20-րդ գլխի սկզբում ասվում է, թե ինչ է կատարվում սատանայի հետ, որը բոլոր չարիքների հեղինակն է, Աստծո թշնամին և հակառակորդը: Նա բռնվում և գցվում է անդունդը: «Տեսա երկնքից վայր եկող մի հրեշտակ, որ անդունդի բանալին ուներ և մի մեծ շղթա՝ իր ձեռքին: Նա բռնեց այն վիշապին, այն առաջին օձին, որ է Բանսարկուն և սատանան, և հազար տարով կապեց նրան, և նրան գցեց անդունդը, փակեց ու վրան կնիք դրեց, որ այլևս ազգերին չմոլորեցնի, մինչև որ հազար տարին լրանա, և դրանից հետո նա մի քիչ ժամանակ պետք է որ արձակվի» (Հայտն.20:1-3): Ինչպես տեսանք 12-րդ գլխում, Հարսի հափշտակության ժամանակ սատանան իր հետևորդների հետ շպրտվում է երկրի վրա: Այստեղ ասվում է, որ նա երկրից գցվում է անդունդը: Եսայի մարգարեն մեզ հայտնում է, որ երկնային զորքերը, այսինքն՝ վերերկրային զորություններն ու իշխանությունները, որոնք սատանայի կողմից են, նույնպես կպատժվեն և Տիրոջ դեմ դուրս եկած երկրի թագավորների հետ կբանտարկվեն (Ես. 24:21-23): Պողոսը գրում է, որ Աստված իշխանություններին ու պետություններին լիովին զինաթափեց և հայտնապես խայտառակեց և Քրիստոսով հաղթեց նրանց (Կողոս. 2:15): Այնուամենայնիվ պարտված թշնամի զորությունները դեռ երկնային վայրերում են, ահա թե ինչու Պողոսը հավատացյալներին հորդորում է հոգևոր պատերազմի, «որովհետև մեր պատերազմն արյան և մարմնի դեմ չէ, այլ իշխանությունների և պետությունների դեմ, այս աշխարհի խավարի աշխարհակալների դեմ, այն չար հոգիների դեմ, որ երկնավորների մեջ են» (Եփես.6:12): 4-րդ համարը պատմում է երկու կարևոր իրադարձությունների մասին, որոնք կատարվում են հազարամյա թագավորությունից անմիջապես առաջ. նախ տեղի է ունենում դատաստանը, արդարադատությունն է հռչակվում, երկրորդ, հաղորդվում է մեծ նեղության ժամանակ նահատակվածների հարության մասին: «Տեսա աթոռներ, և նրանց վրա նստեցին, ու նրանց դատելու իշխանություն տրվեց, և նրանց հոգիները, որ գլխատվել էին (նայեք հինգերորդ կնիքը) Հիսուսի վկայության ու Աստծո Խոսքի համար, և նրանց, որ չերկրպագեցին ազանին ու ոչ էլ նրա արձանին և նրա դրոշմը չառան իրենց ճակատին, ոչ էլ իրենց աջ ձեռքին,---- սրանք կենդանացան ու Քրիստոսի հետ հազար տարի թագավորեցին» (Հայտն.20:4): Այս հատվածում այլևս չի խոսվում հափշտակության և հարսանյաց ընթրիքի մասին, որովհետև 20-րդ գլխում կատարվածը տեղի է ունենում հափշատակությունից և հարսանյաց ընթրիքից հետո: Աստծո Խոսքը կատարյալ և ճշգրիտ է բոլոր տեսանկյուններից: Այստեղ վերջին պարզաբանումն ենք ստանում նահատակների վերաբերյալ. նրանք հավատարիմ են մնացել մեծ նեղության ժամանակ, չեն ընդունել գազանի դրոշմը, ոչ էլ երկրպագել են գազանի պատկերին: Այստեղ հիշատակված դատաստանը արդարադատության նախնական հռչակումն է հազարամյա թագավորության հաստատումից առաջ, և ոչ թե «վերջին դատաստանը», որը ծանոթ է նաև «սպիտակ աթոռի դատաստան» անունով, որի ժամանակ բոլոր մեռելները հարություն կառնեն և կդատվեն: Հայտն.20:4 համարին զուգահեռ՝ Դանիել մարգարեն գրում է. «Ես տեսնում էի մինչև որ աթոռները դրվեցին, և Հինավուրցը նստեց. նրա հագուստը՝ ձյունի պես սպիտակ, և նրա գլխի մազը՝ մաքուր ասրի պես, նրա աթոռը կրակի բոց, նրա անիվները վառված կրակ: Մի կրակի գետ էր հոսում և գնում նրա առաջից. հազար հազարներ ծառայում էին նրան և բյուր բյուրեր կանգնած էին նրա առաջ. ատյանը նստեց և գրքերը բացվեցին» (Դան.7:9,10): Երբ Աստված ներկայանում է Ծերունու կերպարանքով, դա չի նշանակում, որ Նա ուժասպառ ծերուկ է: Աստված Հոգի է: Նրա օրերը սկիզբ ու վերջ չունեն: Որպես Դատավոր՝ Նա ներկայանում է որպես հարգարժան, սպիտակահեր տարեց մարդ. դա խորհրդանշում է գերագույն իշխանությունը: Հին ժամանակների դատավորները ընդօրինակեցին այդ պատկերը՝ սպիտակ կեղծամներ հագնելով: Տեր Աստծուն որպես Դատավոր ներկայացնող այս խորհրդապատկերը ցույց է տալիս Նրա իշխանությունը և պատվարժան լինելը: Դանիելի մարգարեության, ինչպես նաև Հայտնության գրքի համատեքստից երևում է, որ խոսքը վերջին հաշվետվության մասին է, որը պետք է տեղի ունենա ավարտին մոտեցող այս վերջին դարաշրջանի վերջում: Դանիել մարգարեն մանրամասն նկարագրում է այս վերջնական փուլը հազարամյա թագավորությունից առաջ, ոչ թե հետո: «Ես տեսնում էի, այն ժամանակ եղջյուրի խոսած մեծ մեծ խոսքերի համար, և մտիկ էի տալիս, մինչև որ գազանը սպանվեց և կորավ նրա մարմինը և տրվեց կրակի բոցին: Եվ մյուս գազաններից առնվեց նրանց իշխանությունը, և նրանց տրված էր եղել մի կենաց երկարություն մինչև մի ժամ և ժամանակ: Ես տեսնում էի գիշերվա տեսիլքներում, և ահա երկնքի ամպերով գալիս էր մարդու որդու նման, մինչև Հինավուրցը եկավ և նրա առաջ մոտեցրին նրան: Եվ նրան տրվեց իշխանություն և պատիվ ու թագավորություն, որ բոլոր ժողովուրդները, ազգերը և լեզուները նրան ծառայեն. նրա իշխանությունը հավիտենական իշխանություն է, որ չի անցնի և նրա թագավորությունը չի քանդվի» (Դանիել 7:11-14): Հիսուս Քրիստոսը, որը հայտնվել է որպես Մարդու Որդի, այն ժամանակ վերցնում է Իր իշխանությունը և նստում է Իր փառքի աթոռին. «Եվ երբ մարդու Որդին իր փառքով գա, և բոլոր սուրբ հրեշտակներն էլ նրա հետ, այն ժամանակ իր փառքի աթոռին կնստի: Եվ բոլոր ազգերը նրա առաջ կհավաքվեն, ու նա նրանց կբաժանի իրարից, ինչպես հովիվն է ոչխարները բաժանում այծերից» (Մատթ. 25:31,32): Դանիելի մարգարեության մեջ գրքերը բացվեցին, բայց ոչ Կյանքի գիրքը: Այստեղ խոսվում է նաև չորս գազանների մասին, որոնց կյանքի տևողությունը մի ժամ և ժամանակ է: Նաև գրված է, որ Մարդու Որդին ներկայանում է պատվարժան Հինավուրցի առջև և ստանում է իշխանություն, պատիվ և թա<ավորություն, որը մնալու է հավիտյան: Այդ համատեքստը պարզ երևում է Դանիելի մարգարեության մեջ և Մատթեոսի ավետարանում: Դանիել 7-րդ գլխում նույն առիթով հիշատակվում է նաև երեքուկես տարի տևող մեծ նեղությունը: Դրանից հետո աշխարհի թագավորությունները հասնում են իրենց ավարտին, և երկնային թագավորությունը հաստատուն կերպով հաստատվում է երկրի վրա: «Եվ Բարձրյալի դեմ խոսքեր է խոսելու և Բարձրյալի սուրբերին հարստահարելու է, և խորհելու է, որ ժամանակներն ու օրենքները փոխի, և նրանք պիտի նրա ձեռքը տրվեն մինչև մի ժամանակ, ժամանակներ և կես ժամանակ: Բայց ատյանը պիտի նստի, և նրա իշխանությունը պիտի վեր առնեն, որ փչացնեն ու կորցնեն իսպառ: Եվ թա ավորությունն ու իշխանությունը և բոլոր երկնքի տակ եղող թագավորությունների մեծությունը պիտի տրվի Բարձրյալի սուրբերի ժողովրդին. նրա թա ավորությունը հավիտենական թա ավորություն է և բոլոր իշխանությունները պիտի նրան ծառայեն և հնազանդվեն» (Դան.7:25-27): Այս բաները չեն վերաբերում վերջին դատաստանին, որովհետև նոր սկիզբ է լինելու նոր երկրի վրա: Այստեղ չի խոսվում ընդհանուր հարության կամ կրակի լճում վերջնական ոչնչացման մասին. խոսվում է Մարդու Որդու մասին, որը պետք է դատի և արդարադատություն հռչակի աշխարհի թագավորությունների միջև երկրի վրա Իր երկնային Թագավորությունը հաստատելուց առաջ: Նույն բանը կատարվում է Մատթ.25:31 համարում, որտեղ ոչ մի գիրք չի բացվում, ոչ էլ Կյանքի Գիրքը, որը բացվելու է «վերջին դատաստանի» ժամանակ: Այս երկու սուրբգրային հատվածները շատերը սխալ են մեկնաբանում և համարում են, որ խոսքը սպիտակ աթոռի առջև տեղի ունենալիք վերջին դատաստանի մասին է: Համատեքստից ելնելով դա լիովին անհնար է: Դրա մյուս ապացույցն այն է, որ այստեղ դատվում են ոչ թե անհատները, այլ ազգերը, որոնք բարիք են արել կամ չեն արել Իր եղբայրներին՝ հրեաներին նեղության ժամանակ: Դա կկատարվի Թագավորության հաստատումից առաջ, ահա թե ինչու այստեղ խոսում է ոչ թե Դատավորը, այլ Թագավորը. «Այն ժամանակ թա ավորն իր աջ կողմիններին կասի. «Եկե՛ք, ո՛վ իմ Հոր օրհնյալներ, ժառանգեցեք աշխարհի սկզբից ձեզ համար պատրաստված թա ավորությունը գ թա ավորն էլ (ոչ թե դատավորը) կպատասխանի ու նրանց կասիգ» (Մատթ.25:34-40): Այս թագավորությունը հազարամյա թագավորությունն է, ոչ թե հավիտենությունը (1 Կորնթ.15:24-28): Եսայի մարգարեն այսպես է նկարագրել մեր հիշատակած դատաստանը. «Եվ նա պիտի դատի հեթանոսների մեջ, և խրատի շատ ազգերին. և նրանք կձուլեն իրենց սուրերը խոփեր, և իրենց նիզակները՝ հոտոցներ. ազգ ազգի վրա սուր չի բարձրացնի, և այլևս պատերազմի չեն վարժվի» (Ես.2:4): Այս դատաստանի ժամանակ տասներկու առաքյալները Տիրոջ հետ կլինեն՝ Իսրայելի տասներկու ցեղերին դատելու համար: «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ դուք՝ իմ հետևից եկողներդ, երբ Մարդու Որդին մյուս գալստյանն իր փառքի աթոռին նստի, դուք էլ տասներկու աթոռների վրա կնստեք ու Իսրայելի տասներկու ցեղերին կդատեք» (Մատթ.19:28): Ազգերից եղող Աստծո մարդիկ կնստեն ազգերին դատելու և հետո նրանց կառավարելու համար. «Կամ թե չգիտե՞ք, որ սրբերն են այս աշխարհը դատելու, և եթե աշխարհը ձեր միջոցով է դատվում, ապա անարգ բաների դատաստանն անելու արժանի չե՞ք» (1 Կորնթ.6:2): Աստծո մոտ ամեն բան կատարվում է նախատեսված ժամանակին՝ հարսանյաց ընթրիքում կկատարվի այն, ինչ վերաբերում է դրան, հազարամյա թագավորության ժամանակ՝ այն, ինչ խոստացված է դրա վերաբերյալ: Նույնը վերաբերում է տարբեր դատաստաններին: Մեծ նեղության նահատակները պատկանում են առաջին հարության մասնակիցներին և կմասնակցեն Թագավորությանը: Ամեն հավատացյալ պետք է մեծ հոժարություն ունենա հավատարիմ մնալու մինչև մահ: Անկախ նրանից, թե պատկանում են ընտրյալ Հարսին, թե կանչված, մնացած Եկեղեցուն, յուրաքանչյուրի հավատարմությունը կվարձատրվի: Բոլոր այն հավատացյալների համար, որոնք չեն պատկանում ընտրյալ անդրանիկներին, և այդ պատճառով չեն հափշտակվելու հարսանյաց ընթրիքին մասնակցելու համար, մնում է այն հույսը, որ թեև անցնելու են մեծ նեղության միջով, այնուհետև մասնակից են լինելու հազարամյա թագավորությանը (նայեք Հայտն.7-րդ գլխի երկրորդ մասը): Հինգերորդ կնիքի հրեա նահատակները պետք է սպասեին, մինչև իրենց նման սպանվեին իրենց մնացած ծառայակիցները (Հայտն.6:9-11): Երկու հատվածներում էլ բանալի-բառն է «հոգիներ»-ը. «գնրանց հոգիները, որ սպանվել էին Աստծո Խոսքի համար» (Հայտն.6:9), «գև նրանց հոգիները, որ գլխատվել էին Հիսուսի վկայության ու Աստծո Խոսքի համար» (Հայտն. 20:4): Թե՛ Հիսուս Քրիստոսի հարության ժամանակ հարություն առածները, թե՛ նրանք, ովքեր հարություն են առնելու Նրա գալստյան ժամանակ հափշտակության համար, և նրանք, ովքեր հարություն են առնելու Թագավորության հաստատումից առաջ, բոլորն էլ, Նրա հարությունից մինչև հազարամյա թա<ավորության սկիզբ, համարվում են «առաջին հարության մասնակիցներ»: «Իսկ մնացյալ մեռելները չկենդանացան, մինչև որ հազար տարին լրանա: Սա առաջին հարությունն է: Երանելի և սուրբ է, ով բաժին ունի հարության մեջ. սրանց վրա երկրորդ մահն իշխանություն չունի, այլ Աստծո և Քրիստոսի քահանաներ կլինեն և նրա հետ հազար տարի կթագավորեն» (Հայտն.20:5,6): Հազարամյա թագավորության սկզբում առաջին հարության մասնակիցների թիվը համալրված է, և առաջին հարությունը եզրափակված է: 7-9 համարներում նկարագրվում է, թե ինչ է կատարվում հազարամյա թագավորությունից հետո ընկած կարճ ժամանակահատվածում. «Երբ հազար տարին լրանա, սատանան իր բանտից կազատվի և դուրս կգնա, որ մոլորեցնի այն ազգերին, որ երկրի չորս անկյուններում են, և Գոգն ու Մագոգը, որ նրանց պատերազմի հավաքի, որոնց թիվը ծովի ավազի չափ է: Եվ երկրի լայնության վրա բարձրացան և շրջապատեցին սրբերի բանակն ու սիրելի քաղաքը: Եվ երկնքից կրակ իջավ Աստծուց և լափեց նրանց» (Հայտն.20:7-9): Հենց որ սատանան դուրս է գալիս անդունդից և ազատ արձակվում, սկսում է մոլորեցնել երկրի վրա ապրող ազգերին, որոնք մինչ այդ ապրում էին խաղաղ թագավորության մեջ, և նրանց մղում է վերջին ապստամբության: Թեև այդ ժողովուրդները հազար տարի ապրել են խաղաղ թագավորությունում, Աստծո հետ անձնական հարաբերություն չեն հաստատել, որովհետև երբեք չեն ընդունել Քրիստոսով հաշտեցումը, և դրա համար էլ Աստծուց զատված են մնացել: Մինչդեռ այդ ժամանակ սարսափելի վախճանն է հասնում սատանայի և բոլոր նրանց վրա, ովքեր նրան լսել են և եղել են նրա ազդեցության տակ: «Եվ երկնքից կրակ իջավ Աստծուց և լափեց նրանց, իսկ Բանսարկուն, որ մոլորեցնում էր նրանց, կրակի ու ծծմբի լիճը գցվեց, ուր որ էին գազանը և սուտ մարգարեն» (Հայտն.20:9): Ըստ Հայտն.19:20 համարի գազանը և սուտ մարգարեն արդեն գցվել էին կրակի լճի մեջ: Այդ եզակի «եռամիասնությունը»՝ սատանան, գազանը, սուտ մարգարեն, ոչնչանալու են կրակի լճի մեջ բոլոր նրանց հետ, ովքեր եղել են նրանց ազդեցության տակ: Հավիտենության ընթացքում նրանց մասին չենք լսի, ոչ էլ կտեսնենք: