Աստծո կատարած ամեն սկիզբ հրաշալի և կատարյալ է եղել, մինդեռ հակառակորդը փորձել է ջնջել Նրա ծրագրերը և ձախողել դրանք: Դա սկսվեց արդեն երկնքում և շարունակվեց երկրի վրա: Դա է մեծ ողբերգությունը: Աստված ամեն բան հրաշալի և կատարյալ էր ստեղծել: Մինչդեռ չգիտեմ, թե երբ Արուսյակը ապստամբեց Նրա դեմ երկնքում: Հետո խաբեց դրախտում գտնվող առաջին մարդկանց: Աստծո թշնամին ոչինչ չթողեց այնպես, ինչպես եղել է սկզբում: Սկզբից ի վեր և մինչև հիմա նա ստել է, խաբել և կործանարար ազդեցություն ունեցել մարդկության վրա: Չկա մի զույգ, մի ընտանիք, որին նա չի ցնցել, չկա մի մարդ, որին նա հանգիստ թողած լինի, չկա մի ցեղ, մի ժողովուրդ, մի երկիր, որտեղ նա չարիք չի գործել: Արդեն Իսրայելի համար, հետագայում էլ Եկեղեցու համար նա փորձել է ձախողել Աստծո սկզբնական ծրագիրը: Նա չի հարգել ոչ մի արթնություն: Նա սողոսկել է նույնիսկ այնտեղ, ուր գործում է Աստծո Հոգին, և խառնաշփոթություն և բաժանումներ է բերել: Նրա ազդեցության տակ նույնիսկ կրոնական ոլորտում ամեն բան շուռ է եկել, և նրա մոլորությունը այժմ հասնում է գագաթնակետին: Աստծո Խոսքում տեղեկանում ենք, թե ինչ աղավաղումներ են կատարվել երկնքում և երկրի վրա: Մենք պարզաբանումներ ենք ստանում անցյալի վերաբերյալ, հասկանում ենք ներկան և կարող ենք հայացք գցել ապագային: Որքան որ հաստատ է, որ Աստված ամեն բան կատարյալ է ստեղծել և մարդկության հանդեպ միայն սիրո և խաղաղության մտադրություններ ունի, նույնքան հաստատ է, որ թշնամին միայն չարիք կարող է պատճառել: Որքան որ հաստատ է, որ Աստված խոսել է Իր Խոսքի միջոցով, նույնքան հաստատ է, որ թշնամին միայն աղավաղել և կեղծել է Աստծո ասածները: Սատանան աթեիստ չի, նա հավատում է Աստծուն և դողում (Հակոբ 2:19): Դրա մեջ է մոլորությունը. նա ստում է և մոլորեցնում Աստծո անունով և Խոսքով, որովհետև նա Աստծուն շատ լավ է ճանաչում և Խոսքը շատ լավ գիտի: Նրան իսկապես կարելի է տալ «բոլոր կրոնների գերագույն աստվածաբան» տիտղոսը: Ընդդիմության իր դերում նա վաղուց ի վեր կասկածի տակ է դրել ճշմարտությունը, որպեսզի այն փոխարինի կեղծիքով և ստով: Այդպես է նրան հաջողվել կասկածներ ցանել, մարդկանց մղել անհավատության, և նույնիսկ բարեպաշտական խոսքերով և կրոնական ձևով նրանց տարել է մոլորության: Սուրբ Գիրքը խոսում է բնական ստեղծագործության և հոգևոր ստեղծագործության մասին, «առաջին» և «վերջին» Ադամի մասին (1 Կորնթ. 15:45-49): Արարչագործության շարադրանքի վերջում կարդում ենք. «Եվ Աստված կատարեց յոթերորդ օրում, որ արեց, և յոթերորդ օրը հանգստացավ Իր բոլոր գործերից, որ արեց» (Ծննդ.2:2): Նույն կերպ, Աստծո Որդին փրկագնման գործն ավարտելուց հետո նստեց Աստծո մեծության աջ կողմում (Եփես. 1:20 և այլ համարներ) և Պենտեկոստեի օրը լցրեց Իր Եկեղեցուն Իր Սուրբ Հոգու զորությամբ (Գործք 2): Եկեղեցին Ճշմարտության սյունն ու հաստատությունն է (1 Տիմ.3:15): Մինչդեռ հրաշալի սկզբից հետո հայտնվեց սատանայի ավերիչ գործը, ինչպես արդեն տեղի էր ունեցել առաջին ստեղծագործության ժամանակ: Նախ մի հայացք գցենք երկնքին. այնտեղ սկսվեց ողբերգությունը Արուսյակի միջոցով, որը ամենակարևոր հրեշտակապետերից մեկն էր, «օծյալ» էր, լուսաբեր, արշալույսի որդին: Նա առաջնորդող դեր ուներ և մեծ ազդեցություն: Բայց հանկարծ ինչ-որ բան կատարվեց, որը լիովին անհասկանալի է, և դա շարունակվեց երկրի վրա՝ դրախտում: Հնարավոր է, որ սկզբում նա իր ձևով լավ մտադրություններ է ունեցել, որովհետև Աստծո կողմից էր ստեղծված, և չար բան չէր կարող լինել նրա մեջ: Չարը հայտնվում է այն ժամանակ, երբ զատվում են բարուց, խավարը գալիս է այն ժամանակ, երբ զատվում են լույսից: Նրա սեփական կամքը զատեց նրան Աստծո կամքից: Ամեն բան կարող է մնալ աստվածային ներդաշնակության մեջ միայն այն դեպքում, երբ ամեն Աստծո կամքի մեջ է և Նրա սահմանած կարգի համաձայն: Մասամբ ծածկագրված տեղեկությունները մեզ հնարավորություն են տալիս հայացք գցել անցյալին: Հանկարծ Արուսյակը այլևս Աստծո հետ չխոսեց, այլ սկսեց մենախոսել այսպես. «Վեր կելնեմ երկինքը Աստծո աստղերից բարձր կդնեմ իմ աթոռը.. Կնստեմ աստվածների ժողովի սարի վրա Վեր կելնեմ ամպերի բարձրությունների վրա » (Ես.14:13,14): Այս բոլորը հայտարարություններ էին Աստծուց չեկող մտադրությունների մասին, որոնք ցույց էին տալիս Արուսյակի մտադրությունը՝ զատվել Աստծուց և հռչակել սեփական անկախությունը: Այսպես նա դարձավ Աստծո հակառակորդն ու թշնամին: Նրա սեփական հայտարարությունները՝ «Վեր կելնեմ», «Կնստեմ» և այլն, Աստծո կամքով չէին և ինքնաբերաբար ուղղված էին Աստծո դեմ: Մինչ այդ չարը գոյություն չուներ: Նա, որ Աստծուն այնքան մոտ էր գտնվում, ապստամբեց նրա դեմ և անկում ապրեց: Այն ժամանակվանից կարելի է ասել. «Անկումին հպարտությունն է նախորդում»: Այդ սարսափելի անկման ժամանակ Աստծո թշնամի դարձած հրեշտակապետը իր հետ տարավ հրեշտակային բանակի մի մասը: Երկնքում տեղի ունեցած ապստամբությունից հետո ոչ միայն գոյություն ունի անսահմանորեն բարի Աստվածը, այլև չարը, որի մեջ եղած ողջ բարին անհետացավ միանգամից: Կա նաև նրա բանակը, որով նա, որպես աշխարհի իշխան, իր ազդոեցությունն է գործում մարդկության վրա երկնային վայրերում և պայքարում է ամեն աստվածայինի դեմ (Եփես. 6: 11-13): Դա պայքար է Լույսի և խավարի միջև, բարու և չարի, կյանքի և մահվան: Մենք բոլորս քիչ թե շատ չափով ներգրավված ենք այդ հոգևոր պայքարում: Փրկագնվածների հափշտակության ժամանակ, սատանայի և իր հրեշտակների դեմ վերջին համընդհանուր ռազմական փորձարկման ժամանակ Միքայել հրեշտակապետը իր զորքով հաղթանակ կտանի. «Եվ երկնքում պատերազմ եղավ. Միքայելն ու իր հրեշտակները վիշապի դեմ պատերազմեցին: Վիշապն ու իր հրեշտակներն էլ պատերազմեցին, բայց չկարողացան դեմ կանգնել, ոչ էլ նրանց համար երկնքում տեղ գտնվեց» (Հայտն.12:7,8):