Իններորդ համարում Հովհաննեսը տեսնում է բոլոր ժողովուրդներից և լեզուներից եղող անթիվ բազմությանը «կանգնած աթոռի առաջ, և Գառան առաջ, սպիտակ հանդերձներ հագած և իրենց ձեռքերին՝ արմավենիներ: Եվ բարձրաձայն աղաղակում էին ու ասում. «Փրկությունը մեր Աստծունն է, որ նստում է աթոռի վրա, և Գառանը: Եվ բոլոր հրեշտակները կանգնել էին աթոռի, երեցների և չորս կենդանիների շուրջբոլորը և աթոռի առաջ ընկնում էին երեսների վրա ու երկրպագում էին Աստծուն՝ ասելով. «Ամե՛ն. օրհնությունը, փառքը, իմաստությունը, գոհությունը, պատիվը, կարողությունը և զորությունը մեր Տեր Աստծուն լինեն հավիտյանս հավիտենից: Ամեն»: (Հայտն.7:9-12): Հաղթողների խումբը հափշտակվելու է և ստանալու է Նրա հետ գահի վրա լինելու խոստումը: Մինչդեռ այս խումբը գտնվում է գահի առաջ: Հաղթողներին ասվել էր. «Ով որ հաղթի, նրան իշխանություն կտամ, որ ինձ հետ իմ ահին նստի, ինչպես ես էլ հաղթեցի և իմ Հոր հետ նրա ահին նստեցի» (Հայտն. 3:.21): Նրանք, ովքեր հավատարիմ են մնում մեծ նեղության ժամանակ, հազարամյա Թագավորության հաստատման ժամանակ հայտնվում են գահի առաջ: Այս անթիվ բազմությունը Տեր Աստծուն կպաշտի Նրա տաճարում, բայց չի թագավորի Նրա հետ: «Եվ երեցներից մեկն ինձ հարցրեց. «Սրանք, որ սպիտակ հանդերձներ են հագել, ովքե՞ր են և որտեղի՞ց են եկել»: Եվ ես նրան ասացի. «Տե՛ր, դու գիտես»: Եվ նա ինձ ասաց. «Սրանք են, որ մեծ նեղությունից եկան և իրենց հանդերձները Գառան արյունով լվացին ու սպիտակացրին: Դրա համար Աստծո գահի առաջն են և նրա տաճարում ցերեկ ու իշեր պաշտում են նրան, և ահի վրա նստողը պիտի բնակվի նրանց մեջ: Այլևս ո՛չ կքաղցեն, ո՛չ էլ կծարավեն, և նրանց վրա չի ընկնի ո՛չ արևը, ո՛չ էլ մի տաքություն: Որովհետև Գառը, որ աթոռի մեջ է, կհովվի նրանց ու կառաջնորդի դեպի կենդանի ջրերի աղբյուրներ, և Աստված կսրբի ամեն արտասուք նրանց աչքերից» (Հայտն. 7:13-17): «Ցերեկ և գիշեր» բառերը ցույց են տալիս, որ խոսքը հազարամյա թագավորության մասին է, և ոչ թե հավիտենության, որովհետև հավիտենության մեջ ո՛չ «ցերեկ ու գիշեր» կա, ո՛չ «երեկ և այսօր»: Այս անթիվ բազմությունը, որը Տեր Աստծուն պաշտում է Նրա տաճարում, կազմված է մեծ նեղությունից եկող փրկագնվածներից, բայց Հարս-Եկեղեցին բնակվում է Նոր Երուսաղեմում, որի հետ նույնանում է (Հայտն.21:9 և այլ համարներ): Նոր Երուսաղեմը, որպես Աստծո քաղաք, տաճար չունի: «Եվ նրա մեջ տաճար չտեսա, որովհետև Տեր Աստված Ամենակալն է նրա տաճարը և Գառը: Եվ քաղաքը ո՛չ արեգակի, ո՛չ էլ լուսնի կարիք չուներ, որ նրա մեջ լույս տային, որովհետև Աստծո փառքը լուսավորում էր նրան, և նրա ճրագը Գառն էր» (Հայտն.21:22,23): Այս մեծ բազմությունը, որը ոչ ոք չէր կարող հաշվել, բաղկացած է այն հավատացյալներից, որոնք փրկվել են Գառան արյունով և Աստծո շնորհքով նույնպես սպիտակ հանդերձներ են ստացել, բայց չեն պատկանում հափշտակությանը մասնակցած անդրանիկների խմբին: Նեղությունը չի նրանց մաքրել կամ փրկություն բերել, նրանք մինչ այդ փրկված են եղել, բայց պատրաստ չեն եղել հափշտակությանը: Փրկությունը բոլոր նրանց համար է , ովքեր հաշտված են Աստծո հետ, անկախ նրանից, թե որ խմբին են պատկանում, և դա հնարավոր է միայն Գառան Արյունով: Բարի գործերը կամ նեղությունները երբեք որևէ մեկին չեն փրկել կամ հավիտենական կյանք տվել: Միայն Հիսուս Քրիստոսով Աստված հիմնեց Նոր Ուխտը, Գողգոթայի խաչի վրա թափված արյունով: Նա, ով հավատում է այս ճշմարտությանը, անձամբ հաշտություն է ապրում Աստծո հետ և ստանում է հավիտենական կյանքը: