Ինչ–որ մեկը պետք է համարձակվի Աստվածաշնչի համաձայն ցույց տալ այն ժամանակը, որում ապրում ենք, եթե նույնիսկ քննադատության ենթարկվի: Մեր մեջ եղած մեծերը գուցե հիշում են այն ժամանակը, երբ ասում էին. «Հազար տարի կամ հազար տարուց պակաս»: Իրականում շատերը ինչ-որ առանձնահատուկ բան են սպասում հազարամյակը փոխվելիս: Շատերն են հավատում այն բանին, ինչ կոչում են Նոստրադամուսի «մարգարեություններ», առանց իմանալու, որ հազարամյակի փոխվելու վերաբերյալ իր կանխասումները նա մասամբ վերցրել է այն մարգարեություններից, որոնք Աստծո Հոգուց ներշնչված տեսանողները արդեն մեզ թողել են «Գիրք Գրոցում»՝ Աստվածաշնչում: Ժամանակաշրջաններն իրոք ընթացել են այնպես, ինչպես ցույց է տրված մեր գծագրում (նայել հավելվածը): Ադամի ժամանակներից մոտ վեց հազար տարի է անցել: Տիրոջ մոտ, մարգարեական լեզվով ասած՝ դրանք վեց օրեր են, որովհետև գրված է. «Տիրոջ մոտ մեկ օրը հազար տարվա պես է, և հազար տարին՝ ինչպես մեկ օր» (2 Պետր.3:8 ): Տեր Աստված ասել էր Ադամին. «Որովհետև նրանից կերած օրդ մահով պիտի մեռնես» (Ծննդոց 2:17), և հենց այդպես էլ կատարվեց. նա մահացավ 930 տարեկանում (Ծննդ.5:5): Յոթերորդ հազարամյակը, որը մեր առջևում է, Աստվածաշնչում հիշատակվում է որպես «վերջին օր» ըստ փրկության պատմության ժամանակագրության: Դրա մասին խոսվում է թե՛ Հին, թե՛ Նոր կտակարաններում. միայն Հովհ.6րդ գլխում այն հիշատակվում է չորս անգամ: Վերջին օրվա սկզբում տեղի է ունենում «առաջին հարությունը», իսկ այդ օրվա վերջում՝ «վերջին հարությունը» (Հայտն.20–րդ գլուխ): Երկուսի միջև հազար տարի է անցնում: Յոթերորդ օրը «Տիրոջ օրն» է (Ես. 13:6–13, Սոփոն.1:14, Մաղաք.4 :5, Ա Թես.5:2, 2 Պետր.3:10 և այլ համարներ): Հայտնության 20–րդ գլխում այդ օրը նկարագրվում է որպես Քրիստոսի հազարամյա խաղաղ թագավորություն: Հավատանք, թե չհավատանք, Աստված իրականացնում է Իր ծրագրերը, երբ ժամանակը լրանում է, և ավարտին է հասցնում Իր խորհուրդը: «Որովհետև Տերն արդարությամբ մի կարճ ու համառոտ բան կանի. Տերը երկրի վրա մի վճռական բան կանի» (Հռոմ. 9:28): Անվիճելի է, որ ոչ ոք չգիտի որոշ իրադարձությունների «ոչ օրը, ոչ ժամը», բայց մենք կարող ենք և պետք է ուշադրություն դարձնենք «ժամանակների նշաններին», որոնք գրված են Աստվածաշնչում և մեզ ուղղություն են ցույց տալիս: Օրինակ, ասվում է, Իսրայելի ժողովուրդը ցրվելու է ժողովուրդների մեջ (2 Օրինաց 4:27–29, 28:64–68, Ղուկ.21:20–24 և այլ համարներ) և «վերջին օրերում» հավաքվելու է: Սուրբգրային այլ հատվածներում ասվում է, որ Աստված նորից է ընտրելու Իր ժողովրդին (Ես.11:11,12) և խաղաղությամբ կհաստատի իր հայրենիքում (Ես.14:1): «Լսեցեք Տիրոջ Խոսքը, ով ազգեր, և իմացրեք հեռավոր կղզիներին և ասեք. «Իսրայելին ցրիվ տվողը պիտի ժողովի նրան և նրան պիտի պահպանի ինչպես հովիվն իր հոտը» (Երեմիա 31:10): «Եվ ձեզ պիտի առնեմ ազգերի միջից և ժողովեմ ձեզ ամեն երկրներից և ձեզ բերեմ ձեր հողը» (Եզեկ.36:24): Ովսե մարգարեն նույնպես մարգարեացել է Իսրայելի ժողովրդի վերադարձի մասին: Նա նույնիսկ մարգարեացել է այն մասին, թե ինչքան ժամանակ է Իսրայելը ցրված մնալու. «Եկեք ու ետ դառնանք Տիրոջ մոտ, որ Նա պատառեց և Նա էլ կբժշկի մեզ. Նա զարկեց, Նա էլ կպատի մեզ: Նա մեզ կկենդանացի երկու օրից հետո, երրորդ օրը Նա մեզ կկանգնեցնի, Եվ մենք կապրենք Նրա առաջ» (Ովսե 6:1,2): Երկու մարգարեական օրերը մեր հետևում մնացած երկու հազար տարիներն են, որոնց ընթացքում ցրվել է Իսրայելի ժողովուրդը: Այժմ 140 տարուց ավելի է, որ Իսրայելը վերադարձել է իր հայրենիքը: 1948 թվականից նորից գոյություն ունի Իսրայել պետությունը: Դա մի մարգարեություն է, որ կատարվեց մեր աչքերի առջև, որին մենք մասնակից ենք: Բայց միայն ցրվելուց հետո երրորդ օրը, ինչպես ասացինք, այսինքն՝ եկող հազարամյակում, երբ հեթանոսների եկեղեցին (Գործք 15:13–18) կատարելության կհասնի (Հռոմ.11:25–36) և կհափշտակվի (1 Թես.4:13–17), Իսրայելը Աստծուց կյանք կստանա Մեսիայի հանդեպ հավատքի միջոցով: «Որովհետև եթե նրանց մերժումն աշխարհին հաշտություն է, ապա նրանց ընդունելությունն ի՞նչ է, եթե ոչ մեռելներից կենդանացում» (Հռոմ.11:15): Աստծո ճանաչված մարդկանցից մեկը ասել է այս տպավորիչ խոսքերը. «Նա, ով ուզում է իմանալ ժամը, թող նայի ժամացույցին, եթե ուզում է իմանալ շաբաթվա օրը, թող նայի օրացույցին, իսկ եթե ուզում է իմանալ, թե ինչքան առաջ է գնացել ժամանակը, թող նայի Իսրայելին»: Իսրայելը Աստծուց ստացած իրավունք ունի իրեն տրված այն երկրի վրա, որը հավիտենական Տերը խոստացել էր Աբրահամին որպես ժառանգություն, մինչդեռ մյուսները, որոնք բնակվում են այնտեղ, բնակության իրավունք ունեն: Երուսաղեմը երբեք չի եղել որևէ այլ ազգի մայրաքաղաքը: Ղուրանի 114 սուրահներում Մուհամեդը ոչ մի անգամ չի հիշատակում Երուսաղեմը: Հայտնության 16–րդ գլխի 12–րդ համարից սկսած խոսվում է այն մասին, թե ինչ ավերվածություն է բերելու «Արմագեդոնի դժոխքը»: Դատաստանի հրեշտակները կապված են Եփրատի վրա, մինչև որ գա ժամը, օրը, ամիսը և տարին: «Արձակիր այն չորս հրեշտակներին, որ Եփրատ մեծ գետի վրա կապված են»: Եվ արձակվեցին այն չորս հրեշտակները, որ պատրաստված էին այն ժամվա, օրվա, ամսվա և տարվա համար, որ մարդկանց երրորդ բաժնին սպանեին» (Հայտն.9:14բ, 15): Հենց որ ժամը հնչի, այսինքն գա «Ամենակալ Աստծո այն մեծ օրը» (Հայտն.16:14), ինչպես ասվում է այս հատվածում, մարդկության մեկ երրորդ մասը կմեռնի: Եփրատը հոսում է Սիրիայի և Իրաքի միջով, որտեղ գտնվում են Իսրայելի հիմնական թշնամիները: Այն ժամանակ կօգտագործվեն ոչ միայն տանկեր և հրթիռներ, այլև քիմիական և բիոլոգիական զենք: Զաքարիա մարգարեն ակնառու կերպով նկարագրել է, թե ինչպես է Իսրայելի դեմ ծրագրված ոչնչացումը շրջվելու իր թշնամիների դեմ. «Եվ սա պիտի լինի այն հարվածը, որով Տերը պիտի հարվածի բոլոր ժողովուրդներին, որոնք պատերազմեցին Երուսաղեմի դեմ. նրանց մարմինը պիտի հալվի՝ իրենց ոտքերի վրա կանգնած, նրանց աչքերը պիտի հալվեն իրենց խորշերում, և նրանց լեզուն պիտի հալվի իրենց բերանում» (Զաք.14:12): «Եվ պիտի լինի, որ այն օրը ես Երուսաղեմը ծանր քար եմ շինելու բոլոր ազգերի համար…» (Զաքարիա 12:3): Այս և այլ սուրբգրային հատվածներ և մարգարեություններ անպայման կկատարվեն: Մինչև որ սրերից խոփեր պատրաստեն (Ես.2:1–5, Միքիա 4:1–5), ցավոք սրտի, նախ խոփերից սրեր կձուլեն, և մանգաղներից՝ նիզակներ, որպեսզի կատարվի վերջնական ճակատամարտը (Հովել 3:9–17): Բոլոր համաձայնագրերը, լինի դա Օսլոյի, Դեյթոնի, Ուայի կամ ուրիշ, չեն կարող խանգարել դրան: Բազում սուրբգրային հատվածներ կարող էին մեջբերվել՝ բացատրելու համար այդքան արդիական այս թեման: Մինչդեռ մտադիր չեմ անել այդ այս շարադրանքում: Այս և այլ աստվածաշնչային թեմաների վերաբերյալ մանրամասն խոսել եմ այլ հրատարակություններում: Անկասկած, շնորհքի ժամանակը հասնում է իր ավարտին, «ժամանակի հետադարձ հաշվարկը» սկսվել է, եթե նույնիսկ թվում է, որ Տերն ուշացնում է Իր խոստումների իրականացումը, մինչև որ վերջիններն էլ փրկվեն (2 Պետր.3:9): Հարություն առած և երկինք համբարձված Տիրոջ ազդարարումը ավելի արդիական է, քան երբևէ. «Այո՛, ես շուտով գալիս եմ»: Քանի որ այժմ գտնվում ենք մարդկության պատմության ամենավճռական ժամանակաշրջանում իր լուրջ հետևանքներով, անհրաժեշտ է ևս մեկ անգամ Աստվածաշնչի հիմնական վարդապետությունները ցույց տալ այնպես, ինչպես եղել են սկզբում: Քրիստոնեությունը արդեն շատ վաղ էր հեռացել առաքելական, սկզբնական վարդապետություններից, լքել էր նեղ ճանապարհը, և անգիտակցաբար, ապրում էր մարդկային ավանդույթների համաձայն, Աստծո Խոսքի և կամքի համաձայն ապրելու փոխարեն: Հրեաներն ու մուսուլմանները, ինչպես նաև այլ կրոնների բոլոր ներկայացուցիչները իրավունք ունեն իմանալու, թե որն է աստվածային, բնօրինակ ճշմարտությունը և լսելու հավիտենապես ճշմարիտ Ավետարանը: Ակնհայտ կերպով, այս դարի վերջնական փուլում կատարված իրադարձությունները հանգեցնում են աստվածաշնչյան մարգարեությունների վախճանաբանական իրադարձություններին: Նրանք, ովքեր գիտեն մարգարեական Խոսքը, որը սկզբից մինչև վերջ նախօրոք է հաղորդել մարդկության պատմության ընթացքը, ներկա զարգացումներում տեսնում են այս վերջին ժամանակաշրջանի համար կանխասվածի իրականացումը: «Վերջին ժամանակների աստվածանշնչյան պատգամը» ծնում է ողջամիտ, զուսպ մարդիկ, որոնք խուճապի չեն մատնվում և նորմալ կյանք են վարում, միաժամանակ ներքուստ պատրաստվում են Հիսուս Քրիստոսի վերադարձին: Նրանք չեն մասնագիտանում Հայտնության պատուհասների շարքի վերաբերյալ, ոչ ոքի չեն վախեցնում «աշխարհի վերջով», այլ նմանվում են զարդարված Հարսին, որը սպասում է Իր Փեսային և գնում է Նրան դիմավորելու: