Աստծո «հավատամքը» միայն այն է, ինչ Նա ասում է Իր Խոսքում: Նա բացահայտվել է Իր սեփական Խոսքի մեջ և ցույց է տվել Իր հատկությունները: Մենք պետք է իրոք տանք այս հարցը, որը հուզում է սրտերն ու հոգիները. արդյո՞ք քրիստոնյաների ճնշող մեծամասնությունը հավատում է մարդկանց կողմից ձևակերպված Աստծուն, որը բոլորովին գոյություն չունի: Գլխավոր հարցերը մեր առաջ են, և մենք այլևս չենք կարող դրանցից խուսափել: Ճշմարիտ հավատքի հիմքը պետք է լինեն ոչ թե Սուրբ Գրքի մեկնությունները և ավանդույթները, որոնք ինչ–որ ժամանակ սկսվել են, այլ «Sola Scriptura»–ն՝ միայն Սուրբ Գիրքը՝ Իր հավիտենական արժեքով, որը երբեք չի փոխվում: Մենք պետք է հետևենք Աստծո հետքերին հենց սկզբից, այսինքն՝ այն պահից, երբ Նա հավիտենությունից դուրս գալով՝ մտավ ժամանակի մեջ. Սկզբից ի վեր: Հավիտենությունը սկիզբ չունի, վերջ էլ չի ունենալու: Ժամանակը սկսվել է, նաև կավարտվի: Ոչ ոք չի կարողացել նայել հավիտենության մեջ: Այն, ինչ մարդիկ կարծում են, թե գիտեն դրա վերաբերյալ, միայն ենթադրություններ են: Մինչդեռ Աստված՝ Հավիտենականը, ենթադրությունների առարկա չէ, ոչ էլ քննության առարկա է գիտության համար: Մենք պետք է Իր գործերի մասին խոսելու և մեզ Իր Խոսքով պատասխանելու հնարավորությունը տանք Նրան, ում պատկանում է բարձրագույն իրավունքը՝ Աստծուն: Յուրաքանչյուր աստվածաշնչյան հարցի համար կա աստվածաշնչյան պատասխան: Բոլոր վարդապետական վիճաբանություններից հետո, որոնք եղան եկեղեցու ողջ պատմության ընթացքում, այժմ պետք է, որ Աստվածության վերաբերյալ բոլոր փաստարկումները դրվեն քննության և լուսաբանվեն Սուրբ Գրքով: Առաքյալների և վարդապետների անշարժ հիմքը, ինչպես, որ հաստատվել է Աստծո Խոսքի մեջ, միակ ընդունելի չափանիշն է: Բոլոր ժամանակներում մարդիկ սխալվել են, ինչպես համոզիչ կերպով նշել է Պողոսը. «Արդ, թող Աստված ճշմարիտ լինի և ամեն մարդ՝ սուտ…» (Հռոմ.3:4): Հագած լինի ծիրանի կամ բեհեզ, երկար զգեստ թե մուրացկանի հագուստ, ամեն մարդ, առանց բացառության, ստախոս է ծնվում այս աշխարհում, և նա, ով ճշգրիտ կերպով չի կրկնում Աստծո ասածները, շարունակում է սուտ խոսել: Միայն այն պահից, երբ Հավիտենականը հայտնում է Իր Անձը, մենք կարող ենք հետևել Նրան Իր հայտնություններում: «Սկզբում» Նրան հանդիպում ենք որպես Արարչի, ոչ որպես Հոր: Ողջ Հին կտակարանում Նա 6700 անգամ ներկայանում է որպես «Տեր Աստված»: Միայն Նոր կտակարանում է Նա մեզ հանդիպում որպես Հայր՝ Որդու միջոցով: Այս փաստը շատ կարևոր է, որովհետև միայն Հիսուս Քրիստոսի՝ Աստծո Որդու միջոցով, Աստված դարձավ մեր երկնային Հայրը: Ուրեմն մենք պետք է սկսենք Հին կտակարանից, որը հանդիսանում է Նոր կտակարանի հիմքը: Տեր Հիսուսը և առաքյալները սովորեցնում էին միայն Հին կտակարանով, որովհետև Նոր Կտակարանը դեռ գրված չէր: Դրանով նրանք ցույց տվեցին Մեսիայի գալստյան վերաբերյալ խոստումների իրականացումը (Ղուկ.24–րդ գլուխ, Գործք 28:23 և այլ համարներ): Ըստ դոկտոր Կլարենս Լարկինի՝ անգլախոս երկրներում հայտնի պատմաբանի, Հին Կտակարանի 109 մարգարեություններ են իրականացել Քրիստոսի առաջին գալստյան ժամանակ, Հին Կտակարանից 845 մեջբերումներ կան Նոր Կտակարանում, որից ուղիղ 333–ը վերաբերում են Քրիստոսին: Փրկչի վերաբերյալ Հին Կտակարանի մարգարեություններում նկարագրված են Նրա երկու բնությունները՝ աստվածային և երկրային: Մենք հետևում ենք Աստծուն Իր հայտնությունների բազմազանության մեջ (թեոֆանիաների) Հին Կտականարում ժամանակների սկզբից ի վեր, մինչև Նոր Կտակարանում Որդու մեջ հայտնությանը, և ի վերջո մինչև ժամանակի անցումը դեպի հավիտենություն, երբ Որդու հայտնությունը կմիաձուլվի Աստծո հետ, Որից դուրս է եկել. «Բայց երբ ամեն բան հնազանդվի նրան, այն ժամանակ Որդին ինքն էլ կհնազանդվի նրան, որ ամեն ինչ հնազանդեցրեց նրան, որպեսզի Աստված լինի ամենը ամեն բանի մեջ» (1 Կորնթ. 15:28 և այլ համարներ): Այսպես, ինչպես Նա մեկ Աստված է եղել հավիտենության մեջ, այդպիսին էլ հավիտենության մեջ կլինի, չնայած Իր հայտնությունների բազմազանությանը: Մարդու անկման պատճառով հաղորդակցության ժամանակավոր խզումը անհրաժեշտ դարձրեց Նրա բազմազան հայտնությունները, որպեսզի իրականանա Նրա փրկության ծրագիրը: Սինա լեռան բարձրությունից Աստծո ժողովրդի համար Ամենակարողի բերանից դուրս եկան այս խոսքերը, որոնք պարտադիր են հավիտյան. «Լսիր, ով Իսրայել, մեր Եհովա Աստվածը՝ Եհովան մեկ է: Եվ սիրիր քո Եհովա Աստծուն բոլոր սրտովդ, բոլոր հոգիովդ ու բոլոր զորությու- նովդ» (2 Օրին.4:5,6): Նոր Կտակարանում գրված է. «Հիսուսն էլ նրան պատասխանեց. «Բոլոր պատվիրաններից առաջինը սա է՝ «Լսի՛ր, Իսրայե՛լ, մեր Տեր Աստված մեկ Տեր է: Եվ սիրիր Քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, ամբողջ հոգով, ամբողջ մտքով ու ամբողջ զորությամբ…»: Եվ դպիրը նրան ասաց. «Լավ, վարդապետ, ճշմարիտ ասացիր, որ Աստված մեկ է, նրանից բացի ուրիշը չկա…» (Մարկ.12:29–32): Իսրայելի համար ամենակարևոր հավատամքը բաղկացած է չորս բառից. Ադոնայ Էլոհենու Ադոնայ Էխադ ՝ ՏԵՐ ԷԼՈՀԻՄԸ ՄԵԿ ՏԵՐ Է: Բառացի թարգմանությամբ կհնչեր այսպես՝ ՅԱՀՎԵ ԷԼՈՀԻՄԸ՝ ՄԻԱԿ ՅԱՀՎԵ: Սա Աստծո և մարգարեների միակ վկայությունն է, մի վկայություն, որը համապատասխանում է թե՛ Հին, թե՛ Նոր կտակարանին: ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ. «Դուք եք իմ վկաները,— ասում է Տերը,— և իմ ծառան, որին ես ընտրել եմ, որպեսզի գիտենաք և հավատաք ինձ, և հասկանաք, որ Ես եմ. Ինձանից առաջ մի Աստված չկազմվեցավ և ինձանից հետո չի լինելու: Ես եմ Եհովա, և Ինձանից ջոկ Փրկիչ չկա… և դուք Իմ վկաներն եք,— ասում է Տերը,— որ Ես եմ Աստված» (Ես.43:10–12): Երբեք Աստված Իր մասին հոգնակի թվով չի խոսել, էլ չենք ասում մի քանի անձերի մասին: Մարգարեներից ոչ մեկը նույնպես չի արել այդ: Իրականում, այդ հասկացությունը առաջացել է թյուրիմացությունից: Նաև Աստծուն պատկանողները չեն երկրպագել Նրան հոգնակի թվով: Պողոսը շեշտում է մեկ և միակ Աստծո փաստը հետևյալ կերպ. «Անկասկած մեկ է Աստված…» (Հռոմ.3:30) (թարգմանություն գերմաներենից): Նրա շարադրանքներում ոչ մի անորոշ բան չկա, այլ հակառակը, «անկասկած» բառով, նա շեշտը դնում է այն փաստի վրա, որ Աստված մեկն է և միակը և իր նամակը վերջացնում է այս խոսքերով. «Միմիայն իմաստուն Աստծուն Հիսուս Քրիստոսի միջոցով, Նրան փառք հավիտյանս» (Հռոմ. 16:27): Հուդա առաքյալը նույնպես նամակը վերջացնում է, ինչպես պետք է. «Այն մեկ իմաստուն Աստծուն և մեր Փրկչին, մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսով փառք և մեծություն, զորություն և իշխանություն բոլոր դարերից առաջ և այժմ բոլոր դարերում: Ամեն» (Հուդա հ.25 ):