Սատանան չի կարող ո՛չ ստեղծել, ո՛չ ծնել. նա խաբեության միջոցով սողոսկեց մարդկության մեջ: Քանի որ նա այդ արեց կենդանու միջոցով, Աստված ընդունեց գառնուկին, որը Աբելը մատուցեց որպես փոխարինող զոհ: Հետագայում, օրենքը տալու ժամանակ Նա պատվիրեց, որ միայն մաքուր կենդանիները մատուցվեն որպես զոհ: Վերջում Փրկիչը, որպես Աստծո Գառ, Իր մահվան միջոցով մատուցեց վերջնական զոհը: Թշնամին Աստծուց հեռացրել էր ողջ մարդկային ցեղը, տարել էր նրան մահվան և բոլոր ստեղծվածներին վերցրել էր իր տիրապետության տակ: Ահա թե ինչու Աստված, որը կարող էր թե՛ ստեղծել, թե՛ ծնել, կարող էր տալ թե՛ բնական, թե՛ հոգևոր կյանք, պետք է մարդկության մեջ մտներ Իր Միածին Որդու միջոցով՝ մարդկությանը մեղքից փրկելու համար: Քանի որ օրինազանցությունը տեղի էր ունեցել մսից ու արյունից մարմնի մեջ, իսկ մարմնի կյանքը արյան մեջ է (Ղևտ.17:11 ), փառքի Տերը պետք է մարդ դառնար և մսից ու արյունից Իր Մարմնի մեջ վճարեր մեր փրկագինը Իր կյանքով: «Արդ որովհետև մանուկներն արյան ու մարմնի մասնակից եղան, Ինքն էլ միևնույն կերպով մասնակից եղավ նրանց, որպեսզի Իր մահով խափանի մահվան իշխանություն ունեցողին, այսինքն՝ սատանային, և ազատի նրանց, ովքեր մահվան ահից իրենց ամբողջ կյանքում ծառայության մեջ էին բռնված» (Եբր.2:14,15): « և առանց արյուն թափելու թողություն չի լինում» (Եբր.9:22): Քրիստոսի մեջ կատարվեց այս խոսքը. «Դու Իմ Որդին ես, Ես այսօր ծնեցի քեզ» (Սաղմ.2:7, Մատթ.1:18-25, Ղուկ. 1:26-38), ինչպես նաև Ես.7:14 և 9:5,6 համարներում գրվածները: Նրա միջոցով Աստծո բոլոր որդիներն ու դուստրերը փրկվեցին մեղքի անկումից, ազատվեցին սատանայի իշխանությունից և ստացան իրենց որդեգրությունը (Գաղատ. 4:5-7): Իրոք սկզբից ի վեր եղել են երկու սերունդ, երկու ճյուղ, որոնք երկուսն էլ կրոնական են: Երկուսն էլ ողջ հոգով հավատում են Աստծուն, երկուսն էլ զոհեր են բերում, երկուսն էլ աղոթում են, նմանություններ ունեն, մինչդեռ արմատապես տարբերվում են իրարից: Տարբերությունը սա է՝ Աստծո ճշմարիտ զավակները, Աբելի նման կապ ունեն փրկագնման հետ, հետևաբար Աստծո հետ: Աբելը գառնուկ զոհաբերեց, որովհետև հայտնություն էր ստացել, թե ինչպես կարող էր հաճելի լինել Աստծուն: Աստծո ճշմարիտ զավակները ճաշակում են իրենց փրկագնումը (1 Պետր. 1:18-21), ինչպես նաև հավատքով արդարացումը (Հռոմ. 5:1) Գողգոթայի խաչի վրա մեկընդմիշտ մատուցված զոհի միջոցով: Կեղծ զավակները զոհում են իրենց ողջ կյանքը իրենց սեփական կրոնական համոզմունքներին, բայց երբեք ուղղակի հաղորդակցություն չեն ունենում միակ Աստծո հետ, միակ Միջնորդի՝ Հիսուս Քրիստոսի միջոցով (1 Տիմ.2:5): Նրանք փորձում են դրան հասնել կրոնական ճանապարհով, ինչպես իրենց սովորեցրել են: Այն փաստը, որ իրենք կորսված են, ծածկված է իրենց համար, ինչպես նաև յան փաստը, որ փրկության կարիք ունեն: Նա, որ քարոզում է փրկության ծրագրի վերաբերյալ, պետք է նաև համոզիչ կերպով ներկայացնի այն պատճառը, որի համար փրկությունն ու հաշտեցումը անհրաժեշտ են: Մենք պետք է գտնենք չարիքի ակունքը և ցույց տանք փրկության ճանապարհը: «Եվ ինչպես Մովսեսն անապատում օձին բարձրացրեց, այնպես էլ Մարդու Որդին պետք է բարձրանա: Որպեսզի ամեն Նրան հավատացողը չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» (Հովհ. 3:14,15): Բացահայտված Խոսքի Լույսը, որում գրված է փրկության ողջ ծրագիրը, փայլում է նախկինում երբեք չեղած պարզությամբ: Փրկության պատմությունը կարմիր թելի պես անցնում է չարիքի պատմության միջով մինչև Աստծո վերջնական հաղթանակը մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի միջոցով: