Տերն Իր աշակերտներին հարցրեց. «Մարդիկ Իմ մասին ի՞նչ են ասում. Մարդու Որդին ո՞վ է» (Մատթ.16:13): Մարդկանց պատասխանները տարբեր են: Բայց Պետրոս առաքյալը աստվածային հայտնությամբ ստացավ ճիշտ պատասխանը. «Դու Քրիստոսն ես, կենդանի Աստծո Որդին» (հ.16): Կարևորը այս հայտնությունն է, ոչ թե դրա մեկնությունը: «Հիսուսը պատասխան տվեց և ասաց. «Երանի՜ քեզ, Սիմոն, Հովնանի որդի, որովհետև մարմինն ու արյունը չհայտնեցին քեզ, այլ Իմ Հայրը, որ երկնքում է: Ես էլ քեզ ասում եմ, որ դու Պետրոս ես, և այդ վեմի վրա Իմ եկեղեցին կշինեմ և դժոխքի դռները նրան չեն հաղթի» (Մատթ.16:17,18): Տերը չասաց. «Եվ քեզ վրա, Պետրոս (քար)», այլ՝ «այս վեմի վրա» («պետրա»՝ ժայռ) ես կշինեմ իմ եկեղեցին»: Ըստ էության, Վեմի հայտնությունը տրվեց Պետրոսին, այսինքն՝ Հիսուս Քրիստոսի հայտնությունը, որը Վեմն է: Ինչպե՞ս կարող էր Տերը կառուցել Իր եկեղեցին մարդու վրա, Պետրոսի վրա, որին չորս համար հետո պետք է ասեր. «Հեռացիր ինձնից, սատանա՛»: Իսկապես Տերն Ինքն է Վեմը թե՛ Հին, թե՛ Նոր Կտակարանում, և ուրիշ ոչ ոք: ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ. «Մի՞թե ինձանից ջոկ Աստված կա, և մեկ վեմ չկա. ես չգիտեմ» (Ես.44:8բ): Պետրոսը վկայում է, որ Քրիստոսն է Վեմը. «Այն քարը, որ կառուցողները մերժեցին, անկյան գլուխ եղավ, և գլորման քար, գայթակղության վեմ, որով գայթակղվում են՝ խոսքին չհավատալով, որ դրա համար էլ սահմանված են» (1 Պետր.2:7,8): Պողոսը Քրիստոսին նկարագրում է որպես հոգևոր Վեմ, որին զարկեց Մովսեսը և որն ուղեկցում էր Իսրայելին: Համաձայն Սուրբ Գրքի՝ Քրիստոսը նաև այն Վեմն է, այն Անկյունաքարը, որի վրա հիմնված է նորկտակարանյան Եկեղեցին: Պետրոսը, սկզբնական Եկեղեցին և Աստծո բոլոր որդիներն ու դուստրերը, որոնք վերստին ծնվել են շնորհքի ժամանակաշրջանում, կենդանի քարեր են, այդ աստվածային շինության մեջ (1 Պետր.2:1–10 և այլ համարներ): Կապելու և արձա- կելու վերաբերյալ նույն լիազորությունները, որոնք հետագայում Տերը տվեց Պետրոսին համաձայն Մատթ.18:18 համարի, Նա տվել է նաև ողջ Եկեղեցուն: Այն, ինչ նա ասաց Մատթ. 16–րդ գլխում եզակի թվով՝ «Ես քեզ երկնքի արքայության բանալիները կտամ, և ինչ որ երկրի վրա կապես, երկնքում կապված կլինի, և ինչ որ երկրի վրա արձակես, երկնքում արձակված կլինի», Նա կարճ ժամանակ անց ուղղեց ողջ Եկեղեցուն հոգնակի թվով. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. ինչ որ երկրի վրա կապեք, երկնքում էլ կապված կլինի, և ինչ որ երկրի վրա արձակեք, երկնքում էլ արձակված կլինի» (Մատթ.18:18): Մատթ.16–րդ գլխում Պետրոսին ուղղված Տիրոջ Խոսքը մնում էր քարոզիչների ընդհանուր սեփականություն մինչև Հռոմի պապ Լեվոն առաջինը, որը ինքնիշխան կերպով հայտարարեց, որ ինքը «Պետրոսի ժառանգորդն է», և այդ խոսքի հիման վրա ինքն իր համար պահանջեց Հռոմի եպիսկոպոսի գերակայությունը: Նախորդ դարերում եկեղեցական հայրերից ոչ մեկը նման հավակնություն չէր առաջադրել, ոչ էլ Աթանասն ու Օգոստինոսը: Աստվածաշունչը, որը ամենայն մանրամասնությամբ նկարագրում է Պետրոսի և Պողոսի ճամփորդությունները, բնավ չի հիշատակում, որ Պետրոսը Հռոմում եղած լինի: Միայն այն ժամանակ, երբ Լեվոն առաջինը իր համար պահանջեց այդ մեծ պաշտոնը, սկսվեց Պետոսի «առասպելական պատմությունը»: Պողոսը Հռոմի եկեղեցուն ուղղված նամակ է գրել. նամակի վերջում նա անուն առ անուն ողջունում է 27 հոգու: Նաև Հռոմից է ուղարկել եկեղեցիներին և անհատներին ուղղված նամակների մեծ մասը, մինչդեռ այդ բոլոր տարիների ընթացքում Պետրոսը ոչ մի անգամ չի հիշատակվում: Պետրոսը ոչ մի նամակ չի գրել Հռոմի եկեղեցուն, ոչ էլ որևէ նամակ է գրել Հռոմից: Այստեղ ևս գործ ունենք նպատակաուղղված եկեղեցական հնարանքի հետ: Աստվածաշունչը ոչինչ չգիտի «Պետրոսի գահի» կամ «Քրիստոսի տեղապահի» մասին: Դրանք մարդկանց կողմից հնարված ավանդույթներ են, որոնք ոչ մի սուրբգրային հիմք չունեն: Հատկապես կայսրության Եկեղեցու հիմնումից ի վեր Քրիստոսից հետո 4–5–րդ դարերում ներմուծվեցին վարդապետություններ և կիրառություններ, որոնք գալիս էին մարդկային մտքից և սխալ ներշնչումներից: Դրանցից է նաև խոստովանությունը և դրա հետ կապված եկեղեցական սովորությունները: Մեր Տիրոջ հայտարարությունը՝ «Որոնց մեղքերը որ թողնեք, թողնված կլինի նրանց, որոնցը, որ պահեք, պահված կլինեն» (Հովհ. 20:23), բացարձակապես ոչ մի կապ չունի ընդհանրապես մեղքերի թողության հետ, որն ամեն մարդ անձամբ ստանում է Տիրոջից միայն Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ հավատքով: Միայն այն դեպքում, եթե մի մարդ մեղանչել է մեկ ուրիշի դեմ, օրինակ՝ քարոզչության պատասխանատվություն ունեցող որևէ մեկի դեմ, վերջինս կարող է այդ մարդուն ներել: Բայց եթե այդ մարդը մեղանչել է Սուրբ Հոգու դեմ, որը գործում է Աստծո ծառայի միջոցով, այդ մեղքը չի կարող ներվել: Մեր Տեր Հիսուսն ասել է. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. մարդկանց որդիների բոլոր մեղքերն ու հայհոյանքները, որքան էլ որ հայհոյեն, թողություն կստանան: Բայց ով որ Սուրբ Հոգուն հայհոյի, հավիտյան թողություն չի ստանա, այլ հավիտենական դատապարտության կենթարկվի» (Մարկ.3:28,29): Աստծո ծառան չի կա- րող նման մեղք ներել: Սուրբ Հոգու դեմ մեղանչողը մեղավոր է մի հայհոյության համար, որը ժամանակավոր մեղք չէ, այլ հավիտենական: Թող ոչ ոք ինքն իրեն չխաբի. Աստված չի ծաղրվում: Բացի այդ, սուրբգրային նման վկայությունները, ինչպես նաև մեծ հանձնարարությունը, անկախ նրանից, թե ում են երբևէ դրանք հասցեագրվել, ուղղված են բոլոր նրանց, ովքեր Տիրոջից հանձնարարություն են ստացել: Նա, ով շարունակում է կարդալ Մատթ.16–րդ գլուխը, տեսնում է, որ Պետրոսի դավանությունից քիչ հետո Տերը նրան հանդիմանում է այս խոսքերով. «Հեռացիր Ինձնից, սատանա՛, դու ինձ համար գայթակղություն ես, որովհետև դու ոչ թե Աստծո, այլ մարդկանց բաներն ես մտածում» (հ.23): Այն պահին, երբ առաքյալը խոսեց աստվածային ներշնչման տակ, Տերը նրան գովեց: Իսկ հետո երբ փաստարկեց մարդկային ձևով, գայթակղության պատճառ եղավ և Տերը նրան հանդիմանեց: Աստված թույլ տվեց այդպես, որպեսզի ոչ ոք Պետրոսին չդարձնի ինչ–որ առանձնահատուկ մեկը: Բոլոր նրանց, ովքեր մարդկային ձևով են փաստարկում և աստվածային հայտնություն չեն ստանում, ուղղված է Տիրոջ երկրորդ՝ դատապարտող հայտարարությունը: Բոլոր ժամանակներում ոմանք ճիշտ են հասկացել Տիրոջ ասածները: Մյուսները վատ են հասկացել և սխալ են մեկնել: Նա հայտնվում է նրանց, ովքեր փորձառություն են ունեցել Իր հետ: Նրանք ճանաչել են Նրան և հաղորդակցվել են Նրա հետ: Բայց Նա ծածկված, օտար և հեռու է մնոմ նրանց համար, ովքեր ընդամենը լսել և խոսել են Նրա մասին: