Մեր Տերն ասում է. «Ահա ամեն բան նոր եմ անում» (Հայտն.21:5): Դա սկսվում է Նոր Ուխտով, որում հավատքի եկածներից յուրաքանչյուրը նոր կյանք է ստանում վերստին ծնունդի միջոցով: Պողոսն ասում է. «Ուրեմն եթե մեկը Քրիստոսի մեջ է՝ նոր ստեղծված է…» (2 Կորնթ.5:17): Արդեն Հին Կտակարանում Աստված խոստացել է նոր կյանք, նոր սիրտ, նոր հոգի և այդ ամենը մեզ շնորհում է Նոր Ուխտում Քրիստոսի միջոցով, որը նոր և աստվածային ստեղծագործության սկիզբն է (Հայտն.3:14): Բնական ստեղծագործության վրա, որը բազմանում է մարմնավոր ծնունդի միջոցով, անհավատության, անհնազանդության և հանցանքի պատճառով հասավ մահ, կորուստ, Աստծուց բաժանում՝ դրախտից վտարում և Աստծո հետ հաղորդակցության խզում: Քանի որ մեղքի մեջ անկումը կատարվել էր մարմնով և արյունով, անհրաժեշտ էր, որ հաշտեցումն ու փրկությունը տեղի ունենան նույն՝ մարմնավոր մարմնի մեջ և արյան միջոցով: Քանի որ կյանքը արյան մեջ է (Ղեվտ.17:11), անհրաժեշտ էր, որ Հիսուսը Իր Արյունը և Կյանքը տար որպես զոհ՝ հաշտության և փրկության համար: Հոգուց ծնված Աստծո Որդու մեջ էր Աստծո Կյանքը. «Կյանքը նրանով էր, և կյանքը մարդկանց լույսն էր» (Հովհ.1:4): Մարմնով Նա մահկանացու դարձավ: Հոգով իջավ դժոխք՝ (1Պետր. 3:18–22) հաղթելու համար մեղքին, դժոխքին և սատանային, որպեսզի Աստծո բոլոր որդիներին և դուստրերին պարգևի այդ հաղթանակը (Հայտն.1:17,18): Ավերածությունները, որոնք սատանան արել էր օձի միջոցով, Աստված նորոգեց որպես Հայր՝ Որդու մեջ: Դրախտ գնացող ճանապարհը բաց է: Մեռնելով խաչի վրա՝ Հիսուսն ասաց ավազակին. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ. դու այսօր Ինձ հետ դրախտում կլինես» (Ղուկաս 23:43): Գեթսեմանիում Աստծո Որդին ուղղակիորեն պայքարեց հոգու և մարմնի մահվան դեմ, և պայքարի տագնապի մեջ աղաղակեց. «Հա՛յր իմ, եթե հնարավոր է, թող այս բաժակն ինձանից անցնի. սակայն ոչ թե ինչպես որ ես եմ կամենում, այլ ինչպես դու» (Մատթ.26:39): «Հիմա իմ հոգին խռովված է: Ի՞նչ ասեմ. Հա՛յր, ինձ այս ժամից ազատի՛ր: Սակայն հենց այս ժամի համար էլ եկա: Հա՛յր, փառավորիր քո անունը» (Հովհ.12:27,28): Գողգոթայի խաչի վրա Աստծո Որդին, որպես Փոխարինող Աստծո բոլոր որդիների և դուստրերի համար, Իր վրա վերցրեց բոլոր սխալներն ու մեղքերը, Աստծո հետ բաժանումը: Մենք էինք լքված Աստծուց, Նա մեր տեղը գրավեց և մեր փոխարեն աղաղակեց. «Աստված իմ, Աստված իմ, ինձ ինչո՞ւ թողեցիր» (Մատթ.27:46, Մարկ.15:34), ինչպես Սաղմ.22:1–ում Խոսքը նախօրոք ասվել էր Դավթի կողմից: Արյունաքամ լինելով խաչի վրա՝ Նա աղաղակեց. «Ամեն բան կատարվեց» (Հովհ.19:30): Ամեն բան կատարվեց ճիշտ այնպես, ինչպես նախօրոք ասվել էր Հին Կտակարանում: Փրկության պատմության և մեր փրկագնման հետ կապված այս բոլոր անհրաժեշտ առաջադրանքներում մենք Նրան ծննդից մինչև մահ տեսնում ենք որպես Մարդու՝ ուրիշ մարդկանց մեջ, որը վերջում աղաղակում է. «Հա՛յր, հոգիս քո ձեռքն եմ ավանդում» (Ղուկ.23:46): Աստծո դիմաց կանգնած այդ «Դու»–ն մենք էինք, բայց բաժանված Նրանից: Այժմ Նա պետք է կանգներ խրամատում, գրավեր մեր տեղը, դառնար Աստծուց դուրս եկած «Դու»՝ մեզ Աստծուն միացնելու համար: Այդ ժամանակվանից ի վեր Աստծո բոլոր զավակները կարող են նույն բանն ասել իրենց երկրային ճամփորդությունն ավարտելուց հետո. «Հա՛յր, հոգիս քո ձեռքն եմ ավանդում» : Փրկագնվածների համար ուժի մեջ է մնում այս խոսքը. «Եվ ձեզ, որ մի ժամանակ մեռած էիք մեղքերի ու ձեր մարմնի անթլփատության մեջ, իր հետ կենդանացրեց՝ մեր բոլոր մեղքերը ներելով: Եվ ջնջեց մեզ հակառակ հրամաններով ձեռագիրը, որ մեզ հակառակ էր, և այն մեջտեղից վերացրեց ու խաչափայտի վրա գամեց, իշխանություններին ու պետություններին մերկացնելով հայտնապես խայտառակեց ու նրանց հաղթեց իր մեջ» (Կողոս. 2:13–15): Ամե՛ն: Դա այդպես է: