Այն ամենը, ինչ Աստված խոստացել է Իր Խոսքում, դրանք «խոստումներ» են, եթե Նա այլ բաների մասին է խոսում, օրինակ՝ պատերազմների, երկրաշարժերի, ամեն տեսակ բնական աղետների, դրանք «կանխասումներ» են: Եղիայի նման ճշմարիտ մարգարեն խոստացվել է, սուտ մարգարեների և սուտ քրիստոսների մասին հաղորդվել է: Մենք հիմա ապրում ենք շնորհքի ժամանակի վերջում, և իրավունք, նույնիսկ պարտականություն ունենք ճաշակելու այն, ինչ Աստված խոստացել է և իմանալու, թե ինչ է Նա անում: Նայենք Քրիստոսի առաջին և երկրորդ գալուստների հետ կապված երկու խոստումները. Մաղաք. 3:1-ում գրվածը կատարվեց Հովհաննես Մկրտչի ծառայության մեջ: Տեր Հիսուսն Ինքը շատ պարզ ասում է. «Բայց ի՞նչ տեսնելու համար դուրս ելաք, մի մարգարե՞. այո՛, ասում եմ ձեզ, մարգարեից էլ ավելին: Որովհետև սա նա է, որի համար գրված է. «Ահա Ես իմ հրեշտակին ուղարկում եմ Քո առջևից, որ Քո առաջ Քո ճանապարհը պատրաստի» (Մատթ.11:9,10): Երկրորդ հերթին մենք ունենք այս խոստումը. «Ահա ես կուղարկեմ ձեզ համար Եղիա մարգարեն, Տիրոջ մեծ և ահեղ օրը գալուց առաջ» (Մաղաք.4:5,6): Մաղաք. 4:5 համարում գրված մարգարեությունը հաստատվել է Տեր Հիսուսի կողմից Մարկ.9:12 և Մատթ.7:11 համարներում որպես գալիքում կատարվելիք իրադարձություն. «Իրոք, առաջ Եղիան է գալու և ամեն ինչ վերահաստատելու է» (Մատթ.17:11): Հովհաննեսը հայտնվեց, երբ փրկության օրը սկսվեց: Վերջին մարգարեն հայտնվում է փրկության օրը վերջանալուց առաջ, երբ դեռ արևը իր լույսը չի կորցրել, և լուսինը արյան չի փոխվել (Հովել 3:4, Գործք2:20) և չի սկսվել Տիրոջ ահեղ օրը (Ես. 13:6-16, Հովել 3-րդ գլուխ, Սոփոն. 1:14-18, Գործք 2:19-21, 1 Թես. 5:2, 2 Պետր.3:10, Հայտն. 6:17,18): Սա զուտ ճշմարտություն է համաձայն «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈւՄ ՏԵՐԸ» խոսքի: Ամեն մարդ, որ մի քիչ գաղափար ունի Աստծո փրկության ծրագրի վերաբերյալ, գիտի, որ շնորհքի ժամանակը «փրկության օրն է», ինչպես ազդարարված է Հին Կտակարանում (Ես.42:6, 49:6-8): Դա այն օրն է, որ Տերը ստեղծեց (Սաղմ. 118:24), այն օրը, որ Աբրահամը տեսավ և ուրախացավ (Հովհ.8:5): «Այն օրը դուք կիմանաք, որ ես իմ Հոր մեջ եմ, և դուք՝ իմ մեջ, ես էլ՝ ձեր մեջ» (Հովհ.14:20): Հովհաննես Մկրտչի վերաբերյալ գրված է. «Աստծո կողմից մի մարդ ուղարկվեց Սա վկայության համար եկավ, որ այն Լույսի համար վկայի, որ բոլորը նրա միջոցով հավատան» (Հովհ.1:7): Ոչ թե մի ամբողջ խումբ ավետարանիչների միջոցով պետք է մարդիկ գային ճշմարիտ հավատքին, այլ մեկ մարդու ծառայության և պատգամի միջոցով, որին Աստված ուղարկել է Իր խոստումի համաձայն: Բոլոր ժամանակներում այդպես է եղել: Այդպես է նաև հիմա: Աստված չի փոխում ո՛չ Իր Խոսքը, ո՛չ էլ Իր գործելակերպը: Հովհ.1:19 համարից սկսված ասվում է, որ մարդիկ ուղարկվեցին Հովհաննես Մկրտչի մոտ՝ նրան անձամբ հարցնելու, թե ով է ինքը: «Նա խոստովանեց և չուրացավ, խոստովանեց, թե՝ «Ես Քրիստոսը չեմ»: Եվ նրան հարցրին. «Հապա ո՞վ, Եղիա՞ն ես»: Նա ասաց. «Ոչ»: «Մարգարե՞ն ես դու»: Նա պատասխանեց. «Ոչ»: Արդ, նրան ասացին. «Հապա ո՞վ ես, որ մեզ ուղարկողներին պատասխանենք. քո մասին ի՞նչ են ասում»: Ասաց. «Ես անապատում կանչողի ձայնն եմ՝ «Տիրոջ ճանապարհն ուղղեցեք», ինչպես որ Եսայիա մարգարեն ասաց»: Ուղարկվածները փարիսեցիներից էին: Նրան հարցրին ու ասացին. «Հապա ինչու՞ ես մկրտում, եթե դու ո՛չ Քրիստոսն ես, ո՛չ Եղիան, ո՛չ էլ մարգարեն» (հհ. 20-25):Այսպես, նա ոչ Եղիան էր, ոչ Քրիստոսը, ոչ էլ մարգարեն ըստ 2 Օրինաց 18:15-19 համարների: Դրանով նա պարզ և հասկանալի կերպով պատասխանեց Եղիայի վերաբերյալ տրված հարցին, ինչպես նաև այն հարցին, թե արդյոք ինքն է Քրիստոսը կամ մարգարեն: Քանի որ նրա ծառայությունը մեծ նշանակություն ուներ փրկության պատմության համար, նա գիտեր աստվածաշնչյան այն հատվածը, որը վերաբերում էր իրեն: