Տասնմեկերորդ գլխում նախ մեզ տրվում է շատ կարևոր մի տեղեկություն այն մասին, թե ինչ է կատարվելու վերջին երեքուկես տարվա ընթացքում, երբ տաճարը վերակառուցվի: Գործող միջազգային իրավունքը պաշտպանում է Աստծուն նվիրված տները ընդհանրապես, բայց ոչ թե դրանք շրջապատող տարածքը: Ահա թե ինչու միայն գավիթը կտրվի հեթանոսներին նեղության երեքուկես տարիների ընթացքում: «Եվ ինձ գավազանի նման մի եղեգ տրվեց: Հրեշտակը կանգնած էր և ինձ ասում էր. «Վեր կաց և չափիր Աստծո տաճարը, սեղանն ու նրա մեջ երկրպագողներին: Իսկ գավիթը, որ տաճարից դուրս է, դուրս թող ու մի՛ չափիր, որովհետև այն հեթանոսներին է տրված: Եվ սուրբ քաղաքը քառասուներկու ամիս կոխ կտան» (Հայտն.11:1,2): Այստեղ խոսվում է մեծ նեղության և հալածանքի մասին, որը տեղի է ունենալու երեքուկես տարի հետո. այդ տարիների ընթացքում երկու մարգարեները ավարտում են իրենց ծառայությունը և տաճարը վերակառուցվում է: Սա ժամանակի ճշգրիտ բաշխումն է և փաստերի կատարյալ նկարագրություն: Նույնիսկ զոհասեղանը չափվեց: Դա մեզ հիշեցնում է Դան.9:27 համարը, որում ասվում է, որ վերջին յոթնյակի մեջտեղում զոհն ու պատարագը կդադարեցվեն: Եզեկիել մարգարեն 40-47 գլուխներում տեսավ Տաճարը և նրանում եղած բոլոր մանրամասները: Նկարագրությունից պարզ երևում է, որ ապագա Տաճարը վերակառուցվելու է առաջին Տաճարի նմանությամբ: Երրորդ Տաճարը՝ Երուսաղեմում գտնվող Աստծո տունը կվերակառուցվի իր սկզբնական տեղում և գոյություն կունենա Հազարամյա Թագավորության ժամանակ: Սուրբգրային բազմաթիվ հատվածներ վկայում են այդ մասին (Ես.2:2,3, 56:7, Եզեկ.47, Անգեա 2:9, Զաք.14:20, Հայտն.7:15 և այլ համարներ): Տաճարի սարը Սիոնի մի մասն է. այդ պատճառով 144000-ը ցույց են տրվում Սիոնի վրա: Ժամանակների բաշխումը և տարբեր իրադարձություններն ուղեկցող հանգամանքների նկարագրությունը այնքան ակնհայտ են, որ դա պետք է պարզ և հստակ լիներ բոլորի համար: Իսկ ինչ վերաբերում է երկու վկաների ծառայությանը, այն նույնպես տևելու է երեքուկես տարի: «Իմ երկու վկաներին իշխանություն կտամ, ու հազար երկու հարյուր վաթսուն օր քուրձ հագած կմարգարեանան» (Հայտն.11:3): Երբ Սուրբ Գիրքը ժամանակի հասկացության համար օգտագործում է այս արտահայտությունները՝ քառասուներկու ամիս կամ հազար երկու հարյուր վաթսուն օր, կամ մի ժամանակ, ժամանակներ և կես, կամ մեկ տարի, երկու տարի և կես տարի, միշտ նկատի ունի Դանիելի յոթանասուներորդ յոթնյակի կեսը: Բայց կարևոր է հասկանալ, թե կանխասված իրադարձությունը յոթնյակի որ կեսին է վերաբերում: Հոգով օծված երկու մարգարեները նաև կոչվում են «ձիթենիներ»: Զաքարիա մարգարեն չորրորդ գլխի 11-14 համարներում նրանց տեսնում է աշտանակի աջ և ձախ կողմերում: Այն փաստը, որ նրանք գտնվում են աշտանակի երկու կողմերում, նշանակում է, որ նրանց ծառայությունը չի կատարվում Եկեղեցու ժամանակաշրջանում: Նրանք հայտնվում են նորկտակարանյան Հարս-Եկեղեցու կատարելությունից և հափշտակությունից հետո, որովհետև միայն դրանից հետո է Իսրայելը փրկվում (Գործք 15:14-16, Հռոմ.11:25): Նա, ով դիտում է նրանց ծառայությունը, անպայմանորեն կմտածի Մովսեսի և Եղիայի մասին, որոնց միջոցով գործում էր Աստծո ամենակարող Խոսքը. այնպես, որ ամենասարսափելի պատուհասները զարկեցին Եգիպտոսը (Ելից 7-12 ): Մովսեսը ջուրն արյուն դարձրեց: Եղիայի ծառայության ժամանակ երկինքը փակվեց երեքուկես տարով, և երկնքից կրակ իջավ (4 Թագ.1): Երկու բաներն էլ կրկնվում են երկու վկաների ծառայության ժամանակ: Ենովքի կյանքում չկա մի բան, որը հիշեցնի երկու վկաների ծառայությունը: Ենովքը, որը Ադամից հետո յոթերորդն է (Ծննդ.5:19-24, Հուդա 14, Եբր.11:5,6), կատարյալ խորհրդապատկերն է այն ճշմարիտ հավատացյալների, որոնք ապրել են Եկեղեցու յոթերորդ ՝ վերջին շրջանում. որոնք մահ չեն տեսնելու, այլ փոխվելու են և հափշտակվելու (1 Կորնթ.15:51-57, 1 Թես.4:13-17): Նաև Մովսեսն ու Եղիան են իջել այլակերպության լեռան վրա և խոսել Տիրոջ հետ (Մատթ.17): Նրանք երկուսն էլ հիշատակվում են Մաղաքիայի մարգարեության մեջ, Հին Կտակարանի վերջին երեք համարներում: Մովսեսը գրել է Թորայի հինգ գրքերը և հրեաների համար ամենամեծ մարգարեն է, իսկ Եղիան ամենակարևորն է իրենց համար, որովհետև ըստ հրեաների սուրբգրային հավատքի նա գալու է Մեսիայի հայտնությունից առաջ: Եսայի մարգարեն նրանց նկարագրում է որպես հերոսներ, խաղաղության դեսպաններ: Հենց հաջորդ համարում ասվում է, որ ուխտը քանդվել է: «Ահա նրանց քաջազունները աղաղակում են դրսում, խաղաղության դեսպանները լաց են լինում դառնապես: Ամայացել են ճանապարհները. դադարել է ճանապարհորդը: Ուխտը քանդել է, քաղաքները անարգել, մարդուն բանի տեղ չի համարում» (Ես.33:7,8): «Հիմա վեր եմ կենալու, ասում է Տերը, հիմա բարձրանալու եմգ» (Ես.33:10): «Սիոնում վախենում են մեղավորները, դող է բռնել կեղծավորներին, թե մեզանից ո՞վ է կարող բնակվել լափող կրակում, մեզանից ո՞վ է կարող բնակվել հավիտենական բոցերում» (Ես.33:14): «Քո աչքերը տեսնելու են թագավորին իր գեղեցկության մեջ, տեսնելու են լայնությունների երկիրը» (Ես.33:17): «Եվ պիտի թափեմ Դավթի տան վրա և Երուսաղեմում բնակվողի վրա շնորհքի և աղոթքի հոգին, և նրանք պիտի մտիկ տան ինձ, որ խոցեցին, և սուգ պիտի անեն նրա վրա միամորի սուգի պես, և պիտի ցավեն նրա վրա, ինչպես որ անդրանիկի վրա կցավեն» (Զաք.12:10): Աստծո օծյալները «Աստծո առյուծներն» են, նրանք բացարձակ աստվածային լիազորություններն ունեն: Այն, ինչ նրանք ասում են Տիրոջ անունով, կատարվում է: Նրանց առաջադրանքը միայն 144000-ին կանչելը չէ. նրանք պետք է նաև դատաստան հռչակեն ժողովուրդների վրա և մարգարեանան նրանց վերաբերյալ, ինչպես ասվում է Հայտն.10-րդ գլխում: Իրենց վկայության վերջում նրանք սպանվելու են. «Եվ երկրի վրա բնակվողները կուրախանան և կխնդան, իրար ընծաներ կուղարկեն, որովհետև այս երկու մարգարեները երկրի վրա բնակվողներին շատ չարչարեցին» (Հայտն.11:10): Բոլոր ժողովուրդներից և լեզուներից եղող մարդիկ կտեսնեն նրանց դիակները: Մինչև դեռևս վերջերս Աստվածաշնչի քննադատները գլուխ էին օրորում, երբ հասնում էին այս հատվածին և հարցնում էին, թե ինչպես է դա հնարավոր: Այսօր հեռուստատեսային հաղորդումների միջոցով, իրոք հնարավոր է, որ ողջ աշխարհը տեսնի նրանց դիակները, և այսպիսով, Աստվածաշունչը այս հարցում էլ մինչև վերջ ճշմարտացի է: Այն ճշմարտացի է ողջ հավիտենության մեջ: «Եվ երեքուկես օր հետո Աստծուց կենդանի հոգի եկավ մտավ նրանց մեջ, և նրանք իրենց ոտքերի վրա կանգնեցին, ու նրանց տեսնողների վրա մեծ ահ ընկավ: Եվ երկնքից մեծ ձայն լսեցի, որ նրանց ասում էր. «Այստեղ բարձրացեք»: Եվ ամպով երկինք բարձրացան, ու նրանց թշնամիները տեսան նրանց: Եվ նույն պահին մեծ երկրաշարժ եղավ, ու քաղաքի տասներորդ բաժինը կործանվեց: Եվ այն երկրաշարժից յոթ հազար մարդիկ սպանվեցին, իսկ մնացածները մեծ ահով բռնվեցին ու երկնքի Աստծուն փառք տվեցին» (Հայտն.11:11-13):