Հայտնության գրքի առաջին գլխում հանդիպում ենք Հիսուս Քրիստոսի կատարյալ հայտնությանը, Որում գտնվում են Աստծո իմաստության և գիտության բոլոր գանձերը (Կողոս.2:3): Նաև Նրա միջոցով են այդ գանձերը բացահայտվում: Այս գլխի հենց սկզբում գրված են ամեն բան ընդգրկող խոսքերը. «Հիսուս Քրիստոսի հայտնությունը, որ Աստված տվեց նրան՝ իր ծառաներին ցույց տալու, ինչ որ շուտով պիտի լինի, և իմացրեց իր հրեշտակի միջոցով՝ ուղարկելով իր Հովհաննես ծառային, որ վկայեց Աստծո Խոսքը և Հիսուս Քրիստոսի վկայությունը, ինչ որ տեսավ: Երանելի են այս մարգարեության խոսքերը կարդացողը և լսողները, և սրա մեջ րվածները պահողները, որովհետև ժամանակը մոտեցել է» (Հայտն.1:1-3): Հովհաննեսն Աստծո այդ հայտնությունը ստացավ գերբնական ձևով, «Իր հրեշտակի» միջոցով: Հրեշտակներն, ընդհանրապես սպասավորող հոգիներ են (Եբր.1:14), որոնք առանձնահատուկ դեպքերում կարող են հայտնվել մարդկային, տեսանելի կերպարանքով: Հայտն. 22:8,9 համարում Հովհաննեսը խոսում է այդ գերբնական իրադարձության ցնցող ազդեցության մասին: Նա ընկավ, որ երկրպագի այն հրեշտակին, բայց նա ասաց. «Զգուշացի՛ր, մի՛ արա այս, որովհետև ես ծառայակից եմ քեզ, քո եղբայր մարգարեներին և այս գրքի մարգարեության խոսքերը պահողներին. Աստծու՛ն երկրպագիր» (Հայտն.22:8,9): Ըստ Ղուկ.1:11-20 համարների, Գաբրիելը Զաքարիային հայտնեց Հովհաննես Մկրտչի ծննդյան բարի լուրը: Ինչպես ասվում է 26-38 համարներում այդ նույն հրեշտակը հետագայում գնաց Մարիամի մոտ և նրան հայտնեց Հիսուս Քրիստոսի ծննդյան լուրը: Ղուկ.2-րդ գլխում Բեթլեհեմի դաշտերում գտնվող հովիվները լսեցին, թե ինչպես հրեշտակը հայտնեց փառավոր իրադարձության մասին և ինչպես երկնային զորքերը երկրի վրա լսելի ձայնով երգեցին. «Փառք Աստծուն՝ բարձունքներում, երկրի վրա՝ խաղաղություն ու մարդկանց մեջ՝ հաճություն» (Ղուկ.2:8-14): Թե՛ Հին, թե՛ Նոր Կտակարաններում հաճախ է վկայվում հրեշտակների հայտնության մասին: Եվ դա միշտ կատարվել է առանձնահատուկ նպատակով, ծառայության և պատգամի հետ կապված: Պատմոս կղզում այդ իրադարձությունը կատարվեց «որ իր ծառաներին ցույց տա այն, ինչ շուտով պետք է լինի: Ահա շուտով գալիս եմ» (Հայտն.22:6): Ավելի լավ կլիներ «հայտնություն» բառը թարգմանել «բացահայտում», որն ավելի է համապատասխանում հունարեն «A P O K A L Y P S I S» (Ապոկալիպսիս) բառին բնագրում: Աստվածաշնչի այս վերջին գրքում բացահայտվում են շատ կարևոր իրադարձություններ և դեպքեր, որոնք մեծագույն կարևորություն ունեն հատկապես վերջին ժամանակների համար: Երանելի են համարվում նրանք, ովքեր կարդում, լսում և պահում են Հայտնության գրքում պարունակված մարգարեական խոսքը: Այդ մասին վկայվում է Հայտնության գրքի սկզբում՝ 1:3 համարում, նաև վերջում՝ 22:7 համարում: Աստված այս գրքում հայտնել է իր բոլոր ծրագրերը, որոնք հասնում են ավարտին: Դրանով Աստծո վկայությունը լիովին ավարտված է: Տերը մտածել է ամեն բանի մասին: Նա ոչինչ չի մոռացել և այդ պատճառով ոչ ոք իրավունք չունի դրան ինչոր բան ավելացնել կամ ինչ-որ բան պակասեցնել դրանից, ոչ էլ լրացնել այն նորանոր հայտնություններով: Երբ նման բաներ են կատարվում ինքնակոչ «մարգարեների» կամ «մարգարեուհիների» միջոցով, պետք է մերժել դրանք, որովհետև Աստծուց չեն: Աստծուց եկող ամեն հայտնություն միշտ համապատասխանում է Սուրբ Գրքի ողջ վկայությանը: Այդպես մենք, որ սխալվելու ընդունակ մարդիկ ենք, մուտք ունենք դեպի Աստծո անսխալական Խոսքը: Սուրբ Հոգին, որը ներշնչել և առաջնորդել է այդ Խոսքը գրողներին, այսօր էլ մեզ առաջնորդում է Խոսքի Ճշմարտությանը: