Երկու սկիզբն էլ իրականություն են, որոնք ապացուցման կարիք չունեն: Ինչքան, որ հաստատ է եղել բնական սկիզբը մարդու ստեղծման միջոցով, որը մինչև հիմա էլ գոյություն ունի, նույնքան հաստատ է Հոգուց ծնունդը, որը նույնպես իրականություն է բոլոր աստվածաշնչյան հավատացյալների համար: Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես Եվան ընդունեց թշնամու, այսինքն՝ օձի սերմը, և ինչպես Ադամին իր հետ տարավ անհնազանդության: Տեսնում ենք, թե ինչպես Մարիամն ընդունեց աստվածային Սերմը և ծնեց Փրկչին, որը «երկրորդ Ադամն» է և որը մեզ բերեց հավիտենական կյանք (1 Կորնթ.15:45–49): Աստված Իր Սերմը Հոգու միջոցով դրեց Մարիամի մեջ, որպեսզի այդ ասվածային Սերմը, որը մարմնով հայտնվեց որպես Աստծո Որդի, ջախջախի օձի գլուխը և մեզ տա ազատության պարգևը: «Սերմ» բառը նշանակում է «սերունդ»: Օձը խաբեց Եվային, և Կայենին թողեց որպես բնական սերունդ, որի մասին իրոք գրված է. «Ոչ թե այնպես, ինչպես Կայենը, որ չարից էր…» (1 Հովհ.3:12): Տեր Աստված նրան ասաց. «Եվ ես թշնամություն եմ դնում քո և կնոջ մեջտեղ, և քո սերունդի և նրա սերունդի մեջտեղ: Նա քո գլուխը կջախջախի, և դու նրա գարշապարը կխայթես» (Ծննդոց 3:15): Աստված պետք է ծննդի միջոցով բնական սերունդ բերեր, որպեսզի մահվան դատապարտված մարմնից վերցներ մահվան խայթոցը և այդպիսով երաշխավորեր այդ մարմնի վերափոխումը: Աստծո այդ «Սերմը» Քրիստոսն է (Գաղատ.3:19 և այլ համարներ): Ինչպես առաջին Ադամը, իր անհնազանդության միջոցով մահ բերեց բոլորիս, այնպես էլ «երկրորդ Ադամը» Իր հնազանդությամբ գնալով խաչի մահվան, կորսված մարդկության համար բերեց փրկագնում, թողություն, հաշտեցում և հավիտենական կյանք: «Որովհետև Քրիստոսն էլ մեկ անգամ մեղքերի համար չարչարվեց, այն Արդարը՝ անարդարների համար, որպեսզի մեզ Աստծուն մոտեցնի, թեև Նա մարմնով մեռավ, բայց կենդանի եղավ Հոգով» (1 Պետր. 3:18): «Եվ ձեզ էլ, որ մի ժամանակ օտարացած ու թշնամի էիք մտքով չար գործերում, հիմա իր մսեղեն մարմնի մեջ իր մահվամբ հաշտեցրեց, որպեսզի ձեզ սուրբ, անբիծ ու անմեղադրելի կանգնեցնի իր առաջ» (Կողոս. 1:21,22): «Որին Աստված նախապես սահմանեց քավություն լինելու Իր արյանը հավատացողներին, որպեսզի ցույց տա Իր արդարությունը…» (Հռոմ. 3:25,26): «Ուրեմն քանի որ մահը մարդով եղավ, մեռելների հարությունն էլ մարդով եղավ… Այդպես էլ գրված է. «Առաջին մարդը՝ Ադամը, կենդանի շունչ եղավ, երկրորդ Ադամը՝ կենդանարար հոգի»: Առաջին մարդը երկրից է, հողեղեն, բայց երկրորդ մարդն է Տերը՝ երկնքից… Եվ ինչպես որ հողեղենի պատկերը հագանք, այնպես էլ երկնայինի պատկերը պիտի հագնենք» (1 Կորնթ. 15:21,45,47,49): «Արդ, ուրեմն, ինչպես որ մեկի հանցանքով բոլոր մարդկանց վրա դա- տապարտություն եկավ, այնպես էլ մեկի արդարությամբ բոլոր մարդկանց վրա կյանքի արդարություն է գալիս: Որովհետև ինչպես որ մեկ մարդու անհնազանդությամբ շատերը մեղավոր եղան, այնպես էլ մեկի հնազանդությամբ շատերը արդար կլինեն» (Հռոմ.5:18,19):