Այստեղ պետք է հիշատակենք բաներ, որոնց վրա ոչ մի մարդ չի կարող ազդեցություն ունենալ: Աստծո գերիշխան գործողությունները և գործելակերպը մեր տնօրինության տակ չեն: Դա վերաբերում է նաև Բրանհամ եղբոր գլխավերևում եղած գերբնական Կրակի սյան լուսանկարին. այդ լուսանկարը չի արվել իր ցանկությամբ կամ ազդեցությամբ: Երկրային իմաստով՝ մամլո թղթակիցներ Այերսն ու Կիպպերմանն են որպես քննադատներ արել այդ լուսանկարները, բայց հոգևոր իմաստով՝ Տերն էր գերբնական Կրակի սյունով իջել, ինչպես Մովսեսի ժամանակ: Դա կատարվեց 1950 թվականի հունվարի 24–ին, Տեքսաս նահանգի Հյուսթոն քաղաքի «Coliseum»–ում, մոտ ութ հազար մարդու ներկայությամբ: Մինչ այդ բանավեճ էր տեղի ունեցել դոկտոր Բեստի և Ֆ.Ֆ. Բոսվորտի միջև. դոկտոր Բեստը կասկածի էր ենթարկում այն փաստը, որ դեռևս կարող են լինել բժշկություններ, հրաշքներ և նշաններ, իսկ Ֆ.Ֆ. Բոսվորտը հերքում էր նրա ասածները՝ հիմնվելով Աստվածաշնչի վրա: Հիշատակված լուսանկարի սևանկարը երևակվել է Տեքսաս նահանգի Հյուսթոն քաղաքի Դուգլաս ստուդիայում: Քանի որ դա բացառիկ երևույթ էր, Գորդոն Լինդսեյը առաջարկեց, որ այդ սևանկարը հետազոտման ենթարկվի կասկածելի փաստաթղթերի երդվյալ հետազոտող Ջորջ Լեյսիի կողմից: Իր զեկուցման մեջ (տես հավելվածը) նա հայտնում է որ չի հայտնաբերվելլ ո՛չ ռետուշ, ո՛չ կրկնակի լուսակայում կամ որևէ այլ կեղծում: Այդ Լույսը ներկա էր, այլապես ֆոտոխցիկը չէր կարող լուսանկարել այն: Այդ լուսանկարը, որպես գերբնական հայտնությամբ միակ հաստատված փաստաթուղթ, ցուցադրվել է Վաշինգտոնի արվեստի պատկերասրահում: Ես անձամբ տեսել եմ այն 1969 թվականին: Այդ գերբնական Լույսը միշտ իջնում էր, հենց որ Աստծո մարդը սկսում էր աղոթել հիվանդների հետ: Նրան մանրամասներ էին ցույց տրվում այն մարդու կյանքից, որը կանգնած էր իր առջև, ինչպես դա արդեն եղել է մեր Տիրոջ ծառայության մեջ: Դա ապացուցելու համար մեր տրամադրության տակ ունենք քարոզների բազմաթիվ ձայներիզներ: Այսպես հարոցյալ Տերը երկու հազար տարի անց, տեսանելի կերպով հաստատեց Իր ներկայությունը, որը խոստացել էր, և, անկասկած, Նա այդ արեց նաև անհավատների համար: Ուիլյամ Բրանհամը վկայում է, որ դա այն նույն Լույսն է, որի միջից լսվեց Տիրոջ ձայնը, որը խոսում էր Պողոս առաքյալի հետ (Գործք 9–րդ, 22–րդ և 26–րդ գլուխներ): Նա ուներ նույն ծառայությունը և նույն հաստատումը, ինչ, որ ուներ Պողոսը, նույն հիմնարար վարդապետությունները Աստվածության, մկրտության, Տերունական ընթրիքի վերաբերյալ և այլն: Ես ինքս մասնակից եմ եղել նրա ծառայությանը տասը տարի շարունակ (1955–1965) և այդ պատճառով չեմ կարող լռել կամ թաքցնել այն, ինչ Աստված արել է մեր ժամանակներում: Ես ճշմարիտ վկա եմ, որ տեսել, լսել և ճաշակել եմ այդ բաները: Նույնիսկ այն ավետարանիչները, որոնք առանձնապես գնահատում են Բրանհամին, նույնսիկ հայտարարում են, որ նա «բժշկության արթնության հայրն է», չեն հասկացել, որ նրա ծառայությունը կենսական նշանակություն է ունեցել փրկության պատմության համար, որովհետև այդ ծառայության միջոցով ամեն ինչ վերականգնվում է և վերադառնում նախկին վիճակին, ինչպես եղել է սկզբնական քրիստոնեության մեջ: Նրանք նաև չհասկացան, որ ոչ թե հրաշքներն են հաստատում մարգարեի ճշմարիտ լինելը, այլ երբ նա հռչակում է Աստծո Խոսքը այնպես, ինչպես սկզբնապես դուրս է եկել Աստծո բերանից: Շատ ցավալի է, որ եկեղեցու առաջնորդների մեծ մասը չեն ճանաչել աստվածային այցելության օրը: Այդ պատճառով նաև նրանց է վերաբերում այն դատավճիռը, որն Աստված ուղղել է այն ժամանակվա հոգևոր առաջնորդներին: Նա ուզում էր հավաքել Իր ժողովրդին, բայց նրանք խանգարեցին: Պատմությունը իրոք կրկնվեց: Բժշկության շատ ավետարանիչներ են հռչակ ձեռք բերել, նրանք կառուցել են իրենց սեփական թագավորությունը Աստծո թագավորության մեջ՝ քարոզելով բարգավաճման Ավետարան և դառնալով միլիոնատեր: Դժբախտաբար վարդապետական առումով հին խմորի մեջ են և մնացել են Բաբելոնի գերի: Նրանք չճանաչեցին, որ Աստված Իր սիրով և Իր խոստումների հանդեպ հավատարմությամբ շնորհքի ժամանակի վերջում, «Տիրոջ օրը» գալուց առաջ Եղիայի նման մարգարե է ուղարկել (Մաղաք.4:5. Մատթ.17:11 և այլ համարներ): Վերջում թող թույլ տրվի ինձ ևս մի բան ասել: Եկեղեցում կատարված ոչ մի արթնության ժամանակ ոչ թե մեծ զանգվածներն են հետևել Աստծո կա- տարածին, այլ միշտ մի չնչին փոքրամասնություն: Այն, ինչ սկզբում կատարվեց Իսրայելի ժողովրդի հետ, կրկնվեց բոլոր դավանանքների հետ: «Ուրեմն ի՞նչ. այն, ինչ Իսրայելը փնտրում էր, չհասավ նրան, սակայն ընտրյալները հասան, իսկ մյուսները կուրացան» (Հռոմ.11:7): Այն, ինչ կատարվեց հրեաների հետ, կրկնվեց նաև քրիստոնյաների հետ. միշտ մարդկանց մի փոքրիկ խումբ է ճանաչում այն, ինչ Աստված անում է ներկայում: Իսկ այն, ինչ Նա արել է անցյալում, բոլորը գիտեն: Մինչդեռ նա, ով ապրում է Աստծո ներկայության մեջ, պետք է ճանաչի այն, ինչ Նա անում է ներկայում և մասնակից լինի դրան: Բոլոր ժամանակներում բոլորի համար ուժի մեջ է Տիրոջ այս հանդիմանությունը. «Եթե դու էլ այսօր իսկ իմանայիր քո խաղաղության մասին…» (Ղուկաս 19:42): Ամեն մարդ իր ժամանակներում պետք է ընդունի Աստծո այդ ժամանակվա գործողությունը, ինչպես այն խոստացվել է փրկության ծրագրով և իրականանում է հիմա: Նա, ով մերժում է այդ, դատապարտության է ենթարկվում և հանդիմանվում է. «Կեղծավորնե՛ր, երկրի ու երկնքի երեսը հասկանալը գիտեք, բայց այս ժամանակն ինչպե՞ս չեք հասկանում» (Ղուկ.12:56): Ես չպետք է և չեմ ուզում լռել կամ թաքցնել այն, ինչ Աստված արել է: Նրա իսկ հաստատած մարգարեի ծառայությունը պետք է համընդհանուր ճանաչում ունենա, որովհետև դա կատարվեց Խոսքում խոստացված ձևով: Որպես Աստծո ծառա՝ ես պետք է հավատարիմ լինեմ և ես չեմ թաքցնի Աստծո ժողովրդից այն, ինչ Աստված արել է: Ոչ ոք չի կարող ինձանից պահանջել, որ ես անտեսեմ և շրջանցեմ այդ: Ընդհակառակը, ես կոչ եմ անում բոլորին «Աստծու՛ն տվեք փառքը: Ընդունեք, որ Նա է իրավացի», որովհետև Սուրբ Գրքում գրվածը կատարվեց մեր աչքերի առջև: Այժմ Քրիստոսի վերադարձից առաջ մենք պետք է ընդունենք մաքուր աստվածաշնչյան պատգամը, հավիտենական Ավետարանը, որը 2000 տարի հետո նորից քարոզվում է լիակատար կերպով: Այժմ դուրս է կանչվում և պատրաստվում է Հարս–Եկեղեցին: Ամեն բան վերականգնվում է և Եկեղեցին կատարելություն է ապրում: Պատգամաբերը միայն «ուղեցույց» է, ոչ թե ճանապարհ: Խոսքի պատգամը մեզ Ճանապարհն է ցույց տալիս, բայց Հիսուսը Ճանապարհն է: Այս գիրքը կարդալուց հետո ամեն մարդ, անշուշտ, որոշում կընդունի: Ով, որ կմերժի այս շարադրանքը, թող այնուամենայնիվ հանդուրժող լինի և թույլ տա մյուսներին ապրելու իրենց հավատքի և համոզմունքների համաձայն: Ոչ ոք, այդ թվում նաև աղանդների գիտակները, չպետք է հենց այնպես հերետիկոսություն անվանեն այն, ինչ տարբերվում է ավանդական, եկեղեցական ուսմունքներից: Այժմվանից մենք գիտենք, որ «հերետիկոսությունը» իրականում այն վարդապետությունն է, որը տանում է մոլորության և չի համապատասխանում Սուրբ Գրքին: Դա վերաբերում է բոլոր կրոնական դավանանքներին: Այս գրքի հրատարակությամբ ես ակնկալում եմ, որ ինչպես Ռեֆորմացիայի ժամանակ, Աստված գերիշխան կերպով գործի Իր Հոգով ամեն կրոնական և քաղաքական սահմաններից վեր և մեզ վերջնական անցում տա դեպի սկզբնական քրիստոնեություն: Մենք իրոք անցման փուլում ենք դեպի վերջնական, աստվածաշնչյան արթնություն տանող ճանապարհին: Այժմ անհրաժեշտ է, որ պահը չկորցնենք և միանանք այդ գործին: Որովհետև «չափազանց ուշ եկողը կորցնում է կյանքը» և հիմա էլ առիթը բաց թողնելը կարող է անուղղելի հետևանքներ ունենալ հավիտենության համար: Ուրեմն ո՞վ է ուզում այդպիսի վտանգի ենթարկվել: Ո՛վ Աստված, գթասիրտ եղիր մեր բոլորի հանդեպ և սովորեցրու Քո ճամփաները: Ամեն: