Մոլորության ոգին արդեն լցնում է մոլորության չափը: Խոսվում է այնպիսի բաների մասին, որոնք չեն կատարվել ոչ մեր Տիրոջ, ոչ էլ առաքյալների ծառայության ժամանակ: Նման հավաքույթները ընդհանրապես շատ տարօրինակ բնույթ են ստանում: Ժամանակակից երաժշտության միջոցով արհեստականորեն մթնոլորտ են ստեղծում: Պարզ երևում է, որ չկա Սուրբ Հոգու օծություն, ոչ էլ Աստծո անմիջական գործողություն, այլ մի ներկայացում է, որը կենտրոնացած է «խարիզմատիկի» կամ «հրաշքներ գործողի» և նրա առանձնահատկությունների վրա: Ապշեցուցիչ բաներ են պատմում, ինչպես օրինակ, իբր թե մարդիկ գերբնական ձևով ատամնալիցք են ստանում 24 կարատանոց ոսկուց: Վերջերս էլ ասում են, թե ոսկյա փողոցներից փոշի է թափվել քարոզչի սև կոստյումի վրա, իսկ այդ փոշին բարձրացրել է սպիտակ ձին, որը արշավում էր երկնքում: Հեծյալը իր ձախ ձեռքում՝ գավազան, իսկ աջ ձեռքում թուր ուներ: Այս և նման այլ ոչ սուրբգրային բաներ են քարոզում և խոսում են «արթնության երրորդ ալիքի» մասին: Խարիզմատիկ հավաքույթների մոլորություններից ամենահատկանշականը աղոթքի ժամանակ «մեջքի վրա ընկնելն» է: Դա կոչվում է «slain in the Spirit», որը կարելի է թարգմանել «Հոգուց հարվածված», և ներկայացվում է որպես առանձնահատուկ օրհնություն: Սրա վերաբերյալ նույնպես թույլ տանք, որ Սուրբ Գիրքը խոսի: Խոսքը, որին վկայակոչում են այս մարդիկ, գրված է Ես.28:13 համարում, մինչդեռ դա սպառնալիք է. « որպեսզի գնան և ետևի վրա ընկնեն ու ջարդվեն և որոգայթի մեջ ընկնեն և բռնվեն»: Այս սպառնալիքն արվում է, որովհետև հոգնած և բեռնավորված մարդիկ չմտան Աստծո հանգստի մեջ և չուզեցին լսել: Նախ Աստված ցույց է տալիս այն ողբերգական վիճակը, որում գտնվում են եկեղեցու սպասավորները և ներկայացնում է մեղադրանքը. «Քահանան ու մարգարեն մոլորված են ցքիով, կուլ են գնացել գինիի մեջ, ցքիով խոտորել են, մոլորվում են տեսիլքի մեջ, դանդաչում են դատաստանում» (Ես.28:7): Այս նկարագրությունը վերաբերում է բոլոր նրանց, ովքեր խմել են Բաբելոնի գավաթից և կորցրել են հոգևոր կողմնորոշումը (Երեմ. 51:7, Հայտն.17:2): «Որովհետև բոլոր սեղանները լիքն են պիղծ փսխվածքով, այլևս տեղ չի մնացել» (Ես.28:8): Ոչ միայն մեկ սեղան, մեկ եկեղեցի, մեկ դավանանք, այլև բոլոր սեղաններն են ապականված այն բաներով, ինչ դուրս են եկել մարդկանց բերանից՝ աղավաղված խոսքերով: Այսպիսի իրավիճակում արդարացված է այս հարցը. «Ու՞մ է նա գիտություն սովորեցնում և ու՞մ քարոզ հասկացնում» (հ.9): Այնտեղ, ուր սեղանները այդպես ապականված են, տեղ չի կարող լինել ո՛չ աստվածաշնչյան արդարադատության, ո՛չ էլ աստվածային հայտնության համար: Անընդհատ նույնն է՝ « հրաման հրամանի վրա՝ հրաման հրամանի վրա, խրատ խրատի վրա՝ խրատ խրատի վրա. մի քիչ այստեղ, մի քիչ այնտեղ » (h.10): Բոլորը վստահ են իրենց գործերում և մտածում են. « որ հորդահոս հեղեղը եթե անցնելու լինի, մեզ չի հասնի, որովհետև մենք ստությունը մեր պատսպարանը շինեցինք և խաբեության մեջ ենք ծածկված» (հ. 15): Նրանք չեն նկատում, որ քայլում են սեփական ճանապարհներով և փոխանցում են Սուրբ Գրքի իրենց սեփական մեկնությունները, որոնցով, առանց գիտակցելու, իրենց համար պատսպարան են շինել: Մինդեռ ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈւՄ ՏԵՐԸ. «Եվ ես իրավունքը՝ չափին հավասար, և արդարությունը՝ կշիռքին հավասար պիտի անեմ, և կարկուտը պիտի ստության պատսպարանը խորտակե, և թաքուստը ջրերը պիտի ողողեն» (հ.17): Եթե հիմա ստի պատսպարանին հարվածի Ճշմարտության Խոսքի մուրճը, մարդիկ պետք է ուշադրություն դարձնեն դրան և վերադառնան Աստծուն: Կա մի կանոն, որը մեզ Տերը տվել է ճանապարհի համար: Պողոսը գրում է իր համագործակից Տիմոթեոսին. «Բայց դու հետևեցիր իմ ուսուցումին, վարմունքին, մտադրությանը, հավատին, համբերատարությանը, սիրուն, համբերությանը, հալածանքներին, չարչարանքներին » (2 Տիմ.3:10): Ո՞վ է պատրաստ որպես չափանիշ ընդունել առաքյալների վարդապետությունը: Թող ոչ ոք չխաբվի, Աստված հավիտյան թույլ չի տա ծաղրել Իրեն: Նրա Թագավորությունում և Նրա Եկեղեցում միայն Նրա Խոսքը արժեք ունի: Մարդկանց խոսքերը պատկանում են մարդկային հաստատություններին, բայց չեն կարող փոխարինել Աստծո Խոսքին: Կրկնակի մեղք է, երբ Աստծո Խոսքը Իր սկզբնական ձևով մերժում են և փոխարինում են մարդկային խոսքերով՝ իրենց իրենց հանգստացնելու համար (Երեմ.2:13): Աշխարհի բոլոր հարանվանություններում դա այդպես է, թեև մարդիկ դա չեն նկատում: Հենց նրանք, ովքեր ազատություն են քարոզում, մարդկանց իրենց թակարդն են գցում, և նրանց նոր կազմակերպությունը նման է հին բանտերին: Իրականում ամեն բան առաջվա պես է մնում, որովհետև ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈւՄ ՏԵՐԸ. «Բայց նա հափշտակված և կողոպտված ժողովուրդ է, նրանք ամենքը որոգայթի մեջ են ընկած փոսերում և կալանաց տան մեջ թաքնված են. նրանք հափշտակվեցին և ազատող չկա, կողոպուտ եղան և ասող չկա թե՝ ետ տուր: Ձեզանում ո՞վ կա, որ սրան ականջ դնի, ուշադիր լինի և սովորի հետագայի համար» (Ես.42:22,23): Մինչդեռ ամենուրեք կան ընտրյալներ, որոնց հավատարիմ Տերը կոչ է անում դուրս գալ հոգևոր բանտերից Սուրբ Գրքի խոսքի համաձայն. «Դրա համար նրանց միջից դուրս գնացեք ու բաժանվեցեք,--- ասում է Տերը,--- և պիղծ բաների մի դիպչեք...» (2 Կորնթ.6:16-18, Հայտն. 18:4 և այլն): Աստծո ներկայության մեջ ոչ ոք մեջքի վրա չի ընկել, այլ, հակառակը, բոլորը ծնկների վրա և երեսնիվայր են ընկել. Աբրահամը (Ծննդ.17:17) , Եղիազարը (Ծննդ.24:48), Մովսեսը (Ելից 34:8), Հեսուն (Հեսու 5:14), Դանիելը (Դան.8:17), նաև մեր Տերը Գեթսեմանիում (Մատթ.26:39): Բոլոր մարգարեները և Աստծո ողջ ժողովուրդը ընկնում էին երեսնիվայր: «Եվ բոլոր Իսրայելի որդիները տեսնում էին կրակն իջնելիս, և Տիրոջ փառքը տան վրա էր, և ընկան երեսի վրա գետինը քարահատակի վրա » (2 Մնաց.7:3): Նույնիսկ Նաբուգոդոնոսորը՝ հեթանոս թագավորը, երեսնիվայր ընկավ, երբ տեսավ Աստծո գործողությունը (Դան.2:46): Նաև, երբ Աստծո Հոգին գործում է մարգարեության պարգևի միջոցով, մարդիկ ընկնում են երեսնիվայր (1 Կորնթ.14:25), ոչ թե այնպես, ինչպես անում են այսպես կոչված «կրակի կոնֆերանսների» ժամանակ, երբ մարդիկ ընկնում են մեջքի վրա: Նաև Նոր Կտակարանում բոլորը Տիրոջ վախով երեսնիվայր ընկած են երկրպագություն արել: Սկզբում այդպիսի երկրպագություն արել են արևելքից եկած երեք մոգերը ըստ Մատթ. 2:11-12 համարների և այն շարունակվել է մինչև Հովհաննես առաքյալը Պատմոս կղզում: Ամեն արթնության ժամանակ և բոլոր ավետարանական հավաքույթներում մարդիկ հավաքվում են քարոզչության համար, որովհետև ծարավ են Աստծուն: Մինչդեռ բոլորը պատրաստ չեն ողջ ճանապարհը գնալ Տիրոջ հետ առանց փոխզիջման: Շատերը վկայակոչում են իրենց «փորձառությունները» և շարունակում են քայլել իրենց սեփական ճանապարհով: Այն բոլոր բաները, ինչ կատարվում են հիմա, պետք է հստակորեն կոչվեն իրենց անուններով և քննվեն Աստծո Խոսքի լույսի տակ: Քանի որ Տերը խստորեն մերժելու է հրաշքներ գործողներին, պետք է այս թեման առաջին պլան մղվի: Շատերը շահագործում են Նրա անունը՝ մարգարեանում են, դևեր են հանում, հրաշքներ են գործում և թույլ են տալիս, որ մարդիկ իրենց մեծարեն: Ի՞նչ սխալ բան կա այն ամենի մեջ, ինչ անում են: Դա թվում է միանգամայն սուրբգրային: Նրանք իրենք են սխալ իրենց մարգարեություններում և ուսմունքներում, որովհետև մի կողմ են դրել առաքյալների ուսմունքները և աստվածաշնչյան մարգարեությունը: Աստծո զորությունը, որը Հիսուսի Անվան մեջ է, գործում է անկախ այն փաստից, թե քարոզիչը ճիշտ է թե սխալ, որովհետև այն կապված է միայն հավատացյալի հավատքի, ոչ թե նրա վարդապետության կամ կյանքի հետ: Մեր Տերն ասում է. «Նրանց էլ, ովքեր կհավատան, այս նշանները կհետևեն » (Մարկ.16:17): Նաև գրված է. «Որովհետև նա իր արեգակը ծագեցնում է չարերի և բարիների վրա ու անձրև է բերում արդարների ու անիրավների վրա» (Մատթ.5:44-45): Ճշմարտությունը մնում է, որովհետև գոյություն ունի նաև մեր Տիրոջ խոստումը. «Դրա համար Աստծո իմաստությունն էլ ասել է. «Նրանց մոտ մարգարեներ և առաքյալներ կուղարկեմ » (Ղուկաս 11:49): Նրանց, ում Տերն Ինքն է ուղարկում, ասում է. «Ահա ես ձեզ ուղարկում եմ, ինչպես ոչխարներին՝ գայլերի մեջ » (Մատթ. 10:16): «Ով որ ձեզ ընդունում է, ինձ է ընդունում, և ով որ ինձ ընդունում է, ինձ ուղարկողին է ընդունում: Ով որ մարգարեի անունով է մարգարե ընդունում, նա մարգարեի վարձ կստանա, և ով որ արդարի անունով է արդար ընդունում, արդարի վարձ կստանա» (Մատթ. 10:40,41): Սա զորավոր խոստում է, որովհետև Աստծուց է տրված և հնարավորություն է տալիս վարձ ստանալու նրանց, ովքեր ընդունում են ուղղակիորեն Աստծո կողմից ուղարկված պատգամաբերներին: Նորից մեր Տերը շեշտը դնում է դրա վրա. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. ՚՚Ով որ ընդունի նրան, ում ես կուղարկեմ, ինձ է ընդունում, իսկ ինձ ընդունողը ինձ ուղարկողին է ընդունում՚՚» (Հովհ.13:20): «Հիսուսը դարձյալ ասաց նրանց.«Խաղաղություն ձեզ. ինչպես Իմ Հայրն Ինձ ուղարկեց, Ես էլ ձեզ եմ ուղարկում» (Հովհ.20:21): Աստծո կողմից ուղարկված ամեն մարդ գիտի օրը, վայրը և իր ստացած հանձնարարության բառացի բովանդակությունը, երբ նա ստացավ իր կոչումն ու առաքելությունը: