«Եվ այն յոթ հրեշտակներից մեկը, որոնք վերջին յոթ պատուհասներով լի յոթ գավաթ ունեին, ինձ մոտ եկավ, խոսեց ինձ հետ ու ասաց. «Եկ քեզ ցույց տամ այն հարսին, որ Գառան կինն է»: Եվ ինձ հոգով առավ և տարավ մի մեծ ու բարձր սար, և ցույց տվեց ինձ այն մեծ քաղաքը՝ սուրբ Երուսաղեմը, որ Աստծուց, երկնքից վայր էր գալիս. նա Աստծո փառքն ուներ և նրա լուսավորությունը պատվական ակի նման էր, ինչպես բյուրեղացած հասպիս: Նա մեծ ու բարձր պարիսպ ուներ, տասներկու դուռ ուներ և դռների վրա՝ տասներկու հրեշտակ: Եվ նրանց վրա անուններ էին գրված, որ Իսրայելի որդիների տասներկու ցեղերի անուններն են: Արևելքից՝ երեք դուռ, հյուսիսից՝ երեք դուռ, հարավից՝ երեք դուռ, արևմուտքից՝ երեք դուռ: Եվ քաղաքի պարիսպը տասներկու հիմքեր ուներ, դրանց վրա՝ Գառան տասներկու առաքյալների անունները» (Հայտն.21:9-14): Այստեղ խոսվում է Նոր Երուսաղեմի մասին, որն իջնում էր և «Աստծո փառքն ուներ և նրա լուսավորությունը պատվական ակի նման էր, ինչպես բյուրեղացած հասպիս» : Նկարագրության մեջ նշվում են տասներկու դռները և տասներկու հիմքերը: Հիմքերի վրա գրված են տասներկու առաքյալների անունները, իսկ դռների վրա՝ Իսրայելի տասներկու ցեղերի անունները. նրանք Հին և Նոր Կտակարանների ներկայացուցիչներն են՝ քսանչորս երեցները: Աստված միայն մեկ ընտրյալ Եկեղեցի ունի. այն ընդգրկում է բոլոր նրանց, ովքեր Իրեն հավատացել են Հին և Նոր Ուխտերի ողջ ժամանակաշրջանում: Հին Կտակարանի սրբերը, որոնք հարություն են առել Հիսուսի հետ (Մատթ.27-րդ գլուխ), պատկանում են Նրան: Առաջին հարությունը գերագույն նպատակն է: Այդ մասին էր մտածում Պողոսը Փիլիպ.3:10,11 համարներում, երբ հայտնում էր առաջին հարությանը մասնակցելու իր մեծ փափագի մասին: Հին Կտակարանում հավատացյալները հուսացած էին Մեսիայի գալստյանը և դրանով սպասում էին իրենց փրկությանը: Նրանք ննջեցին Նրա հանդեպ այդ հավատքով: Նոր Կտակարանի հավատացյալները հավատում են Քրիստոսին՝ Փրկչին, որն ամեն բան կատարել է նրանց համար: Սուրբ քաղաքը նկարագրվում է տարբեր տեսանկյուններից. «Եվ ինձ հետ խոսողը մի ոսկի եղեգ ուներ, որպեսզի չափեր քաղաքը, նրա դռներն ու նրա պարիսպները: Քաղաքը քառակուսի էր. նրա երկարությունն այնքան է, որքան նրա լայնությունը: Եվ քաղաքը եղեգով չափեց: Նրա չափը՝ տասներկու հազար ասպարեզ. նրա երկարությունը, լայնությունը և բարձրությունը հավասար են: Եվ նրա պարիսպը չափեց՝ հարյուր քառասունչորս կանգուն, մարդու չափով, որ հրեշտակինն է: Եվ նրա պարսպի շինվածքը հասպիսից էր: Քաղաքը մաքուր ոսկի էր, մաքուր ապակու նման: Եվ քաղաքի պարսպի հիմքերը զարդարված էին ամբողջովին ազնիվ ակներով. առաջին հիմքը՝ հասպիս, երկրորդը՝ շափյուղա, երրորդը՝ քաղկեդոն, չորրորդը՝ զմրուխտ, հինգերորդը՝ եղնգնաքար, վեցերորդը՝ սարդիոն, յոթերորդը՝ ոսկեքար, ութերորդը՝ բյուրեղ, իններորդը՝ տպազիոն, տասներորդը՝ քրիսոպրասոս, տասնմեկերորդը՝ հակինթ, տասներկուերորդը՝ ամեթովս: Եվ տասներկու դուռը՝ տասներկու մարգարիտից, ամեն մեկ դուռը՝ մեկ մարգարիտից. քաղաքի հրապարակը՝ մաքուր ոսկի, ինչպես թափանցիկ ապակի» (Հայտն.21:15-21): Նոր Երուսաղեմը լույսի բուրգի պես բարձրանում է երկնքում, որտեղից նա իջնում է: Մեզ ասվում է, որ նրա երկարությունը, լայնությունը և բարձրությունը հավասար են՝ 2200 կմ: Արդեն իսկ Աբրահամը սպասում էր այդ հաստատուն հիմքով քաղաքին, որի ճարտարապետն ու արարիչն Աստված է (Եբր.11:10): Պողոսը գրում է «վերին Երուսաղեմի» մասին, որը մեր մայրն է (Գաղատ.4:26): Հայտն.21:22,23 համարներում Աստծո Գառը նկարագրվում է որպես փրկության ողջ գործի կենտրոն. «Եվ նրա մեջ տաճար չտեսա, որովհետև Տեր Աստված Ամենակալն է նրա տաճարը և Գառը: Եվ քաղաքը, ո՛չ արեգակի, ո՛չ էլ լուսնի կարիք չուներ, որ նրա մեջ լույս տային, որովհետև Աստծո փառքը լուսավորում էր նրան, և նրա ճրագը Գառն էր» (Հայտն.21:22,23): Այս մեծ խորհուրդը մեզ հասկանալի լինի, թե ոչ, համոզիչ թվա, թե ոչ, այդպես էլ կմնա. որ Աստված Ինքը բացահայտվեց Քրիստոսի մեջ՝ մարդկությանը փրկություն բերելու համար: Քրիստոսը Տեր Աստծո անձնավորված արտացոլումն է: Լույսն ու Կյանքը միայն Նրա մեջ են, Նրա մեջ է բնակվում աստվածության ողջ լիությունը մարմնապես (Կողոս.2:9): «Որովհետև Աստված, որ ասաց, թե խավարից լույս ծագի, ինքը մեր սրտերի մեջ ծագեցրեց՝ Աստծո փառքի գիտության լույսը տալու Հիսուս Քրիստոսի դեմքով» (2 Կորնթ.4:6): «Փրկված ազգերը նրա լույսով են գնալու, և երկրի թագավորները իրենց փառքն ու պատիվը նրա մեջ են բերելու: Նրա դռները ցերեկը չեն փակվի, որովհետև այնտեղ գիշեր չի լինի» (Հայտն.21:24,25): Մի բանաստեղծ երգել է իր երգում. «Բնավ գիշեր չի լինի այնտեղ, բնավ չի լինի գիշեր, որովհետև Հիսուսն այնտեղ փայլում է իբրև Արև…»: Երկրի վրա հազարամյա թագավորության ժամանակ դեռևս գիշեր և ցերեկ կլինի, բայց ոչ երկնային քաղաքում՝ Նոր Երուսաղեմում: Եսայի մարգարեն երկրային Երուսաղեմի վերաբերյալ գրում է. «Եվ քո դռները միշտ բաց լինեն, ցերեկը և գիշերը պիտի չկապվեն, որ ազգերի զորությունը քեզ մոտ բերեն, և նրանց թագավորները հանդեսով կգան» (Ես.60:11): «Եվ ազգերի փառքն ու պատիվը նրա մեջ կբերեն: Եվ ոչ մի անմաքրություն նրա մեջ բնավ չի մտնի, ոչ էլ պղծություն ու ստություն կատարողը, այլ միայն նրանք, ովքեր գրված են Գառան կյանքի րքի մեջ» (Հայտն.21:26,27): «Այլևս նզովք բնավ չի լինի, և Աստծո ու Գառան աթոռը նրա մեջ կլինիգ» (Հայտն.22:3): Անհրաժեշտ է ևս մեկ անգամ հստակորեն շեշտել այն տարբերությունը, որ կա «Կյանքի գրքում» գրանցվածների և «Գառան Կյանքի գրքում» գրանցվածների միջև: Նրանք, ովքեր մասնակցում են առաջին հարությանը, լինեն երկնային, թե երկրային Երուսաղեմում, գրված են Գառան Կյանքի գրքում. այդ անունները չեն կարող ջնջվել: Իր կանխագիտությամբ է Աստված նախասահմանել: Նա ճանաչում էր նրանց, ովքեր լիովին կհավատային Իրեն և կհետևեին: Նրանց անունները, որոնք փրկված են և երկրորդ հարության ժամանակ կմտնեն հավիտենական կյանք, գրված են Կյանքի գրքում: Ահա թե ինչու վերջին հարության ժամանակ Գառան Կյանքի գիրքը բոլորովին չի հիշատակվում: Մնացած ազգերի թագավորները, որոնց վրա Քրիստոսը թագավորելու է որպես Թագավոր, կգտնեն ճանապարհը՝ Նրա մոտ գալու համար: Նրանք, ովքեր անմաքուր են, պղծություն են գործում և ստում են, մնալու են դրսում: Այն փաստը, որ դեռևս այդպիսի մարդիկ կան, ապացուցում է այն, որ դա կատարվում է վերջին «աէոն»-ում՝ հազարամյա թագավորության ժամանակ, ոչ թե հավիտենության մեջ: