Սկզբում էր Խոսքը, ոչ թե մեկնությունը: «Սկզբում» բառը հանդիպում է բազմիցս: «Սկզբում Աստված ստեղծեց…» Ծննդ.1:1): «Եվ Դու, ո՛վ Տեր, ի սկզբանե երկիրը հիմնեցիր, երկինքներն էլ Քո ձեռքի գործն են» (Եբր.1:10, Սաղմ.102:25): «Սկզբում էր Բանը…» (Հովհ.1:1): «Այն, որ սկզբից էր, որ լսեցինք և մեր աչքերով տեսանք, որին նայեցինք, և մեր ձեռքերը շոշափեցին՝ Կյանքի Բանի մասին…» (1Հովհ.1:1,2) և այլ համարներ: Մոսվեսի առաջին գրքի անվանումը՝ բոլորին ծանոթ «Գենեզիս» (Ծննդոց) հունարեն բառը նշանակում է «սկիզբ»: Այդ բառի եբրայերեն համարժեքը «Բերեշիտ» է և նշանակում է «ծագում»: Ծննդոց գրքում իրոք գտնում ենք ամեն բանի ծագումը, Աստծո հայտնության ծագումը, արարչագործության ծագումը, տիեզերքի ծնունդը, ամեն կենդանության ծագումը և այսպես շարունակ: «Սկզբից» առաջ հավիտենությունն էր: Աստվածաշնչի առաջին գլխի առաջին համարում հանդիպում ենք Արարիչ Աստծուն: Եբրայերեն տեքստում Աստված բառի համար գրված է «Էլոհիմ»: «Սկզբում Էլոհիմը ստեղծեց…»: Այս բառի բովանդակության մեջ կա հոգնակի եզակիի մեջ, որովհետև Էլոհիմ Աստվածը միայն Արարիչ չէ, Նա շատ ավելին է. Նա նաև Պահապանն է, Փրկիչը, Թագավորը, Հովիվը, Փրկագնողը, Դատավորը, Նա ամենն է ամեն բանի մեջ: Էլոհիմ անունը հիշատակվում է Նրա գլխավոր հատկությունների հետ կապված, ինչպես Յահվե անունից են հայտնի դառնում Նրա առանձնահատուկ հատկությունները, որոնցում և որոնց միջոցով Նա ճանաչվում է: «Էլ» հապավումը բավարար է, որովհետև արդեն իսկ նշանակում է «Ամենակարող», ինչպես օրինակ՝ Էմմանու–Էլ՝ «Աստված մեզ հետ», ինչպես նաև «Յահ» հապավումը, որը նշանակում է «Յահվե», ինչպես օրինակ՝ «Հալելու–Յահ»՝ «Օրհնեցեք Յահվեին»: «Եղի–Յահ» նշանակում է «Աստված Յահվեն է», «Դանի–Էլ» նշանակում է՝ «Աստված Դատավոր է», «Իսրայ–Էլ» նշանակում է «Աստծո հետ մենամարտող», «Եսա–Յահ» նշանակում է «Յահվեն փրկում է», «Յեդի–Յահ» նշանակում է «Յահվեի սիրելին» (2 Թագ.12:25) և այսպես շարունակ: «Էլոհիմը» անուն չէ, այլ հենց Աստծո բնությունը, «Յահվեն» Ուխտի անունն է, որում և որով Աստված ճանաչվում է Հին Կտակարանում: Աբրահամին Տեր Աստվածը հայտնվեց որպես «Էլ–Շադայ» (Ծննդոց. 17:1)՝ «Ամենաբավարարող», «Ամեն բան հոգացող», այն բանից հետո, երբ նրան արդեն հանդիպել էր Ծննդ. 14:18–20 համարներում Մելքիսեդեկ թագավորի կերպարանքով: Եբր. 7–րդ գլխում այդ Մելքիսեդեկը Ինքը խաղաղության Թագավորն է, Սաղեմի Թագավորը՝ արդարության Թագավորը: Հին Կտակարանում Տերը դեռևս մարդ չէր դարձել, այսինքն՝ Որդի, դրա համար էլ լիովին ճշգրիտ է գրված, որ այն ժամանակ Նա առանց հոր, առանց մոր, առանց ազգահամարի էր: Դա «Բարձրյալ Աստվածն» էր, որ որպես Էլ Էլյոն, օրհնեց Աբրահամին այս խոսքերով. «Օրհնյալ լինի Աբրամը երկնքի և երկրի Արարիչ Բարձրյալ Աստծուց» (Ծննդ.14:16): Հետո Աստված Աբրահամին հայտնվեց որպես Էլ Օլամ՝ «հավիտենական Աստված»: Ես.9:6 համարում Աստված, Որդու ծննդյան հետ կապված, կոչվում է Էլ Գիբբոր՝ «Հզոր Աստված» և այսպես շարունակ: Աստծո տարբեր թեոֆանիաները՝ Աստծո հայտնությունները որպես Յահվե (Տեր), կատարվեցին մինչև Նրա հայտնությունը որպես Մարդու: Յահվե–Յիրե՝ «Տերը պատրաստում է, հոգում է զոհը» (Ծննդ. 22:13,14), Յահվե–Ռաֆա՝ «Տերը, բժշկում, փրկում է» (Ելից 15:26), Յահվե–Նիսի՝ «Տերը՝ իմ Դրոշը» (Ելից 17:8–15), Յահվե–Շալոմ՝ «Տերը՝ մեր խաղաղությունը» (Դատ.6:23,24), Յահվե–Ռահա՝ «Տերը՝ իմ Հովիվը» (Սաղմ.23), Յահ- վե–Թսիդկենու՝ «Տերը՝ մեր արդարությունը» (Երեմ.23:6), Յահվե–Շամմահ՝ «Տերն այստեղ է» (Եզեկ.48:35): Հոգալու համար արարչագործության և փրկագնման կարիքները՝ Աստված հայտնվեց որպես «Տեր» Իր բազմազանության մեջ, որում Նա հայտնեց Իր հատկությունները, Իր առաձնահատկությունները, բայց բոլոր այդ բաներում Նա միշտ նույնը մնաց: Ծննդոց 2:4 համարից սկսած գտնում ենք «Էլոհիմ–Յահվե»՝ «Տեր Աստված» բառակապակցությունը: Մինչ այդ, 35 անգամ հանդիպում ենք միայն «Էլոհիմ» բառին: Այստեղ չենք կարող մտնել այս խորհուրդի բոլոր մանրամասների մեջ: Յահվեն անտեսանելի Աստծո տեսանելի կերպարանքն է: Աստված Իր էությամբ Հոգի է: Նա է անեղծը, աներևույթը, միակ Աստվածը (1 Տիմ.1:17), «…որ միայն Նա անմահություն ունի՝ անմատույց լույսի մեջ բնակված, որը մարդկանցից ոչ ոք չտեսավ ու ոչ էլ կարող է տեսնել…» (1 Տիմ. 6:15,16): Մեր Տիրոջ սիրելի աշակերտ Հովհաննեսը վկայում է. «Աստծուն երբեք մեկը չի տեսել…» (1 Հովհ. 4:12ա): Մինչդեռ մարդիկ Նրան տեսել են այն տեսքով և կերպարանքով, որով Նա հայտնվել է: Ադամը, Աբրահամը, Մովսեսը, Միքիան, Եզեկիելը, Դանիելը և մյուս մարգարեները տեսել են «Տեր Աստծուն»: Նույն Աստվածը հայտնվել է Նոր Կտակարանում. Էլոհիմը, որպես Հայր, հայտնվեց Որդու մարմնավոր, տեսանելի կերպարանքով, որը «Տերն է»: «Որ Նրա փառքի լույսը լինելով ու Նրա էության նկարագիրը, որ Իր զորության Խոսքով ամեն բան կրում է…» (Եբր.1:3): Ցնցված լինելով Հարուցյալին տեսնելուց՝ Թովմասն աղաղակեց. «Իմ Տեր և իմ Աստված» (Հովհ.20:28): Անտեսանելի Էլոհիմը դուրս եկավ Իր հավիտենական փառքից և երանությունից, դուրս եկավ Լույսի և Կյանքի Իր սկզբնական լեցունությունից, որպես «Յահվե» հայտնվելու համար տեսանելի կերպարանքով: Այդ ծագման սկզբում Նա Խոսքն էր՝ Լոգոսը, «Տերը», որը Աստծո մոտ էր, Աստծո հավիտենական լեցունությունից դուրս եկած՝ Նա Բանն էր (Հովհ.1:1), որը հանդես էր գալիս որպես գործող, վերափոխող, հրամայող, որպես Արարիչ (Կողոս.1:16): «Տերը» Աստվածն է. Նա ուրիշ մեկը չէ, Նույնն է: Աստծո Հոգին արարչագործության ժամանակ շարժվում էր ջրերի վրա, ճառագելով Իր ջերմությամբ, որպես կյանք ստեղծող Աստծո զորություն (Ծննդ.1:2): Նույն Աստծո Հոգին իջավ փրկագնված Եկեղեցու վրա Պենտեկոստեի օրը որպես Սուրբ Հոգի, բերելով աստվածային կյանք, Աստծո զորություն: Աստծո երկու հայտնությունները, որը որպես «Տեր» տեսանելի կերպարանքով էր, և որպես Աստծո Հոգի, շարժվում էր ջրերի վրայով, երբեք չեն համարվել երկու առանձին Անձնավորություններ: Աստված Հոգի է, և Աստված «Տերն» է, և «Տերը» Աստված է, և «Տերը» Հոգին է (2 Կորնթ.3:17):Միայն նա, ում բացված է սա, կարող է Աստվածաշնչի հիման վրա ասել՝ «Հիսուսն է Տերը» և Պողոսի հետ միաբան վկայել. «…եվ ոչ ոք չի կարող Հիսուսին «Տեր» ասել, եթե ոչ՝ Սուրբ Հոգով» (1 Կորնթ.12:3բ):