Հայտնության 13-րդ գլխի երկրորդ մասը առաջինից էլ ավելի խորհրդավոր է: «Եվ ես երկրից դուրս եկող մի ուրիշ գազան տեսա. նա երկու եղջյուր ուներ գառան նման, բայց խոսում էր վիշապի պես»: Եվ առաջին գազանի ողջ իշխանությունը գործադրում էր նրա առջև ու այնպես էր անում, որ երկիրն ու նրա վրա բնակվողները երկրպագեն այն առաջին գազանին, որի մահացու վերքը լավացել էր» (Հայտն.13:11,12): Այս երկրորդ իշխանությունը դուրս է գալիս երկրից, ոչ թե ժողովուրդների ծովից: Աստվածաշնչյան մարգարեության մեջ Եվրոպայի բազմաթիվ ժողովուրդները համեմատվում են ծովի ջրերի հետ (Հայտն.17:15): Ինչ վերաբերում է երկրորդ գազանին, խոսքը մի իշխանության մասին է, որը գտնվում է մի մայրցամաքում, որում սկզբից չեն եղել շատ ժողովուրդներ և լեզուներ: Գառն այստեղ խորհրդանշում է քրիստոնեական երկիրը, որտեղ կրոնի կատարյալ ազատություն կա, որը եզակի դեպք է այս երկրի վրա: Երկու եղջյուրները խորհրդանշում են աշխարհիկ և կրոնական իշխանությունները: Խոսքը երկրորդ համաշխարհային իշխանության մասին է՝ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների՝ «Եվրոպայի Միացյալ Նահանգների» հետ կապված: Ինչպես մեզ ասվել է, գալիս է այն պահը, երբ երկրորդ գազանը, որը բողոքական կողմնորոշում ունի, սկսելու է խոսել հռոմեական վիշապի լեզվով և իշխանությունը գործադրելու է ի շահ առաջին գազանի: Երկրորդ գազանը այնպես է անում, որպեսզի երկրի բնակիչները ճանաչեն և երկրպագեն առաջին գազանին, որի մահացու վերքը լավացել էր: Երկրորդ գազանը աչքի է ընկնում զարգացումով և տեխնիկական առաջընթացով: «Եվ մեծ նշաններ էր անում. երկնքից երկրի վրա, մարդկանց առջև կրակ էլ էր վայր բերել տալիս: Եվ երկրի վրա բնակվողներին մոլորեցնում էր այն նշաններով, որ նրա ձեռքն էին տրվել, որպեսզի գազանի առաջ գործեր՝ երկրի բնակիչներին ասելով, որ այն գազանի պատկերը պատրաստեին, որ սրի վերք ուներ ու ապրեց» (Հայտն.13:13,14): Ինչ վերաբերում է կրոնական ոլորտին, Պողոս առաքյալը գրում է նրա սուտ նշանների և հրաշքների մասին՝ ի հակադրություն ճշմարիտ նշանների և հրաշքների, որոնք կատարվեցին մեր Տիրոջ և առաքյալների ծառայության մեջ, և հիմա էլ կատարվում են հաստատելու համար Խոսքը. «Նրա գալը սատանայի ներգործությունից է՝ ամեն զորությամբ, սուտ նշաններով ու հրաշքներով և կորուսյալների մեջ անիրավության բոլոր խաբեբայություններով՝ փոխանակ նրա, որ ճշմարտության սերը չընդունեցին, որպեսզի փրկվեն» (2 Թես. 2:9,10): Երկրորդ համաշխարհային իշխանությունը սկզբում եղել է զուտ բողոքական: Եվրոպական երկրներում ապրողները, որոնք փախչում էին կրոնական ճնշումներից և հալածանքներից, նոր հայրենիք գտան այս երկրում: Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդում բողոքականների միությունը Հռոմի համաշխարհային եկեղեցու պատկերն է: Երբ ասվում է, որ պատկերը կյանք է ստանում (հ.15), դա նշանակում է, որ իրեն թույլ է տրվում գոյություն ունենալ, իրեն լիազորություն է տրվում մասնակցել բանավեճերին: Արդեն վաղուց Եկեղեցիների համաշխարհային խորհուրդը բարձրացնում է իր ձայնը, ինչպես օրինակ 1991 թվականին Ավստրալիայի Կանբեռա քաղաքում տեղի ունեցած վեհաժողովի ժամանակ, Պարսից ծոցի պատերազմի կապակցությամբ: Դա կարելի էր քիչ թե շատ չափով սպասել Հռոմի պապից և իր եպիսկոպոսներից, բայց այսօր Եկեղեցիների համաշխարհային խորհուրդը ծանրակշիռ խոսք ունի ասելու: «Եվ նրան իշխանություն տրվեց, որ գազանի պատկերին հոգի տա, որպեսզի պատկերը խոսի էլ ու անի էլ, որ ովքեր գազանի պատկերին չերկրպագեն, սպանվեն» (Հայտն. 13:15): Հետևաբար հալածանքը կուղղվի բոլոր նրանց դեմ, ովքեր համոզմունքով չեն պատկանի ո՛չ Հռոմի կաթոլիկ համաշխարհային եկեղեցուն, ո՛չ բողոքական եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդին: Դանիել մարգարեի գրքում պարզաբանում է տրվում այն բանի վերաբերյալ, թե ինչ է նշանակում գազանի պատկերի երկրպագությունը, որի մասին խոսվում է Հայտնության 13-րդ գլխում: Դանիելի ժամանակ արձանը մարդու պատկեր էր (Դան.2:32,33): Ինչպես մարգարեն տեսիլքում տեսել էր արձանը և նկարագրել, հենց այդպես էլ պատրաստվեց. այն ուներ վաթսուն կանգուն բարձրություն և դրվել էր Բաբելոնի գավառում: Այն ժամանակ դա Միջագետքում գտնվող Բաբելոնն էր, Եփրատ գետի ափերին՝ այժմյան Իրաքում: Վերջին Բաբելոնին պետք է փնտրել Տիբեր գետի ափերին՝ աշխարհի կենտրոնում: Այդպես է հստակորեն ներկայացվում մարգարեական Խոսքում: Այն ժամանակ ճշգրիտ կերպով նկարագրված գազանի զորության տեսանելի արձանը կանգնեցվեց, և բարձր ատյանները ստիպեցին բոլոր ժողովուրդներին, ցեղերին և լեզուներին գալ արձանի հանդիսավոր բացմանը և երկրպագել դրան: «Եվ մունետիկը կանչում էր ուժով.«Ձեզ եմ ասում, ո՛վ ժողովուրդներ, ազգեր և լեզուներ, երբ լսեք փողի, սրնգի, քնարի, ջութակի, տավիղի, տիկի և ամեն տեսակ նվագարանների ձայնը, վայր ընկեք և երկրպագություն արեք այն ոսկի արձանին, որ կանգնեցրեց Նաբուգոդոնոսոր թագավորը, և ով որ չընկնի և երկրպագություն չանի, իսկույն պիտի գցվի կրակով բորբոքված հնոցի մեջ» (Դան.3:4-6): Կրակով բորբոքված հնոցի մեջ գցված երեք մարդկանց պատմությունը հայտնի է բոլորին: Նրանք չէին կարող ենթարկվել այդ հրամանին և երկրպագություն անել կանգնեցված արձանի առջև: Հալածանք եղավ նրանց հանդեպ, ովքեր չէին ուզում ծնկի գալ արձանի առջև, այլ ուզում էին իրենց երկրպագությունը բերել միակ ճշմարիտ Աստծուն, որովհետև Նա է արժանի: Աստծո այդ հավատարիմ երկրպագուները քաջություն ունեցան տիրակալին ասելու. «Ահա մեր Աստվածը, որին մենք պաշտում ենք, կարող է մեզ ազատել կրակով բորբոքված հնոցից, և քո ձեռքից էլ, ո՛վ թագավոր, նա մեզ կազատի: Եվ եթե ոչ, թող քեզ հայտնի լինի, ո՛վ թագավոր, որ քո աստծուն մենք չենք պաշտում և քո կանգնեցրած արձանին երկրպագություն չենք անում» (Դան. 3:17,18): Այս պատմությունը գրվել է քաջալերելու համար բոլոր հավատացյալներին, որոնք վերջում հայտնվելու են նման իրավիճակում: Տերն Իրենների հետ է, և նրանց չի լքում, իսկ նրանք հավատարիմ են մնում մինչև մահ: Վեցապատիկ նկարագրությունը բացահայտում է գաղտնիքը և խորհրդավոր 666 թիվը: Նա, ով կարծում է, որ Աստվածաշնչում նկարագրված խոսող պատկերը հեռուստացույցն է, ընդհանրապես չի հասկացել, թե ինչի մասին է խոսքը: Հեռուստացույցը անշունչ առարկա է, որն ինքն իրենով չի կարող խոսել, այլ միայն հաղորդում է պատկերներն ու հնչյունները, որոնց աղբյուրը ուրիշ վայրում է: 1). Շատ կարևոր է հասկանալ, որ խոսքը որևէ նկարի կամ լուսանկարի մասին չէ, այլ «գազանի պատկերի» (Հայտն.13:15): 2). Ոչ էլ խոսքը որևէ ծածկագրված թվի մասին է, որպեսզի «համաշխարհային համակարգչի» միջոցով ընդհանուր հսկողություն սահմանվի, ինչպես ոմանք մեկնաբանում են կամայականորեն, այլ «գազանի թվի» (Հայտն.13:18) : 3). Ոչ էլ որևէ անվան մասին է, այլ «գազանի անվան» (Հայտն.13:17): 4). Ոչ էլ որևէ անվան թվի մասին է, այլ «նրա անվան թվի» (Հայտն.15:2): 5).Նույն կերպ ոչ թե ցանկացած դրոշմի մասին է խոսքը, այլ «գազանի դրոշմի» (Հայտն.16:2): 6).Ինչպես նաև նրա «անվան դրոշմի» (Հայտն.14:11): Այս համակցության մեջ երևում է, որ ամեն անգամ ելակետը «<ազանն» է, և դա համապատասխանում է ընդհանուր, ինչպես նաև մասնակի նշանակությանը: Միայն նա, ով հասկացել է, որ խոսքը միշտ նույն ելակետի մասին է, կարող է զանազանել կցկտուր, «տնայնագործական» մեկնությունները: Պատկեր հասկացությանը հանդիպում ենք տարբեր համատեքստերում, Աստվածաշնչի առաջին գրքից սկսած. «Եվ Աստված ստեղծեց մարդուն իր պատկերովգ » (Ծննդ.1:27): Աստծո պատկերն այն կերպարանքն էր, որում Անտեսանելին հայտնվում էր տեսանելի ձևով: Քրիստոսը Աստծո պատկերն է, Աստծո զորության նկարագիրը (2 Կորնթ.4:4, Եբր.1:3): Հակառակ կողմում հակաքրիստոսը, որպես կորստյան որդի (2 Թես.2:3), անկում ապրած Արուսյակի երկրային պատկերն է (Ես.14:12): Արուսյակը՝ հակառակորդը, որպես արշալույսի որդի, ինքն իրեն բարձրացրել էր երկնքում, ուզում էր Աստծո նման լինել. նույն բանն է անում այդ մարդը երկրի վրա: Գազանի պատկերը չպետք է դիտել որպես նկար, այլ որպես կենդանի, գոյություն ունեցող մի բան, որը հնարավոր է տեսնել