Եղիա մարգարեն բարձրացավ Կարմեղոս լեռը և հավաքույթի կանչեց Աստծո ժողովրդին: Բահաղի 450 և Աստարովթի 400 մարգարեները նույնպես եկան որոշմանը մասնակցելու համար: Մարգարեն հայտարարեց. «Այն Աստվածը, որը կպատասխանի կրակով, կլինի ճշմարիտ Աստվածը»: Եվ ահա. Աստված պատասխանեց: Այժմ նույնպես պետք է աստվածային որոշում լինի: Եթե Տերն է Աստվածը, ուրեմն Նրան ենք ուզում ծառայել: Եթե Նրա Խոսքն է ճշմարիտ, ուրեմն ուզում ենք լքել այն բոլոր բաները, որոնք կեղծ են: Ժամանակը գալիս է և շատ մոտ է, երբ Աստված վեր կկենա և կավարտի Իր սկսած գործը: Վճռական պահին մենք պետք է ճիշտ կողմում լինենք: Այժմ Իր Խոսքի միջոցով Նա մարտահրավեր է ուղարկում բոլորին: Համաշխարհային կանչ հիմա պետք է ուղղվի բոլոր դավանանքներում և կրոններում գտնվող մարդկանց: Մեծ թվով հավատքի տարբեր ուղղությունները չեն կարող բոլորն էլ առաջնորդել Աստծուն և լինել իրավացի: Միայն այն, ինչ գալիս է Նրանից, կարող է տանել Նրա մոտ: Մենք Նրան կարող ենք հանդիպել միայն այնտեղ, ուր Ինքն է մեզ հանդիպել: Աստծուց եկող միայն մեկ ճանապարհ կա դեպի մեզ, այդ նույն ճանապարհն էլ մեզ տանում է Աստծո մոտ: Մինչև այսօր միայն Մեկը կարող է ասել. «Ես եմ ճանապարհը, ճշմարտությունը և կյանքը, ոչ ոք Հոր մոտ չի գալիս, եթե ոչ ինձանով» (Հովհ. 14:6,7): Երկնքում գտնվող Աստծո մոտ մի՞թե ինչ–որ արժեք ունեն այս արտահայտությունները՝ «երրորդություն», «եռամիասնություն», «եռամեկ Աստված» և այլն, արտահայտություններ, որոնք Նա երբեք չի ասել և չի հիշատակել: Դրանք իրականում Աստծո համար խորթ «ձևակերպումներ» են, որոնք ներմուծվել են փիլիսոփայական, գնոստիկական տեսությունների կողմից: Ուրեմն ո՞րն է ճշմարտությունը Երրորդության վերաբերյալ: Երրոր- դության վերաբերյալ ճշմարտությունն այն է, որ դա երբեք գոյություն չի ունեցել հավիտենության մեջ, ոչ էլ ժամանակների ընթացքում և գոյություն չի ունենալու գալիք հավիտենության մեջ: Հին Կտակարանում «Տեր Աստված» արտահայտությունը գրված է մի- ասին: Նոր Կտակարանում մինչև Հուդայի թուղթը չի հանդիպում «Տեր Աստված» արտահայտությունը, եթե Հին Կտակարանից մեջբերում չէ: Այստեղ է Աստծո մեծ խորհուրդը, Որին Նոր Կտակարանում հանդիպում ենք որպես Մարդու, բայց ոչ ոք չի կարող բացատրել կամ բացահայտել այդ խորհուրդը: Օրինակ, 1 Կորնթ.6:14 համարում գտնում ենք այս խոսքերը. «Բայց Աստված, որ մեր Տիրոջը հարություն տվեց…»: Աստվածային մնացած և մարդկային դարձած հայտնությունները քայլում են կողք–կողքի, մեկը մյուսի հետ, մեկը մյուսի մեջ, մինչև որ Աստծո հաճությունը գտած մարդիկ հասնեն կատարյալ աստվածացման և փրկագնվածները նման լինեն Փրկչին (1 Հովհ.3:1–3): Նոր Կտակարանում Աստված և Տերը հայտնվում են առանձին–առանձին, ինչպես որ Հայրը և Որդին, մինչև Աստվածաշնչի մարգարեական Գիրքը՝ Հայտնությունը: Այստեղ նորից գտնում ենք «Տեր Աստված» արտահայտությունը: Այն ժամանակվա կրոնական իշխանները Հիսուսին մեղադրում էին աստվածահայհոյության մեջ (Հովհ. 5–րդ և 10–րդ գլուխներ), որովհետև Նա (այդպիսին էր նրանց փաստարկումը ) Իրեն Աստված էր դարձնում: Նրանք ոչ մի գաղափար չունեին այն մասին, որ Փրկիչը պետք է ծնվեր որպես Մարդ, պետք է այստեղ՝ երկրի վրա, չարչարվեր և մեռներ, և, որպես Տեր, մահին զրկեր իշխանությունից: Նրանք հանդիմանում էին Նրան. «Քեզ բարի գործի համար չենք քարկոծում, այլ հայհոյության համար, որ դու, մարդ լինելով, քո անձն Աստված ես դարձնում»: Հիսուսի պատասխանն էր. «Հապա նրա՞ն եք ասում, որ Հայրը մաքրեց ու աշխարհ ուղարկեց, թե՝ հայհոյում ես, որ ասացի, թե Աստծո Որդի եմ: Եթե իմ Հոր գործերը չեմ կատարում, ինձ մի՛ հավատացեք: Իսկ եթե կատարում եմ, թեկուզ ինձ չհավատաք էլ, գոնե գործերին հավատացեք, որպեսզի ճանաչեք ու հավատաք, որ Հայրն իմ մեջ է, ու ես՝ Նրա մեջ» (Հովհ.10:33–38): Պողոսը պատմում է «Քրիստոսի և Եկեղեցու խորհրդի» և դրա իրականացման մասին, այն ծրագրերի համաձայն, որոնք Աստված՝ ամեն բանի Արարիչը, ուներ հավիտենությունից ի վեր և կատարում է Հիսուս Քրիստոսի՝ մեր Տիրոջ մեջ (Եփես. 2–րդ, 3–րդ գլուխներ և այլ համարներ): Հավիտենության մեջ, քանի դեռ չկար ժամանակի մեջ գոյություն ունեցող որևէ բան, Աստված ամեն բան ծրագրել էր: Մարդու ստեղծվելուց և մեղք գործելուց շատ առաջ, այսինքն՝ աշխարհի հիմնումից առաջ, Ամենագետը կազմեց Իր փրկության ծրագիրը և նախասահմանեց փրկագնումը Աստծո Գառան միջոցով, որը ճանաչված էր աշխարհի սկզբից առաջ (1 Պետր.1:20,21): Աշխարհի սկզբից առաջ փրկագնվածների անուններն ար- դեն գրված էին Գառան Կյանքի Գրքում: Աշխարհի սկզբից առաջ Աստված Քրիստոսով մեզ նախասահմանել էր լինելու Իր որդիներն ու դուստրերը (Եփես.1:4,5): Աշխարհի սկզբից առաջ Հայրը արդեն սիրել էր Որդուն և Նրա մեջ՝ սիրել էր մեզ: Նույն հավիտենական փառքը, որի մեջ Աստծո Որդին այլակերպվեց, արդեն աշխարհի սկզբից առաջ պատրաստված էր Իր համար և Իրեն պատկանողների: «Եվ այն փառքը, որ ինձ տվեցիր, ես նրանց տվե- ցի, որպեսզի մեկ լինեն, ինչպես որ մենք մեկ ենք» (Հովհ.17:22): Քանի որ Աստված հավիտենական է, Նրա փրկության ծրագիրը հավիտենական բնույթ պիտի ունենար: Բնական, երկրային տրամաբանություն ունեցող մարդիկ չեն կարող դա հասկանալ. այստեղ է դժվարությունը: Աստծո համար աշխարհի սկզբից առաջ ամեն բան արդեն իրականացել էր, թեև դրանք կատարվում և իրականություն էին դառնում ժամանակների ընթաց- քում: Փրկիչը ոչ միայն պետք է Մեսիան լիներ, այսինքն՝ «Օծյալը», այլև պետք է ոչնչացներ մահվան իշխանությունն ունեցողին, այսինքն՝ սատանային, և այդպիսով մեզ ազատություն տար: Ահա թե ինչու Նա ամեն ինչում Իր եղբայրներին պետք է նմանվեր (Եբր.2:14–18): Սրա վերաբերյալ Ովսե մարգարեն նախօրոք ասել էր Հին Կտակարանում. «Դժոխքի ձեռքից պիտի ազատեմ նրանց, մահվանից պիտի փրկեմ նրանց. ո՞ւր է ժանտախտդ, մա՛հ, ո՞ւր է ավերմունքդ, դժոխք: Զղջումը ծածկված է իմ աչքերից» (Ովսե 13:14): Պողոս առաքյալը հնչեցնում է հաղթանակի աղաղակը, այն հաղթանակի, որը Հիսուս Քրիստոսի գալստի ժամանակ իրականություն կդառնա. «Մահը հաղթության մեջ ընկղմվեց: Ո՛վ մահ, ո՞ւր է քո խայթոցը, գերեզմա՛ն, ո՞ւր է քո հաղթությունը» (1 Կորնթ. 15:54,55): Քրիստոսի հարությամբ մահը պարտվեց, իսկ այն ժամանակ մահը հաղթության մեջ կընկմվի, և կատարելության հասածները այլևս դրա մասին ոչինչ չեն լսի և ոչինչ չեն տեսնի ողջ հավիտենության մեջ. «Նա պիտի կլանի մահը հավիտյան, և Եհովա Տերը պիտի ջնջի արտասուքը ամեն երեսից… Եվ այն օրն ասելու են, ահա մեր Աստվածը, որին հուսացել ենք, և նա մեզ փրկեց. Եհովան է սա, որին հուսացել ենք, ուրախանալու և ցնծալու ենք նրա փրկությունով» (Ես.25:8, 9): «Ահա Աստծո խորանը մարդկանց հետ ու նա կբնակվի նրանց հետ, և նրանք ժողովուրդ կլինեն նրա համար, և ինքն Աստված նրանց հետ կլինի նրանց Աստվածը: Եվ Աստված նրանց աչքերից ամբողջ արտասուքը կսրբի. այլևս մահ չի լինի» (Հայտն.21:3, 4):