Եթե Քո Խոսքը այլևս զորություն չունի, ապա ինչի՞ վրա պետք է հանգչի իմ հավատքը: Ինձ համար ոչինչ են հազար աշխարհներ. միայն Քո Խոսքն եմ ուզում կատարել (Կոմս ֆոն Ցինցենդորֆ): Առաջին հերթին այս շարադրանքի նպատակն է աստվածաշնչյան վարդապետությունները համեմատել եկեղեցիների աստվածաբանության հետ: Երբ Ճշմարտությունն ասվում է անխնա կերպով, շատերը դա ընդունում են որպես սիրո պակաս, բայց դա անհրաժեշտ է, որովհետև միայն Աստծո Խոսքի Ճշմատության ճանաչումն է ազատում ամեն մարդկային մոլորությունից (Հովհ.8:32): Միայն այդպես լույսը կարող է զատվել խավարից: Ինչպես հայտնի է, ամեն կրոնական դավանանք ունի իր սեփական հավատո հանգանակը, որում հաստատված է այն, ինչին պետք է հավատան և սովորեցնեն: Մինչդեռ նորկտակարանյան Եկեղեցու բոլոր ուսմունքները մեզ թողնվել են առաքյալների կողմից, որոնք անմիջապես Տիրոջից էին հանձնարարություն ստացել: Դրա համար ամեն բանից կարևոր էր աստվածաշնչյան չափանիշը, ինչպես ասաց Հակոբ առաքյալը Երուսաղեմում տեղի ունեցած պատասխանատու եղբայրների հավաքույթում. «Սրա հետ միաբանվում են մարգարեների խոսքերը, ինչպես գրված է» (Գործք15:15): Միայն այն ժամանակ, երբ կարող ենք իրոք ապացուցել, կարող ենք նաև ասել. «Որովհետև Սուրբ Հոգուն ու մեզ հաճելի թվաց… » (Գործք 15:28): Որտեղ, որ մարգարեների Խոսքը և առաքյալների վարդապետությունը կեղծվում է կամ անտեսվում, այնտեղ տեսնում ենք մարդկային որոշումներ, որոնք արվել են հակաքրիստոսի հոգու ազդեցության տակ, ոչ թե սկզբնապես Սուրբ Հոգով բացահայտված ճշմարտություններ: Աստծո ճշմարիտ Եկեղեցին ճանաչում է միայն մեկ հիմք, այսինքն՝ առաքյալների և մարգարեների հիմքը, որտեղ Հիսուս Քրիստոսը գլխավոր Անկյունաքարն է (1 Կորնթ.3:10–15, Եփես. 2 և այլ համարներ):Այդ Եկեղեցին հավիտյան հիմնված է մնում այդ հիմքի վրա, և դրանով՝ Սուրբ Գրքի Խոսքի մեջ, քրիստոնեության սկզբնական օրինակի պես. «Ու միշտ հետևում էին առաքյալների ուսմունքին, հաղորդությանը, հացը կտրելուն և աղոթքներին» (Գործք 2:42): Առաքյալը մեզ զգուշացնում է՝ ասելով, որ նույնիսկ իրենց շարքերից դուրս են գալու մարդիկ, որոնք քարոզելու են սուտ վարդապետություններ (Գործք 20:30): Սրա վերաբերյալ նա ցույց է տալիս, որ արդեն իսկ այն ժամանակ մեկ ուրիշ Հիսուս էր ազդարարվում, ուրիշ ավետարան էր քարոզվում և ուրիշ հոգի էր գործում (2 Կորնթ.11:4): Խոսքից շեղված միտումները, թեև բարեպաշտական և «քրիստոնեական» էին, շատ վաղ սողոսկեցին քրիստոնեության մեջ (Գաղատ.1:6–10): Պողոսը շեշտը դնում էր այն փաստի վրա, որ իրեն վստահված փրկության պատգամի քարոզչությունը մարդկային չէր, ի տարբերություն նրանց, ովքեր շեղված էին հավատքից այն ժամանակ և հիմա: Ավետարանը նրան տրվել էր Հիսուս Քրիստոսի անմիջական հայտնությամբ (Գաղատ. 1:11,12), մի բան, որ չէին կարող վկայել և հիմա էլ չեն կարող նրանք, ովքեր Ավետարանը դարձրել են մարդկային գիտություն: Սուրբ Գրքի հետ համեմատության միջոցով պետք է պարզ դառնա այն տարբերությունը, որ կա Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ և հավիտենապես գործուն Ավետարանի և մարդկանց կողմից փոփոխված «ավետարանի» միջև: