Աստվածության թեման միշտ մարտահրավեր է եղել աստվածաբանների համար: Պատճառը, որի համար վիճաբանում են Աստծո վերաբերյալ, իսկապես անհասկանալի է, և պատճառը, որի համար այնքան տարբեր կարծիքներ կան Նրա մասին, նույնպես անհասկանալի է: Աստվածության վարդապետությունը այնքան կարևոր է բոլոր կրոնների համար, որ գրեթե միշտ այն դնում են իրենց «հավատո հանգանակի» առաջին հոդվածում: Մինչդեռ քրիստոնեության մեջ նորից ու նորից բորբոքվում է այն վեճը, որի ընթացքում փորձում են իմանալ, թե արդյոք կա միայն մեկ Աստված, երկու Անձից բաղկացած Աստված, թե իրարից անջատ, հավիտենությունից ի վեր գոյություն ունեցող երեք աստվածային անձնավորություններից բաղկացած Աստված: Իրականում սրա վերաբերյալ կան տարբեր պատկերացումներ, որոնք ոչ բոլորն են գիտակցում, և նույնիսկ այդ պատկերացումների մեջ կան տարբեր մեկնակերպեր: Եվ բոլորը համոզված են իրենց սեփական կարծիքների ճշմարտացիության մեջ: Այսպիսով, մենք ուզում ենք այս թեմայի մեջ խորանալ աստվածաշնչյան տեսանկյունից, որովհետև միայն Սուրբ Գրքի վկայությունն է ուժի մեջ: Այն, ինչ Սուրբ Գիրքը չի սովորեցնում ակնհայտ կերպով, մեկնություն է, ոչ թե Ճշմարտություն: Ամեն ինչ սկսվում է Աստծո հետ, իսկ Աստվածաշունչը միակ Գիրքն է երկրի վրա, որը վկայում է, թե ինչպես է Հավիտենականը Իր Անձը հայտնել սկզբից ի վեր: Այդպիսով, Աստվածաշունչը միակ պարտադիր հիմքն է, չափանիշն է այն բոլոր բաների, որոնք վերաբերում են Աստծուն և սկիզբ են առնում Նրանից: Սուրբ Գիրքը՝ Հին և Նոր Կտակարանները միասին, աստվածային Կտակ է, ոչինչ չպետք է դրան ավելացնել: Դրա մեջ Աստծո վկայությունը կատարյալ է և ավարտված: Այն սկսվում է Արարչի հետ և արարչագործության պատմությամբ, ընդգրկում է մարդկության, ինչպես նաև փր կության ողջ պատմությունը և ավարտվում է «վերջին դատաստանից» հետո Նոր երկնքի և Նոր երկրի նկարագրությամբ (Ես. 65:17, 2 Պետր.3:13, Հայտն.21:1): Հին և Նոր կտակարանների ընթացքում տևած տարբեր ժամանակաշրջանները ցույց են տրվում հստակորեն, իրենց նշանակությամբ և իրենց համար սահմանված նպատակով: Նաև մեզ ասվում է, թե որտեղից է գալիս մարդը և ուր է գնում: Արդեն անթիվ հատորներ են գրվել Աստծո և Նրա Խոսքի վերաբերյալ երկնքի տակ գոյություն ունեցող բոլոր լեզուներով, և մյուսներն էլ դեռևս գրվում են: «Քրիստոսաբանական բանավեճերը» որոնցից մեկը եղել է 4–րդ դարի «Արիոսի վիճաբանություն» կոչվածը, ծանոթ են եկեղեցու պատմության գիտակներին: Մարդիկ ձգտում էին քննել այն, ինչ անքննելի է: Ինչպես կարդում ենք եկեղեցու պատմության մեջ, նրանք ծնունդ առնող աստվածաբանության մեջ թողել են մարդու համար հասկանալի փիլիսոփայական հասկացություններ Աստծո և Քրիստոսի վերաբերյալ, Ով իրոք «Գայթակղության քար է» և «Գլորման վեմ» (Սաղմ.118:22, Ես. 28:16, Մատթ. 21:42–44, 1Պետր.2: 6–8): Մինչև այսօր դրանք վիճաբանությունների և մեկնությունների բաղկացուցիչ մաս են կազմում, բայց դրանք չեն մտնում բացահայտված, սկզբնական ճշմարտության մեջ և հավատքի իրական գանձերի մաս չեն կազմում: Ինչպես հաղորդվել էր Հին Կտակարանում այդ «Քարը» անարգվել է կրոնական «շինարարների» կողմից: Նրանք չգիտեին, թե որտեղ է պետք դնել այդ Քարը: Մինչև այսօր այն չի համապատասխանում իրենց կառույցին: Այն, ինչ այն ժամանակ մեր Տերը խորհրդանշական ձևով ներկայացնում էր, մինչև այսօր էլ ուժի մեջ է մնում. «Այն քարը, որ շինարարներն արհամարհեցին, անկյունի գլուխ եղավ: Այս քարի վրա ամեն ընկնող, կփշրվի, և ում վրա որ այն ընկնի, նրան կջարդի» (Ղուկ.20:17,18): Պետրոսը ատյանի առջև մեջբերեց նույն սուրբգրային հատվածը (Ես.8:14, 15, Սաղմ, 118:22): «Սա է ձեզանից՝ շինողներիցդ անարգված քարը, որ անկյան գլուխ եղավ» (Գործք 4:11): Այն դրված է ոմանց ընկնելու, ոմանց էլ բարձրանալու համար. հենց այդպես էլ մարգարեացավ Սիմեոնը (Ղուկ.2:34): Միայն այնտեղ, որտեղ Նա Ինքն է կառուցում Իր եկեղեցին, որտեղ Ինքը գերիշխանություն ունի ամեն բաներում, այնտեղ Նրան ճանաչում են որպես «Անկյունաքար» և «Գագաթի քար», այնտեղ Նա բարձրացնում է Իրեն հավատացողներին: Բայց այնտեղ, որտեղ մարդիկ են կառուցում իրենց սեփական եկեղեցին, Նա չունի իր տեղը և նրանց համար դառնում է գայթակղության և գլորման քար (1 Պետր.2:6–8):