Հասկանալի է, որ բոլորը պաշտպանում են իրենց սեփական վարդապետությունը, բայց երանի նրան, ով կարող է Տիրոջ պես ասել. «Իմ ուսուցումը իմը չէ, այլ ինձ ուղարկողինն է: Եթե մեկը ցանկանում է նրա կամքը կատարել, նա այդ ուսուցման մասին կիմանա, թե արդյոք Աստծո՞ւց է, թե՞ ես ինձանից եմ խոսում» (Հովհ.7:16,17): Եկեղեցուն հավատարիմ մարդիկ իրավունք ունեն պաշտպանելու այն, ինչ եկեղեցականներն ասել են և այն, ինչ գտնվում է եկեղեցու վարդապետական գրքերում: Բայց այդ իրավունքը Աստծուց չի գալիս, այլապես կապ կունենար Աստծո ասածների հետ: Իրենց կրոնին նվիրված մարդիկ իրավունք ունեն պաշտպանելու իրենց կրոնի հավատամքն ու վարդապետությունը: Մինչդեռ այն ինչ, բոլոր կրոններն ու հարանվանությունները սովորեցնում են, ի՞նչ ընդհանուր բան ունեն Աստծո հետ, եթե այդ ուսմունքները չեն համապատասխանում Աստծո Խոսքին: Յուրաքանչյուրը իր հավատքի դավանանքով դրել է սեփական հիմքը՝ չգիտակցելով, որ դա այն հիմքը չէ, որը նկատի ուներ Պողոսը (1Կորնթ.3:10–15), որի վրա կառուցված էր սկզբնական Եկեղեցին: Բոլորը ժխտում են մյուսների ճշմարտության մեջ լինելը և մտածում են, որ «միայն իրենք են ճշմարտության մեջ»: Այլապես արդեն փոխած կլինեին իրենց կրոնը: Ուրիշներին միշտ մեղադրում են հերետիկոս և հավատուրաց լինելու մեջ. միշտ ուրիշներն են սուտ վարդապետները, հավատուրացները, մոլորվածները: Այդ բոլոր կրոնական հարանվանություններից միայն մեկն է հավակնում լինել միակ փրկարարը, բայց ոչ մի հարցում համաձայն չէ Սուրբ Գրքի հետ: «Կաթոլիկ եկեղեցու կատեխիզիսում» ասվում է. «Վատիկանի երկրորդ տիեզերաժողովի՝ էկումենիզմի վերաբերյալ դեկրետը բացատրում է. «Միայն Քրիստոսի կաթոլիկ եկեղեցու միջոցով, որը փրկության համար համընդհանուր օգնություն է, կարելի է ձեռք բերել փրկության միջոցների լիությունը: Որովհետև միայն Պետրոսի ղեկավարած առաքելական կոլեգիային է մեր հավատքի համաձայն Տերը վստահել Նոր Ուխտի բոլոր հարստությունները, որպեսզի երկրի վրա հաստատվի Քրիստոսի Մարմինը, որին պետք է միանան բոլոր նրանք, ովքեր ինչ–որ ձևով արդեն պատկանում են Աստծո ժողովրդին» (էջ 179, « 830): Ակնհայտ է, որ հիմա կաթոլիկ եկեղեցին ամեն ջանք գործադրում է, որ բոլորին վերադարձնի դեպի մայրական գիրկը: Մինչդեռ վերոհիշյալ հայտարարությունը ոչ մի սուրբգրային հիմք չունի, ոչ էլ «մեր հավատքի համաձայնը»–ը կապ ունի Սուրբ Գրքին համապատասխան հավատքի հետ: Նա, ով իսկապես կապված է Աստծո Խոսքի հետ, պետք է հակառակվի այդպիսի դեկրետի հետ այն պարզ պատճառով, որ դա ճշմարիտ չէ: Կատարյալ փրկությունը ոչ մի դավանանքի մեջ չէ, այլ միայն Նրա մեջ, ով մեզ փրկություն բերեց: Կոստանդինոս կայսրից առաջ (Ք. Հ. 306–337) չկար ոչ մի կաթոլիկ, այսինքն՝ համընդհանուր, միացյալ եկեղեցի: Կային մոտ 130 հավատքի ուղղություններ որոնք տարբերվում էին բոլոր վարդապետական հարցերում: Առաջին դարերում չկային ո՛չ պապեր, ոչ կարդինալներ, ոչ էլ մենաստաններ, վանականներ ու միանձնուհիներ, չկային պատարագներ և նման բաներ: Իրականում ոչինչ չկար այն ամենից, ինչ ներմուծվեց կայսերական եկեղեցու ձևավորման ժամանակ, որոնց ծագումը ոչ թե Քրիստոսից է, այլ Կոստանդինոսից և տիեզերաժողովների հայրերից: Մի- ակ փրկարար եկեղեցու մասին Աստվածաշունչը ոչ մի տեղ ոչինչ չի ասում: Այս հայտարարությունները՝ «Եկեղեցին փրկության համընդհանուր միջոց է», «Եկեղեցուց դուրս փրկություն չկա», նույնպես չկան Սուրբ Գրքում: Նաև «Ում եկեղեցին մայր չէ, նրան Աստված Հայր չէ» նախադասությունը իզուր են փնտրում Աստվածաշնչում, ինչպես նաև խոսքեր Պետրոսի ժառանգորդի, առաքելական հերթագայության կամ նվիրապետության մասին: Ըստ էության խոսքը մի հաստատության մասին է, որն ի սկզբանե դուրս է Ավետարանի սահմաններից և լիովին գտնվում է Աստծո Խոսքից դուրս: Այժմ բնականաբար հարց է առաջանում, թե արդյոք մեղավոր են այսօրվա տարբեր քրիստոնեական ուղղությունների բարձրաստիճանավորները՝ պապը, կարդինալները, եպիսկոպոսները, հովիվները, քարոզիչները, ավետարանիչները Աստծո Խոսքի մեջ չգտնվելու, այլ իրենց փոխանցված ավանդույթների մեջ խրված լինելու համար: Կարծում եմ, ոչ, որովհետև նրանք բոլորը ծնվել և ապրել են վաղուց գոյություն ունեցող վարդապե- տական համակարգում, այնտեղ են կրթվել և հավանաբար երբեք չեն լսել Ճշմարտությունը: Անկախ եկեղեցիները և մյուսները, որոնք բաժանվել են Հռոմի եկեղեցուց, վարդապետական տեսանկյունից «անկեղծ հավատքով» մասամբ մնացել են նրա մեջ: Եվ բոլորը ելնում են այն մտքից, որ ամեն ինչ ճիշտ է այնպես, ինչպես կա: Բայց հիմա եկել է Ճշմարտության ժամը. աստվածաշնչյան վարդապետության, կիրառության և մեզ փոխանցված ավանդույթների միջև համեմատությունը մեզ մղում է որոշում ընդունելու: Այս ժամանակվանից այլևս ոչ ոք չի կարող պատճառաբանություններ գտնել: Այսուհետ վճռորոշ կարող է լինել միայն այն, ինչ կա Սուրբ Գրքում: Աստծո մոտ «Սրբազան Ավանդույթ» չկա. դա գոյություն ունի միայն մարդկանց մոտ. կաթոլիկ, ուղղափառ կամ որևէ այլ ինքնահնար ավանդույթ, որոնք բոլորն էլ բաղկացած են սովորույթներից: Արդյո՞ք գործ ունենք Աստվածաշնչից դուրս գտնվող քրիստոնեական եկեղեցու, քրիստոնեական մշակույթի, քրիստոնեական ժառանգության հետ, որը կապված է պապական դոգմաների հետ, որը մասմաբ գոյություն ունի նաև բողոքականների մոտ, բայց իրականում ոչ մի ընդհանուր բան չունի Քրիստոսի հետ: Առաջանում են բազում հարցեր: Կրոնը իրո՞ք մոլորություն է: Արդյո՞ք մոլորության մեջ ենք ընկել Աստծո անունով: Իրականում ինչպե՞ս է դա կատարվում: Ո՞րն է Ճշմարտությունը, աստվածային Ճշմարտությունը և ի՞նչ է ներկայացնում եկեղեցիների կրոնական ճշմարտությունը: Ի՞նչ պատճառով իրար հաջորդող տիեզերական ժողովների ժամանակ ձևակերպվեցին հավատքի դավանանքներ, որոնք կրում են նույն անունը՝ «Առաքելական հավատո հանգանակ», թեև առաքյալները դրանց մասին ոչինչ չեն իմացել, որովհետև դրանք ներմուծվել են հարյուրավոր տարիներ հետո և բոլորովին չեն համապատասխանում առաքյալների ուսմունքին: Եթե որպես «հավատո հանգանակ» ընդունեին Աստծո Խոսքը, դա բավական կլիներ: Աստծո զավակը միայն մեկ պարտականություն ունի՝ հավատալ հավիտենապես ճշմարիտ Աստծո Խոսքին և հավատարմորեն փոխանցել այն: Նա, ով առանց փոխզիջման ունի այդ դիրքորոշումը, պետք է մերժի այն ամենը, ինչ աստվածային ծագում չունի: Ոչ թե պետք է միայն քննարկել աստվածաշնչյան թեմաները, այլև դրանք լուսաբանել միայն Սուրբ Գրքով: Նա, ով չի ընդունում ճշմարտության սերը, գերի կդառնա մոլորության ներգործության և կընկնի Աստծո դատապարտության տակ: Ժամանակն է եկել պարզության և աստվածային արդարադատության: Ժամի պատվիրանն է՝ «Վերադարձեք Աստծուն և Նրա Խոսքին»: