Չորրորդ նամակում Տերն այսպես է ներկայանում. «Այսպես է ասում Աստծո Որդին, որի աչքերը կրակի բոցի պես են, և նրա ոտքերը՝ շիկացած պղնձի նման. գիտեմ քո գործերն ու սերը, քո հավատն ու քո ծառայությունը, քո համբերություն ու քո գործերը, և որ վերջիններն ավելի են, քան առաջինները: Բայց քո դեմ մի քիչ բան ունեմ, որ Հեզաբել կնոջը թույլ ես տալիս, որ իրեն «մարգարեուհի» է կոչում և իմ ծառաներին սովորեցնում ու մոլորեցնում է, որ պոռնկություն անեն և կուռքի զոհվածից ուտեն: Նրան ժամանակ տվեցի, որ իր պոռնկությունից ապաշխարի, բայց նա չապաշխարեց: Ահա ես նրան անկողին կգցեմ, նրա հետ շնացողներին էլ՝ մեծ-մեծ նեղությունների մեջ, եթե իրենց գործերից չապաշխարեն: Նրանց զավակներին մահով կսպանեմ, և բոլոր եկեղեցիները կիմանան, որ ես եմ ներաշխարհն ու սրտերը քննողը: Եվ ամեն մեկիդ իր գործերի համեմատ կտամ: Իսկ ես ասում եմ ձեզ և մյուսներին, որ Թիվատիրայում եք և այս վարդապետությունը չունեք, և որ սատանայի խորությունները չճանաչեցիք, ինչպես ասում են. ձեզ վրա ուրիշ ծանրություն չեմ գցի: Բայց այն, ինչ ունեք, պահեցեք, մինչև Ես գամ» (Հայտն.2:18-25): Նախ Թիվատիրի եկեղեցին, ինչպես նաև նրա ներկայացրած եկեղեցական ժամանակաշրջանը գովեստի է արժանանանում իր գործերի, սիրո, հավատարմության, ծառայության, նաև համբերության համար: Վկայվում է նրա հոգևոր աճի մասին: Հետո Տերը խոսում է այն բաների մասին, որոնք Իրեն հաճելի չեն: Կշտամբանքն ուղղված է մի կնոջ, որին Նա բնութագրում է «Հեզաբել» անունով, որն իրեն մարգարեուհի է կոչում: Հոգևոր ոլորտում ամենավատ մոլորությունները, որոնք այնուամենայնիվ ճշմարտանման են թվում, գալիս են մարգարեացողների կողմից: Նրանց հավատում են և նայում են նրանց, առանց կասկածելու, որ դրանց հետևում չար մտադրություններ կարող են թաքնված լինել: Նոր Կտակարանի Եկեղեցում Աստված Խոսքի հինգ ծառայությունները վստահել է եղբայրներին: Իրականում Աստված երբեք չի հաստատել մարգարեուհիներ, առաքելուհիներ, վարդապետուհիներ և այլն: Եթե պատահում է, որ կինն իրեն դնում է մարգարեուհու, վարդապետուհու տեղ և այսպես շարունակ, Սուրբ Գրքի հետ համեմատելով կարող ենք տեսնել, որ սատանան նրան օգտագործում է տեղական եկեղեցուն փորձելու համար: Վաղ թե ուշ, ամեն հոգևոր արթնությունից հետո գալիս է փորձության պահը, ինչպես եղավ Եվայի հետ: Պողոսը եռանդուն կերպով ընդգծել է աստվածային կարգ ու կանոնը. «Կինը թող սովորի հանդարտությամբ, ամենայն հնազանդությամբ: Կնոջը չեմ արտոնում, որ սովորեցնի, ոչ էլ ամուսնու վրա իշխի, այլ լուռ մնա: Որովհետև առաջ Ադամն ստեղծվեց, և հետո՝ Եվան: Եվ Ադամը չխաբվեց, բայց կինը խաբվելով՝ մեղք գործեց» (1Տիմ.2:11-14): Ամեն կին, որ իրեն հոգևոր է կարծում և հրաժարվում է իր ամուսնու իշխանությունից, ինչպես Աստված Ինքն է պատվիրել Ծննդ.3:16 համարում, ինքնաբերաբար իրեն դնում է սատանայի իշխանության տակ և դառնում է նրա գործիքը: Ինչպես Եդեմի պարտեզում, դա երբեք չի կատարվում քաղաքականության մասին զրույցներում, կամ այլ երկրային հարցերում, այլ միշտ վերաբերում է Աստծո ասածներին: Ամեն տեղ, ուր կինը խախտում է Խոսքի հաստատած սահմանները և սկսում է ուրիշներին սովորեցնել աստվածաշնչյան թեմաների վերաբերյալ, նա սկսում է ինքն իրեն բարձրացնել Սուրբ Գրքից և ամուսնուց վեր: Դա ակներև նշանն է այն բանի, որ նա ամենակրոնական ձևով ընկել է թշնամու ազդեցության տակ: Այդ պատճառով առաքյալն ասում է. «Ձեր կանայք եկեղեցիներում թող լուռ մնան, որովհետև նրանց խոսելու հրաման չկա, այլ որ հնազանդ լինեն, ինչպես որ օրենքն էլ ասում է: Բայց եթե մի բան ուզենան սովորել (ոչ թե մի բան ուզենան սովորեցնել), թող տանն իրենց ամուսիններին հարցնենգ» (2 Կորնթ.14:34,35): Քանի որ գործ ունենք Հիսուս Քրիստոսի հավիտենապես ճշմարիտ Ավետարանի հետ, սկզբից հաստատված սկզբունքները ուժի մեջ են մինչև վերջ: Աստծո պատվերով է առաքյալը վկայակոչում Եդեմի պարտեզում կատարվածը և կանանց ցույց է տալիս իրենց ճիշտ տեղը: Արդեն Հին Կտակարանում նույն հորդորները անհրաժեշտ էին Իսրայելի ժողովրդի համար. «Եվ դու, մարդու որդի, երեսդ դարձրու դեպի քո ժողովրդի աղջիկները, որոնք իրենց սրտից մարգարեանում են, և մարգարեացիր նրանց մասին և ասա. «Այսպես է ասում Տեր Եհովան. վա~յ այն կանանց, որ ձեռքերի ամեն արմունկի համար բարձիկներ են կարում և լաչակներ են շինում ամեն հասակի գլխի համար հոգիներ որսալու նպատակով: Իմ ժողովրդի հոգիները դուք որսում եք, և մի՞թե ձեր հոգիները կապրեն» (Եզեկ.13:17,18): Խորհուրդ է տրվում այս գլուխը կարդալ մինչև վերջ և մեկընդմիշտ դաս քաղել այնտեղից: Ուշագրավ է, որ այդ առումով հիմա էլ ոչինչ չի փոխվել: Իրականում կանայք են, որոնք իրենց հոգևոր են կարծում և ուզում են սովորեցնել ուրիշներին, ընկնում են կեղծ ներշնչման տակ: Նրանց մարգարեությունները կախարդանքի բնույթ ունեն, որը կապում է, պարունակում են օձի մահացու թույնը, և նրանց լսողները հոգևորապես կապված են և Հիսուս Քրիստոսի Անունով ազատագրության կարիք ունեն: Որպես Խոսքի քարոզիչներ՝ Աստծո սպասավորները պետք է ավելի լավ իմանային այդ մասին, որպեսզի կարողանային քողազերծել նրանց գործերը: Մինչդեռ ինչպես Եվան այն ժամանակ օձի հետ զրույցի ժամանակ լսեց նրան և Ադամին էլ իր հետ տարավ անկում, այնպես էլ այս ծառաները անկում ապրեցին Հեզաբել կնոջ հետ, որը «… սովորեցնում ու մոլորեցնում է, որ պոռնկություն անեն և կուռքի զոհվածից ուտեն» (Հայտն.2:20): Համատեքստից պարզ երևում է, որ խոսքը ոչ թե մարմնավոր, այլ հոգևոր պոռնկության մասին է: Այն կանայք, որոնք իրենց մարգարեուհի են կոչում, կխուսափեն Աստծո ծառաների հետ մարմնավոր շնություն գործելուց, որովհետև դրանով կկորցնեն իրենց հոգևոր հեղինակությունը և նրանց վրա ազդեցությունը: Ապաշխարության կոչ է տրվում այդ «Հեզաբելին», որը միաժամանակ գործում է որպես մարգարեուհի և վարդապետուհի, ինչպես նաև իր հետ կապված մարդկանց: Այդ խառնուրդից ծնված հոգևոր զավակները հոգևոր մահվան մեջ են: Բայց բոլոր նրանց համար, ովքեր թույլ չտվեցին, որ այդ ինքնակոչ մարգարեուհին խաբի իրենց, և չկառչեցին նրա ուսմունքներից, ուժի մեջ է մնում այս խոստումը. «Ով որ հաղթում է ու իմ գործերը մինչև վերջ պահում, նրան ազգերի վրա իշխանություն կտամ: Եվ նա կհովվի նրանց երկաթե գավազանով. նրանք բրուտի ամանի պես կփշրվեն, ինչպես ես էլ Իմ Հորից ընդունեցի: Եվ Ես նրան կտամ առավոտյան աստղը» (Հայտն.2:26-28): Փրկագնվածները միասին կժառանգեն բոլոր բաները իրենց Փրկչի հետ և Նրա հետ կթագավորեն բոլոր ժողովուրդների վրա հազարամյա թագավորության ժամանակ: Թիվատիրի եկեղեցու շրջանը տևել է մինչև մոտավորապես Ք.Հ. 1520 թվականը: