17-20 համարներում պատմվում է բոլորովին այլ բերքահավաքի մասին, որը վերաբերում է երկրի խաղողին. «Մի ուրիշ հրեշտակ դուրս եկավ տաճարից, որ երկնքում է. սա էլ սուր գերանդի ուներ: Եվ սեղանից մի ուրիշ հրեշտակ դուրս եկավ, որ կրակի վրա իշխանություն ուներ, և սուր գերանդին ունեցողին մեծ աղաղակով գոչեց. «Քո սուր գերանդին ուղարկի՛ր ու երկրի ողկույզները քաղի՛ր, որովհետև նրա խաղողը հասել է»: Եվ հրեշտակն իր գերանդին երկրի վրա գցեց ու երկրի այգու խաղողը քաղեց և գցեց Աստծո բարկության մեծ հնձանի մեջ: Եվ հնձանը քաղաքից դուրս կոխվեց, և արյունը դուրս եկավ հնձանից, մինչև ձիերի սանձը, հազար վեց հարյուր ասպարեզի չափ» (Հայտն.14:17:20): Նա, ով կարդում է զուգահեռ հատվածները, կտեսնի, որ նկարագրված իրադարձության մեջ խոսքը Աստծո բարկության հետևանքների մասին է, բարկություն, որը իր գագաթնակետին կհասնի Իսրայելին թշնամի ուժերի դեմ մղվող վերջին ճակատամարտում: Թե՛ Հին Կտակարանի մարգարեները, թե՛ Նոր Կտակարանի առաքյալները խոսել են այդ մասին: Այս բերքահավաքի ժամանակ բանալի բառերն են «հնձանը» և «վրեժխնդրությունը»: Տերը գոհ չէ այս բերքահավաքից: Խոսքը անկում ապրած և Աստծո դեմ ապստամբած մարդկության մասին է: Սուրբգրային մյուս հատվածների հետ համեմատելով պարզ է դառնում, որ Աստված, Իրեն թշնամի մարդկության հետ հաշվեհարդար է տեսնում հազարամյա թագավորության հաստատումից առաջ: Ինչպես ողկույզներն են հնձանի մեջ ճզմվում, այնպես այդ մարդիկ են նետվելու Աստծո բարկության հնձանի մեջ: Սիրո, շնորհքի և փրկության Աստվածը կդառնա բարկության և դատաստանի Աստված, որովհետև գրված է. «Իմն է վրեժխնդրությունը և հատուցումըգ» (2 Օրին. 32:35): Եսայի 63:2 համարում Նրան հարցնում են. «Ինչու՞ համար կարմիր է քո հագուստը, և քո հանդերձները՝ հնձան կոխողի հանդերձի պես: Հնձանը ես մենակ եմ կոխել, և ժողովուրդներից մեկը չկար ինձ հետ. և ես կոխեցի նրանց իմ բարկությունով, և ոտնահարեցի իմ սրտմտությունով, և նրանց արյունը իմ հանդերձներով տվավ, և իմ բոլոր զգեստները ներկեցի: Որովհետև վրեժխնդրության օր կար իմ սրտում, և իմ փրկվածների տարին եկել էրգ Եվ ես ժողովուրդներին կոխ տվի իմ բարկությունով, և նրանց արբեցրի իմ սրտմտությունով, և նրանց արյունը իջեցրի գետինը» (Ես.63:2-6): «Տերը բարձրից որոտալու է, և իր սուրբ բնակությունից տալու է իր ձայնը, նա իր բնակարանի վրա որոտալու է մեծաձայն, հնձան կոխողների աղաղակի պես պիտի կանչի երկրի բոլոր բնակիչների վրա: Աղաղակը հասնելու է մինչև երկրի ծայրը, որովհետև Տերը վեճ ունի ազգերի հետ, նա դատ է տեսնում ամեն մարմնի հետ. նա ամբարիշտներին սուրի է մատնելու, ասում է Տերը» (Երեմ.25:30,31): Նաև Հովել մարգարեի գրքում կարդում ենք, թե ինչ է լինելու այն օրը, երբ Աստված հաշվեհարդար տեսնի անաստված մարդկության հետ. «Զարթնեն և վեր գան ազգերը Հովսափատի հովիտը, որովհետև այնտեղ պիտի նստեմ բոլոր շրջակա ազգերը դատելու համար: մանգաղը գցեցեք, որովհետև հասել է հունձը, եկեք, իջեք, որովհետև լցվել է հնձանը. ավազանները հորդում են, որովհետև շատ է նրանց չարությունը» (Հովել 3:12,13): Սուրբգրային տարբեր համարներում կարող ենք կարդալ, թե ինչ է կատարվելու Աստծո վրեժխնդրության օրը, որովհետև արդեն Ես.61:2-ում միաժամանակ, միևնույն համարում խոսվում է նաև Աստծո շնորհքի օրվա մասին: Աստված կամենում էր Իր ստեղծած մարդկությանը ընդգրկել Իր ծրագրում և նրանց մասնակից դարձնել Իր մտադրություններին: Քանի որ Նա Ինքը հավիտենական է, Նրա ծրագրերն էլ հավիտենության համար են, անցնում են ժամանակների սահմանից այն կողմ: Նա, ով մտադրված, ներքին ըմբոստությամբ ապստամբել է Արարիչ Աստծո, Փրկիչ Տիրոջ դեմ, այլևս տեղ չի գտնի կատարելության ժամանակ, որովհետև իսկապես Աստծո և մարդկության միջև ներդաշնակությունը կվերականգնվի: Դրա համար մարդկության հետ Աստծո հաշտեցումը Քրիստոսով անհրաժեշտ անձնական փորձառություն է, նախապայման հավիտենությունը Նրա հետ անցկացնելու: