14-րդ գլխի երկրորդ մասում երկու տարբեր հունձեր են մեզ նկարագրվում: Առաջինը՝ 14-16 համարներում գրվածը վերաբերում է Քրիստոսով երանելիներին. «Եվ տեսա՝ ահա մի սպիտակ ամպ, և ամպի վրա՝ Մարդու Որդու նման մեկը նստած, որ իր գլխին ոսկի պսակ, և իր ձեռքին սուր գերանդի ուներ: Եվ տաճարից մի ուրիշ հրեշտակ դուրս եկավ, որ բարձրաձայն աղաղակում էր ամպի վրա նստողին. «Քո գերանդին ուղարկի՛ր ու հնձի՛ր, որովհետև հնձելու ժամանակը եկել է, քանի որ երկրի հունձը հասել է»: Ամպի վրա նստողն իր գերանդին երկրի վրա գցեց, ու երկիրը հնձվեց» (Հայտն.14:14-16): Սպիտակ ամպի վրա նստած Մարդու Որդին Տեր Հիսուս Քրիստոսն է: Հունձի հետ կապված Հովհաննես Մկրտիչն ասել է. «գ իր ցորենը շտեմարանի մեջ կհավաքի, իսկ հարդն անանցանելի հրով կայրի» (Մատթ.3:12, Ղուկ.3:17): Աշխարհի վերջում Նա Իր ցորենը կհավաքի Իր շտեմարանում: Առակներից մեկում Մարդու Որդին Ինքը ներկայանում է որպես ցորենի հատիկ, որը պետք է գցվի հողի մեջ և մեռնի, որպեսզի նույն սերմից շատ պտուղ բերի: «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. եթե ցորենի հատիկը հողի մեջ չընկնի ու մեռնի, միայն ինքը կմնա, բայց եթե մեռնի, շատ արդյունք կտա» (Հովհ.12:24): Աստվածային սերմն աճում է և, ի վերջո, հասնում է կատարյալ հասունության. «Որովհետև հողն ինքն իրեն պտուղ է տալիս, առաջ՝ խոտ, հետո՝ հասկ, դրանից հետո՝ հասկի մեջ լցված ցորեն: բայց երբ պտուղ տա, շուտով մանգաղը կուղարկի, որովհետև հնձի ժամանակը հասած կլինի» (Մարկ. 4:28,29): Մարդու Որդին է ցանել այդ բարի սերմը. «Բարի սերմը ցանողը Մարդու Որդին է: Արտն աշխարհն է, բարի սերմը նրանք են, որ արքայության որդիներն են, իսկ որոմները չարի որդիներն են» (Մատթ.13:37,38): Նա Իր հրեշտակների հետ (Մատթ.13:39) կդնի Իր գերանդին, կհավաքի հունձը, և Իրեններին կտանի Իր մոտ: Այդ Նրան են աղաղակում. «Քո գերանդին ուղարկի՛ր ու հնձի՛ր, որովհետև հնձելու ժամանակը եկել է, քանի որ երկրի հունձը հասել է» (Հայտն.14:15): Առաջին հարության ժամանակ բոլորի համար ակնհայտ կլինի, որ անդրանիկների ընտրյալ խումբը լիովին վերափոխվել է և ստացել Աստծո Որդու պատկերն ու բնությունը (1Հովհ.3:2):