Դրոշմը կարող է լինել երկրային, բայց նաև հոգևոր տարբերակիչ նշան: Մինչդեռ ոչ ոք չի սպասում տեսնել մեկին, որը կրում է գազանի անունը կամ անվան համարը որպես արտաքին, տարբերակիչ նշան: Պողոսն ասել է. «Որովհետև իմ մարմնի վրա ես Տեր Հիսուսի վերքի նշաններն եմ կրում» (Գաղատ.6:17): Նա, անկասկած, արտաքնապես չէր կրում Խաչյալի վերքի նշանները, որը ծաղրանք կլիներ, այլ հոգևորապես: Ո՞րն է այն նշանը, որով տարբերակվում է այդ կրոնական հաստատությունը: Այդ նշանը ճանաչելու համար պետք է վերադառնանք սկզբին, այն ժամանակներին, երբ կազմավորվել է այդ հաստատությունը: Եթե իմանանք, թե ինչով է սկսվել հալածանքը, երբ 4-րդ դարում ծնվեց Հռոմի պետական եկեղեցին, կիմանանք նաև, թե ինչով է այն նորից սկսվելու: Այդ մայր եկեղեցու տարբերակիչ նշանը այն է, ինչ նա ինքն է հնարել՝ երրորդաբանական հավատքը, որն ասում է, որ հավիտենության Աստվածը բաղկացած է երեք անկախ անձնավորություններից, որոնք բոլորն էլ հավասարապես հավիտենական են, ամենագետ և ամենակարող: Այդ երրորդաբանական հավատքը, որը հովանավորվել և հարկադրվել է պետության կողմից, ծառայել է որպես ճնշման գործիք և հազար տարի տևող ամենադաժան հալածանքներն է բերել հրեաների, քրիստոնյաների, մուսուլմանների և այլադավանների հանդեպ: Հետևյալ մեջբերումները ինքնին խոսուն են. «Արևելյան Հռոմ. 26.2.380: Երրորդաբանական հավատքը՝ պետական կրոն: Թեոդոսիոս I Մեծը, որին գահ բարձրացրեց արևմտյան հռոմեական կայսրության կայսր Գրատիանոսը 379 թվականին, Վաղեսի մահից հետո, բոլոր իրեն հպատակ ժողվուրդներին կարգադրեց ընդունել երրորդաբանական հավատքը, այն ձևով, որը վավերացվել է 325 թվականին Նիկիայի տիեզերաժողովի կողմից»: «Կոստանդնուպոլիս. 1.5.381: Երրորդաբանական հավատքը պարտադիր է քրիստոնյաների համար: Երկրորդ էկումենիկ տիեզերաժողովի ժամանակ եպիսկոպոսները վավերացրին 380 թվականի փետրվարին Թեոդոսիոս I-ի հրատարակած հրովարտակը, որում նա կարգադրում է Հռոմի բոլոր հպատակներին ընդունել երրորդաբանական քրիստոնեական հավատքը, որը ձևակերպվել է Նիկիայի տիեզերաժողվում 325 թվականին: Երրորդաբանական հավատքը, որի բովանդակությունն է Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու եռամիասնությունը, հռչակվել է որպես միակ վավերական դավանանք բոլոր քրիստոնյաների համար և բարձրացվել է պարտադիր պետական կրոնի մակարդակին» (B.Harenberg, Chronik der Menschheitsgeschichte, էջ 212): Իսկ գազանի դրոշմը հիմնականում վերաբերում է երրորդության վարդապետությունը, որն ընդունվել է ավանդական բողոքական եկեղեցիների կողմից և պաշտպանվելու է այնպես, ինչպես չի պաշտպանվել հավատքի դավանանքի ոչ մի ուրիշ կետ: Կաթոլիկ եկեղեցում, հիմա նաև բողոքականում, աջ ձեռքով են խաչակնքում: Կոստանդինոս կայսրը, որն իբր թե խաչ է տեսել երկնքում, բազում մարդասպանություններ է գործել: Հետագայում նրա պետական եկեղեցին ներմուծեց խաչակնքումը և այն պարտադիր դարձրեց բոլորի համար: Եռամիասնական այդ խաչակնքումով, որի ժամանակ ասում են «Հանուն Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու.», Հռոմի եկեղեցին կատարել է իր ամենադաժան կոտորածները և խաչակրաց արշավանքները: Հրեաներին և մյուսներին ստիպում էին կամ համբուրել խաչելության պատկերը կամ մեռնել: Ըստ եկեղեցական պատմագրության Կոստանդինոսից առաջ չի եղել երրորդության վարդապետությունը, այլ միայն հեթանոսական երրորդություններ, չկար նաև խաչակնքումը, այլ միայն քրիստոսաբանական վեճեր: Աստվածաշնչյան հավատացյալները խաչ չեն կրում, ոչ էլ խաչակնքում են, այլ նրանք հավատում են աստվածային փրկության գործին, որը Քրիստոսը կատարեց Գողգոթայի խաչի վրա: Նրանք համոզված են, որ Աստված Քրիստոսի մեջ էր՝ հաշտեցնելու համար աշխարհն Իր հետ՝ խաչի վրա կատարված քավության միջոցով: Ինչպես Պողոսը և առաջին քրիստոնյաները իրենք էլ են վկայում. «Ես Քրիստոսի հետ խաչվեցի: Եվ կենդանի եմ, այլևս ոչ թե ես, այլ Քրիստոսն է իմ մեջ կենդանի» (Գաղատ. 2:20): Նաև եկեղեցու պատմությունից գիտենք, որ Քրիստոսից հետո առաջին դարերում ոչ մի Հռոմի կաթոլիկ, ոչ մի հունական ուղղափառ եկեղեցի գոյություն չուներ որպես կազմակերպություն: Կային միայն տարբեր քրիստոնեական ուղղություններ, որոնք Կոստանդինոսի ժամանակներից նրա «Imperium Romanum»-ում համախմբվեցին մեկ եկեղեցու մեջ: Նիկիայի տիեզերաժողովի ժամանակ (325) չկար ոչ մի պապ, ոչ մի կարդինալ, ոչ էլ Կոստանդնուպոլսի (381) և Եփեսոսի (431) տիեզերաժողովների ժամանակ: Պապերի պատմությունը սկսվել է Լևոն առաջինից, Քրիստոսից հետո 441 թվականին: Նիկիայում տարբեր քրիստոնեական ուղղությունների ներկայացուցիչները հավաքվել էին և բուռն կերպով բանավիճում էին: Պետության օգնությամբ էր, որ չորրորդ և հինգերորդ դարերում առաջին կազմակերպված քրիստոնեական դավանանքը դարձավ պետական եկեղեցի: Իրականում դա չի հիմնվել Քրիստոսի կողմից, այդ պատճառով էլ Նրա հետ ոչ մի ընդհանուր բան չունի՝ ո՛չ վարդապետության մեջ, ո՛չ կիրառության: Հալածանքներ բերող այս համաշխարհային հաստատության տարբերակիչ նշանը ներկայացվում է նրա գլխի միջոցով, որը նրա վարդապետության գերագույն հեղինակությունն է: Եթե մեկը դուրս գա Հռոմի եկեղեցու սրբազան դոգմայի, այսինքն՝ նրա երրորդության դեմ, այդ եկեղեցուն մահացու վիրավորանք հասցրած կլինի, և նրա աչքերում հերետիկոս է և մահվան զավակ: Նայեք ապագայի համար արված այս արդիական մեջբերումը. «Քանի որ Վատիկանի II տիեզերաժողովը էկումենիզմի վերաբերյալ դեկրետում (20) հաշվի է առել միայն Աստծո երրորդությանը հավատացող քրիստոնյաներին, ապա պետք է քննել, թե երրորդության հավատքը մերժող առանձին համայնքները ինչ չափով են դեռ կոչվում քրիստոնեական» (Herder-Verlag, Lexikon der Sekten p. 151): Այստեղ այլևս երկխոսության համար տեղ չի մնում: Այդ որոշումն ընդունված է մեկընդմիշտ: Ինչպես կաթոլիկ եկեղեցու հիմնման ժամանակ, այնպես էլ հիմա կաթոլիկ և բողոքական դավանանքների միության ժամանակ, կաթոլիկ եկեղեցու հնարած երրորդության դո<ման հաստատվելու է որպես բացարձակ պարտականություն ամեն քրիստոնյայի համար: Ահա թե ինչու բողոքական միությունը կզորանա և բոլոր ավետարանական եկեղեցիներին կստիպի ընդունել այդ դրոշմը, իսկ պետությունը կօգնի եկեղեցուն. «Եվ նա ստիպում էր բոլորին՝ փոքրերին ու մեծամեծներին, հարուստներին ու աղքատներին, ազատներին ու ծառաներին, որ դրոշմ դնի նրանց աջ ձեռքին կամ ճակատին: Որպեսզի ոչ ոք չկարողանա գնել կամ վաճառել, բացի նրանից ով գազանի դրոշմը կամ նրա անունը կամ նրա անվան համարն ունի»: (Հայտն.13:16,17): Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդին բոլորովին դուր չի գա, որ դեռևս կան բողոքական միություններ, որոնք մերժում են անդամակցել այդ մեծ միությանը: Այդ նրանք են, որոնք հավատում են միակ հավիտենական Աստծուն, որը բացահայտվեց Հիսուս Քրիստոսի մեջ մեր փրկության և ազատագրության համար: Նրանք կմերժեն հակաքրիստոսին, որովհետև որպես միակ Գլուխ ընդունում են Քրիստոսին: Այս դոգման բնութագրվում է Աստծո և Քրիստոսի վերաբերյալ սխալ գիտությամբ: Այդ պատճառով այդ հաստատությունը, ինչպես ոչ մի ուրիշ միություն, հավատացյալների և իրենից տարբեր կերպ հավատացողների հալածանքով անցյալում արդեն մեծ արյունահեղություններ է գործել: Հիմա նորից Մայր- Եկեղեցու դրոշմը չընդունողները հալածանքի կենթարկվեն: Մյուս կողմից, նա ով հավատում է երրորդության վարդապետությանը և մկրտված է եռամիասնական մկրտությամբ, ավտոմատ կերպով կրում է գազանի դրոշմը: Ինչպես հայտնի է, Հռոմի եկեղեցին պնդում է այն հավակնությունը, թե ինքն է միակ փրկարարը, որ միայն իր մեջ է փրկությունը, և միայն իր եկեղեցական խորհուրդների միջոցով կարելի է փրկվել: Պաշտոնական եկեղեցու բարձրաստիճանավորները մարդկանց կյանքում իրենց ծնունդից մինչև մահ կրոնական ծիսակատարություններ են կատարում, և դրա արդյունքը լինում է այն, որ չնայած այն եկեղեցական խորհուրդներին, որոնք պետք է ապահովեին նրանց փրկությունը, նրանք հայտնվում են իրենց իսկ հնարած քավարանի կրակում: Դա՞ է փրկությունը: Սուրբ Գիրքը մեզ ուրիշ փրկության մասին է ասում (Գործք 4:10-12): Պապի եկեղեցին հակադրում է պատարագի զոհաբերությունը Աստծո առաջ միակ վավերական զոհաբերությանը՝ Քրիստոսի զոհաբերությանը: Այնտեղ նշխարը իբր թե վերափոխվում է և դառնում իրական Քրիստոս, որը հերթով մատուցում են, երկրպագում և ուտում: Նրանք, ովքեր չկարողացան Աստծո Քրիստոսի դեմ ուղղված այդպիսի վարդապետություն ընդունել, անիծվեցին տիեզերաժողովների որոշումներով: Իր Խոսքում ահա թե ինչ է Տերն ասում Փրկչի մասին և այն փրկության մասին, որը Նա իրականացրեց կատարյալ կերպով. «Որովհետև այն կամքով մենք սրբվեցինք Հիսուս Քրիստոսի մարմնի մեկ ան ամ զոհվելովգ բայց սա, մեղքերի համար մեկ զոհ մատուցելով, մշտնջենապես Աստծո աջ կողմը նստեցգ որովհետև մեկ զոհով սրբվողներին հավիտյան կատարյալ դարձրեց» (Եբր.10:10,12,14): Փրկության պատմության մեջ Աստված միակն է, որ գործում է Հիսուս Քրիստոսի՝ մեր Տիրոջ միջոցով: Սուրբ Հոգին գործում է փրկության վերաբերյալ Ճշմարտության Խոսքի հռչակման համաձայն: Այդ եկեղեցին գործում է իր սեփական անունով, «Հանուն Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու» ֆորմուլայով, ի հակադրություն Քրիստոսի Եկեղեցու, որը գործում է Աստծո հանձնարարությամբ, Նոր Կտակարանի Ուխտի անունով՝ Տեր Հիսուս Քրիստոսի անունով, որի մեջ է միայն Աստծո փրկությունը ողջ մարդկության համար: Հայտնության 17-րդ գլխում Մայր-Եկեղեցու հետ միացած բոլոր անկախ եկեղեցիների վերաբերյալ արվում է հետևյալ արտահայտությունը. «Մեծ Բաբելոն՝ պոռնիկներիգ մայրը»: Նորից խոսվում է ճակատի վրա արված դրոշմի մասին. «Եվ նրա ճակատին մի անուն էր գրված՝«Խորհուրդ, Մեծ Բաբելոն՝ պոռնիկների ու երկրի գարշելիների մայրը»: Եվ տեսա այն կնոջը՝ սրբերի արյունով ու Հիսուսի վկաների արյունով արբած: Երբ նրան տեսա, մեծ զարմանքով զարմացա»: (Հայտն. 17:5,6): Բողոքական դուստր-եկեղեցիները, որոնք նույնպես ստացել են նույն եռամիասնական վարդապետության դրոշմը, վերադառնում են իրենց մոր գիրկը: Այդպես նա նորից դառնում է Մեծ Բաբելոն, որն արբած է նահատակների արյունով: Հովհաննեսը տեսավ նրան և զարմացավ: Բոլոր նրանք, ովքեր հավատում են երրորդության վարդապետությանը և համապատասխան հարանվանությունների անդամ են, արդեն իսկ կրում են դրոշմը: Նրանք, ովքեր աստվածաշնչյան համոզմունքից ելնելով չեն միանա այդ դոգմային, կհալածվեն: Նույն կերպ և նույն նշանով, որով եկեղեցին սկսեց առաջին հալածանքը, կիրա<ործի նաև վերջինը: Ողբերգականն այն է, որ մոլորությունը ճշմարտանման կհամարվի, որպեսզի, եթե հնարավոր լիներ, ընտրյալներն էլ մոլորվեին (Մատթ.24:24): Մատթեոսի ավետարանի 7-րդ գլխի 21-րդ համարից սկսած Տերը խոսում է նրանց մասին, ովքեր ասում են, որ մեծ գործեր են արել, ինչպես այսօր կատարվում է երրորդության վարդապետությունն ընդունող հեռուստաքարոզիչների կողմից և խարիզմատիկ հավաքույթներում: Թեև այդ մարդիկ փորձում են արդարանալ, Տերը նրանց մերժում է որպես անօրենություն գործողներ, որոնց երբեք չի ճանաչել: Հոգու ճշմարիտ գործողությունը միշտ ներդաշնակ է Աստծո Խոսքի ճշմարիտ վարդապետության հետ: Անհրաժեշտ է հարցնել. Ինչու՞ Աստված Ինքը երբեք չի խոսել «երրորդության» կամ «եռամիասնության» մասին: Ինչու՞ ոչ մի մարգարե ոչ մի անգամ չի կանչել «եռամեկ» Աստծուն: Ինչու՞ ոչ մի առաքյալ երբեք չի խոսել «Աստվածության մեջ եղած երեք անձերի» մասին : Ինչու՞ «Որդի Աստված» և «Սուրբ Հոգի Աստված» արտահայտությունները չկան Աստվածաշնչում: Ինչու՞ հուդայականության մեջ և առաքյալների ժամանակներում բանավեճ չի եղել Աստվածության վերաբերյալ: Ինչու՞ առաքյալների ժամանակ և հետառաքելական ժամանակներում ոչ ոք չմկրտվեց եռամիասնական ֆորմուլայով: Ինչու՞ առաքյալները, որոնք շատ լավ գիտեին Մատթ.28:19 համարում գրվածը բացառապես մկրտում էին ընկղմումով Տեր Հիսուս Քրիստոսի անունով (Գործք 2:38, 8:16, 10:48, 19:5, Հռոմ.6:3): Որովհետև անմիջապես Հարուցյալից սովորելով և Հոգու հայտնությամբ նրանք ճանաչել էին, որ Հիսուս նազովրեցին Էմմանուելն է՝ «Աստված մեզ հետ»: Նրանք գիտեին, որ Նոր Կտակարանի Ուխտի Անունը Յահշուա է, որը նշանակում է «Յահվեն փրկում է», այնպես, ինչպես Էմմանուել նշանակում է «Աստված մեզ հետ»: Նրանք նաև գիտեին, որ միակ ճշմարիտ Աստված հայտնվել է որպես Հայր, Որդի և Սուրբ Հոգի: Եվ դա կատարվել է մեր փրկության համար, Նոր Կտակարանի Ուխտի Անունով, որով մկրտվում են Աստծո բոլոր որդիներն ու դուստրերը Նոր ուխտի ողջ ժամանակաշրջանում: Լինի խոսքով, թե գործով, թե մկրտության համար, այն ամենը, ինչ Աստծուց է և կատարվում է Իր Եկեղեցում Իր կամքի համաձայն, արվում է ոչ թե անանուն ֆորմուլայով, որը կախարդական տպավորություն է թողնում, ոչ էլ տիտղոսների կամ անվանումների կրկնությամբ, այլ միայն Տեր Հիսուս Քրիստոսի Անունով (Կողոս.3:17): Ոչ թե տիտղոսների կամ որևէ ֆորմուլայի առջև ամեն ծունկ կծռվի, այլ միայն Տեր Հիսուս Քրիստոսի Ուխտի սուրբ Անվան առջև (Փիլիպ.2:9-11): Արդեն Հին Կտակարանում Աստված Իր անվան հետ կապված խոստացել էր Սինա լեռան վրա. «Ամեն տեղ, ուր իմ անունը հիշել տամ, քեզ մոտ պիտի գամ ու քեզ պիտի օրհնեմ» (Ելից 20:25): Փրկչի ծննդյան ժամանակ պարզ ասվել է. «գ և նրա անունը Հիսուս կդնես, որովհետեւ նա իր ժողովրդին կփրկի իր մեղքերից: Եվ այս ամենը եղավ, որ մարգարեի միջոցով Տիրոջ ասածը կատարվի, որ ասում է. «Ահա կույսը կհղիանա և որդի կծնի, և նրա անունը Էմմանուել կդնեն, որ թարգմանվում է ՚՚Աստված մեզ հետ՚՚» (Մատթ.1:21-23): Նոր Կտակարանի Քրիստոսի Եկեղեցում Աստծո կողմից հաստատված բոլոր ծառայությունները գործում են Սուրբ Հոգու առաջնորդությամբ, Աստծո Խոսքի հեղինակության ուժով, Տեր Հիսուս Քրիստոսի Անունով: Դրան հակառակ եկեղեցու պաշտոնյաները իրենց բոլոր գործերն անում են օգտագործելով «Հանուն Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու» ֆորմուլան, առանց հիշատակելու անունը, որն էլ հենց կարևոր է մկրտության ժամանակ: Ոչ մի մարգարե կամ առաքյալ երբեք կուրորեն չի կրկնել այդպիսի մի ֆորմուլա: Դրա համար զարմանալի չէ, որ այդ ֆորմուլան կիրառվում է օկուլտիզմի, ոգեհարցության ժամանակ «քրիստոնյա» կոչված արևմուտքում: Լսեք, դուք, որ ձեզ դասում եք Աստծո ժողովրդի շարքում, բայց գտնվում եք երրորդությանը հավատացող պետական կամ անկախ եկեղեցիներում. հիմա ժամն է Ճշմարտության, ժամն է որոշման, Քրիստոսի հայտնության և հակաքրիստոսի դիմակազերծման, ժամն է Լույսը խավարից զատելու: Աստծո Պատգամը Իր ցրված ժողովրդին ազդարարվում է այս վերջին կանչով. «Դրա համար նրանց միջից դուրս գնացեք ու բաժանվեցեք,--- ասում է Տերը,--- և պիղծ բաների մի դիպչեք: Եվ ես ձեզ կընդունեմ ու ձեզ Հայր կլինեմ, և դուք ինձ որդիներ ու դուստրեր կլինեք»,--- ասում է Ամենակալ Տերը» (2 Կորնթ.6:15-18, Հայտն. 18:4): Սուրբ Գրքի հայտարարության «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ» խոսքը կարող է միայն մեկ նշանակություն ունենալ: Միայն նա, ով դուրս է գալիս եռամիասնական-բաբելոնյան ոլորտից, կարող է ճշմարիտ մկրտություն ստանալ և կնքվել Սուրբ Հոգով Քրիստոսի Մարմնի մեջ (1 Կորնթ.12): Քրիստոսը և հակաքրիստոսը բացառում են իրար: Այս երկու ճամբարների միջև խառնուրդ չի կարող լինել: Ոչ ոք չի կարող չեզոք մնալ: Ոմանք կնքվում են Սուրբ Հոգով, մյուսները ստանում են կեղծ համակարգի դրոշմը: Նա, ով լսում է հավիտենապես ճշմարիտ Ավետարանի փողի ձայնը, պետք է պատասխանի աստվածային կանչին: Հիմա է պետք որոշում ընդունել՝ պատկանել Քրիստոսին թե՞ հակաքրիստոսին, կնքվել Սուրբ Հոգո՞վ Խոսքի Ճշմարտության մեջ, թե՞ ընդունել գազանի դրոշմը և հարատևել մոլորության մեջ: Եռակի Աստծո կեղծ վարդապետությունը անծանոթ է եղել մարգարեներին, եռամիասնական կեղծ մկրտությունը անծանոթ է եղել առաքյալներին: Լիովին կեղծ կրոնական համակարգը մերժվելու է Աստծո կողմից: Այդ կեղծ կրոնական համակարգը կենտրոնացած է մի մարդու մեջ, որով պետք է այն մարմնավորվի: Այդ մարդու անվան թվային արժեքը և նկարագրությունը ներկայացված է Սուրբ Գրքում: Ռեֆորմացիայի օրերից սկսած մեր ներկայացրած բաները այդպես են տեսել Աստվածաշնչի հայտնի վարդապետները: Չկա ուրիշ ոչ մի հնարավորություն, որով բոլոր մանրամասները այդքան ճշգրիտ կերպով համընկնում են: