19-րդ գլխի երկրորդ մասում նկարագրվում է, թե ինչպես է Տերը բազմաթիվ պսակներով թագադրված, հարսանյաց ընթրիքից հետո սպիտակ ձիով իջնում, և Նրան ուղեկցում են երկնային զորքերը, որպեսզի զարկի ազգերին և տրորի Ամենակարող Աստծո ահեղ բարկության գինու հնձանը: Այն, ինչ հաղորդվել և նկարագրվել էր Հին և Նոր Կտակարանի տարբեր հատվածներում, այն ժամանակ իրականանում է: Սա, անկասկած, վերջին ճակատամարտն է հազարամյա թագավորությունից առաջ, Տիրոջ մեծ օրը: «Եվ երկինքը բացված տեսա, և ահա մի սպիտակ ձի, և նա, որ վրան նստած էր, կոչվում էր «Հավատարիմ» ու «Ճշմարիտ» և արդարությամբ է դատաստան անում ու պատերազմում: Նրա աչքերը՝ կրակի բոցի պես, ու նրա գլխի վրա՝ շատ պսակներ, և անուն ուներ գրված, որ ոչ ոք չգիտեր, բացի իրենից: Եվ իր վրա արյունով ներկված հանդերձ էր հագել. նրա անունն էր «Աստծո Բան»: Եվ երկնքի զորքերը, սպիտակ և մաքուր բեհեզ հագած, սպիտակ ձիերի վրա գնում էին նրա հետևից: Նրա բերանից սրած սուր էր դուրս գալիս, որպեսզի նրանով ազգերին զարկի. և ինքը նրանց հովվում է երկաթե գավազանով. և ինքը տրորում է Ամենակալ Աստծո ահեղ բարկության ինու հնձանը: Նրա հանդերձի վրա և նրա ազդրի վրա անունն էր գրված՝ «ԹԱԳԱՎՈՐՆԵՐԻ ԹԱԳԱՎՈՐ ՈՒ ՏԵՐԵՐԻ ՏԵՐ» (Հայտն.19:11-16): Այդ պահին այլևս խոսք չի կարող լինել Աստծո շնորհքի և սիրո մասին: Մարդիկ մերժել են Նրա շնորհքն ու սերը և դրանով բերել Նրա դատաստաններն ու բարկությունը: «Մի ուրիշ հրեշտակ տեսա, որ կանգնած էր արեգակի վրա, և բարձրաձայն աղաղակեց՝ ասելով բոլոր թռչուններին, որ թռչում են երկնքում. «Եկե՛ք, հավաքվեցե՛ք մեծ Աստծո ընթրիքին, որ թագավորների մարմիններն ուտեք և հազարապետների մարմինները և հզորների մարմինները, ձիերի և նրանց վրա նստողների մարմինները՝ ազատների ու ծառաների, մեծերի ու փոքրերի» (Հայտն.19:17,18): Եզեկիել մարգարեն ապշեցուցիչ նմանությամբ նկարագրել է այդ վերջին ճակատամարտը, որին մասնակցում են երկրի թագավորները և նրանց զորքերը. «Իսկ դու, մարդու որդի, այսպես է ասում Տեր Եհովան. ասա ամեն թևավոր թռչնին և դաշտի բոլոր գազաններին. ժողովվեցեք ու եկեք՝ հավաքվեցեք շուրջանակի իմ զոհի համար, որ ես զոհել եմ ձեզ համար՝ մեծ զոհ Իսրայելի սարերի վրա, և միս կերեք ու արյուն խմեցեք: Զորավորների միս կերեք և երկրի իշխանների արյունը խմեցեք՝ խոյերի, գառների, նոխազների, զվարակների, որոնք ամենքը Բասանի պարարտներ են: Եվ ճարպ կերեք, մինչև որ կշտանաք, և արյուն խմեցեք, մինչև որ արբենաք այն զոհից, որ զոհեցի ձեզ համար: Եվ կշտացեք իմ սեղանի վրա ձիերով և կառքերով, զորավորներով և ամեն պատերազմական մարդով, ասում է Տեր Եհովան» (Եզեկ.39:17-21): Այդ պահին երկու պատասխանատու անձնավորությունները, այսինքն՝ քաղաքական տիրակալը և կրոնական ղեկավարը բռնվում են և կենդանի-կենդանի գցվում ծծմբով վառված լճի մեջ: «Տեսա գազանին, երկրի թագավորներին ու նրանց զորքերը՝ մեկտեղ հավաքված, որ ձիու վրա նստողի և նրա զորքերի հետ պատերազմեն: Եվ գազանը (քաղաքական ղեկավարը) բռնվեց, նրա հետ՝ սուտ մարգարեն էլ (կրոնական ղեկավարը), որ նրա առաջ սուտ նշաններ էր անում, որոնցով մոլորեցրել էր նրանց, ովքեր գազանի դրոշմն ընդունեցին, և նրանց էլ, ովքեր նրա արձանին երկրպա եցին: Երկուսն էլ կենդանի-կենդանի կրակի լճի մեջ գցվեցին, որ ծծմբով է այրվում» (Հայտն.19:19,20): Այս վերջին ճակատամարտում չեն լինի գերիներ և փախուստի դիմածներ: Հյուսիսից եկած բոլոր զինված ուժերը, որոնք սատանայի ազդեցությամբ դուրս են եկել Իսրայելի դեմ, կոչնչանան. «Մնացածներն սպանվեցին ձիու վրա նստողի սրով, որ նրա բերանից էր դուրս գալիս: Եվ բոլոր թռչունները նրանց մարմիններից կշտացան» (Հայտն.19:21): «Եվ նրա հետ պիտի դատվիմ ժանտախտով և արյունով, և հորդահոս անձրև և կարկուտի քարեր և կրակ ու ծծումբ պիտի տեղամ նրա վրա և նրա գնդերի վրա և նրա հետ եղող շատ ազգերի վրա: Եվ ես պիտի փառավորվիմ և սրբվիմ և ճանաչվիմ շատ ազգերի աչքի առաջին, և պիտի իմանան, որ ես եմ Տերը» (Եզեկ. 38:22,23):