Այն բանից հետո, երբ Հովհաննեսին ցույց տրվեց այն ամենը, ինչ կապված է երկու վկաների ծառայության հետ, նա տեսավ այս դարաշրջանի վերջը և պատմում է, թե ինչ է կատարվում յոթերորդ հրեշտակի փողի ժամանակ: «Յոթերորդ հրեշտակը փողը փչեց, ու երկնքում մեծ ձայներ եղան, որ ասում էին. «Աշխարհի թագավորությունները մեր Տիրոջն ու նրա Օծյալինը եղան, և նա կթագավորի հավիտյանս հավիտենից»: «Եվ քսանչորս երեցները, որոնք Աստծո առաջ նստած էին իրենց աթոռներին, ընկան իրենց երեսների վրա և երկրպագեցին Աստծուն՝ ասելով. «Գոհանում ենք Քեզանից, Տեր Աստված Ամենակալ, որ էիր, որ ես (և որ գալու ես), որ Քո մեծ զորությունն առար ու թագավորեցիր» (Հայտն.11:15-17): Ինչպես հաղորդվել է Հայտնության 10-րդ գլխում, այդ ժամանակ կատարվում է Աստծո խորհուրդը Քրիստոսով, և Դավթի Որդին մտնում է Իր թագավորությունը: Հետո ժողովուրդների վրա նախնական դատի միջոցով Նա արդարությունը կհռչակի և կդատի հազարամյա թագավորությունից առաջ հարություն առած մեռելներին: Նա կվարձատրի Իր ծառա մարգարեներին և բոլոր սրբերին, որոնք վախեցել են Նրա անունից և մինչև մահ հավատարիմ են մնացել մեծ նեղության ժամանակ: «Ազգերը բարկացան. եկավ քո բարկությունը, ու մեռելներին դատելու ժամանակը, և որպեսզի վարձը տաս քո ծառա մար արեներին, սրբերին և քո անունից վախեցողներին՝ փոքրերին ու մեծերին, և երկիրն ապականողներին ապականես» (Հայտն.11:18): Թագավորության հաստատումից առաջ տեղի ունեցած տարբեր դատաստանների թեմայի վերաբերյալ կան շատ սուրբգրային հատվածներ՝ Ես.2:2-4, Միքիա 4:1-5, Մատթ.25:31-46, Դանիել 7:9-14, Հայտն.20:4-6: Աստծո թագավորության հաստատումից առաջ և հետո տեղի ունեցող դատաստանները նկարագրված են ամենայն մանրամասնությամբ: Նախ հափշտակությանը մասնակցողները պետք է կանգնեն Քրիստոսի ատյանի առաջ: Նրանք պետք է դատվեն, չնայած որ սահմանված են Գառան հարսանիքը տոնելու, հետո աշխարհը դատելու և Տիրոջ հետ թագավորելու համար: Պողոսը գրում է. «Որովհետև բոլորս էլ Քրիստոսի ատյանի առաջ ենք կանգնելու»: «Ուրեմն մեզանից ամեն մեկն իր անձի համար Աստծուն պետք է հաշիվ տա» (Հռոմ.14:10,12): Պողոսը շարունակում է 2 Կորնթ.5:10 համարում. «Որովհետև մենք բոլորս պետք է ներկայանանք Քրիստոսի ատյանի առաջ, որպեսզի ամեն մեկն ընդունի իր մարմնով, ինչ որ կատարել է՝ թե՛ բարի և թե՛ չար»: «Նրա երեսից աներևույթ մի արարած չկա, այլ ամեն բան մերկ է ու բաց նրա աչքերի առաջ. նրան պիտի հաշիվ տանք» (Եբր.4:13): Պողոս առաքյալը վստահ էր Աստծո հանդեպ ունեցած իր դիրքի վրա, բայց տեսնում էր, որ Տերը նաև իր Դատավորն է, որը ամեն դատաստանի ժամանակ արդար դատավճիռ է արձակում: Մինչև Հոր տուն կանչվելը նա վկայում է. «Այսուհետև ինձ մնում է արդարության պսակը, որ Տերը՝ արդար դատավորը կտա ինձ այն օրը. և ոչ միայն ինձ, այլև բոլորին, ովքեր սիրեցին նրա հայտնությունը» (2 Տիմ.4:8): Մինչև թագավորը բարձրանա գահի վրա թագավորելու համար, նա պետք է թագադրվի: Երբ Տերը հարսանյաց ընթրիքից հետո իջնում է, որպեսզի որոշի վերջին ճակատամարտը և մտնի Իր թագավորությունը, շատ պսակներ են դրված Նրա գլխին (Հայտն.19:12): Բոլոր նրանք, ովքեր թագավորելու են Նրա հետ և սահմանված են մասնակից լինելու Նրա թագավորությանը, նույնպես պետք է թագադրվեն, որպեսզի կարողանան Նրա հետ նստել Նրա գահին: Եթե բոլոր հավատացյալները գիտակցեին, որ իրենք պետք է կանգնեն Քրիստոսի ատյանի առաջ, ամեն բան այլ տեսք կունենար Հարս-Եկեղեցու մեջ: Աստծո վախը և վայելչությունը առկա կլիներ նրանց խոսակցություններում և ընդհանրապես կյանքում: «Բայց ասում եմ ձեզ, որ ամեն դատարկ խոսքի համար, որ մարդիկ խոսեն, դատաստանի օրը հաշիվ պետք է տան: Որովհետև քո խոսքերով կարդարանաս և քո խոսքերով կդատապարտվես» (Մատթ.12:36,37): «Տերն Իր ժողովրդին կդատի» (Եբր.10:30):Նախորդ համարներում մեզ ասվում է, թե ովքեր են այդ հավատացյալները և ինչ են նրանք արել: Ոչ մի բան չբացահայտված չի մնա, ոչ մի հարց անպատասխան չի մնա, ոչ մի խնդիր անլուծելի չի մնա: «Ուրեմն ժամանակից առաջ մի՛ դատեք, մինչև որ գա Տերը, որը խավարի ծածուկ բաները լույսի կբերի, և սրտերի խորհուրդներն ի հայտ կբերի, և այն ժամանակ ամեն մեկին գովասանք կլինի Աստծուց» (1 Կորնթ.4:5): Առաքյալը ճիշտ է դասավորել այդ տարբեր և ժամանակագրական առումով իրարից հեռու դատաստանները: Նա գրում է իր համագործակից Տիմոթեոսին. «Արդ այս վկայությունն եմ դնում Աստծո և Տեր Հիսուս Քրիստոսի առաջ, որ դատելու է կենդանիներին ու մեռածներին իր հայտնության և թա ավորության ժամանակ» (2 Տիմ.4:1): Պողոսը Քրիստոսի հայտնությունն է վկայակոչում, երբ ասում է, որ արդար Դատավորը իրեն կտա հաղթողի պսակը, և ոչ միայն իրեն, այլև բոլոր նրանց, ովքեր սիրեցին Նրա <ալուստը: Ողջ Հարս-Եկեղեցին նրանց թվում է: Նա վկայակոչում է նաև կենդանիների և մեռելների դատաստանը, որը տեղի է ունենալու Նրա թա<ավորական իշխանության հաստատման ժամանակ, այսինքն՝ հազարամյա թագավորության սկզբից առաջ: Յուրաքանչյուր հավատացյալի գործերը և Աստծո թագավորությունում արված աշխատանքը նույնպես պետք է քննվի այդ օրը. «Ամեն մեկի գործը հայտնվելու է, որ օրը երևան կհանի: Որովհետև կրակով է հայտնվելու, և ամեն մեկի գործը թե, ինչպիսին է՝ կրակն է փորձելու» (1 Կորնթ.3:13): Այդ պահին՝ հարսանյաց ընթրիքից հետո, բայց Թագավորության սկզբից առաջ, Տերը վերադառնում է կատարելու 2Թես.1:7-10 համարներում գրվածի երկու մասերը. մեկը՝ անհավատների, մյուսը՝ հավատացյալների հանդեպ. «Եվ ձեզ՝ նեղվածներիդ՝ հանգիստ մեզ հետ, իր զորության հրեշտակների հետ երկնքից Տեր Հիսուս Քրիստոսի հայտնվելու ժամանակ: Բոցավառ կրակով վրեժ առնելու նրանցից, ովքեր Ատսծուն չեն ճանաչում ու մեր Տեր Հիսուսի Ավետարանին չեն հնազանդվում, ովքեր պատիժ կրեն՝ հավիտենական կործանումով զրկվելով Տիրոջ երեսից ու նրա փառավոր զորությունից, այն օրը, երբ գա, որպեսզի իր սրբերի մեջ փառավոր լինի ու հիանալի՝ բոլոր հավատացյալների մեջգ» (2 Թես.1:7-10): Հովհ.5:24 համարի և ուրիշ նման հատվածների վրա հիմնված սխալ ուսմունքի պատճառով շատ հավատացյալներ ապրում են այն գիտակցությամբ, թե իրենք երբեք չեն կանգնելու դատաստանի առաջ, և կարող են ապրել այնպես, ինչպես իրենք են ուզում: Հովհ.5:24 համարում մեր Տիրոջ ասած խոսքերը հստակ կերպով վերաբերում են վերջին դատաստանին, որի ժամանակ չեն ներկայանում առաջին հարության մասնակիցները: 24-րդ համարը պետք է նայել 29-րդ համարի հետ. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ ասում եմ ձեզ, թե իմ խոսքը լսողը և ինձ ուղարկողին հավատացողը հավիտենական կյանք ունի և դատաստան չի մտնի, այլ մահից փոխվեց դեպի կյանք»: Այստեղ խոսվում է վերջին դատաստանի՝ սպիտակ աթոռի առաջ տեղի ունեցող դատաստանի մասին: «Սրա վրա մի զարմանաք, որովհետև ժամանակ կգա, որ ամենքը, որ գերեզմաններում են, նրա ձայնը կլսեն: Եվ դուրս կգան նրանք, որ բարի են գործել դեպի կյանքի հարությունը, և նրանք, որ չար են գործել, դեպի դատաստանի հարությունը» (Հովհ.5:24-29): Մեր Տերն առաջին հարությունը կոչում է «կյանքի հարություն», իսկ երկրորդը՝ «դատաստանի հարություն»: Բնականաբար անդրանիկների խումբը չի կանգնում վերջին դատաստանի ժամանակ: Եսայի մարգարեն տեսիլքով տեսավ նաև, թե Աստծո թագավորության հաստատումից առաջ ինչ է կատարվելու օդում եղած զորքերի հետ, որոնք սատանայի հետ շպրտվել են երկրի վրա. «Եվ այն օրը լինելու է, որ Տերը կայցելի բարձանց մեջ բարձանց զորքերին, և երկրի վրա երկրի թագավորներին: Եվ պիտի հավաքվեն, մեկ հավաքված դառնան և կապվեն գուբի մեջ, և պիտի բանտարկվեն բանտի մեջ և շատ օրերից հետո այցելություն պիտի ունենան: Եվ պիտի ամաչի լուսինը, ու արեգակը պատկառի, երբ թա ավորի Զորաց Տերը Սիոն սարի վրա և Երուսաղեմում և պատիվ կլինի իր ծերերի առաջ» (Ես.24:21-23): Աստծո հանդեպ ապստամբ հրեշտակները, ինչպես նաև ապստամբ մարդիկ, որոնք հատուկ կերպով ըմբոստացել են Նրա դեմ, կդատվեն այդ նախնական դատաստանի ժամանակ և միասին կբանտարկվեն, բայց ինչպես գրված է, «շատ օրերից հետո այցելություն պիտի ունենան», այսինքն՝ հազար տարի հետո, վերջին դատաստանի ժամանակ: Սատանան նույնպես հազար տարով կկապվի և կգցվի անդունդը (Հայտն.20:1,2): Մարգարեն ասում էր առաջին հարությանը մասնակցող նահատակների վերաբերյալ. «Քո մեռելները պիտի կենդանանան, իմ մեռելների դիակները պետք է կանգնեն, վեր կացեք և ցնծացեք, ով հողի բնակիչներգ» (նայեք նաև Դան.12:2) «Որովհետև ահա Տերը դուրս է գալիս իր տեղից, որ երկրի բնակիչներին այցելի նրանց անօրենության մասին, և երկիրը պիտի հայտնի իր ընդունած արյունները և պիտի չծածկի այլևս իր սպանվածներին» (Ես.26:19,21): Ուշադրություն պետք է դարձնել այն բանին, որ այստեղ խոսքը նրանց մասին է, որոնք անցյալում, ինչպես նաև ապագայում սպանվում են հալածանքի ժամանակ (Հայտն.6:9-12, 13:15 18:24, 20:4 ): Այստեղ խոսքը բնական մահով մահացած և թաղված մարդկանց մասին չէ. այստեղ գերեզմանները չեն բացվում: Այստեղ խոսքը մեռելների ընդհանուր հարության մասին չէ, այլ, ինչպես երևում է համատեքստից, խոսվում է նահատակների մասին, որոնք իրենց հավատքը կնքել են կյանքի գնով, շատ հաճախ թաղվել են ինչոր փոսերում: Տերը հաշիվ կպահանջի նրանցից, ովքեր մասնակից են եղել այդ հանցանքներին և մեղավոր են դրանցում: Այն փաստից, որ ասվում է «Քո մեռելները պիտի կենդանանան, իմ մեռելների դիակները պետք է կանգնեն», պարզ երևում է, որ այդ մարդիկ Աստծո սեփականությունն են եղել: Հինգերորդ կնիքի զոհասեղանի տակ եղող հոգիներին ասվում է, որ համբերեն, մինչև իրենց եղբայրներն ու ծառայակիցները իրենց նման նահատակություն կրեն: 37-րդ գլխի 1-10 համարներում Եզեկիել մարգարեն մարգարեանում է. «գ և ձեր մեջ շունչ պիտի դնեմ, և դուք պիտի կենդանանաք և պիտի իմանաք, որ ես եմ Տերըգ չորս աշխարհակողմից եկ, ո՛վ շունչ, և փչիր այն սպանվածների վրա, որ կենդանանան» (հհ. 6բ, 9բ): Դա կատարվելու է ապագայում, և վերաբերում է նրանց, ովքեր նեղության ժամանակ սպանվելու են հովտում: Եզեկ.37:11-14 համարների երկորդ մասը արդեն անցյալում է. ահա թե ինչու բազմիցս խոսվում է գերեզմանները բացվելու մասին: «Այսպես է ասում Տեր Եհովան. ահա ես պիտի բանամ ձեր երեզմանները, և ձեզ՝ իմ ժողովուրդը դուրս պիտի հանեմ ձեր երեզմաններից, և ձեզ պիտի տանեմ Իսրայելի երկիրըգ Եվ ես իմ Հոգին ձեր մեջ կդնեմ, և դուք կկենդանանաք, և ես ձեզ կհանգստացնեմ ձեր երկրի վրա, և դուք կիմանաք որ ես Տերս խոսեցի և կատարեցի, ասում է Տերը» (Եզեկ.37:12,14): Մեր Տեր Հիսուսի հարության ժամանակ, ըստ Մատթ.27:51-56 համարների, արդեն դա կատարվել է, և վերաբերում է Հին Կտակարանի ժամանակաշրջանի ընտրյալ սրբերին: «Գերեզմանները բացվեցին, և շատ սուրբ ննջեցյալների մարմիններ հարություն առան: Ու երեզմաններից դուրս գալով՝ նրա հարությունից հետո սուրբ քաղաքը մտան և շատերին երևացին»: Ըստ Հայտն.20:4 համարի մեծ նեղության նահատակները, ոչ թե այն «սպանվածներն» են, որոնք դուրս են գալու գերեզմանից, այլ նրանք, ովքեր կենդանանալու են և մասնակցելու հազարամյա Թագավորությանը: Եզեկ.37-րդ գլխի վերջում Իսրայելի հետ հաստատված ուխտը նորից շեշտվում է: Հայտն.10-րդ գլխում նույնիսկ Ուխտի Հրեշտակը իջնում է երկրի վրա: Հայտն.11:19 համարում Ուխտի տապանակը երկնքում տեսանելի է դառնում. «Եվ Աստծո տաճարը, որ երկնքում էր, բացվեց, և Նրա տապանակը երևաց իր տաճարում, և եղան փայլատակումներ, ձայներ ու որոտումներ, երկրաշարժ ու մեծ կարկուտ»: