Մարդկության պատմությունը, որում ընդգրկված է նաև կրոնի պատմությունը, փոթորկալի և արյունահեղ ընթացք է ունեցել: Մեր դարաշրջանում ունեցել ենք առաջին և երկրորդ համաշխարհային պատերազմները. եղել է դաժան Հոլոկոստը և արևելքի ու արևմուտքի բաժանումը: Եղել է «Հիրոսիմա» և «Նագասակի» և շատ ուրիշ բաներ: 1945 թվականից ի վեր երկու գերտերությունները աշխարհը բաժանել են իրար միջև: Շատերի հիշողության մեջ դեռ կենդանի է «սառը պատերազմը», որն իր գագաթնակետին հասավ Եվրոպայում 1961 թվականի օգոստոսին, Բեռլինի պատի կառուցումով, որը սպառնում էր դրա մեջ հետագա զարգացումներ բերել: Ուիլլի Բրանդտի նախաձեռնությամբ վաթսունական թվականներին վերջապես սկսվեց «լարվածության թուլացման» ցանկալի փուլը, որը հայտնի է «արևելյան քաղաքականություն» անունով: Այդ ճանապարհին մեկ ուրիշ փուլանիշ հանդիսացավ 1979 թվականին լեհ պապի պատմական ճանապարհորդությունը Լեհաստան, որը սկիզբ դրեց կոմունիզմի անկմանը: Բեռլինի 750–րդ տարեդարձի առթիվ Միացյալ Նահանգների նախագահ Ռոնալդ Ռեյգանը 1987 թվականի հունիսին այցելեց բաժանված քաղաքը, և հայացքն ուղղելով Բրանդենբուրգյան որմնապատ դարպասին, ասաց Միխայիլ Գորբաչովին՝ այն ժամանակվա կոմկուսի նախահագին այս պատմական խոսքերը. «Պարոն գլխավոր քարտուղար, եթե խաղաղություն եք փնտրում, եթե ուզում եք Խորհրդային Միության և արևելյան Եվրոպայի բարօրությունը, եթե լիբերալականացում եք ուզում, եկեք այս դարպասների մոտ: Պարոն Գորբաչով, բացեք այս դարպասները, պարոն Գորբաչով, քանդեք այս պատը»: 1989 թվականին վերջապես կատարվեց վերջնական «շրջադարձը». երկու գերմանական պետությունները տասնյակ տարիներ հետո նորից միավորվեցին: Փառք Աստծուն, Եվրոպայի բաժանումը հաղթահարվեց խաղաղությամբ: «Հաշտությունը» մեր ժամանակաշրջանի լոզունգն է, և «միասին գնացողները այժմ դանդաղորեն միասին են աճում»: Գերմանիայի վերամիավորումը նախապայման էր Եվրոպայի միավորման համար: Ինչպես բազմիցս արդեն եղել է, աշխարհի քարտեզը նորից պետք է վերաձևել: Ժամանակը եկել է, երբ եվրոն փոխարինում է տարբեր ազգային արժույթներին: Ողջ աշխարհը արմատական փոփոխությունների է ենթարկվում, և, ինչպես հաղորդված է աստվածաշնչյան մարգարեություններում, ստանում է վերջին ժամանակների տեսք: Ոչ ոք չի կարող կանգնեցնել պատմության ընթացքը ինչպես նախասահմանված է: Կատարվող իրադարձությունները «ժամանակի նշաններն են», որոնք գրավում են մեր ուշադրությունը և մեզ հորդորում արթուն մնալու: Հիմա է, որ Աստվածաշնչում կանխասվածի համաձայն, պատմական հռոմեական կայսրության օրինակի պես ծնվում է N 1գերտերությունը՝ «Միացյալ Եվրոպան», որն ունի 370 միլիոնից ավելի բնակիչ: Գերմանիան, որը յոթ առաջնորդող գլուխներից մեկն է, վերք էր ստացել, և հիմա նորից վերականգնվել է, ինչպես դա մեզ ներկայացվում է Հայտնության գրքում խորհրդանշական ձևով: «Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները» իր 266 միլիոն բնակիչներով պետք է համակերպվի այն բանի հետ, որ ինքն այլևս միակ գերտերությունը չէ, և այլևս չի կարող խաղալ համաշխարհային ոստիկանի դերը և պետք է բավարարվի միայն N 2 գերտերությունը լինելով, ինչպես այդ ներկայացվել է խորհրդանշական ձևով: Արդեն քաղաքական իշխանությունը համընդհանուր կերպով կենտրոնացած է մեկ տանիքի տակ՝ ՄԱԿ–ում: Այժմ տեսանելի կերպով կատարվում է տնտեսական իշխանության ազգային և միջազգային կենտրոնացումը բոլոր մակարդակներում. բանկերը, ապահովագրական ընկերությունները, ավտոմոբիլային և պողպատի ձեռնարկությունները, ընդհանրապես բոլոր մեծ կապիտալները միավորվում են: Նույն կերպ կրոնական իշխանությունը միավորվում է «էկումենիզմում» Հռոմի գերիշխանության ներքո, որտեղ իրականում բնակվում է քաղաքական իշխանությունը: Այս ամենը պատահաբա՞ր է կատարվում: Թե՞ այս ամենը տանում է գագաթնակետին, այսինքն՝ համաշխարհային կառավարությանը, որի մասին նախօրոք ասվել է, և որը լինելու մարդկության արդի պատմության վերջին փուլը: Այն, ինչ կատարվում է, ընդգրկում է ողջ աշխարհը և մտցնում է բոլոր ժողովուրդներին և կրոններին, քաղաքականությանն ու տնտեսությանը մեկ միության մեջ՝ հավակնելով մարդկությանը բերել խաղաղություն և բարեկեցություն: Այնուամենայնիվ չնայած բոլոր պայմանագրերին և համա- ձայնագրերին, կորուստը հանկարծակի է վրա հասնելու, ինչպես հաղորդված էր Սուրբ Գրքում. «Որովհետև երբ ասեն, թե խաղաղություն և ապահովություն է, այն ժամանակ նրանց վրա կորուստը կհասնի, ինչպես ցավը՝ հղիի վրա, ու նրանք չեն ազատվի» (1 Թես.5:3 և այլ համարներ): Երբ այս միավորման և խաղաղության գործընթացը, որը վերջնական փուլում կենտրոնանալու է Իսրայելի և Մերձավոր Արևելքի վրա, հասնի իր գագաթ- նակետին, այնժամ համաշխարհային հասարակայնությունը կմիավորվի դուրս գալու համար Իսրայելի դեմ, որտեղ կռվախնձոր «Երուսաղեմը» կդառնա ծանր քար. «Եվ պիտի լինի, որ այն օրը ես Երուսաղեմը ծանր քար եմ շինելու բոլոր ազգերի համար…» (Զաքարիա 12:3): Այդ մասին հաղորդվել է 2500 տարի առաջ: Այն, ինչ նախօրոք հաղորդվել է, կկատարվի, եթե նույնիսկ Իսրայելը զոհի «հողեր խաղաղության համար» և եթե միլիոնավոր մարդիկ ցանկանան աղոթքներով խանգարել դրան: