Երկրորդ նամակում Հարուցյալը ներկայանում է այսպես. «Այսպես է ասում Առաջինն ու Վերջինը, որ մեռած էր և կենդանացավ: Գիտեմ քո գործերը, նեղությունը և աղքատությունը, բայց դու հարուստ ես: Գիտեմ նաև նրանց հայհոյանքը, ովքեր ասում են, թե իրենք հրեա ես, բայց չեն, այլ սատանայի ժողովուրդ են: Բնավ մի՛ վախեցիր այն բաներից, որ կրելու ես: Ահա բանսարկուն ձեզանից ոմանց բանտ է գցելու, որ փորձվեք, և տասն օր նեղություն կունենաք: Հավատարիմ եղիր մինչև մահ, և կյանքի պսակը կտամ քեզ» (Հայտն. 2:8-10): Այս շրջանի ճշմարիտ հավատացյալները դաժան նեղություններ են կրել, մարդկային տեսանկյունից աղքատ էին և զրպարտություն են կրել նրանց կողմից, ովքեր հավակնում էին ճշմարիտ հրեա, այսինքն՝ ճշմարիտ հավատացյալ լինել, բայց իրականում «սատանայի ժողովուրդ» են: Տերը քաջալերում է Իրեն պատկանողներին այս խոսքով. «Բնավ մի՛ վախեցիր այն բաներից, որ կրելու ես»: Հալածանքը միշտ լինում է նրանց կողմից, ովքեր կարծում են, թե միայն իրենք են ճշմարտության մեջ, բայց իրականում բոլորովին էլ ճշմարտության մեջ չեն: Աստծո ճշմարիտ զավակները ուրիշներին չեն հալածում, այլ իրենք են հալածվում (Գաղատ. 4:28,29): Հակառակորդը հոգ էր տանում, որ նրանք բանտ նետվեն և մեծ նեղությունների միջով անցնեն: Այն, ինչ մարգարեական խոսքն անվանում է «տասն օրվա նեղություն», ցույց է տալիս քրիստոնյաների հալածանքի պատմության մեջ եղած ամենադաժան հալածանքի տասը տարիները Դիոկղետիանոսի օրոք, Ք.Հ. 300-310 թվականներին: Նա, ով այդպիսի պայմաններում համբերում էր և հավատարիմ էր մնում մինչև մահ, պետք է ստանար կյանքի պսակը: Խոստումը հետևյալն է. «Ով որ հաղթի, երկրորդ մահից չի վնասվի» (հ.11): Առաջին մահը կատարվում է, երբ շունչը լքում է մարմինը, իսկ երկրորդ մահը կատարվում է դատաստանի ժամանակ, երբ հոգին լքում է շունչը: Զմյուռնիայի եկեղեցու շրջանը տևել է մինչև մոտավորապես Ք. Հ. 312 թվականը: