18-րդ գլխում Բաբելոնի անկումը և նրա կործանումը ևս մեկ անգամ նկարագրվում են խորությամբ և ամենայն մանրամասնությամբ: Իրոք, յուրաքանչյուր մարդ պետք է ուշադիր կարդա այս գլուխը, որպեսզի աչքերի առաջ ունենա աստվածային դատաստանի անսահման բարկությունը: «Դրանից հետո տեսա երկինքից վայր եկող մի ուրիշ հրեշտակ, որ մեծ իշխանություն ուներ: Եվ երկիրը նրա փառքից լուսավորվեց: Բարձրաձայն, ուժգին աղաղակեց ու ասաց. «Ընկա~վ, ընկա~վ մեծ Բաբելոնը ու դևերի բնակավայր դարձավ, ամեն պիղծ հոգու արգելանոց և ամեն անսուրբ և ատելի թռչնի վանդակ: Որովհետև նրա պոռնկության թունդ գինուց բոլոր ազգերը խմեցին, և երկրի թագավորները նրա հետ խառնակվեցին, ու երկրի վաճառականները նրա զեխությունից հարստացան»: (Հայտն.18:1-3): Շնորհքի ժամանակի վերջում երկնքից եկող վերջին կանչը սա է. «Դրանից դուրս եկեք, ո՛վ Իմ ժողովուրդ, որպեսզի դրա մեղքերին մասնակից չլինեք ու դրա պատուհասից չընդունեք: Որովհետև դրա մեղքերը մինչև երկինք հասան, և Աստված դրա անիրավությունները հիշեց» (Հայտն.18:4,5): Հնարավոր է, որ փրկության համար սահմանված մարդիկ հափշտակությունից առաջ, վերջին պահին դեռևս այնտեղ լինեն: Վերջին պատգամը նրանց հորդորում է դուրս գալ այնտեղից: Հետագա համարներում պատմվում է, որ մեկ օրում մահը, սուգը և սովը կհասնեն նրա վրա, և այն կայրվի կրակով. «Եվ որքան որ իրեն փառավորեց ու զեխացավ, այնքան տանջանք ու սուգ տվեք դրան, որովհետև նա իր սրտում ասում է. ՚՚Թագուհի եմ նստած, այրի չեմ ու բնավ սուգ չեմ տեսնի՚՚: Դրա համար մեկ օրում դրա վրա կգան իր հարվածները՝ մահ, սուգ և սով, և կրակով կայրվի, որովհետև զորավոր է Տեր Աստված՝ դրա դատաստանն անողը: Եվ դրա վրա լաց ու կոծ կանեն երկրի թագավորները, որ դրա հետ խառնակվեցին և զեխություն արեցին, երբ դրա այրվելու ծուխը տեսնեն՝ դրա տանջանքի վախից հեռու կանգնած, և կասեն. «Վա~յ, վա~յ քեզ, մեծ քաղաք Բաբելո’ն, զորավո’ր քաղաք, որ քո դատաստանը մեկ ժամում եկավ» (Հայտն.18:7- 10): Քանի որ խոսվում է այն քաղաքի մասին, որում ստորագրվել են Հռոմի պայմանագրերը և որը նաև դիտվում է որպես համաշխարհային առևտրի «խաչմերուկ», նրա կործանման ժամանակ գործարար մարդիկ առանձնապես ցնցված են: «Ու երկրի վաճառականները նրա վրա ողբ և սուգ կանեն, որովհետև այլևս ոչ ոք չի առնում իրենց ապրանքը՝ ոսկին և արծաթը, պատվական ակները և մարգարիտը, բեհեզը և ծիրանին, մետաքսը և որդան կարմիրը, ամեն խնկե փայտ և ամեն փղոսկրյա անոթ, ամեն ազնիվ փայտից ու պղնձից, երկաթից ու մարմարից շինված անոթ, և կինամոնը, խունկերը, յուղը, կնդրուկը, գինին, ձեթը, նաշիհը, ցորենը, արջառները, ոչխարները, ձիերը և կառքերը, մարմինները և մարդկանց հոգիները, և քո հոգու ցանկացած պտուղները քեզանից գնացին, բոլոր շքեղ և լուսափայլ վայելչություններն էլ գնացին քեզանից, ու դրանք այլևս երբեք չես գտնի: Այս բաների վաճառականները, որոնք դրանից հարստացան, հեռվում կկանգնեն՝ նրա տանջանքի վախից լաց ու սուգ անելով, կասեն. «Վա~յ, վա~յ, մեծ քաղաք, բեհեզ, ծիրանի և որդան կարմիր էիր հագել, և ոսկով, ազնիվ քարերով ու մարգարիտներով զարդարվել: Որովհետև մեկ ժամում այդքան մեծությունն ավերակ դարձավ» (Հայտն. 18:11-16): 17-րդ գլխում նկարագրված է այդ անկում ապրած կինը, որը զարդարված է ոսկով, թանկարժեք քարերով և մարգարիտներով: Իսկ այստեղ ցույց է տրվում, որ ողջ քաղաքը ենթարկվել է սարսափելի ավերվածության: «Վա~յ, վա~յ, մեծ քաղաք, բեհեզ, ծիրանի և որդան կարմիր էիր հագել, և ոսկով, ազնիվ քարերով ու մարգարիտներով զարդարվել: Որովհետև մեկ ժամում այդքան մեծությունն ավերակ դարձավ» (Հայտն. 18:16): Այստեղ երեք անգամ ասվում է, որ մեկ ժամում Աստծո սարսափելի դատաստանը հասնում է այդ մեծ և հզոր քաղաքի վրա:«Վա~յ, վա~յ, մեծ քաղաք, որի մեջ նրա պատվականությունից հարստացան ծովի վրա բոլոր մեծ նավեր ունեցողները: Որովհետև մեկ ժամում ավերակ դարձավ» (Հայտն.18:19): Իսկ երկնքում բնակվող փրկվածների վերաբերյալ Հովհաննես տեսանողը գրում է. «Ուրախ եղե’ք նրա վրա, երկի’նք և սու’րբ առաքյալներ ու մարգարեներ, որովհետև Աստված ձեր դատաստանն արեց դրա դեմ» (Հայտն.18:20): Վերջին համարներում մեզ ցույց է տրվում, թե ինչպես այդ մեծ քաղաքը ծովն է գցվում ջրաղացքարի պես և այլևս չի գտնվի: Վերջում Աստված Ինքը Իր Սուրբ Խոսքով այդ համաշխարհային, կրոնական և քաղաքական հաստատությանը մեղադրում է կախարդության մեջ, որով նա մոլորեցրել է բոլոր ժողովուրդներին. « որովհետև քո վաճառականները երկրի մեծամեծներն էին: Քո կախարդությամբ մոլորվեցին բոլոր ազգերը: Եվ նրա մեջ գտնվեց մարգարեների, սրբերի և երկրի վրա սպանվածների արյունը» (Հայտն.18: 23,24): Այս բաների մասին Աստված խոսեց այնպես հստակորեն, ինչպես չէր համարձակվի ոչ մի մարդ: Իսկապես, այս հողը հագեցած է նահատակների արյունով: