Աստվածաշնչյան վարդապետություններում միշտ պետք է վերադառնալ մեկնակետին, աղբյուրին: Մենք միշտ պետք է վերադառնանք Աղբյուրին, Արարչին՝ արարչագործության հետ կապված, Փրկչին՝ փրկագնման հետ կապված: Մեր Աստծո փրկության միակ և փառավոր ծրագիրը կայանում է նրանում, որ Նա ուզում է Իր որդիներին և դուստրերին վերադարձնել իրենց սկզբնական վիճակին, նրանց հավիտենական կյանք տալ և որ նրանք հավիտյան Իր մոտ լինեն: Աստված բացում է Իր փրկության ծրագիրը մեր առաջ, և մեզ մասնակից է դարձնում դրա իրականացմանը: Ոչ թե պետք է որոշակի գիտություն ունենալ Աստծո մասին, այլ ճշմարիտ գիտություն, այսինքն, որ Աստված Քրիստոսի մեջ էր, անձամբ ներկա էր միածին Որդու, ուղարկված Օծյալի մեջ՝ աշխարհն Ինքն Իր հետ հաշտեցնելու համար (2 Կորնթ.5:19): Որդին ասում էր. «Հավատացեք ինձ, որ ես Հոր մեջ եմ, և Հայրն իմ մեջ է: Ապա թե ոչ հենց այդ գործերի համար հավատացեք ինձ» (Հովհ.14:11,12): Հայրը միաժամանակ երկնքում էր և Որդու մեջ՝ երկրի վրա: Ոչ թե որևէ երևակայական վարդապետությունը, գիտությունը կամ կրոնն է փրկում, այլ Աստված է մեզ փր կում Հիսուս Քրիստոսի՝ մեր Տիրոջ միջոցով: Եթե Աստված թույլ տար, որ մարդու փրկությունը կախված լիներ որևէ կրոնից կամ եկեղեցուց, կամ էլ մարդուն հանձներ կրոնական առաջնորդների ձեռքը, դա մեծագույն անհեթեթությունը կլիներ: Հայտնի է, որ բոլորը փրկությունը տալիս են իրենց սեփական ձևով, և մահից հետո, իբր, ոմանք հայտնվում են քավարանում, իսկ թե ուր են գնում մյուսները, մեծ մասամբ անհայտ է մնում: Այդպես չի կարող լինել: Արդյո՞ք ծնվել ենք ոչ աստվածաշնչյան ավանդույթներով հարուստ կրոնական մշակույթում և դեռ շարունակում ենք կապված մնալ այդ բաների հետ: Մարտահրավերի պատգամը սա է. «Վերադարձեք սկզբին, վերադարձեք Աստծո Խոսքին»: Գրեթե բոլոր աստվածաբանները ակնհայտ կերպով գործել են նույն սխալը. նրանք Աստծո բնորոշումները ընդունել են որպես անուն և օգտագործել են փաստարկման նույն մեթոդը, ինչ, որ օգտագործում էին եկեղեցական հայրերը: Օրինակ, նրանք համարում էին, որ «Հայրը» և «Որդին» անուններ են: Նրանք նաև չճանաչեցին Հին Կտակարանի մարգարեական Խոսքի կանխասող բնույթը և չտեսան այն կապը, որը Հին Կտակարանը միացնում է Նորին, որում իրականանում են բոլոր խոստումները: Մինչդեռ Աստված «Հայր» չի կոչվում, Աստված Հայր է: Աստված «Արարիչ» չի կոչվում. Նա Արարիչ է: Աստված «Դատավոր» չի կոչվում, Նա Դատավոր է և այսպես շարունակ: Նույնն էլ՝ Աստծո Որդին: Նա «Որդի» չի կոչվում: Նա Որ- դի է: Երբ Նրա ծնունդը մոտենում էր, և այդ մասին ազդարարվել էր, կարդում ենք հետևյալը. «Եվ նրա անունը Հիսուս (Յահշուա) կդնես» (Ղուկ.1:31): Նա ծնվեց որպես Որդի, բայց միայն ընծայման ժամանակ անուն ստացավ. «Եվ երբ ութ օրը լրացավ, որ մանուկը պետք է թլփատվեր, նրա անունը Հիսուս դրվեց, ինչպես որ դեռ արգանդում հղացվելուց առաջ, կոչվել էր հրեշտակի կողմից» (Ղուկ.2:21): Որդու ծնունդով Աստված Հայր դարձավ, ճիշտ այնպես, ինչպես երեխա ունեցող մարդը հայր է դառնում նրա ծննդի ժամանակ: Եթե ծնունդ տվող Սուրբ Հոգին մեկ ուրիշ Անձնավորություն լիներ, Որդին իրականում պետք է կոչվեր «Հոգու Որդին»: Մինչդեռ Սուրբ Հոգին Բարձրյալի զորությունն է, որն իջավ Մարիամի վրա: Պողոսը չի փիլիոսոփայում Որդու ուղարկման վերաբերյալ, նրան հետաքրքրում է դրա հետ կապված ծրագիրը. «Բայց երբ ժամանակի լրումը եկավ, Աստված իր Որդուն ուղարկեց, որ կնոջից ծնվեց ու օրենքի ներքո եղավ, որպեսզի օրենքի տակ եղողներին փրկի, որ որդեգրություն ընդունենք: Եվ քանի որ դուք որդիներ եք, Աստված ձեր սրտերի մեջ իր Որդու Հոգին ուղարկեց, որ աղաղակում է՝ Աբբա՝ Հայր: Ուրեմն այլևս ծառա չես, այլ որդի, և եթե որդի՝ Աստծո ժառանգ էլ Քրիստոսով» (Գաղատ.4:4–7): Հիսուսը, որն անընդհատ շեշտում էր, որ Հոր կողմից է ուղարկվել, ասում է. «Բայց Մխիթարիչը՝ Սուրբ Հոգին, որին Հայրն իմ անունով կուղարկի, նա ամեն բան կսովորեցնի ձեզ ու կհիշեցնի ձեզ ամենը, ինչ որ ձեզ ասացի… Լսեցիք, որ ես ձեզ ասացի. «Գնում եմ ու կգամ ձեզ մոտ»» (Հովհ.14:26–28): Հարուցյալ Տերը մարմնավորապես երկինք բարձրացավ Իր աշակերտների աչքի առաջ (Ղուկ.24:50,51) և Պենտեկոստեի օրը Հոգով վերադարձավ բնակվելու Իրենների մեջ: Սուրբ Հոգով Փրկիչը եկավ բնակվելու փրկագնվածների մեջ որպես «Քրիստոս ձեր մեջ՝ փառաց հույսը»: Ինչպես Նա Հորից դուրս եկավ մեզ մոտ գալու համար, այնպես էլ Սուրբ Հոգին Հորից դուրս եկավ: Գրված է. «Բայց երբ Մխիթարիչը գա, որին ես Հոր կողմից կուղարկեմ ձեզ, Ճշմարտության Հոգին, որ Հորից է դուրս գա- լիս, Նա ինձ համար կվկայի» (Հովհ. 15:26): «Նրա համար, որ Հայրն ինքը սիրում է ձեզ, որովհետև դուք ինձ սիրել եք ու հավատացել եք, որ ես Աստծուց դուրս եկա: Հորից եմ դուրս եկել և աշխարհ եկել… աշակերտները նրան ասացին. «…հիմա գիտենք, որ դու ամեն ինչ գիտես և պետք չէ, որ մեկը քեզ հարցնի. սրանով հավատում ենք, որ դու Աստծուց ես դուրս եկել»» (Հովհ.16:27–30): «Այն օրը դուք կիմանաք, որ ես իմ Հոր մեջ եմ, և դուք՝ իմ մեջ, ես էլ՝ ձեր մեջ» (Հովհ.14:20): Սուրբ Հոգին Աստծո Հոգին է: Աստված խոստացել է. «Եվ պիտի լինի սրանից հետո որ Իմ Հոգին պիտի թափեմ ամեն մարմնի վրա…» (Հովել 2:28): Եվ կատարեց այդ խոստումը (Գործք 2): Ըստ Գործք 1:4,5 համարների՝ Տերը պատվիրել է Իր աշակերտներին. «…Երուսաղեմից չհեռանալ, այլ Հոր ավետիսին սպասել, «որ,— ասաց,— ինձանից լսեցիք: Որովհետև Հովհաննեսը հիրավի ջրով մկրտվեց, բայց սրանից ոչ շատ օրեր հետո դուք Սուրբ Հոգով կմկրտվեք»: Հենց դա էլ կատարվեց Պենտեսկոստեի օրը և այն ժամանակվանից անընդհատ կատարվում է (Գործք 10, 11 և այլն): Պետրոսը այդ իրադարձությունը հաստատեց իր առաջին քարոզի ժամանակ հազարավոր մարդկանց առջև: «Արդ Աստծո աջով բարձրացած և Սուրբ Հոգու խոստումը Հորից ստացած՝ հեղեց այն, որ դուք հիմա տեսնում ու լսում եք» (Գործք 2:33): Առաջին քրիստոնյաների համար Սուրբ Հոգու լեցունությունը ապրած իրականություն էր, լիազորություն և ծառայության համար զինում վերից եկած զորությամբ (Գործք 1:8): Նախ միայն Փրկիչն էր Աստծո Օծյալը. «Այն Հիսուսին, որ Նազարեթից է. թե Աստված նրան ինչպես Սուրբ Հոգով ու զորությամբ օծեց. որ ման եկավ բարիք գործելով ու չարից բոլոր հալածվածներին բժշկելով, որովհետև Աստված նրա հետ էր» (Գործք 10:38): Պենտեկոստեից ի վեր բոլոր փրկագնվածները օծվել են նույն Սուրբ Հոգուց. «Բայց մեզ ձեզ հետ հաստատողը և մեզ օծողը Աստուած է:» (2 Կորնթ.1:21): «Եվ դուք այն սրբից օծում ունեք և ամեն բան գիտեք» (1 Հովհ.2:20): Ղուկաս 4:17 համարում Տեր Հիսուսը վկայակոչում է Եսայի 61–րդ գլխում գրվածը և ասում է. «Տիրոջ Հոգին ինձ վրա է, որովհետև ինձ օծեց. Նա ինձ ուղարկել է աղքատներին բարի լուրը քարոզելու» (Ղուկաս 4:18): Եբրայերեն «Մաշիահ» և հունարեն «Քրիստոս» բառերը նշանակում են «Օծյալ»: Անտիոքում հավատացած և Սուրբ Հոգով լցված մարդիկ առա- ջին անգամ կոչվեցին «օծյալներ», այսինքն՝ «քրիստոնյաներ» (Գործք 11:26): Ինչպես որ ծնված և Հոգուց «օծված» Որդին չէր պաշտում օծությունը, այլ Նրան, ով օծել էր Իրեն, այդպես են վարվում նաև ծնված և Հոգով օծված Աստծո որդիներն ու դուստրերը այսօր: «Դրանով Աստծո Հոգին ճանաչե՛ք. ամեն հոգի, որ խոստովանում է Հիսուս Քրիստոսին՝ մարմնով եկած, Աստծուց է» (1 Հովհ.4:2): Հիսուսն այն ժամանակ ասում էր Հակոբի ջրհորի մոտ կանգնած կնոջը և հիմա էլ ասում է բոլոր Իր ձայնը լսողներին. «Բայց ժամանակ կգա, և հիմա է, երբ ճշմարիտ երկրպագողները հոգով ու ճշմարտությամբ կերկրպագեն Հորը, որովհետև Հայրն իրեն այսպիսի երկրպագողների է ուզում: Աստված Հոգի է ու նրան երկրպագողները պիտի հոգով ու ճշմարտու- թյամբ երկրպագեն» (Հովհ.4:23,24): Աստծո Հոգին Ճշմարտության Հոգին է, և Աստծո Խոսքը Ճշմարտության Խոսքն է: Աստծո ճշմարիտ երկրպագությունը կարող է լինել միայն նրանց կողմից, ովքեր Աստծո Հոգու և Աստծո Խոսքի մեջ են: Խոսքը ներշնչված է Հոգուց. սուրբ մարդիկ խոսել են Աստծո կողմից (2 Պետր.1:20,21): Միայն նրանք, ովքեր նրանց պես առաջնորդված են Սուրբ Հոգով (Հռոմ.8:14), կկարողանան թափանցել այն բաների մեջ, որ նրանց հայտնվել էր: Այն փաստարկումը, որ եթե Հոգին կարող է խոսել, առաջնորդել, մխիթարել և վշտանալ, ուրեմն նա անկախ Անձնավորություն է, գալիս է մի մտածողությունից, որը ոչ մի մուտք չունի աստվածային ոլորտում: Ինչո՞ւ Աստծո Հոգին չպետք է կարողանար անել այդ և շատ ուրիշ բաներ էլ: Մար- դու հոգին էլ կարող է այդ անել, բայց անկախ չի: Մինչև այսօր Աստծուց վախեցող մարդիկ ամեն բան, նաև «Հայր մեր»–ը, թողել են այնպես, ինչպես ուսուցանվել են: Նրանք չեն ավելացրել «Որդի մեր», կամ «Սուրբ Հոգի մեր», կամ էլ՝ «Հայր, Մայր մեր»: Միայն նրանք, ովքեր կամայականորեն են վերաբերվում Աստծո և Իր Խոսքի հետ, հակաքրիստոսի նման իրենք իրենց Աստծուց և Նրա Խոսքից բարձր են դասում և Աստծո Խոսքի հետ անում են այն, ինչ ուզում են: Մինչդեռ Աստծո մոտ ամեն բան մնում է իր սկզբնական ձևով: Այսօր նույնպես Աստվածաշնչին հավատարիմ եղողները աղոթում են Աստծո վախով. «Հայր մեր, որ երկնքում ես…»: Ոչ ոք իրավունք չունի դրա մեջ որևէ բան փոխել կամ ավելացնել: Ոչ ոք չի կարող աղոթել՝ «երկնային Որդի», որովհետև նման բան չկա, բայց բոլորը կարող են Աստծուն հաճելի կերպով աղոթել՝ «Երկնային Հայր…», «Տեր Հիսուս Քրիստոս…», կամ «Աստծո Որդի, շնորհակալ եմ Քեզանից…»: Աստծո հայտնությունը որպես Հայր, երկնային է, Նրա հայտնությունը Որդու մեջ երկրային է: Սուրբ Գրքում գտնում ենք միայն «Հավիտենական Հայր» անվանումը, որովհետև Հավիտենականը մեր Հայրը դարձավ, բայց ոչ երբեք՝ «հավիտենական Որդի»: Բայց Սուրբ Գրքում կարդում ենք Որդու վերաբերյալ, որը հավիտյան կատարյալ է (Եբր.7:28բ): Մարդկությունը խաբվել է սուտ վարդապետությամբ: Մարգարեներն ու առաքյալները չեն բացատրել Աստծուն, նրանք չեն մասնատել, բաժանել Նրան, այլ Նրան ընդունել են այնպես, ինչպես Նա է հայտնվել: Նրան, ում Աստված անձամբ հայտնվում է, ներկայանում է նրան, նա էլ ճանաչում է Աստծուն և ճանաչվում է Նրա կողմից: