Անհրաժեշտություն չկա մանրամասն կերպով քննարկելու Եկեղեցուն ուղղված յոթ նամակները. դրանք արդեն քննարկվել են, և քիչ թե շատ ծանոթ են բոլորին: Նախ նկատենք, որ Պատգամը միշտ տրվում է Եկեղեցու հրեշտակին, որն այնուհետև այն փոխանցում է ողջ Եկեղեցուն: Այնուհետև գովեստի խոսքեր են ասվում բարի բաների համար և հանդիմանական խոսքեր սուտ վարդապետությունների համար և այսպես շարունակ: Եկեղեցիներին ուղղված յուրաքանչյուր նամակի վերջում հաղթողներին տրվում են առանձնահատուկ խոստումներ: Այդ խոստումները չեն տրվել միայն հիշատակված տեղական եկեղեցիներին, այլ վերաբերում են նորկտակարանյան Եկեղեցու յոթ շրջանների բոլոր հավատացյալներին: Եկեղեցու պատմիչները մանրամասն կերպով քննարկել են այս յոթ շրջանները: Նրանցից ամենահայտնին դոկտոր Կլարենս Լարկինն է, որն իր «Dispensational truth» գրքի 130-132 էջերում սահմանել է ժամանակի բաշխումը: Աստծո մարդ Ուիլյամ Բրանհամը կիրառել է դասակարգման այդ եղանակը, երբ խոսել է Եկեղեցու յոթ շրջանների վերաբերյալ: Այստեղ նույնպես ներկայացնում ենք ժամանակի այդ բաշխումը: Եկեղեցուն ուղղված յոթ նամակները կանխասող, մարգարեական բնույթ ունեն և կարևոր են փրկության պատմության համար: Միշտ հարուցյալ Տերն է խոսում և գործում: Նամակներից յուրաքանչյուրում Նա տարբեր կերպ է ներկայանում, բայց դա միշտ ուղղված է Եկեղեցու հետ կապին: Եկեղեցին պետք է իմանա, թե ով է Նա, և պետք է լսի Նրա ասածը: Հաղթողներին տրված յոթ խոստումները նույնպես տարբեր են: Տիրոջ վերադարձի ժամանակ Եկեղեցու բոլոր շրջանների արդարները, որոնք հասել են կատարելության և մասնակից են լինելու առաջին հարությանը, կժառանգեն բոլոր խոստումները: Առաջին նամակում կարդում ենք. «Այսպես է ասում այն յոթ աստղերն Իր աջ ձեռքում ունեցողը, որ յոթ ոսկի աշտանակների մեջ ման է գալիս. գիտեմ քո գործերը, քո աշխատանքը, քո համբերությունը, և որ չարերին չես կարողանում տանել, և փորձեցիր նրանց, ովքեր առաքյալ են ձևանում, բայց չեն, ու պարզեցիր, որ սուտ են: Նեղություններ կրեցիր ու համբերություն ունես: Իմ անվան համար աշխատեցիր և չթուլացար: Բայց քո դեմ այս ունեմ, որ Քո առաջին սերը թողել ես: Արդ, հիշի՛ր, թե որտեղից վայր ընկար, ու զղջա՛ և նախկին գործերն արա՛, ապա թե ոչ շուտով կգամ քեզ մոտ և քո աշտանակը իր տեղից կշարժեմ, եթե չապաշխարես: Բայց այս բանն ունես, որ նիկողայոսյանների գործերն ատում ես, որոնք ես էլ եմ ատում» (Հայտն.2:1-6): Խոսվում է Աստծո թագավորության մեջ կատարված աշխատանքի, գործերի և հավատացյալների համբերության մասին: Նրանց ասվում է, որ նրանք փորձել են չար և անազնիվ մշակներին և չեն տանում նրանց: Խոսքը առաքյալ ձևացող մարդկանց մասին է, որոնք Եկեղեցու առաջին շրջանի Խոսքին հավատարիմ հավատացյալների կողմից քողազերծվել են որպես ստախոսներ: Պողոսը նրանց մատնացույց էր արել Գործք 20:28-32 համարներում և մյուս սուրբգրային հատվածներում՝ ասելով, որ իր գնալուց հետո կգան մարդիկ, որոնք սուտ վարդապետություններ կբերեն՝ աշակերտներին իրենց հետևից տանելու համար: Դրա համար նա եկեղեցու երեցներին հորդորում էր արթուն կենալ: Այն ժամանակ հավատացյալների հիշողության մեջ դեռ կենդանի էին սկզբնական քրիստոնեության առաքյալների վարդապետությունն ու գործերը: Նրանք այդ գիտեին. եթե մեկի ուսմունքն ու գործերը չեն համապատասխանում առաքյալների ուսմունքին և գործերին, ուրեմն նա նմանակող է, և նրա հավակնությունները արդարացված չեն: Արդեն քրիստոնեության առաջին սերնդում ոմանք սկսեցին շեղվել բնօրինակից: Մինչդեռ սկզբնական քրիստոնեության բնօրինակը պետք է չափանիշ լինի բոլոր ժամանակների ճշմարիտ հավատացյալների համար և մնա միակ ճշմարիտ օրինակը: Այնուհետև գովեստով խոսվում է հավատացյալների համբերության և Նրա անվան հանդեպ նվիրվածության մասին: Բայց դրան հետևում են հանդիմանական խոսքերը, որովհետև շատերը թողել են իրենց առաջին, բոցավառ սերը: Նրանց հորդորում է ապաշխարել և վերադառնալ առաջին գործերին, այլապես Տերն Ինքը տեղից կշարժի նրա աշտանակը: Իրոք, ի՞նչ օգուտ այն ճրագից, որը լույս չի տալիս: Այլևս մնում է միայն հիշողություն և մեռած ձև: Նորից գովեստի բառեր են ասվում նրա համար, որ նրանք ատում են նիկողայոսյանների գործերը, որոնք տարբերություն են դրել «ծառայող եղբայրների» և լսողների միջև (որոնց սկսեցին անվանել «աշխարհականներ»). այդ գործերը Տերն էլ էր ատում: Սա է այն խոստումը, որը տրված է նրանք, ովքեր լսում են, թե Հոգին ինչ է ասում եկեղեցիներին. «Ով որ հաղթի, նրան կենաց ծառի պտուղից ուտել կտամ, որ Աստծո դրախտում է» (Հայտն.2:7): Առաջին մարդիկ կորցրին Կյանքի Ծառի վրա իրենց իրավունքը և վտարվեցին դրախտից: Այն բանից հետո, երբ փրկագնումը և հաշտությունը լիովին կատարվեցին, ճշմարիտ հավատացյալները նորից ազատ մուտք ունեցան դեպի Կյանքի Ծառը և դրախտ (Ղուկ.23:43): Եփեսոսի եկեղեցու շրջանը տևել է Նոր Ուխտի Եկեղեցու սկզբից մինչև մոտավորապես Ք.Հ. 170 թվականը: