Քրիստոսի առաջին գալստի ժամանակ դպիրներն այդ գալստի մասին ունեին իրենց սեփական մեկնություններն ու պատկերացումները: Այն ժամանակ կատարվեցին Հին Կտակարանի 109 կանխասումներ և մարգարեություններ, բայց կրոնական առաջնորդները բնավ չնկատեցին այդ: Նրանք լիովին կլանված էին իրենց սեփական ծրագրերով, որոնք արտաքուստ միանգամայն աստվածաշնչյան էին թվում: Արդյո՞ք մեր ժամանակներում այդ ամենը կրկնվում է: Պենտեկոստեի օրը կատարվեց Հոր խոստումը (Գործք 1:4)՝ Սուրբ Հոգու հեղումը: Այն ժամանակվանից ի վեր նորկտակարանյան Եկեղեցուն տրված բոլոր խոստումներն իրականանում են: Հավատացյալների մեծագույն հույսը երկու հազար տարուց ի վեր Հիսուս Քրիստոսի խոստացված վերադարձն է (Հովհ. 14:1-3). դա մի իրադարձություն է, որին անհամբերությամբ սպասել են Նոր Կտակարանի բոլոր հավատացյալները: Բոլոր ժամանակներում Աստծո խոստումները կատարվելուց առաջ և կատարելու ժամանակ գերբնական բաներ են կատարվում երկրի վրա: Աստծո Թագավորության հետ կապված Աբրահամը նշանավոր անձնավորություն է: Տեր Աստվածը խոսել էր նրա հետ և հայտնվել նրան տարբեր ձևերով: Մենք կարող ենք այդ տեսնել և այդ մասին կարդալ շատ գլուխներում, սկսած Ծննդ. 12-րդ գլխից: Տերը նրան խոստացել էր, որ իր սերունդը չորս հարյուր տարի օտար երկրում ճնշվելուց հետո դուրս է գալու այդ երկրից: Երբ ժամանակը եկավ, Տեր Աստվածը հայտնվեց Մովսեսին սովորական մորենու մեջ գտնվող գերբնական կրակով (Ելից 3:2) և նրան հանձնարարեց դուրս բերել Իր ժողովրդին: Այսպես, գերբնական բաներ կատարվում են միայն այն ժամանակ, երբ Աստված իրականացնում է փրկության պատմությունը, և դա կատարվում է բնական ոլորտում, այստեղ՝ երկրի վրա: «Եվ Մովսեսը պատասխանեց և ասաց. «Բայց ահա նրանք ինձ չեն հավատա, ոչ էլ իմ ձայնին կլսեն, որովհետև կասեն, թե Եհովան քեզ չի երևացել» (Ելից 4:1): Որպես հաստատում՝ Նա երկու նշան ստացավ. Տիրոջ պատվերով Նա գավազանը նետեց գետնին և այն օձ դարձավ, հետո բռնեց օձի պոչից, և այն նորից գավազան դարձավ իր ձեռքում: Որպես երկրորդ նշան՝ Տերը նրան պատվիրեց ձեռքը դնել ծոցում, հետո հանել, և երբ նա արեց այդ, ձեռքը բորոտությունից սպիտակեց: Երբ նորից ծոցը դրեց, ձեռքը նորից մաքրվեց, ինչպես Տերն ասել էր: Քննադատների համար այդ նշանները առիթ էին կախարդության մեջ կասկածելու համար: Մինչդեռ Աստված այդպես է փորձում մարդկանց զգացմունքները: Երանի նրան, ով չի գայթակղվում այն բաներից, ինչ Աստված է պատվիրում և անում: Աստված ասաց. «Եվ եթե քեզ չհավատան և առաջին նշանի ձայնին չլսեն, այն ժամանակ մյուս նշանի ձայնին կհավատան» (Ելից 4:8): Ողջ Սուրբ Գիրքը իրոք Աստծո շունչն է՝ մեզ սովորեցնելու համար, որպեսզի Աստծո մարդը կատարյալ լինի (2 Տիմ. 3:14-17): Աստված միշտ «ԵՍ ԵՄ» է, ոչ թե «ԵՍ ԷԻ»: Նա նաև մեր ժամանակներում է փրկության պատմությունը իրականացնում, դրա համար մենք կարող ենք հայտնել այն, ինչ իրոք կատարվել է: Եթե ես հիշատակում եմ Ուիլյամ Բրանհամին, ապա միայն այնպես, ինչպես Պետրոսին կամ Պողոսին. նրանց ծառայությունները մեծ կարևորություն են ունեցել փրկության պատմության մեջ: Ես նրանցից չեմ, ովքեր մերժում են Ուիլյամ Բրանհամին, ոչ էլ նրանցից եմ, ովքեր փառավորում են նրան: Ես Աստվածաշնչի համաձայն եմ դասավորում այն, ինչ Աստված կատարել է, այդ պատճառով ոչ ոք չի կարող հերքել այդ: Աստված միշտ իրավացի է, և նա, ով հավատում է Նրա ասածին, չի լսում այն փաստարկները, որոնք մեկ նպատակ են հետապնդում՝ մերժել Աստծո գործը և արդարացնել սեփական հայացքները: Աստծո ճշմարիտ զավակներին միայն մեկ բան է հետաքրքրում՝ այն, ինչ Աստված է անում Իր Խոսքի համաձայն, որովհետև նրանք մասնակից են դրան: Մեր Տիրոջ ժամանակներում կրոնական առաջնորդները Հիսուսի ծառայությունը համարեցին սատանայից, թեև շարունակում էին ջերմեռանդորեն երգել իրենց պաշտամունքների ժամանակ: Նրան մեղադրեցին դիվահար լինելու և Բեեղզեբուղի հետ կապ ունենալու մեջ: Դրա վերաբերյալ ամեն ինչ կրկնվում է մեր ժամանակներում: Քանի որ անձամբ ճաշակել եմ այն, ինչ Աստված է արել, Պետրոսի և Հովհաննեսի նման կարող եմ վկայել այդ մասին: Բոլորին հայտնի է, որ Նոր Ուխտը սկսվելիս երկնային պատգամաբերներ հայտնվեցին երկրի վրա: Մի հրեշտակ եկավ Զաքարիայի մոտ (Ղուկաս 1:8-20), Մարիամի մոտ (Ղուկաս 1:26-38): Աստծո Որդու ծննդյան ժամանակ երկնային երգչախումբը երգում էր Բեթլեհեմի դաշտերում, և մի հրեշտակ հայտնեց Նրա ծննդյան լուրը (Ղուկ. 2:8-15): Հրեշտակները ծառայեցին Հիսուսին (Մատթ. 4:11), հրեշտակները հայտնեցին Նրա հարության մասին (Մատթ. 28:1-10, Մարկ. 16:1-8, Ղուկաս 24:1-12, Հովհ. 20:1-18): Հրեշտակներ հայտնվեցին Նրա երկինք համբարձվելու ժամանակ և հայտնեցին Նրա վերադարձի մասին (Գործք 1:10): Ողջ Հին և Նոր Կտակարաններում շատ են պատմությունները հրեշտակների մասին, որոնք սպասավորող հոգիներ են, որոնք ուղարկված են ծառայելու միայն նրանց, ովքեր պետք է փրկություն ժառանգեն (Եբր. 1:14): Նրանցից բացի բոլոր մյուսները չեն հավատում, և Աստված կարիք չունի հրեշտակ ուղարկել նրանց մոտ, որովհետև նրանք դա ծաղրի առարկա կդարձնեին: Նույն կերպ, ովքեր մեր ժամանակներում սահմանված են փրկությունը ժառանգելու, հավատք կընծայեն հետևյալ տեղեկությանը: 1946 թվականի մայիսի յոթին ուշ երեկոյան ԱՄՆ-ում գտնվող Գրինս Միլ փոքրիկ վայրում մի երկնային պատգամաբեր եկավ քարոզիչ Ուիլյամ Բրանհամի մոտ և Աստծո կողմից կոչում և առաջադրանք տվեց նրան: Ուիլյամ Բրանհամը նստած էր թույլ լուսավորված սենյակում և կարդում էր Աստվածաշունչը, երբ մի գերբնական Լույս լցրեց սենյակը, այդ Լույսի միջից նրան մոտեցավ երկնային պատգամաբերը: Սաստիկ վախեցած՝ նա վեր կացավ: «Մի՛ վախեցիր»,--- եղան երկնային պատգամաբերի առաջին խոսքերը,--- ես ուղարկվել եմ Ամենակարող Աստծո կողմից՝ ասելու համար, որ քո չհասկացված ճանապարհը ցույց են տալիս, որ Աստված քեզ ուղարկում է երկրի ժողովուրդների մոտ աստվածային բժշկության պարգևով: Եթե դու անկեղծ լինես և կարողանաս անել այնպես, որ մարդիկ քեզ հավատան, ոչ մի հիվանդություն չի դիմադրի քո աղոթքին, նույնիսկ քաղցկեղը»: Հրեշտակը նաև ասաց. «Ինչպես որ երկու նշան տրվեց Մովսեսին… այնպես էլ քեզ կտրվի երկու նշան»: Առաջին նշանն այն էր, որ նա իր ձախ ձեռքի մեջ պետք է վերցներ աղոթք խնդրող հիվանդի աջ ձեռքը: Այնժամ հիվանդությունը (ուռուցք, քաղցկեղ և այլն) հայտնվում էր նրա ձեռքի հակառակ կողմում և տեսանելի էր դառնում հիվանդի համար: Բժշկության պահին հիվանդությունը անմիջապես անհետանում էր Ուիլյամ Բրանհամի ձեռքից: Հրեշտակն ասել էր. «Ոչ մի հիվանդություն չի դիմադրի քո աղոթքին, նույնիսկ քաղցկեղը»: Եվ իրոք այդպես էր: Բժշկված հիվանդների մեծ մասը քաղցկեղով էին հիվանդ եղել: Այնուհետև երկնային պատգամաբերն ասաց, որ եթե մարդիկ չհավատան առաջին նշանին, կհավատան երկրորդին: Երկրորդ նշանն այն էր, որ զանազանության պարգևի և հայտնության միջոցով տվյալ անձի կյանքի մանրամասները տեսիլքով ցույց էին տրվում: Դրանով հիվանդների հավատքը անմիջապես զորանում էր, և նրանք վստահություն էին ունենում, որ Տերն իրոք ներկա էր, և այդպիսով բժշկություն էին ստանում. դրանց մեջ անթիվ էին մահացու հիվանդները, որոնց բժիշկները անբուժելի էին համարում: Այդ զորավոր արթնությունը սկսվեց այն բանից, որ կույրերը տեսնում էին, անդամալույծները՝ քայլում, խուլերը լսում էին, համրերը՝ խոսում, այնպես, ինչպես դա կատարվել է Հիսուս Քրիստոսի ծառայության մեջ: Հրեշտակը նրան բացատրեց Հովհ.1 և 4 գլուխները՝ ցույց տալով, որ այդ մարգարեական պարգևը նույն «Մեսիայի նշանն» էր, որ եղել է մեր Տիրոջ օրերում: Նա խոսեց Փիլիպոսի և Նաթանայելի, Անդրեասի և Պետրոսի մասին, Հակոբի ջրհորի մոտ գտնվող սամարուհու մասին, որոնց Հիսուսը առաջին հանդիպման ժամանակ այնպիսի մանրամասներ ասաց նրանց կյանքից, որոնք չէր կարող իմացած լինել՝ անունը, իրավիճակը, կյանքի պարագաները: Նոր վերջացած դարի երկրորդ կեսում ապրած մի քանի միլիոն մարդիկ վկա են եղել այն, ինչ կատարվել է այդ անբասիր ծառայության միջոցով, որով Աստված մեր ժամանակներում նոր սկիզբ է դրել: Այսօր դեռևս տրամադրության տակ կան հարյուրավոր բնօրինակ քարոզներ, որոնք ձայնագրվել են հավաքույթների ժամանակ, այնպես, որ ամեն մարդ կարող է համոզվել այս խոսքերի ճշմարտացիության և այս բացառիկ ծառայության ճշմարտության մեջ: Այսպես Աստված Ինքն է գերբնական ձևով բերում վերջին արթնությունը, և դրանով մենք վերադառնում ենք աստվածաշնչյան ժամանակներ: Ամեն բան կատարվեց այնպես, ինչպես Հիսուսի ծառայության մեջ: Ի դեպ, խոսքն, առաջին հերթին, ոչ թե մարմնի բժշկության, այլ գլխավորի՝ հոգու փրկության մասին է: Մարմնի բժշկությունը լավ բան է, մեռելների հարությունը՝ ավելի լավ, բայց բժշկվածներն ու հարություն առածները մի օր նորից կհիվանդանան և ի վերջո կմեռնեն: Բայց այն, ինչ Աստված կատարում է մարդու ներսում, կատարվում է հավիտենության համար: Արտաքին հաստատման նպատակն է արթնացնել սրտերը, որ բացվեն Աստծո Խոսքի և աստվածային գործողության համար: Հիսուսը սկսեց քարոզել՝ ասելով. «Հասել է ժամանակը, և մոտեցել է Աստծո թագավորությունը» (Մարկ.1:15): Ոչ միայն Նա գործեց, այլև սովորեցրեց (Գործք 1:1): Այսպես, երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո սկսված բժշկության արթնությունը պետք է դիտվի որպես լիակատար փրկության արթնություն և փրկության պատմության մեջ նշանակալի ծառայություն: Ժամանակը նորից հասել էր, և գերբնական բաներ կատարվեցին այնպիսի առատությամբ, ինչպիսին նախկինում երբեք չէր եղել, աստվածաշնչյան օրինակի համաձայն: Մինչդեռ դրա մեջ խոսքը գլխավորապես ճանապարհի կատարյալ շտկման մասին է: Պետք է դուրս գալ բոլոր ոչ սուրբգրային վարդապետություններից՝ վերջնականորեն աստվածային բնօրինակին վերադառնալու համար: Աստված Ինքը Իր շնորհքով այցելեց Եկեղեցուն այն բանով, որ մի մարդու հանձնարարեց Աստծո ժողովրդին բերել այս ժամի պատգամը: Բացահայտված կենդանի Խոսքը նորից դարձավ սկզբնական սերմը: Գերբնական հաստատումը Աստծո գործն էր, ինչպես, որ եղել է Մարդու Որդու ծառայության ժամանակ: