Երրորդ նամակում Տերը ներկայանում է այսպես. «Այսպես է ասում սրած երկսայրի սուրն ունեցողը. գիտեմ քո գործերը և թե որտեղ ես բնակվում՝ ուր որ սատանայի աթոռն է: Եվ իմ անունը պահում ես, իմ հավատն էլ չուրացար այն օրերին, երբ իմ Անտիպաս հավատարիմ վկան սպանվեց ձեր մեջ, ուր որ սատանան է բնակվում: Բայց քո դեմ մի քիչ բան ունեմ, որ այդտեղ Բաղաամի վարդապետությունը պահողներ ունես, ով Բաղակին սովորեցրեց Իսրայելի զավակների առջև գայթակղություն դնել, որպեսզի նրանք կուռքի զոհվածից ուտեն և պոռնկություն անեն: Այդպես դու էլ նիկողայոսյանների վարդապետությունը պահողներ ունես, որ ես ատում եմ: Ապաշխարի՛ր, ապա թե ոչ շուտով կգամ քեզ մոտ ու նրանց հետ իմ բերանի սրով կպատերազմեմ» (Հայտն.2:13-16): Նա ճանաչում է Իրեն պատկանողներին և նրանց գործերը, գիտի, թե ինչ են անում և որտեղ են բնակվում: Այն ժամանակ սատանան արդեն գրավել էր իր գլխավոր տեղը ուրացյալ քրիստոնեության մեջ: Ք. Հ. 325 թվականին տեղի էր ունեցել Նիկիայի տիեզերաժողովը, որին մասնակցել էին 1500 պատվիրակներ: Այնտեղ առանձնահատուկ կերպով շեշտվեց հոգևորականության գերազանցությունը այսպես կոչված աշխարհականների նկատմամբ: Տիեզերաժողովի գլխավոր հռետորներն էին Աթանասը և Արիուսը: Տերը հանդիմանություններ արեց, որովհետև հավատացյալներից մի քանիսը հանդուրժում էին «Բաղաամի վարդապետությունը», նաև ընդունում էին «նիկողայոսյանների վարդապետությունը»: Թեև Բաղաամը բնավ չէր պատկանում Իսրայելի ժողովրդին, այնուամենայնիվ նրան հաջողվեց Հին Կտակարանում Իսրայելի ժողովրդին մղել կռապաշտության և ուրիշ ազգերի հետ խառնակման: Այդ նիկողայոսյան ուղղությունը խառը խումբ էր և անկասկած մեծ ազդեցություն էր ստացել. լսարանի և ուրացյալ եկեղեցու նոր պաշտոնյաների միջև բաժանումը ակնհայտ դարձավ: Այն, ինչ Եկեղեցու առաջին շրջանում բնութագրվում էր որպես «նիկողայոսյանների գործեր», երրորդ շրջանում արդեն դարձավ հաստատված վարդապետություն, որն ատելի էր Տիրոջը: Նա Իրեններին ապաշխարության կոչ է անում, այլապես Նա պետք է գա Իր բերանի սրով, այսինքն՝ Իր Խոսքով պատերազմելու նրանց դեմ, ովքեր շեղվել են այդ Խոսքից: Խոստումը հետևյալն է. «Ով որ հաղթի, նրան այն թաքցրած մանանայից ուտել կտամ և սպիտակ խիճ կտամ նրան, և այն խճի վրա՝ մի նոր անուն գրված, որ ոչ ոք չգիտե, բացի նրանից, ով ստանում է» (Հայտն.2:17): Տերը Իրեններին կերակրում է բացահայտված Խոսքի թաքցրած մանանայով և հաղթողներին խոստանում է նոր անուն: Պերգամոսի եկեղեցու շրջանը տևել է մինչև մոտավորապես մեր թվարկության 606 թվականը: