Շատերն են կարծում, որ հավատում են այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում: Մինչդեռ իրականությունը բոլորովին այլ է: Հավատալ այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում, նշանակում է ընդունել և ամեն հարցում հետևել Աստծո Խոսքին: Օգտագործում են այս արտահայտությունը. «Ոչ մի ուրիշ Ավետարան…», բայց իրականում ունեն ուրիշ ավետարան, որը Հիսուս Քրիստոսի և առաքյալների սկզբնական Ավետարանը չէ: Բոլոր քրիստոնեական եկեղեցիները հայտարարում են, որ աստվածաշնչյան են, բայց քիչ թե շատ չափով շեղվում են Աստվածաշնչից: Դրա համար անհրաժեշտ է քննել Սուրբ Գիրքը՝ համոզվելու համար, որ մեր վարդապետությունն ու գործերը ներդաշնակ են Սուրբ Գր քի հետ: Աստվածաշնչին հավատարիմ մարդիկ հավատում և պաշտպանում են այն, ինչ սևով սպիտակի վրա գրված է Աստվածաշնչում. նրանք ոչինչ չեն մեկնում դրա մեջ, որպեսզի կարողանան հետո կարդալ: Նրանց մասին է Տեր Հիսուսն ասում. «Նա, ով ինձ հավատում է ինչպես Գիրքն է ասում, նրա փորից կենդանի ջրի գետեր կբխեն» (Հովհ.7:38): Իսկ այն, ինչ մեզ թողել են եկեղեցական վարդապետները, որոնք հակաճառել և վիճել են, վիրավորել և անիծել են իրար, բոլորովին չի հետաքրքրում Աստվածաշնչին հավատարիմ հավատացյալներին: Նրանց կողմից տրված շատ բաներ զուտ անհեթեթություն և երևակայություն են, ինչպես, որ բոլոր առասպելական պատմությունները: Այսօր այդքան մեծարված եկեղեցական հայրերը արդեն Նիկիայի տիեզերաժողովից առաջ (Ք. Հ. 325թ.) և դրանից հետո, երբեք կանգնած չեն եղել աստվածաշնչյան հիմքի վրա, այլ հավատացել և սովորեցրել են այնպես, ինչպես ուզել են: Երբեք չի պատմվել, որ նրանցից մեկը դարձի եկած լինի Հիսուս Քրիստոսի հետ անմիջական հաղորդակցության միջոցով, էլ չենք ասում այն մասին, որ Տիրոջ բերանից ծառայության կոչում ստացած լինի: Նրանք քրիստոնեությունը համարում են կրոն և դրա մեջ հեթանոսություն են ներմուծում: Նրանք իրենց շարադրանքներում մասամբ աստվածաշնչյան արտահայտություններ էին օգտագործում, բայց դրանց տալիս էին բոլորովին ուրիշ նշանակություն և բնորոշում, որոնք մինչև այսօր արժեքավոր են պաշտոնական եկեղեցիներում: Քանի որ չեն իմացել Հին Կտակարանը, նրանք չեն կարողացել հասկանալ Քրիստոսի չարչարանքների և մահվան անհրաժեշտությունը փրկության համար: Նրանք ոչ մի գաղափար չունեին փրկության պատմության նշանակության վերաբերյալ, որի մասին Պողոսը սովորեցնում է. «…թե Քրիստոսը մեր մեղքերի համար մեռավ՝ գրքերի համաձայն» (1 Կորնթ. 15:3): Ոչ էլ նրանք հասկանում էին Պետրոսի գրածի իմաստն ու կարևորությունը. «Նա ինքը մեր մեղքերն իր մարմնի մեջ խաչափայտի վրա բարձրացրեց, որ մեղքերից հեռանալով՝ արդարության համար ապրենք…» (1 Պետր. 2:24): Նրանք պատասխանատու են այն բանի համար, որ անտեսվել է քրիստոնեական հավատքի միջուկը, այսինքն, որ Փրկիչը Իր վրա է վերցրել բոլոր սխալները, բոլոր մեղքերը, մարդկությանը ճնշող անեծքը, որպեսզի մեզ փրկագնի և ազատություն տա (Հռոմ. 4:25, Գաղատ. 3:13), և միայն Նրա քավիչ մահվան միջոցով մենք ունենք մեղքերի թողություն, հաշտություն և հավիտենական կյանք: «Շմաh Իսրայել» արտահայտությունը՝ «Լսիր, Իսրայել, մեր Տեր Աստվածը մեկ Տեր» է, հրաման է, պատվեր, որին նույնիսկ ուշադրություն չդարձրին այսպես կոչված եկեղեցական հայրերը: Ավելի ճշգրիտ կերպով ասած` նրանք մտածել և խոսել են անտեսելով Աստծուն, որովհետև ոչ մի անձնական հաղորդակցություն չեն ունեցել Նրա հետ: Միայն Աստծո հետ ունեցած իրական փորձառության արդյունքում ենք ունենում անմիջական կապ Նրա հետ և Նրա Խոսքը բացվում է: Այդ պատճառով այն, ինչ սովորեցրել են Տերտուղիանոսը, Կլեմենտոսը, Հիպպոլիտոսը, Հուլիանոսը, Որիգինեսը, Մարկեոնոսը, Մոնտանոսը, Սաբելիոսը, Աթանասը, Արիոսը, Հիրոնիմոսը, Ոսկեբերանը, Օգոստինոսը և բոլոր մյուսները, ոչ մի նշանակություն չունի աստվածաշնչյան հավատացյալների համար և չի պարտավորեցնում նրանց: Այդ մարդիկ իրենցից հետո թողել են միայն քաոս, հոգևոր ողբալի խառնաշփոթություն: Նրանք չէին ճանաչում միակ ճշմարիտ Աստծուն՝ Իսրայելի Աստծուն, ավելին՝ նրանք ոչ մի հայտնություն չունեին փրկության ծրագրի վերաբերյալ և դրա հետ կապված՝ Քրիստոսի մեջ Աստծո հայտնության վերաբերյալ: Պաշտոնական քրիստոնեության հիմքերն արդեն սխալ էին, իսկ հետագայում դրա մեջ ներմուծված բաները՝ նույնպես: Դրա համար ժամի պատվիրանը սա է՝ վերադարձեք բնօրինակին, Խոսքին, սկզբնական հիմքին, առաքյալների և մարգարեների գործերին, որպեսզի Աստծո ճանապարհը նորից ուսուցանվի ճշմարտությամբ և մատչելի դառնա (Ղուկ.20:21, Գործք 18:24–26):