Հենց հիմա խիստ անհրաժեշտ է, որ մեր միտքը բացվի ողջ Սուրբ Գիրքը հասկանալու համար. ոչ թե պետք է մարդկային ձևով մեկնել Սուրբ Գիրքը, այլ տեսնել Սուրբ Գրքում գրվածի իրականացումը: Այսօր շատ տեղերում կատարվում է մեր Տեր Հիսուսի ասածը. «Քննեցեք գրքերը, որոնցով դուք ուզում եք հավիտենական կյանք ունենալ, և նրանք են, որ վկայում են իմ մասին: Բայց դուք չեք ուզում ինձ մոտ գալ, որ կյանք ունենաք» (Հովհ. 5:39,40): Առաջին հերթին պետք է անձնական հարաբերություն ունենալ Հիսուս Քրիստոսի հետ. միայն այդպես կհասկանանք Խոսքը: Հակառակ դեպքում ժամանակ ենք վատնում աստվածաբանական փիլիսոփայության մեջ (Կողոս. 2:8): Նրան պետք է մենք գտնենք, յուրաքանչյուրս նախ պետք է հանդիպենք Նրան: Միայն Սուրբ Գիրքն ուսումնասիրելը բավարար չէ: Բնությամբ բոլոր մարդիկ իրենց մտքերում շրջանցում են Աստծուն: «Որովհետև իմ խորհուրդները ձեր խորհուրդները չեն, և ձեր ճանապարհները իմ ճանապարհները չեն » (Ես.55:8): Դրա համար Աստված մեզ հորդորում է թողնել մեր սեփական մտքերն ու ճանապարհները, որպեսզի Նա մեզ համար բացահայտի Իր Խոսքը և ցույց տա Իր ճանապարհները: Մինչև հիմա թշնամին իրոք աղավաղել է Աստծո ողջ Խոսքը մարդկանց գլխում և բերանում: Պետրոսը գրում է, որ արդեն իր ապրած ժամանակներում անուսումները Պողոսի նամակները և Սուրբ Գրքերը ծռում էին իրենց իսկ կորստյան համար (2 Պետր. 3:16): Հակառակորդը Տիրոջ Եկեղեցում ոչինչ չի թողել այնպես, ինչպես եղել է սկզբում: Բոլոր վարդապետություններն ու կիրառությունները փոփոխվել են: Առաջացել է կործանարար խառնուրդ, որը ծածկված է «բաբելոնյան ծածկոցով»: Կայսրության եկեղեցին ստեղծվեց որպես առաջին քրիստոնեական կազմակերպություն, որում ոչինչ չի համապատասխանում սկզբնական քրիստոնեությանը: Դա բոլորովին այլ եկեղեցի է, որը նման չէ Հիսուս Քրիստոսի վրա հիմնված նորկտակարանյան Եկեղեցուն: Ինչպես բնական ստեղծագործության սկզբում, այնպես էլ Քրիստոսի նորկտակարանյան Եկեղեցու սկզբում թշնամին ուրիշ իմաստ տվեց Խոսքին և մինչև հիմա ողջ քրիստոնեական աշխարհը տանում է հոգևոր անկման: Մենք բոլորս ծնվել ենք կրոնական աղավաղումների մեջ: Մոլորությունը չսկսվեց Հեռավոր Արևելքի կրոններում, որովհետև նրանք Քրիստոսով Աստծո անձնական հայտնություն երբեք չեն ստացել և Աստվածաշունչ չունեն: Մոլորությունը պետք է փնտրել և գտնել «մերձավոր Արևմուտքի» կրոններում: Ահա թե ինչու երբ Աստված ինչ-որ բան է կատարում Իր Խոսքի համաձայն, դա մարդկանց կողմից դիտվում է որպես խանգարում: Մեր Տիրոջ ծառայությունը ամենամեծ խանգարումն էր այն ժամանակ հաստատված կրոնին պատկանող կրոնական գործիչների համար: Նույնը վերաբերում է սկզբնական քրիստոնեության առաքյալների ծառայությանը: Ռեֆորմացիայի գործիչները և արթնության քարոզիչները իրենց ժամանակ համարվել են «խռովություն բերողներ» և «եկեղեցու անկիրթ հերետիկոսներ», որոնց անիծել և հալածել են: Ինչ վերաբերում է Հին Կտակարանի մարգարեներին, Աստված նրանց միջոցով է խոսել հայրերի հետ, այնուհետև Հիսուս Քրիստոսի միջոցով և Նրանով է տվել պատասխանը (Եբր. 1:1-3): «Օրենքն ու մարգարեները մինչև Հովհաննեսն են. նրանից հետո քարոզվում է Աստծո արքայությունը » (Ղուկաս 16:16): Տերն արել է այս խոստումը. «Դրա համար ահա Ես ձեզ մոտ մարգարեներ, իմաստուններ ու դպիրներ կուղարկեմ » (Մատթ.23:34): Պողոսը հաստատում է, որ դա իրոք այդպես է: «Աստված ոմանց եկեղեցում դրեց, նախ՝ առաքյալներին, երկրորդ՝ մարգարեներին, երրորդ՝ ուսուցանողներին, հետո՝ հրաշագործ զորություններ, հետո՝ բժշկությունների պարգևներ » (1 Կորնթ.12:27,28, Եփես. 4:11 և այլ համարներ): Գործք առաքելոց գիրքը և նորկտակարանյան ուղերձները խոսում են առաքելական և մարգարեական ծառայության մասին, որպես Նոր Կտակարանի Եկեղեցու հաստատուն և բաղկացուցիչ մասի: Նաև ճշմարիտ է այն փաստը, որ Աստված ուզում էր ուղարկել Եղիայի նման մի մարգարեի, որը առանձնահատուկ առաջադրանք է ունենալու (Մաղաք. 4:5): Մենք պետք է դա ընդունենք մեր մտքում և հավատանք մեր ողջ սրտով, որովհետև դա մեր ժամանակների Եկեղեցուն տրված հիմնական խոստումներից մեկն է: Ոչ մի իմաստ չունի մտածելը, քարոզելը, երգելը առանց ուշադրություն դարձնելու Աստծուն, ինչպես դա կատարվեց այն ժամանակ հաստատված հրեական համայնքում, երբ Աստված իրականացնում էր պատմությունը, և հայտնվեց Հովհաննես Մկրտիչը, ներկայացրեց Մեսիային: Մենք պետք է հավատանք այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում և հարգենք յուրաքանչյուր խոստում, որպեսզի մասնակցենք այդ խոստման իրականացմանը, որը լի է օրհնություններով: Աստծո ճշմարիտ զավակները խոստումի զավակներ են (Գաղատ. 4:28), որոնք ընդունում են խոստումի Խոսքը (Հռոմ. 9:8,9) և լցվում են խոստացված Հոգով (Գործք 2:33): Միայն Ճշմարտության Խոսքը ընդունելուց հետո է կատարվում խոստացված Հոգով կնքումը (Եփես. 1:13, 2 Կորնթ. 1:20-22): Բոլոր ժամանակներում Աստված Իր Թագավորությունում օգտագործում է մարդկանց, որոնք քարոզում են Ճշմարտությունը: Բոլորին հայտնի է, որ Եկեղեցու պատմության ընթացքում նորից ու նորից հանդես են եկել Աստծո մարդիկ: Մենք բավարար չափով տեղեկություններ ունենք Ռեֆորմացիայից հետո տեղի ունեցած բոլոր արթնությունների վերաբերյալ, ինչպես նաև հոգեգալստական արթնության վերաբերյալ, որը տեղի ունեցավ 1906 թվականին: 20-րդ դարի առաջին կեսերին հոգեգալստական եկեղեցին մի փոքրիկ, մերժված փոքրամասնություն էր, մի մեկուսի խումբ, որը չէր ընդունվում պաշտոնական եկեղեցիների կողմից: Միայն երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո հոգեգալստական շարժումը դարձավ ամենաարագ աճող ուղղությունը: Եվ Վատիկանի երկրորդ տիեզերաժողովից հետո (1962-1965), որին մասնակցեց նրա համաշխարհային ներկայացուցիչ Դեյվիդ Դյուպլեսսին՝ «պարոն Պենտեկոստեն», այդ շարժումը ճանաչվեց Հռոմի եկեղեցու և մյուս քրիստոնեական եկեղեցիների կողմից: Մենք այժմ կանգնած ենք այս հարցի առաջ. ու՞մ Աստված օգտագործեց որպես գործիք՝ սկսելու համար երկրի վրա երբևէ տեղի ունեցած փրկության և բժշկության ամենազորեղ արթնությունը: Շատերը ճանաչում են միայն նրանց, ովքեր հետո հայտնի դարձան: Այնուամենայնիվ ինչպիսի՞ն էր սկիզբը 1946 թվականին, և ո՞րն էր դրա սկզբնական նպատակը: Եթե նույնիսկ հիմա ամեն բան շուռ է եկել, ինչպես միշտ կատարվում է հրաշալի սկզբից հետո, չնայած բոլոր մոլորություններին, այն, ինչ ճշմարիտ է, շարունակում է մնալ: Աստված շարունակում է այն, ինչ հիմնել է սկզբից ի վեր: Ավետարանների չորս հեղինակները և առաքյալները շեշտը դնում են սկզբի վրա, այն բաների վրա, ինչ իրենք են տեսել և լսել Կենաց Բանի մասին, ինչին ականատես են եղել և լսել են իրենց ականջներով (Գործք 1:1-3, 2 Պետր. 1:16-21, 1 Հովհ. 1:1-4 և այլ համարներ): Ո՞վ է մեր ժամանակներում իր աչքերով տեսել և իր ականջներով լսել այն, ինչ Աստված արել է վերջին արթնության սկզբում: Ու՞մ բերանում է Նա դրել Իր Խոսքը: Ու՞մ է Նա Ինքն ուղարկել: Բոլոր մյուսները, որոնք հայտնվեցին ավելի ուշ, հնարավոր է, որ արդեն շեղվել են սկզբնական Պատգամից, կամ շարունակել են պահել իրենց ավանդական ուսմուքները: Ամենակարևոր հարցը պետք է լինի սա. ի՞նչ է ասում Սուրբ Գիրքը և ի՞նչ խոստում կա դրա մեջ: Նոր Կտակարանում փրկության պատմության իրականացումը սկսվում է խոստացված նախակարապետի ծառայությամբ (Մաղաք. 3:1, Ես. 40:3): Բոլոր ավետարանները վկայակոչում են այս երկու սուրբգրային հատվածները, իսկ Մարկոսն այդ անում է իր ավետարանի առաջին երեք համարներում: Նոր Կտակարանի Աստծո մարդիկ միշտ անդրադարձել են մարգարեների Խոսքին և ամեն բան դասավորել են ըստ Սուրբ Գրքի: Նոր Կտակարանում Հին Կտակարանից 845 մեջբերում կա: Այն, ինչ հիմա է կատարվում Աստծո Թագավորության մեջ, շատ կարևոր է դնել աստվածաշնչյան հիմքի վրա, որովհետև Աստված ամեն բան անում է Իր Խոսքի համաձայն: Ճշմարիտ հավատքը խարխսված է այն խոստումների վրա, որոնք հասնում են իրենց իրականացմանը: Գրված է Ամովս 3:7 համարում. «Որովհետև Տեր Եհովան ոչ մի բան չի անի, եթե չհայտնի Իր խորհուրդը Իր ծառաներին՝ մարգարեներին»: Ամեն անգամ, երբ պետք է ինչ-որ շատ կարևոր բան կատարվեր Իր ժողովրդի համար, Աստված միշտ ուղարկում էր ճշմարիտ մարգարեի, որը պատգամ ուներ: Դրա համար Նա ուղարկել էր մի Նոյ, մի Աբրահամ, մի Մովսես, մի Եղիա և ուրիշներ: Նոր Կտակարանի սկզբում Նա ուղարկեց Հովհաննես Մկրտչին՝ խոստացված Մեսիայի ճանապարհը հարթելու համար: Նա ընտրեց Պետրոսին որպես առաջին ժամի մարդու և նրան տվեց երկնքի թագավորության բանալիները, նաև նրան օժտեց աստվածային հեղինակությամբ: Նոր Ուխտի Եկեղեցու համար Նա նշանակեց Պողոսին՝ սովորեցնելու հատուկ առաջադրանքով: Մյուս կողմից Հովհաննես առաքյալը Պատմոս կղզում կարողացավ տեսիլքով տեսնել ողջ Հայտնությունը և վերջին ժամանակները, որոնք մեզ համար նկարագրված են այդ գրքի 22 գլուխներում: Աստված միշտ ամեն բան արել է կատարյալ կարգով, իսկ թշնամին ամեն ջանք արել է խախտելու համար աստվածային կարգը: