Հայտնության 13-րդ գլխում այլևս չի խոսվում Դանիելի տեսած առաջին երեք թագավորությունների մասին, որովհետև դրանք արդեն անցյալում են: Վերջին օրերում գործ ունենք վերջին մեծ տերության՝ հռոմեական կայսրության հետ, որը ներկայացվում է յոթ գլուխ և տասը եղջյուր ունեցող գազանի միջոցով: Ուշագրավն այն է, որ այդ գազանը նման է սատանային՝ կարմիր վիշապին, որը յոթ գլուխ և տասը եղջյուր ունի (Հայտն.12:3): Այս աշխարհի իշխանը երկրի վրա իր իշխանությունը գործում է «գերիշխանության» միջոցով, հանձին հակաքրիստոսի. «Վիշապը նրան տվեց իր զորությունը, իր գահն ու մեծ իշխանություն» (Հայտն.13:2): Խոսքն, ուրեմն, համաշխարհային իշխանության մասին է, որը դուրս է գալիս որոշակի գահից: Ինչ վերաբերում է յոթ գլուխներին և տասը եղջյուրներին, Աստվածաշնչի շատ վարդապետներ կարծում են, որ խոսքը յոթ կամ տասը առանձնահատուկ պետությունների մասին է: Նրանք հաշվի չեն առնում այն փաստը, որ գազանը միայն գլուխներից և եղջյուրներից չի բաղկացած: Լինեն յոթ, տասը, տասներկու, քսան թե երեսունհինգ պետություններ, դա ոչ մի դեր չի խաղում: Կարևորն այն է, որ «Եվրոպայի միացյալ նահանգներում» կլինեն յոթ կառավարող գլուխներ և տասը հարվածող եղջյուրներ: Ուշագրավն այն է, որ որոշակի գահից իշխանության գործադրման հետ կապված այն մյուս վեց գլուխները չեն հիշատակվում, երբ խոսվում է մահացու վերք ստանալու և վերքը առողջանալու մասին: Ուրեմն խոսքը ղեկավարող երկրի մասին է, հռոմեական կայսրությանը պատկանող մի գլխի մասին, որ մահացու վերք է ստացել: «Նրա գլուխներից մեկը տեսա մահացու խոցված, բայց այդ մահացու վերքը լավացավ» (Հայտն.13:3): Ասվում է, որ միայն մեկ գլուխն է մահացու վերք ստացել, բայց նրա վերքը լավացել է: Մենք պետք է նայենք պատմությանը: Միայն մեկ ազգ է կրել «Գերմանական ազգի հռոմեական սրբազան կայսրություն» պատվավոր տիտղոսը: Պատմագրությունը հաստատում է, որ եղել են գերմանո-հռոմեական կայսրեր, ինչպես նաև գերմանո-հռոմեական պապեր: Ահա թե ինչու է Գերմանիան կանխորոշված եղել լինելու Միացյալ Եվրոպայի առաջատար գլուխը: Նա տնտեսապես ամենաուժեղ և բնակչությամբ ամենամեծ երկիրն է Միացյալ Եվրոպայում: Դրանով է բացատրվում այն, որ Գերմանիայի վերամիավորումից հետո Հռոմի պայմանագրերի իրականացման համար զարգացումը նորից կենտրոնանում է Եվրոպայի կենտրոնական մասի վրա, որովհետև մի առանձնահատուկ դեր է նրան վերապահված: Այդ առանձնահատուկ դերը շեշտվում է ներկա համաշխարհային իշխանության՝ ԱՄՆ-ի կողմից, և համընկնում է աստվածաշնչյան մարգարեության հետ: Գերմանիան ունի ամենաշատ հարևանները, գտնվում է Եվրոպայի կենտրոնում, սահմանակից է արևելյան Եվրոպայի երկրների հետ, և թե՛ աշխարհագրականորեն, թե՛ քաղաքականորեն սահմանված է կապող օղակ լինելու ողջ Եվրոպայի համար: Այս համատեքստում շատ մեծ պարզաբանում է տալիս «սրի վերք» արտահայտությունը (հ.14): Այդ վերքը նրան հասցվել է Հոգու սրով, այսինքն՝ Աստծո Խոսքով (Եփես.6:17), որը երկսայրի սրից ավելի սուր է (Եբր.4:12): Ասվում է, որ ողջ աշխարհը կզարմանա մահացու վերքի առողջանալու վրա (հ.3): Ռեֆորմացիայի օրերում փայլատակեց Հոգու սուրը՝ Աստծո քարոզված Խոսքը: Դրա արդյունքում պետական եկեղեցին, որը միակն էր, որ իշխում էր Եվրոպայի գլխավորող երկրում, գրեթե մահացու հարված ստացավ: Կրոնական բաժանումը տեղի ունեցավ Ռեֆորմացիայի պատճառով: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Գերմանիան ապրեց երկրորդ բաժանումը, այսինքն՝ քաղաքական բաժանումը. այսպիսով եվրոպական մայրցամաքը բաժանվեց արևելքի և արևմուտքի միջև, ինչպես նախկինում՝ բողոքականների և կաթոլիկների: Ո՞վ կարող էր հավատալ կամ լրջորեն հուսալ, որ կկատարվեր այն, ինչ Միացյալ Նահանգների նախագահ Ռոնալդ Ռեյգանը պահանջել էր 1987 թվականին Բեռլին կատարած իր այցելության ժամանակ: Բրանդենբուրգյան որմնապատ դարպասի մոտ, որը հենց խորհրդանշում էր արևելքի և արևմուտքի միջև բաժանումը, նա ասաց. ՚՚Mister Gorbatchev, open this gate, tear down this wall՚՚՝ «Պարոն Գորբաչեվ, բացեք այս դուռը, քանդեք այս պատը»: Երկու տարուց քիչ ավելի ժամանակ անց պատի անկումը և Բրանդենբուրգյան դարպասների բացումը մտավ պատմության մեջ որպես պատմական իրադարձություն: Այդ ժամանակ կատարվեց նաև այն, ինչ Ուիլի Բրանդտը ասել էր. «Միասին գնացողները միասին են աճում», և դա վերաբերում էր թե՛ Գերմանիային, թե՛ ողջ Եվրոպային: Գերմանիայի վերամիավորումը և դրա հետ կապված՝ Եվրոպայի վերամիավորումը վերջին ժամանակների աստվածաշնչյան մարգարեության իրականացումն է: Բաժանումը դադարել է, մահացու վերքը՝ լավացել, քաղաքականությունն ու կրոնը նորից միասին են աճում: Այն ամենը, ինչ պատկանում է հռոմեական կայսրությանը, միավորվում են, և մեր աչքերի առջև նորից բարձրանում է մի համաշխարհային իշխանություն՝ Եվրամիությունը: Ողջ աշխարհը զարմանում է և հիացած դիտում, թե ինչքան արագ, կարծես մեկ գիշերում ամեն բան փոխվում է, թե ինչքան արագ է զարգանում քաղաքականության և կրոնի միավորման գործընթացը: Դարի հաղթանակով՝ «համաշխարհային կոմունիզմի» վրա «համաշխարհային կաթոլիկության» հաղթանակով 1989 թվականին, Սուրբ Գրքում գրվածները իրականացան մեր աչքերի առաջ: Այս ամենը կատարվեց, որպեսզի Հռոմի համաշխարհային կրոնական իշխանությունը գերազանցություն ունենա՝ իշխելու համար այդ վերջին քաղաքական համաշխարհային իշխանության վրա: Ինչ վերաբերում է այդ <ազանի իշխանությանը, խոսքը միայն իշխանության մասին չէ, այլև այն անձնավորության, որը մարմնավորում է այդ իշխանությունը և ներկայացնում այն (Դանիել 7:17 և այլ համարներ): Միացյալ Եվրոպայի գործող նախագահը սահմանափակ իշխանություն ունի, ինչպես բոլոր մյուս նախագահները, կանցլերները, վարչապետները, պետության ղեկավարները. նրանք կարող են փոխվել, չվերընտրվել: Իսկ կրոնական ղեկավարն, ընդհակառակը, միաժամանակ պետության ղեկավարն է, և չի կարող փոխարինվել կամ վերընտրվել. նա ունի մի իշխանություն, որը տարածվում է աշխարհով մեկ: Աստվածաշնչյան մարգարեության մեջ պարզ ասվում է, որ երկուսն էլ՝ կրոնը և քաղաքականությունը կխառնվեն իրար և կմիաբանվեն, ընդ որում գերազանցությունը պատկանում է կրոնական իշխանությանը (նայեք Հայտն.17-րդ գլուխը): Բոլոր հարանվանական եկեղեցիներից միայն Հռոմի կաթոլիկ եկեղեցին ունի պետության կարգավիճակ: Նա սովորականի պես դեսպաններ է փոխանակում աշխարհի պետությունների հետ: Վատիկանը անկախ պետություն է մեկ ուրիշ պետության ներսում, դրա համար պատկանում է յոթին, բայց նաև ութերորդն է, ըստ Հայտն.17:11 համարի: Քաղաքական Եվրոպան լիովին կլինի իր կրոնական ղեկավարի իշխանության տակ, որին կենթարկվի էկումենիզմում միավորված քրիստոնեության մնացած մասը, և որին կընդունեն բոլոր մյուս կրոնները: Նոր համաշխարհային կարգը, որի մասին շատերն են խոսում, ավելի առաջ է գնացել, քան ընդհանրապես կարծում են: Արդեն իսկ հիմա եվրոպական իրավունքը վեր է կանգնած առանձին պետությունների իրավունքից: Այն, ինչ որոշվում է Ստրասբուրգում, Բրյուսելի միջոցով փոխանցվում է Եվրամիության մյուս անդամ պետություններին: Շատ բողոքական երկրներ հակառակվեցին այդ Միությանը, որովհետև գլխի էին ընկնում, թե ուր կարող է դա հասցնել, և թե ով է իրականում առաջնորդում համաաշխարհային քաղաքականությունը: Այնուամենայնիվ, ինչպես գրված է, նրանք էլ ստիպված եղան հարմարվել: Նա, ով չի ուզենա ենթարկվել, կզգա դրա հետևանքները, որովհետև «ո՞վ է այս գազանին նման, կամ ո՞վ կարող է դրա հետ պատերազմել»: Նրան մեծմ եծ բաներ ու հայհոյանք անող բերան տվեց, և քառասուներկու ամիս իր կամեցածն անելու իշխանութիւն տվեց նրան» (Հայտն. 13:5): Ուրեմն ո՞վ է «նա», ում կատարյալ իշխանություն է տրված, և որը ներկայացվում է որպես գազան, որը մեծմ եծ բաներ խոսող բերան ունի: «Եվ նա իր բերանն Աստծո դեմ հայհոյանքով բացեց, որպեսզի հայհոյի Նրա անվանը, Նրա խորանին ու երկնքում բնակվողներին» (Հայտն. 13:6): Այս հատվածում պարզ երևում է, թե ինչի մասին է խոսքը: Հովհ.14-րդ գլխում Տեր Հիսուսը խոստացել էր գնալ և բնակարան պատրաստել Իրենների համար և վերադառնալ նրանց վերև՝ Իր մոտ տանելու: Հափշտակության պահից մինչև հազարամյա թագավորության սկիզբը հաղթողները ապրելու են երկնքում: Այս իսկական «համաշխարհային դիկտատորը», որում միավորված են կրոնական և աշխարհիկ իշխանությունները, իր ամբարտավանության մեջ սահման չի ճանաչում: Մարդիկ նրան կնայեն որպես մարդկային կերպարանքով աստծո, և բոլոր կրոնական և քաղաքական իշխանությունները կենթարկվեն նրան: Դանիել մարգարեն նրա մասին ասում է. «Եվ Բարձրյալի դեմ խոսքեր է խոսելու և Բարձրյալի սուրբերին հարստահարելու է, և խորհելու է, որ ժամանակներն ու օրենքները փոխի, և նրանք պիտի նրա ձեռքը տրվեն մինչև մի ժամանակ, ժամանակներ և կես ժամանակ» (Դան.7:25):Ինչպես Հովհաննեսը, այնպես էլ Դանիել մարգարեն ցույց են տալիս, որ մեծ նեղությունը տևելու է ուղիղ երեքուկես տարի: Իսկ թե ինչքան կտևի այն ճնշումը, որին կենթարկվեն աստվածաշնչյան հավատացյալները հափշտակությունից կարճ ժամանակ առաջ, հայտնի չէ: Երբ խոսվում է այդ հալածանքի մասին, մեր ժամանակակիցներից շատերը թերահավատորեն գլուխ են օրորում: Նույնիսկ կան մարդիկ, որոնք չեն հավատում, որ Հռոմի եկեղեցու բացարձակ իշխանության հազար տարիների ընթացքում մինչև միջին դարերը միլիոնավոր մարդիկ նահատակվել են: Բավական է հիշել հերետիկոսների կեղծ դատերի, խարույկների, ինկվիզիցիայի, Բարդուղիմեոսյան գիշերվա կոտորածի մասին: Շատերի համար անհասկանալի է մնում, որ մեր դարում երրորդ Ռեյխի ժամանակ վեց միլիոն հրեաներ և հարյուր հազարավոր ուրիշ մարդիկ դաժանորեն սպանվել են Հռոմի եկեղեցու գիտությամբ և մասնակիորեն մարդասպանների հետ նրա համագործակցությամբ: «Եվ նրան իշխանություն տրվեց, որ սրբերի հետ պատերազմի և նրանց հաղթի: Եվ նրան իշխանություն տվեց ամեն ցեղի, ժողովրդի, լեզվի և ազգի վրա» (Հայտն.13:7): Դրա հետ կապված լուրջ նախազգուշացում է արվում 10-րդ համարում. «Եթե մեկը գերության քշի, գերության պիտի քշվի, եթե մեկը սրով սպանի, սրով պիտի սպանվի»: Այստեղ է անհրաժեշտ «սուրբերի համբերությունն ու հավատը»: Վերջին ժամանակների այդ կրոնական Գլուխը կճանաչվի նրանով, որ ինքը մարդ լինելով այնպես է անում, որ իրեն պատվեն և մեծարեն Աստծո տեղ: «Նրան կերկրպագեն երկրի վրա բոլոր բնակվողները, որոնց անունները գրված չեն Գառան կյանքի գրքում, որ աշխարհի սկզբից իսկ մորթված է» (Հայտն.13: 8): Նրան բնորոշ մյուս նշանը կուսակրոնությունն է. այդ մասին ասում է Դանիել մարգարեն. «Եվ իր հայրերի աստվածներին մի բան պիտի չհամարի, և կանանց ցանկությունը, և ոչ մի աստված մի բան պիտի չհամարի, որովհետև իրեն ամենից մեծ է համարելու: Սակայն ամրոցների աստծուն իրեն տեղը կպատվիգ» (Դան.11:37). այսինքն՝ իր խաչակրաց արշավանքներով և իր առաջնորդած ամեն տեսակ պատերազմներով: Կուսակրոնությունը հակառակ է սկզբում հաստատված աստվածային կարգին, և Պողոսն այն անվանում է դիվական վարդապետություն (1 Տիմ.4:1-4): Միայն Աստծո ճշմարիտ զավակները կհակառակվեն կրոնական այդ մեծագույն մոլորությանը և մոլորեցնողին. ոմանք հափշտակությունից առաջ, մյուսները՝ այդ իրադարձությունից հետո: Ողջ աշխարհը՝ բոլոր քաղաքական հայտնի գործիչները, կրոնական անհատականությունները, բոլոր դավանանքները, և ինչպես գրված է, ընդհանրապես բոլորը, բացի մորթված Գառան Կյանքի գրքում գրվածներից, նրան կնայեն և նրան կմեծարեն: Արդեն նախկինում, բայց հատկապես Ռեֆորմացիայի օրերից ի վեր Աստվածաշնչի բոլոր վարդապետները, և ամենից առաջ դոկտոր Մարտին Լյութերը, նշել են, որ այդ անձնավորությանը պետք է փնտրել և գտնել պապության մեջ (նայել Դանիելի մարգարեության ներածությունը): Հակառեֆորմացիայի ժամանակ ճիզվիտները մերժեցին այդ գաղափարը և հաստատեցին իրենց մոլորեցուցիչ գաղափարը, ըստ որի հակաքրիստոսը պետք է հրեա լինի: Մինչև մեր ժամանակները այդպես են հավատում նույնիսկ Իսրայելի բարեկամ բողոքականները, որովհետև ռադիոավետարանիչները և քարոզիչները ընդունել են այդ մոլորությունը: Ոմանք էլ հակաքրիստոսին փնտրում են իսլամում: Դա հրեշավոր սուտ է, որում մոլորության հոգին համոզել է իրենց իմաստուն կարծողներին: Որտե՞ղ է Աստվածաշնչում նման բան գրված: Ըստ Թես.2-րդ գլխի, որում նկարագրվում է այդ մարդը, Աստված այդպիսի մարդկանց մատնել է մոլորության ներգործությանը, որովհետև չհավատացին Ճշմարտության Խոսքին: Նրանք հավատացին ստին և կենթարկվեն Աստծո դատաստանին: Ինչպես Քրիստոսը ունի տարբեր անվանումներ, որոնք ցույց են տալիս Նրա ծառայության տարբեր ոլորտները, այնպես էլ տարբեր անվանումներ ունի Նրա հակառակորդը: Ի հակադրություն Քրիստոսի՝ Աստծո Որդու, նա կոչվում է կորստյան որդի: Քրիստոսը ճշմարիտ Մարգարեն է, որը խոստացվել է, իսկ նա սուտ մարգարեն է, որի մասին հաղորդվել է և այլն: Պողոս առաքյալը նրան կոչում է անօրենության մարդ, հակառակորդ, որը գոռոզացած է բոլորի նկատմամբ, որ Աստված կամ Աստծո պաշտոնյա է անվանվում. մինչև որ նա Աստծո տաճարում նստի և ինքն իրեն ցույց տա, որ Աստված է: Քանի որ ինքն իրեն համարում է Աստծո Որդու տեղապահը, դրանից տրամաբանորեն հետևում է, որ նրան պիտի պաշտեն: Նա նաև թույլ է տալիս, որ իրեն կոչեն «Սուրբ Հայր»՝ մի անվանում, որ միայն Աստծուն է պատկանում, և դա հակառակ է Սուրբ Գրքին. «Եվ երկրիս վրա ոչ մեկին ձեզ «Հայր» չկոչեքգ» (Մատթ.23:9): Իր քարոզչության մեջ նա հավակնում է անսխալականության, երբ «իր նստավայրում» է, ինչպես Աստված է անսխալական Իր գահի վրա: Նա ներկայանում է որպես Քրիստոսի տեղապահ, ներկայացուցիչ. թեև Քրիստոսը ներկայացնում է Իրեններին, բայց Ինքը ոչ մեկի կողմից չի ներկայացվում: Հովհաննես առաքյալը բազմիցս այդ խորհրդավոր անձնավորությանը անվանում է «հակաքրիստոս», որը պարզապես նշանակում է, որ այդ մարդը, որը վկայակոչում է Աստծուն և Քրիստոսին, իրականում դեմ է Աստծուն և Նրա Քրիստոսին: Նա իր աշխարհիկ իշխանությամբ սեփական եկեղեցին է կառուցում Քրիստոսի Եկեղեցու կողքին և ոչ մի բաժին չունի Աստծո կողմից Քրիստոսով լիովին կատարված փրկության մեջ: Նա իրեն իրավունք է վերապահում ներելու մեղքերը: Նա հաստատել է ուսմունքներ և կիրառություններ, սեփական դոգմաներ և ավանդույթներ Քրիստոսի Խոսքի կողքին և այդ Խոսքին հակառակ: Հայտնության գիրքը այդ մարդուն, որը հակադրության մեջ է բոլոր ճշմարիտ մարգարեների հետ, կոչում է «սուտ մարգարե»(Հայտն.19:20):