Այնուհետև Հովհաննեսը տեսավ հարուցյալ և մեծարված Տիրոջը որպես Մարդու Որդի, որն Իր աստվածային վեհությամբ քայլում է յոթ ոսկե աշտանակների մեջտեղում: «Ես հետ դարձա տեսնելու, թե ում ձայնն է ինձ հետ խոսում, ու երբ դարձա, յոթ ոսկի աշտանակներ տեսա: Այն յոթ աշտանակների մեջտեղը՝ մարդու Որդու նման մեկը, երկարաքղանցք պատմուճան հագած, կրծքին ոսկի գոտի կապած: Նրա գլուխը և մազերը սպիտակ բրդի նման էին, ճերմակ՝ ձյան պես, և Նրա աչքերը կրակի բոցի պես էին: Նրա ոտքերը շիկացած պղնձի պես էին, ասես հնոցի մեջ կրակ եղած, իսկ Նրա ձայնը՝ առատահոս ջրերի ձայնի պես» (Հայտն.1:12-15): Յոթ ոսկե աշտանակների խորհրդապատկերի միջոցով մեզ ցույց է տրվում, որ նորկտակարանյան Եկեղեցին, որը մեկը և միակն է, անցնելու է յոթ առանձնահատուկ ժամանակաշրջանների միջով: Տերը Մովսեսին պատվիրել էր ոսկե աշտանակ պատրաստել: Նա պատրաստելու վերաբերյալ ճշգրիտ հրահանգներ էր տվել նրան (Ելից 25:31-40): Զաքարիա մարգարեն վկայում է. «ՏԵսնում եմ, որ ահա մի բոլորովին ոսկի աշտանակ և մի բաժակ նրա գագաթին, և յոթ ճրագ նրա վրա և յոթ խողովակներ այն յոթ ճրագների համար, որ նրա գագաթին են» (Զաք.4:2): Յուղի բաժակը յոթ խողովակներով և յոթ ճրագները խորհրդանշական ձևով ցույց են տալիս, որ նորկտակարանյան Եկեղեցին յոթ ժամանակաշրջանների ողջ ընթացքում անընդհատ ստանում է Սուրբ Հոգու լեցունությունը: «Եվ Իր աջ ձեռքին յոթ աստղեր ուներգ» (հ.16): Տերն Իր ձեռքում ամուր պահում է յոթ աստղերը, որոնք յոթ հրեշտակներն են, այսինքն՝ Եկեղեցու յոթ շրջանների յոթ պատգամաբերները: Աստծո այս պատգամաբերները գերբնական ձևով անմիջական հանձնարարություն են ստացել Աստծո կողմից: Մարդիկ նրանց վրա իշխանություն չունեն, ոչ մի տիեզերաժողով չի կարող ազդել նրանց վրա: Նրանք Եկեղեցու համար ունեն «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ» խոսքը: Հովհաննեսը տեսավ, որ մարդու Որդու բերանից «սրած երկսայրի թուր էր դուրս գալիս, իսկ Նրա երեսը՝ ինչպես արեգակը, որ ճառագայթում է Իր զորությամբ» (Հայտն.1:16): Երկսայրի սուրը Աստծո Խոսքն է, որը դուրս է գալիս Տիրոջ բերանից: Ով ուշադիր կարդա Մարդու Որդու այս նկարագրությունը, կզգա, թե ինչպես այդ տեսիլքը ցնցեց Հովհաննես տեսանողին: Նա ասում է. «Երբ Նրան տեսա, մեռածի պես Նրա ոտքերի առաջ ընկա: Նա Իր աջ ձեռքն ինձ վրա դրեց ու ինձ ասաց. «Մի՛ վախեցիր, ես եմ Առաջինն ու Վերջինը և կենդանի եղողը: Ես մեռած էի և ահա կենդանի եմ հավիտյանս հավիտենից: Ամեն: Եվ դժոխքի ու մահվան բանալիներն ունեմ» (Հայտն.1:17-18): Երբ Տերը մեզ ներկայացվում է որպես Մարդու Որդի, դա Նրան ցույց է տալիս որպես Մարգարե, եթե Նա մեզ ներկայացվում է որպես Աստծո Որդի, դա Նրան ցույց է տալիս որպես Փրկիչ, եթե Նա նկարագրվում է որպես Դավթի Որդի, դա Նրան ցույց է տալիս որպես Թագավոր: