, ոչ թե մարգարեության պարգևը: Շատերն ունեն Հոգու պարգևները, բայց այստեղ խոսվում է Հիսուս Քրիստոսի աստվածային վկայության մասին, որը Նա տալիս է Հայտն.1:8 համարում. «Ես եմ Ալֆան և Օմեգան (սկիզբն ու վերջը),---- ասում է Տերը, Նա, որ է, և որ էր, և որ գալու է՝ Ամենակալը»: Ոչ ոք չի կարող ասել «Հիսուսն է Տերը» (Յահվեն) և դրանով նկատի ունենալ Աստծուն, եթե անձամբ Հոգուց հայտնություն ստացած չլինի: Բոլոր նրանք, ովքեր Տիրոջ մոտ կլինեն, ունեն Աստծո այդ հայտնությունը, դրանով իսկ՝ Հիսուս Քրիստոսի վկայությունը, ինչպես Հոգին հայտնեց Հովհաննեսին: