Ամենուրեք երկրի վրա իշխում է մի լարվածություն, որը գնալով ավելի է աճում, երբ մոտենում ենք նոր հազարամյակին: Մարդիկ հարցնում են, թե ինչ է իրենց բերելու եկող հազարամյակը: Ապագայի վերաբերյալ նրանց ակնկալիքները բնականաբար շատ են տարբերվում իրարից: Գիտակ մարդկանց մեծամասնությունը լավատեսություն է տարածում, հույս ունենալով, որ ամեն բան շարունակվելու է այնպես, ինչպես եղել է մինչև հիմա, և կարողանալու են հաղթահարել երկրի մեծագույն խնդիրները: Մինչդեռ մյուսների մոտ գերիշխում է աշխարհի վերջի տրամադրությունը և իրարանցման մեջ են: Սոցիալական անարդարությունը, գործազրկությունը, հանցագործությունների կտրուկ աճը, թմրադեղերի օգտագործումը, նախկինում անծանոթ հիվանդությունների հայտնվելը, ամեն տեսակ աղետները, որոնց ենթարկվում ենք առանց հնարավոր օգնության, տագնապները և անընդհատ հայտնվող ճգնաժամի նոր օջախները շատերին սարսափ են ներշնչում: Ամեն բան փոխվում է սրընթաց կերպով, նույնիսկ շրջակա միջավայրը և կլիման: Շատերը այլևս չեն կարողանում հասկանալ այս աշխարհը: Մյուսներն էլ այս բոլոր տագնապալի բաների մեջ տեսնում են «Մանե, Մանե, Թեկեղ Ուփարսին»–ը՝ պատի վրա գրված գրությունը, որը ակնհայտ կերպով ինչ–որ բան է ազդարարում, ինչպես այդ մասին գիտեն Աստվածաշնչին ծանոթ մարդիկ: Մինչդեռ պատի վրայի գրությունը կարդալու և ճիշտ հասկանալու համար, պետք են Դանիելի պես շնորհք ստացած մարդիկ, որոնք, որպես Աստծո պատգամաբերներ, փոխանցում են նախազգուշական պատգամը և ելք են ցույց տալիս: Պետք է Աստծո Խոսքի վրա հիմնված այս ժամի պատգամը նախօրոք ազդարարվի մեր ժամանակի համար: Շատերն են Լուսավորման ժամանակներից ի վեր կորցրել Աստծո նկատմամբ ավանդական հավատքը, երբ տեղեկացել են, թե ինչ դաժանություններ են կատարվել քրիստոնեական կրոնի անունից: Այն ժամանակվանից գիտության հանդեպ հավատքը շատ է մեծացել: Այդ մարդիկ չեն կարող ժխտել արարչագործությունը, որը տեսնում են, ահա թե ինչու ներքին ըմբոստությամբ ժխտում են Արարչին, որին դժբախտաբար չեն տեսնում (Հռոմ. 1:18–23): Թեև բնության մեջ ամեն գործ խոսում է Տիրոջ մասին և Նրան է փառք տալիս, մարդիկ ուզում են Արարչին բաժանել Նրա վեհասքանչ արարչագործությունից: Ինչ վերաբերում է մեր սերնդում ապրող անհավատությանը, դրա համար նաև պատասխանատու են աստվածաբանները. փոխանակ իրենց արդարացի քննադատությունն ուղղեն «եկեղեցական» հաստատությանը, իրենց հոգևոր կարճատեսությամբ քննադատության են ենթարկում նաև Աստծուն և Նրա Խոսքը: Լայն հասարակության առջև ճանաչվելով՝ նրանք հռչակ են ձեռք բերել և միաժամանակ կարողացել են Աստծո Խոսքը ներկայացնել որպես անվստահելի և ծաղրի ենթարկել փառաց Տիրոջը: Իր բոլոր հայտնագործություններով և նվաճումներով, որոնք սահման չեն ճանաչում, հատկապես տիեզերական ճամփորդությունների ժամանակաշրջանից ի վեր, մարդը ինքն իրեն համարում է տիեզերքի կենտրոնը: Երիտասարդները, ովքեր հատկապես հակված են կասկածների, որոնք տարածվում են բոլոր հնարավոր միջոցներով, հաճախ հիասթափված, երես են թեքում ավանդական հավատքից: Շատերն են ուզում իմանալ կյանքի իսկական իմաստը, և բավարարվածություն և իրենց խնդիրների լուծումը փնտրում են թմրադեղերի, այլ կրոնների մեջ և այլն: «Գլոբալիզացիա», «Աշխարհի և ազգերի համագործակցություն», «Բազմամշակույթ հասարակություն» լոզունգներով կրոնների և գաղափարախոսությունների միջև սահմանները ջնջվել են, շեշտվում է այն, ինչ մեզ միավորում է, այն, ինչ համապատասխանում է ժամանակի միտումներին: Ամենուրեք գործում է հաշտեցման հոգին: Մինչդեռ, դժբախտաբար, դա հաշտություն չէ Աստծո և Նրա Խոսքի հետ, այլ անջատ է դրանից. դա հաշտություն է տարբեր հարանվանությունների և կրոնների միջև: Միաժամանակ Ճշմարտությունը ճանաչելու փափագը, որը խղճմտանքից բխող կարիք է, դուրս է մղվում և բավարարվում է որևէ կրոնական կամ աշխարհիկ փոխարինիչով: Ամեն մարդ հավատում է այն բանին, ինչ ուզում է, կամ նույնիսկ չի ուզում: 1994 թվականին Միավորված Ազգերը ստեղծեցին Նյու Յորքում ՄԱԿ–ի կենտրոնական գրասենյակի «Կրոնի հարցերով հանձնաժողով», որը պետք է իր բաժինն ունենա «Նոր համաշխարհային կարգի» իրականացման մեջ: Ի թիվս այլ բաների, այդ մարդիկ մտադիր են պաշտամունքի մեկ ձև հաստատել ողջ աշխարհի համար: «New Age»–ը՝ «Նոր դարաշրջանը», նորաձև է դարձել: