Տասներկուերորդ գլուխը շատ տարբեր ձևերով է մեկնաբանվում Աստվածաշնչի վարդապետների կողմից: «Կնոջ» խորհրդապատկերի վերաբերյալ տարբեր կարծիքներ կան. ոմանք ասում են, որ դա Իսրայելն է, մյուսները՝ Մարիամը, ուրիշներն էլ՝ Եկեղեցին: Այստեղ նույնպես անհրաժեշտ է ուշադրություն դարձնել բոլոր մանրամասներին: Եթե ամեն մանրուք հեշտությամբ չի համընկնում ընդհանուր պատկերի հետ, ուրեմն ինչ-որ բան ճիշտ չէ: Մինչև այժմ ստացած մեկնությունները գոհացուցիչ չեն: Ներածական մասում ասվում է. «Եվ երկնքում մի մեծ նշան երևաց. մի կին՝ արեգակը հագած, լուսինն էլ՝ իր ոտքերի տակ, և իր գլխին՝ տասներկու աստղերի պսակ: Եվ նա, հղի լինելով, աղաղակում էր՝ երկունք քաշելով ու չարչարվելով, որ ծներ» (Հայտն.12:2): Նրանք, ովքեր կարծում են, որ խոսքը Մարիամի և Հիսուսի մասին է, պետք է հիշեն, որ Հովհաննեսը գտնվում էր Պատմոս կղզում՝ տեսնելու համար ապագան, ոչ թե անցյալը: Դրանից հետո հիշատակված իրադարձությունները չեն կատարվել Մարիամի և Հիսուսի հետ: Մարիամը անապատ չի փախել, Հիսուսը ծնվելուց հետո երկինք չի հափշտակվել, այլ երկինք է բարձրացել փրկագնումն իրագործելուց և հարություն առնելուց հետո միայն: Ոչ մի անգամ Նրա մասին չի ասվում (ինչպես Ենովքի և Եղիայի մասին), որ «հափշտակվել» է կամ «վերցվել», այլ ասվում է, որ Նա երկինք է համբարձվել. որտեղից էլ «Քրիստոսի համբարձում» արտահայտությունը: Հին Կտակարանում Իսրայելը, որպես Ուխտի ժողովուրդ, բազմիցս անվանվել է «կին» (Երեմ.3:6-11, Ովսե 2:4): Աստված օգտագործում է բնական և հասկանալի խորհրդապատկերներ: Նա խոսում է նշանդրեքի, հավատարմության (Ովսե 2:20), ամուսնացած կնոջ և ամուսնու մասին (Ես.62:4): Ես.54:5-10 համարներում Տերն ասում է Իսրայելի վերաբերյալ. «Որովհետև քո այրը քո Ստեղծողն է, զորաց Եհովա է նրա անունը, և քո Փրկիչը Իսրայելի Սուրբն է, նա կոչվում է բոլոր երկրի Աստված: Որովհետև Տերը քեզ մի երեսից ձգված ու հոգով վշտացած կնոջ պես կանչեց, և մի երիտասարդ կնոջ պես, որ մերժված է, ասում է քո Աստվածը»: Նոր Կտակարանում խոսվում է Փեսայի ու Հարսի (Հովհ.3:29 և այլ համարներ) և հարսանյաց ընթրիքի մասին (Մատթ.25:1-3 և այլ համարներ): Կինը, որին Հովհաննեսը տեսնում է այս գլխում, կարող է լինել միայն նորկտակարանյան Եկեղեցին, որը, ինքնին հասկանալի է, սկիզբ է առել Իսրայելից, Երուսաղեմում, հրեական հիմքի վրա: Աստծո և Իր ժողովրդի հետ հարաբերությունը, երբ Նա նրան անվանում է «կին», արտահայտում է Նրա սերը Եկեղեցու հետ միության մեջ (Եփես.5:29-32): Հիսուսը Իր Խոսքի սերմը դնում է Եկեղեցու մեջ, որպեսզի բերի Աստծո որդիների և դուստրերի վերստին ծնունդը : Արե<ակը, որը Եկեղեցին հագել է, խորհրդապատկերն է հենց Փրկչի, որն իրոք Արդարության Արեգակն է (Մաղաք.4:2) և Նոր Ուխտի շրջանում Եկեղեցուն շրջապատում է լույսով և ջերմությամբ: Լուսինը, որը նրա ոտքերի տակ է, խորհրդանշում է այն, որ Եկեղեցին հաստատուն կերպով հիմնված է Հին Ուխտի Աստվածային Խոսքի վեմի վրա: Ինչպես, որ լուսինը արտացոլում է արևի լույսը, այնպես էլ Հին Կտակարանը արտացոլում է Նոր Կտակարանի արևի լույսը, որում կատարվեցին բոլոր մարգարեական խոսքերը, որոնց վրա կանգնած է Եկեղեցին (Եփես.2:20-22): Տասներկու աստղերի պսակը ցույց է տալիս, որ նորկտակարանյան Եկեղեցին պսակված է տասներկու առաքյալների վարդապետությամբ: Հարուցյալ Տիրոջ ձեռքում եղած յոթ աստղերը Եկեղեցու յոթ շրջանների յոթ եկեղեցիներն էին (Հայտն.1:20): Եկեղեցու պսակի տասներկու աստղերը ցույց են տալիս, որ նա արժանի է ստանձնելու տասներկու առաքյալների վարդապետության արքայական աստվածային հանձնարարությունը (Գործք2:42): Սուրբ Գրքի վկայության համաձայն Եկեղեցին վերջում վերադառնում է առաջին առաքյալների վարդապետությանն ու գործերին, և Տիրոջ վերադարձից առաջ իր սկզբնական վիճակում է լինելու: Հայտնության տասներկուերորդ գլխում նկարագրված կնոջ մասին ասվում է, որ հղի էր և երկունքի ցավերի մեջ: Նաև այս բոլորովին բնական խորհրդապատկերը մի կնոջ, որը սերմ է ընդունել մի նոր կյանքի ծնունդ տալու համար, հոգևոր նշանակություն ունի: Կույս Մարիամը ընտրված էր աստվածային Սերմը ընդունելու և ծնունդ տալու մարմին դարձած Խոսքին՝ Աստծո Որդուն: Մարիամը նաև «կին» է կոչվում Ծննդոց 3:15 և Հովհ.2:15 համարներում: Նույն կերպ և Եկեղեցին որպես անարատ կույս (2 Կորնթ.11:2), կին դարձավ, երբ Խոսքի աստվածային Սերմը դրվեց նրա մեջ: Նրանից է ծնվում արու զավակը՝ հաղթողների խումբը: «Արու զավակ» արտահայտությունը ցույց է տալիս, որ նա հոգևորապես հասուն է: Եկեղեցու հետ կապված Աստծո ծրագիրը հասնում է ավարտին, բայց վերջին փուլում այն զուգահեռաբար զարգանում է նաև Իսրայելի հետ: Եգիպտոսից դուրս գալու ժամանակ Աստված Իսրայելին անվանում է Իր «անդրանիկ որդին»: «Եհովան այսպես է ասում. Իսրայելն իմ որդին, իմ անդրանիկն է: Եվ քեզ ասում եմ. թող տուր իմ որդին, որ ինձ պաշտե» (Ելից 4:22,23): Ես.66:7,9 համարներում գտնում ենք նման մի իրադարձության նկարագրությունը. «Դեռ չերկնած, ծնեց, դեռ երկունքը չեկած՝ արու զավակով ազատվեց»: Այս համարում խոսվում է արու զավակի մասին, բայց հաջորդ համարում խոսվում է Իսրայելի հոգևոր ծննդի մասին. «Ո՞վ է այսպիսի բան լսել, ո՞վ այդպիսի բան տեսել, մի՞թե երկիրը մեկ օրում է ծնում, կամ մեկ ազգը մեկ անգամում է ծնվում, որ Սիոնը երկնում ու իսկույն ծնում է իր որդիներին» (Ես.66:8): Ծննդաբերության և երկունքի ցավերի մասին հատվածում երկու միտք է պարունակվում. արու զավակի ծնունդը և երկրի ծնունդը, որը մեկ անգամում է ծնվում (հհ.7,8): Հրեաների հավաքվելը տևել է տասնամյակներ, 144000 հոգուն դուրս բերելու համար անհրաժեշտ կլինի մի քանի տարի, բայց Մեսիայի հայտնությունը կատարվում է մեկ օրում: Մեկ վայրում նրանք միաժամանակ կնայեն Նրան, ում խոցել են, և Աստծուց կյանք կստանան (Ովսե 6:1-3): Հենց որ արու զավակը հափշտակությունից առաջ հասնում է «Քրիստոսի կատարյալ հասակին» (Եփես.4:13), յոթ գլուխ ունեցող վիշապը կանգնում է Եկեղեցու առաջ, «որ պիտի ծննդաբերեր, որպեսզի երբ ծներ, նրա զավակին կուլ տար» (Հայտն.12:4): Սատանան՝ առաջին օձը, վայր է գցվել երկնքից (Հովհ.12:31, Ղուկ.10:18) և իր գահը, գլխավոր նստավայրը հաստատել է երկրի վրա (Հայտն.13:1,2): Այստեղ խոսքը Աստծո հակառակորդի, Իսրայելի և Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցու մահացու թշնամու «նստավայրի» մասին է: Կնոջ վերաբերյալ ասվում է. «Եվ նա մի զավակ ծնեց, որ բոլոր ազ երին երկաթե ավազանով պիտի հովվի, և նրա որդին հափշտակվեց Աստծո մոտ, նրա աթոռի մոտ» (Հայտն.12:14): Իսրայելը չի հափշտակվելու, որովհետև անկասկած նա դարձի է գալու և ընդունելու Քրիստոսին՝ Մեսիային, միայն հափշտակությունից հետո: Տպավորիչ է տեսնել, թե ինչպիսի ճշգրտությամբ է Սուրբ Հոգին թելադրել Խոսքը: Արու զավակը սահմանված է բոլոր ազգերի վրա իշխելու համար, բայց նախ նա պետք է հափշտակվի: Իրադարձությունների հաջորդականությունը հետևյալն է. նախ, հափշտակությունը և հարսանյաց ընթրիքը երկնքում, այնուհետև Քրիստոսի հետ թագավորությունը երկրի վրա: Պետք է նկատել, որ ազ<երի վրա իշխելու խոստումը տրված է հաղթողներին: Դա ոչ միայն Փրկչի համար է, այլև բոլոր փրկվածների, որոնք նախասահմանված են Նրա հետ թագավորելու համար: «Ով որ հաղթում է ու իմ գործերը մինչև վերջ պահում, նրան ազգերի վրա իշխանություն կտամ: Եվ նա կհովվի նրանց երկաթե ավազանովգ» (Հայտն.2:26,27): Հայտնության 12-րդ գլխում գրված խոստումը ճիշտ հասկանալու բանալին գտնվում է քիչ առաջ մեջբերված խոսքում: Արու զավակի հափշտակությունից հետո կինը (Եկեղեցին) փախչում է անապատ ուղիղ երեքուկես տարի ժամանակով. «Եվ կինն անապատ փախավ, որտեղ Աստծուց պատրաստված տեղ ուներ, որպեսզի այնտեղ նրան կերակրեն հազար երկու հարյուր վաթսուն օր» (Հայտն.12:6): Ինչպես Ավետարաններում Տերը, որպես Մարդու Որդի, կատարում է Իր մարգարեական ծառայությունը, այնպես էլ տեսնում ենք, որ Հայտնության ողջ գրքում Նա խոսում է առակներով: Այդ բոլոր խորհրդապատկերներում թաքնվածի իմաստը, նշանակությունը բոլորին չի տրվի, այլ Տիրոջ կամքով միայն նրանց, ում համար սահմանված է: Դիմելով Իր աշակերտներին Տերն ասաց. «Որովհետև ձեզ տրված է երկնքի արքայության խորհուրդներն իմանալ, բայց նրանց տրված չէ» (Մատթ.13:11): «Այս բոլորը Հիսուսը ժողովրդին առակներով ասաց. նրանց հետ առանց առակի չէր խոսում, որպեսզի մարգարեի միջոցով ասվածը կատարվի, որ ասում է. «Իմ բերանն առակներով կբանամ և կբացահայտեմ աշխարհի սկզբից թաքնված բաները» (Մատթ.13:34,35):