Հայտնության 21-րդ գլխի առաջին համարը ըստ էության պատկանում է 20-րդ գլխի վերջին: Անմիջապես վերջին դատաստանից հետո ժամանակը մտնում է հավիտենություն, և այն ժամանակ կկատարվի այն, ինչ Խոսքում կանխասվել էր. «Տեսա նոր երկինք և նոր երկիր, որովհետև առաջին երկինքն ու երկիրը անցան, և էլ ծով չկա» (Հայտն.21:1): Տերը Եսայի մարգարեի միջոցով հաղորդել էր նոր երկնքի և նոր երկրի մասին. «Որովհետև ահա ես նոր երկինք ու նոր երկիր եմ ստեղծում, և առաջինները պիտի չհիշվեն և միտքը պիտի չգան» (Ես.65:17): Պետրոս առաքյալը միանում է այդ խոսքին և գրում է. «Բայց նրա խոստման համաձայն՝ նոր երկնքի ու նոր երկրի ենք սպասում, որոնց մեջ արդարություն է բնակվում» (2 Պետր.3:13): Նախ և առաջ Հովհաննեսը հիշատակում է նոր երկնքի և նոր երկրի խոստման մասին, հետո շարունակում է նկարագրելով նոր Երուսաղեմը, որը հազարամյա թագավորության սկզբում իջնում է երկնքից, ինչպես նաև երկրի վրա թագավորության ժամանակ կյանքի պայմանները: Քիչ առաջ մեջբերած հատվածում Եսայի մարգարեն նույնպես խոսել է նոր երկնքի ու նոր երկրի մասին, բայց դրանից անմիջապես հետո՝ 18-25 համարներում, նկարագրում է հազարամյա թագավորության ժամանակ կյանքի պայմանները: Ասվում է, որ դեռևս երեխաներ կծնվեն, հարյուր տարեկանում մահացողը շատ երիտասարդ կլինի, տներ կկառուցվեն և այգիներ կտնկվեն: Այսպես, հազարամյա թագավորության ժամանակ կյանքը շարունակվում է երկրի բնակիչների համար, այն տարբերությամբ, որ սատանան այլևս ազատ չէ: Դրա համար էլ գայլն ու գառը կարող են միասին ապրել (Ես.11:6, 65:25 և այլ համարներ): Այդ նոր երկրի վրա ուժի մեջ կլինեն Աստծո հավիտենական պատվիրանները, ոչ թե ժամանակավոր պատվիրանները, ինչպես ցույց է տրված Եսայի մարգարեի գրքում. այսինքն՝ ամեն ամիս, նորալուսնի ժամանակ և ամեն շաբաթ օրը ամեն մարմին պետք է ներկայանա Տիրոջ առաջ՝ Նրան երկրպագելու համար: Նոր երկրի վրա չի լինի նաև այն, ինչ նկարագրված է Ես.66:24 համարում. «Եվ նրանք պիտի դուրս գան և տեսնեն ինձ ապստամբող մարդկանց դիերը, որովհետև նրանց որդը չի մեռնի, և նրանց կրակը չի հանգչի, և նրանք պիտի զզվանք լինեն ամեն մարմնի համար» (Ես.66:24): Այս հատվածն էր Տերը վկայակոչում Մարկ.9:48 համարում: Մինչդեռ նոր երկրից ոչ մի ծուխ չի բարձրանա դեպի նոր երկինք: Նոր Երուսաղեմը, որը նկարագրվում է հետևյալ հատվածում, պետք է զանազանել նոր երկնքից և նոր երկրից: Հովհաննես տեսանողը շարունակում է հետևյալ խոսքերով. «Եվ ես սուրբ քաղաքը՝ նոր Երուսաղեմը տեսա Աստծուց, երկնքից վայր գալիս, պատրաստված, ինչպես իր ամուսնու համար զարդարված մի հարս: Եվ երկնքից մի մեծ ձայն լսեցի, որ ասում էր. «Ահա Աստծո խորանը մարդկանց հետ ու նա կբնակվի նրանց հետ, և նրանք ժողովուրդ կլինեն նրա համար, և ինքն Աստված նրանց հետ կլինի նրանց Աստվածը: Եվ Աստված նրանց աչքերից ամբողջ արտասուքը կսրբի. այլևս մահ չի լինի. ո՛չ սուգ, ո՛չ աղաղակ, ո՛չ ցավ այլևս չի լինի, որովհետև առաջիններն անցան» (Հայտն.21:2-4): Այս հատվածում նախ մեզ ցույց է տրվում Նոր Երուսաղեմը, որը նույնացվում է Հարսի հետ: Մենք պետք է ուշադրություն դարձնենք. մի կողմից կա Նոր Երուսաղեմը, որը Հարսի բնակավայրն է, մյուս կողմից՝ երկրային Երուսաղեմը Սիոն լեռան հետ, որը Իսրայելի բնակավայրն է: Ամեն բան ճշգրիտ կերպով է նկարագրված, բայց մենք պետք է զանազանենք և իմանանք, թե որ խմբի և ում մասին է խոսքը: Երբ խոսվում է Նոր Երուսաղեմի մասին, Սուրբ Գիրքը նկատի ունի Հարս-Եկեղեցուն, իսկ երբ խոսվում է այս երկրային Երուսաղեմի մասին, նկատի ունի Իսրայելին: «Բայց մոտեցել եք Սիոն սարին և կենդանի Աստծո քաղաքին, երկնային Երուսաղեմին ու բյուրավոր հրեշտակներին, և երկնքում գրված անդրանիկների հանդեսին և եկեղեցունգ » (Եբր.12:22,23): Իսկ երկրային Երուսաղեմին վերաբերում է հետևյալը. «Եվ բնաջինջ է անելու այս սարի վրա երեսի ծածկոցը, որ ծածկում է բոլոր ժողովուրդներին, և այն վարագույրը, որ վարագուրված է բոլոր ազգերի վրա: Նա պիտի կլանի մահը հավիտյան, և Եհովա Տերը պիտի ջնջի արտասուքը ամեն երեսից, և իր ազգի ամոթը պիտի հեռացնի բոլոր երկրի վրայից, որովհետև Տերն է ասում» (Ես.25:7,8): Հարսանյաց ընթրիքից հետո Հարսը կոչվում է «Գառնուկի կինը»: Ամուսնությունից առաջ նա Հարսն է, իսկ հետո կինը: Լավ հասկանալի խորհրդապատկերների միջոցով ճշգրիտ տեղեկություններ ենք ստանում փրկության պատմության զարգացման վերաբերյալ: Հափշտակության պահին անդրանիկների խումբը բնակվում է Նոր Երուսաղեմում: Այդ պատճառով Հարսն ու Նոր Երուսաղեմը նույնացվում են, ինչպես Իսրայելը և երկրային Երուսաղեմը: Ինչպես մեզ պատմվեց, Նոր Երուսաղեմը իր մեջ բնակվող Հարսի հետ հազարամյա թագավորության սկզբում կիջնի երկնքից և կսավառնի երկրային Երուսաղեմի վերևում: Գրված է թե՛ մեկի, թե՛ մյուսի մասին, որովհետև Աստված լինելու է երկուսի մեջ էլ: Երբ ասվում է, որ Նա կբնակվի նրանց վերևում, դա նույնքան ճշգրիտ է, որքան այն, որ Նա կբնակվի նրանց մեջ: «Ահա Աստծո խորանը մարդկանց հետ ու նա կբնակվի նրանց հետգ» (Հայտն.21:3): Հայտն.7:15 համարում գրված է. «Գահի վրա նստողը պիտի բնակվի նրանց մեջ»: Այդպես տեսավ նաև Եսայի մարգարեն Հոգով. «Եվ Տերը կշինի Սիոն սարի ամեն տեղերի վրա և նրա ժողովքների վրա՝ ցերեկով ամպ և մեջ, իսկ գիշերը փայլուն կրակի բոց, որովհետև ամեն փառքի վրա հովանի պիտի լինի» (Ես.4:5): Կլինի այնպես, ինչպես Աստված կամեցել է սկզբում: Ամեն բան ճիշտ է: Ոմանց համար ճշմարիտ է այս արտահայտությունը՝ «Նա կբնակվի նրանց վերևում»: Մյուսների համար՝ «Նա կլինի նրանց մեջ և նրանց հետ»: Հարսի վերաբերյալ, որը հաղթողներն են և Նոր Երուսաղեմում են, ճիշտ է «նրանց հետ» արտահայտությունը: Երկրային Երուսաղեմում գտնվողների համար ասվում է՝ «նրանց վերևում»: Ամեն դեպքում ամեն բան համապատասխանում է այն համատեքստին, որին պատկանում է: Այժմ Տերը Իրեն պատկանողների հետ է Հոգով՝ նրանց մեջ է և նրանց հետ: Իր Թագավորության իրականացման ժամանակ Նա տեսանելիորեն կբնակվի ոմանց հետ, բայց մյուսների վերևում: Նրա փառքը կլցնի ողջ երկիրը: Որպես Թագավոր՝ Նա կթագավորի ողջ աշխարհում, և Իրեններն էլ կթագավորեն Իր հետ: «Եվ գահի վրա նստողն ասաց. «Ահա ամեն բան նոր եմ անում»: Եվ ինձ ասաց. «Գրի՛ր, որ այս խոսքերը ճշմարիտ ու հավաստի են» (Հայտն.21:5): Աստծո Խոսքի հանդեպ վստահությունը բացարձակ հիմքն է, որը վեր է ամեն կասկածից և միաժամանակ երաշխիքն է այն բանի, որ ամեն բան կա և կլինի այնպես, ինչպես Աստված է ասել: Հավատացողն ինքն էլ բարձրանում է ամեն կասկածից վեր և հանգչում է Աստծո մեջ: Ոչ թե մարդը վստահություն ունի ինքն իր հանդեպ, այլ վստահությունը գալիս է Աստծուց, Իր Խոսքի միջոցով, և ամեն մարդ, որ հավատում է այդ Խոսքին, ստանում է այդ վստահությունը: Նա, որ խոսում է և գործում, Ամենակարողն է, որ աղաղակում է. «Եղա՛վ. ես եմ Ալֆան և Օմեգան, Սկիզբն ու Վերջը: Ես ծարավին ջուր կտամ կյանքի ջրի աղբյուրից» (Հայտն.21:6): Ամեն բան սկիզբ է առել Նրա մեջ, Նրա մեջ էլ կհասնի ավարտին, որովհետև Նրա մեջ, Նրա համար և Նրա միջոցով է ամեն բան ստեղծվել Իր փառքի համար: «Ով որ հաղթի, ամբողջը կժառանգի, ու ես նրան Աստված կլինեմ, և նա ինձ համար որդի կլինի» (Հայտն.21:7): Այս համարներից երևում է, որ խոսքն ուղղված է հաղթողների խմբին, որոնց տրված են եկեղեցու յոթ նամակներում գրված բազմաթիվ խոստումները (Հայտն.2-րդ և 3-րդ գլուխներ): Նրանք կմտնեն իրենց ժառանգության մեջ որպես Աստծո ժառանգորդներ, որոնք հիշատակված են Նրա Կտակում: Նրանք Քրիստոսի ճշմարիտ ժառանգակիցներն են (Հռոմ.8:17): Սուրբգրային տարբեր հատվածներում տրվում են ցուցումներ և նշաններ, ներկայացվում են Աստծո որդիներ և դուստրեր կոչվելու պայմանները, Աստծո որդիների և դուստրերի հատկությունները, որոնց համար ճշմարտապես կատարվում են Աստծո խոսքերը. «Եվ ես ձեզ Հայր կլինեմ, և դուք ինձ որդիներ ու դուստրեր կլինեք»,--- ասում է Ամենակալ Տերը» (2 Կորնթ.6:18): «Որովհետև ովքեր Աստծո Հոգով են առաջնորդվում, նրանք Աստծո որդիներ են» (Հռոմ.8:14): Այս գլխի ութերորդ համարում խոսվում է նրանց մասին, որոնք չեն ուզում ներգրավվել Աստծո փրկության ծրագրում: Ի տարբերություն փրկագնվածների, նրանց մասին, որոնք հակառակվել, հակաճառել են Աստծուն, մերժել են փրկությունը և Նրան արհամարհել, ասվում է. «Իսկ վախկոտների, անհավատների, պիղծերի, մարդասպանների, պոռնիկների, կախարդների, կռապաշտների ոը բոլոր ստախոսների բաժինն այս լճում կլինի, որ կրակով ու ծծմբով է վառված: Սա է երկրորդ մահը» (Հայտն.21:8): Այս համարներում չի խոսվում մարդասպանների, կախարդների, կռապաշտների և ստախոսների մասին, այլ անհավատների մասին ընդհանրապես: Դրանք այն մարդիկ են, որոնք չցանկացան հավատալ, որ Աստված անձամբ հայտնվեց Քրիստոսի մեջ իրենց փրկության համար: Հովհաննես առաքյալը ճշմարտապես նկարագրում է, թե ինչ են Աստծուն արել նրանք, ովքեր չեն հավատում միակ ճշմարիտ Աստծուն. «Ով որ Աստծո Որդուն հավատում է, իր անձի մեջ վկայությունն ունի. ով որ Աստծուն չի հավատում, նրան ստախոս արեց, որովհետև չհավատաց այն վկայությանը, որ Աստված վկայեց իր Որդու մասին» (1 Հովհ.5:10): Աստված միշտ ճշմարիտ է մնում, իսկ ամեն մարդ՝ սուտ (Հռոմ.3:4): Երանելի է նա, ով հավատում է Նրան, իսկ նա, ով չի հավատում, Նրան մեղադրում է ստախոսության մեջ: Ճշմարիտ հավատացյալների վերաբերյալ Հովհաննեսը գրում է նույն գլխում. «Եվ գիտենք, որ Աստծո Որդին եկավ ու մեզ միտք տվեց, որպեսզի ճշմարիտը ճանաչենք, և ճշմարիտի մեջ ենք, այսինքն՝ նրա Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի մեջ: Նա է ճշմարիտ Աստվածն ու հավիտենական կյանքը» (1Հովհ.5:20):