Հայտն.14:6-13 համարներում երեք բան է ազդարարվում շատ առանձնահատուկ կերպով, այսինքն՝ ուղղակիորեն երկնքից: Առաջին, հավիտենական Ավետարանը հավատարմությամբ պետք է քարոզվի բոլոր ազգերին և լեզուներին: Դրա հետ կապված հնչում է կանչը. «Աստծուց վախեցե՛ք ու փառք տվեք նրան, որովհետև նրա դատաստանի ժամը եկել է, և երկրպագեցե՛ք երկինքն ու երկիրը, ծովն ու ջրերի աղբյուները Ստեղծողին» (հ.7): Երկրորդ, ազդարարվում է Բաբելոնի անկումը. «Ընկա~վ, ընկա~վ Բաբելոն մեծ քաղաքը, որովհետև իր պոռնկության թունդ գինուց խմեցրեց բոլոր ազգերին» (հ.8): Երրորդ, մարդկությանը տրվում է ամենալուրջ նախազգուշացումը՝ պատվիրելով, որ չպաշտեն <ազանին և նրա պատկերը, և ճակատին ու ձեռքին չընդունեն <ազանի դրոշմը. «Ով որ երկրպագություն է անում գազանին ու նրա պատկերին և դրոշմ է ընդունում իր ճակատին կամ աջ ձեռքին, այնպիսին Աստծո սրտմտության գինուց պիտի խմի, որ անխառն լցված է նրա բարկության բաժակի մեջ, և սուրբ հրեշտակների ու Գառան առաջ կրակի ու ծծմբի մեջ պիտի տանջվի» (հհ.9,10): Ուրիշ ոչ մի բանի Աստված այնպիսի մեծ բարկությամբ չի արձագանքում, ինչքան հակաքրիստոսի համակարգի ընդունմանը: Նա, ով այն ժամանակ կգտնվի այդ համակարգում, նաև նա, ով երրորդությանը հավատացող, էկումենիզմի և Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդին պատկանող որևէ եկեղեցու անդամ է, այլևս ողորմություն չի գտնի. նրան սպասում են միայն Աստծո բարկությունը, կրակն ու ծծումբը: Դա մեզ ցույց է տալիս, թե ինչքան կարևոր է իմանալ, և հատկապես ճշգրիտ կերպով իմանալ, թե ինչ է նշանակում «գազան», «գազանի պատկեր» և «գազանի դրոշմ»: Այդ ենք մենք եզրակացնում այս ոչ մի բանի հետ չհամեմատվող սպառնալիքից: Որովհետև նա, ով ընկնի այդ կրոնական մոլորության մեջ, եթե նույնիսկ այդ մոլորությունը ներկայանում է շատ «քրիստոնեական» ձևով, կընդունի գազանի դրոշմը և ստիպված կլինի կրել դրա հետևանքները: Աստված ցուցաբերում է շնորհք, ողորմություն և Նա լի է գթությամբ. Նա մեղքերի թողություն է տալիս բոլոր խնդրողներին, և ներում է բոլոր մեղքերը: Մինչդեռ նա, ով մարդկության պատմության այդ վճռական ժամին կանգնում է հակաքրիստոսի կողքին, նա ծաղրում և մերժում է Քրիստոսին: Նա չի ների այն, որ մարդը նայում է հակաքրիստոսին, որը միայն խոսում է խաղաղության և թողության մասին, բայց չի կարող տալ այդ, փոխանակ դիմի Իրեն՝ Փրկչին, որը միայն կարող է տալ խաղաղություն և թողություն: Պետք է բացահայտել այդքան կրոնական ձևով զարդարված համակարգը և իմանալ, թե ինչ անուղղելի հետևանքներ կարող է դա ունենալ այդ համակարգին պատկանողների համար: Այս խորհրդապատկերների մարգարեական նշանակությունը և հայտնությունը կարող էր տրվել միայն մեր օրերում, որովհետև դա անհրաժեշտ էր, և կարող էր տրվել միայն իսկական մարգարեական ծառայության միջոցով: Ոչ մի ավետարանիչ, ոչ մի վարդապետ մինչև հիմա ազատ մուտք չէր ունեցել դեպի Աստվածաշնչի մարգարեական մաս: Աստված ամեն բան կատարում է Իր ձևով և Իր ծառաներից յուրաքանչյուրին՝ ավետարանիչներին, վարդապետներին, հովիվներին և մյուսներին, տալիս է իրենց համապատասխան հանձնարարությունը: Մարգարեական մասը, որի մասին հիմա խոսվում է, պետք է թողնվեր մարգարեին. «Որովհետև Տեր Եհովան ոչ մի բան չի անի, եթե չհայտնի Իր խորհուրդը Իր ծառաներին՝ մարգարեներին» (Ամովս 3:7): Բացահայտված Խոսքը միշտ հայտնվել է մարգարեներին և Աստծո ծառաներին, ինչպես նաև առաքյալներին և Քրիստոսի սպասավորներին, իսկ մեկնություններն, ընդհակառակը, եղել են դպիրների և աստվածաբանների կողմից: Նորկտակարանյան Եկեղեցում Աստված դրել է նաև վարդապետի, մարգարեի և առաքյալի ծառայությունները (1 Կորնթ. 12:28, Եփես. 4:11 և այլ համարներ): Մոլորության մեջ եղողների սարսափելի ճակատագիրը նկարագրվում է հետևյալ կերպ. «Եվ նրանց տանջանքի ծուխը վեր է ելնում հավիտյանս հավիտենից, և գիշեր-ցերեկ հանգիստ չունեն նրանք, ովքեր երկրպագեցին ազանին ու նրա արձանին, և ով էլ որ ընդունում է նրա անվան դրոշմը» (Հայտն.14:11): Անմիջապես հետո մեզ ցույց է տրվում, թե ինչի կարող են սպասել նրանք, ովքեր Տիրոջը հավատարիմ են մնացել փորձության ժամին. «Այստեղ է սրբերի համբերությունը. այստեղ են Աստծո պատվիրաններն ու Հիսուսի հավատը պահողները: Եվ երկնքից մի ձայն լսեցի, որ ինձ ասում էր. «Գրի՛ր. ՚՚Երանելի են այն մեռելները, որոնք այսուհետ Տիրոջով են ննջում: Այո՛, Հոգին ասում է, որ իրենց աշխատանքից հանգիստ կառնեն. և նրանց գործերը գնում են նրանց հետևից՛՛» (Հայտն.14:12,13): Այն, ինչ հաղորդվել էր հինգերորդ կնիքի երկրորդ մասում (Հայտն.6:11), կատարվում է այստեղ: