Երբ Գառը բացում է առաջին կնիքը, չորս կենդանիներից մեկը կանչում է որոտման ձայնի պես. «Ե՛կ ու տե՛ս»: Այնուհետև Հովհաննեսը պատմում է. «Եվ տեսա. ահա մի սպիտակ ձի և նրա վրա նստողը մի աղեղ ուներ: Նրան մի պսակ տրվեց, ու նա դուրս եկավ որպես հաղթող և հաղթելու համար» (Հայտն.6:2): Ոչ ոք չի կարող առաջին հայացքից ենթադրել, որ այս խորհրդապատկերի տակ ինչ-որ վատ բան է թաքնված, եթե Սուրբ Հոգուց հայտնություն չստանա: Ցույց է տրվում հակաքրիստոսի զորությունը, որը քողարկված է իր սկզբնական փուլում: Ձիու սպիտակ գույնը ցույց է տալիս, որ այդ զորությունը առաջին հայացքից անմեղ է թվում և դեռևս աղտոտված չէ արյունով: Նա դեռ չուներ այդ հնարավորությունը, որովհետև չուներ աշխարհիկ ոչ մի իշխանություն: Եվ հետո, նա սկզբում գործում էր շատ կրոնական և «քրիստոնեական» ձևով: Մինչդեռ ձիավորը քողազերծվում է որպես խաբեբա: Նա աղեղ ուներ, բայց նետ չուներ, այսինքն՝ նա ընդամենը կեղծակերպիչ է: Ի հակադրություն Քրիստոսի, որի անունն է «Աստծո Բան» (Հայտն. 19:13), նրա հակառակորդը անուն էլ չունի, այլ միայն տիտղոսներ: Պողոսն արդեն խոսել էր այն մարդկանց մասին, որոնք բերելու էին օտար վարդապետություններ, բաժանումներ և աշակերտներին տանելու էին իրենց հետևից (Գործք 20:29-31): Այդ նոր ուղղությունը շուտով սկսեց քարոզել ուրիշ Հիսուս, ուրիշ ավետարան և գտնվել ուրիշ հոգու ազդեցության տակ (2 Կորնթ.11:3-4): Այդ ամենը Աստծո Խոսքից և Հիսուս Քրիստոսի Ավետարանից դուրս է, և հետևաբար անեծքի տակ (Գաղատ.1:6-9): Ոչ մի օգուտ չկա այն բանից, երբ եռանդով պնդում են, թե առաքյալ են, կամ գործում են Քրիստոսի փոխարեն (2 Կորնթ.11:13-15): Խոսքի մեջ հաստատված Եկեղեցին քննեց այդ սուտ ուղղությունը առաջին առաքյալների պատգամի և գործելակերպի միջոցով, և գտավ, որ դրա ներկայացուցիչները ստախոս են (Հայտն.2:2 և այլ համարներ): Միայն այն ժամանակ, երբ այդ գործընթացը զարգացավ, և նիկողայոսյանների ոչ սուրբգրային ուսմունքները և կիրառությունները կենտրոնացան առաջին քրիստոնեական կազմակերպված կրոնի ղեկավարի մեջ, հնարավոր դարձավ նրան պսակավորել: Հնարավոր չէ պսակավորել ուսմունքները և գործերը, այլ միայն այն անձնավորությանը, որի միջոցով դրանք ներկայացվում են: Եվ նա դուրս եկավ, որ կռվի ճշմարիտ հավատացյալների դեմ և հաղթի նրանց: Առաջին կնիքին համապատասխանող զարգացումները տարածվել են մինչև առաջին դարերը: Խոսքից շեղված այդ ուղղությունը բոլոր ոլորտներում գերիշխող դիրք ձեռք բերեց, և Կոստանդինոսի օրոք պետական և կրոնական իշխանությունները միավորվեցին: Այդ ժամանակ եկեղեցին սկսեց ծառայել պետությանը, իսկ պետությունը՝ եկեղեցուն: Առաջին կնիքի ժամանակաշրջանը տարածվում է մինչև եկեղեցու երրորդ շրջանը: Հենց սկզբից հակաքրիստոսի իշխանությունը, որը զարգանում էր Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ Եկեղեցու հետ զուգահեռ, հաստատեց ինքն իրեն: Դա սկսվեց աննկատելի ձևով, նիկողայոսյանների վարդապետական ուղղության միջոցով (Հայտն.2): Հակաքրիստոսի այդ ուղղությունը նկատի ուներ Հովհաննեսը, երբ գրում էր. «Մեզանից դուրս եկան, բայց մեզանից չէին» (1 Հովհ.2:19): Աստվածաշնչյան Եկեղեցուց բաժանված՝ այդ արտաքուստ հավատացյալները թափառում էին այստեղ, այնտեղ և խաբված էին թշնամու կողմից: Հետագայում նրանք քարոզեցին Բաղաամի վարդապետությունը (Հայտն.2:14), որն իր հետևից հոգևոր մահ է բերում, և ի վերջո Հեզաբել կինը, որը սուտ մարգարեուհի է (Հայտն.2:20), դարձավ նրանց համար հոգևոր հեղինակություն: