Տերը օձին անիծելուց հետո ասաց. «Եվ ես թշնամություն եմ դնում քո և կնոջ մեջտեղ, և քո սերունդի և նրա սերունդի մեջտեղ: Նա քո գլուխը կջախջախի, և դու նրա գարշապարը կխայթես» (Ծննդոց 3:15): Օձը իրենից հետո սերունդ թողեց. այդպես է ասում Տեր Աստված: Թշնամություն կարող էր լինել միայն երկու տարբեր սերունդների միջև, և դա գալիս է թշնամուց: Աստծո Խոսքը անսխալական է և բացում է տեսնողներին ասվածի և կատարվածի նշանակությունը: Կայենն իրոք չարի որդին էր, ինչպես ասում է Հովհաննեսը՝ Հիսուսի սիրելի աշակերտը. «Ոչ թե այնպես, ինչպես Կայենը, որ չարից էր » (1 Հովհ.3:12): Անշուշտ խոսքը Ադամի մասին չէ, այլ սատանայի, որը չարն է (Մատթ. 6:13, 1 Հովհ. 2:13-14): Ո՛չ Հին, ո՛չ էլ Նոր Կտակարանում Կայենը չի հիշատակվում որպես Ադամի որդի: Եթե նա անդրանիկը լիներ, անդրանիկության իրավունք կունենար: Ադամը երբեք չի հիշատակվում որպես Կայենի հայր: Այլապես Ենովքը չէր կարող լինել Ադամից հետո յոթերորդը (Ծննդ. 5:18, Ղուկաս 3:37-38, Հուդա հ.14): Աստծո Խոսքը այնքան կատարյալ է, թեև այնքան խորհրդավոր: Միայն Եվան է բոլոր կենդանյաց մայրը (Ծննդ. 3:20): Երկու որդիներից մեկը հաճելի էր Աստծուն. Աբելը գառնուկ մատուցեց, որպես քավիչ զոհ, դրա համար էլ նա ինքը դարձավ առաջին զոհը՝ սպանված առաջին մարդասպանի կողմից: Կայենի մեջ կար նախանձ, չարություն, բռնություն, սպանություն: Այդ հատկությունները ոչ Աստծուց էին, ոչ էլ Ադամից, որը Աստծո որդի էր. դրանք սատանայից էին, որը սկզբից ի վեր մարդասպան է (Ծննդ. 8:44): Մինչդեռ Կայենը նույնպես կրոնասեր էր. նա նույնպես զոհ մատուցեց, բայց դժբախտաբար դրանք երկրի պտուղներ էին, որովհետև նա կապ չէր հաստատել մեղքի մեջ անկման և փրկության ու թողության անհրաժեշտության միջև, ինչպես արել էր Աբելը: Կայենի և Սեթի երկու բնական ճյուղերը գոյություն ունեին մինչև ջրհեղեղը: Ակնհայտ է, որ Աբելը սպանվեց մինչև սերունդ ունենալը, ուստի նրա մասին ծննդաբանական տեղեկություններ չկան: Ինչ վերաբերում է Նոյի ժամանակներին, Ծննդ. 6:2,3 համարներում կարդում ենք. «Աստծո որդիները տեսնելով մարդկանց աղջիկներին, որ գեղեցիկ էին ամեն իրենց հավանածներից իրենց համար կանայք էին առնում»: Այն բանից հետո երբ երկու սերունդները խառնվեցին, Աստված ասաց. «Իմ Հոգին մարդու վրա միշտ պիտի չմնա բոլոր մարմնի վերջը եկել է իմ առաջին» (Ծննդոց 6:3,13), որովհետև Փրկիչը պետք է սերեր Սեթի մաքուր ճյուղից: Նրա սերունդը համարվում էր Աստծո որդիների սերունդ: Մինչդեռ նրանք էլ անհնազանդ եղան, չհավատացին պատգամաբեր և մարգարե Նոյին, մեղք գործեցին մյուս ցեղի հետ խառնվելով: Ինչպես մեր Տերն է ասել Մատթ. 24:38 համարում, դա կրկնվելու է նաև շնորհքի ժամանակի վերջում: Այժմ նույնպես Սուրբ Հոգուն վշտացնում են հոգևոր խառնուրդի պատճառով: Այն ժամանակ հռչակավոր հսկաներ ծնվեցին, հիմա հռչակավոր կրոնական գործիչներ ունենք: Հուդա առաքյալը Նոյի ժամանակը համեմատում է Սոդոմի ժամանակի հետ, ինչպես մեր Տերն այդ արեց Ղուկաս 17:36-30 համարներում, և խոսում է «ուրիշ մարմնի» մասին, որի հետևից գնացին Աստծո որդիները (Հուդա հհ. 5-7): Նաև նրանց մասին է խոսում Պետրոս առաքյալը 2 Պետր.2:4 համարում՝ ասելով, որ նրանք խավարի կապանքով պահվում են դատաստանի համար: Հիսուսը հատուկ դիմեց նրանց, երբ գնաց քարոզելու բանտում գտնվող հոգիներին (1 Պետր. 3:18-22): Նրանք հակառակվեցին Հոգուն, անհնազանդ եղան, խառնվեցին «ուրիշ մարմնի հետ»՝ Կայենի ցեղից եղող մարդկանց աղջիկների հետ: Այդ խառնուրդից առաջացավ մի տարօրինակ տեսակ, որը չկար Աստծո սկզբնական ստեղծագործության մեջ: Գիտնականները չկարողացան որևէ պատասխան գտնել իրենց գտած տարօրինակ կմախքների վերաբերյալ, և դա նրանց մղեց հիմնելու էվոլուցիայի ոչ աստվածաշնչյան տեսությունը: Հիմա նույնպես Աստված Իր զավակներից պահանջում է հստակ բաժանում, մինչդեռ սատանան միշտ ավելի է խրախուսում խառնուրդը: Աստծո այն զավակները, որոնք չեն լսում Աստծո կողմից ուղարկված մարգարեի պատգամը, պետք է նույնպես կրեն դրա հետևանքները: Արուսյակի հետ ընկած երկնային հրեշտակները գտնվում են երկնավորների մեջ (Եփես. 6:12) և դեռևս խավարի կապանքով կապված չեն: Մինչև հիմա ոչ մի երկնային հրեշտակ երկրի վրա չի ամուսնացել (Մատթ.22:30): Մեզ լուսավորելու համար Պողոսը գրում է. «Ամեն մարմին միևնույն մարմինը չէ. ուրիշ է մարդկանց մարմինը, ուրիշ է անասունների մարմինը, ուրիշ է ձկների մարմինը, ուրիշ է թռչունների մարմինը: Երկնային մարմիններ էլ կան, երկրային մարմիններ էլ, բայց ուրիշ է երկնայինների փառքը, ուրիշ է երկրայիններինը» (1 Կորնթ.15:39,40): Ջրհեղեղի ժամանակ ողջ մարդկությունը կորսվեց: Ադամի և Սեթի մաքուր ճյուղից մնացին միայն Նոյը, նրա կինը, նրա երեք որդիներն ու հարսները: Այն ժամանակվանից ողջ մարդկությունը սերում է միայն Նոյի երեք որդիներից, նրանց միջոցով՝ Ադամից (Ծննդ.9:18,19, Գործք 17:26): Այն ժամանակվանից երկու սերունդները գոյություն ունեն միայն հոգևոր ոլորտում: Հովհաննես առաքյալը գրում է. «Սրանով են հայտնի Աստծո որդիները և սատանայի որդիները: Ամեն ոք, ով արդարություն չի անում, Աստծուց չէ, և ոչ էլ նա, ով իր եղբորը չի սիրում» (1 Հովհ.3:10): Տեր Հիսուսը հստակ ասաց կրոնական առաջնորդներին, որոնք հակառակ էին իրեն. «Դուք ձեր սատանա հորից եք և ուզում եք ձեր հոր ցանկությունները կատարել» (Հովհ.8:44): Աստծո Սերմը ցանող Սերմնացանը Մարդու Որդին է, իսկ սերմերը թագավորության զավակներն են: Թշնամին չարն է, որը նույնպես ցանեց իր սերմերը, և դրանցից դուրս եկան իր զավակները: Այդպես է գրված, և իրոք այդպես է. «Բարի սերմը ցանողը Մարդու Որդին է: Արտն աշխարհն է, բարի սերմը նրանք են, որ արքայության որդիներն են, իսկ որոմները չարի որդիներն են» (Մատթ.13:37,38): Մի կողմից տեսնում ենք Կայենին, որ թշնամու բնական սերունդն է, այնուհետև Քրիստոսին, որ Աստվածային Սերունդն է: Այնտեղ կա Եվան, որ չի հավատում, անհնազանդ է, և նրա հետ է սատանան խոսում օձի միջոցով, այստեղ կա Մարիամը, որը հավատում է, հնազանդ է, և նրա հետ է խոսում Աստված Գաբրիել հրեշտակի միջոցով: Այնտեղ սատանայի ներգործությունն է բնական ստեղծագործության սկզբում, այստեղ աստվածային ներգործությունն է գերբնական ստեղծագործության սկզբում Հոգու միջոցով: Երկուսն էլ աշխարհ եկան ծնունդի միջոցով և հայտնվեցին մարմնի մեջ: Բոլորին հայտնի է, որ Քրիստոսը՝ Աստծո Որդին, խոստացված Սերունդն է (Գաղատ. 3:16-20 և այլ համարներ), որ եկավ կնոջ՝ Մարիամի միջոցով (Գաղատ. 4:4-7): Նա Իր վրա վերցրեց անեծքը (Գաղատ. 3:13,14), հաղթեց մահին, հանեց մահվան խայթը (1 Կորնթ. 15:55,56), ջախջախեց առաջին օձի գլուխը, սպանեց թշնամությունը (Եփես. 2:16) և մեզ հաշտեցրեց Աստծո հետ (2 Կորնթ. 5:19), և դա է Ավետարանի հիմնական քարոզչությունը: «Արդ, ուրեմն, ինչպես որ մեկի հանցանքով բոլոր մարդկանց վրա դատապարտություն եկավ, այնպես էլ մեկի արդարությամբ բոլոր մարդկանց վրա կյանքի արդարություն է գալիս» (Հռոմ.5:18): Աստծուց բաժանված ամեն ինչ սխալ է ընթանում, Աստծո հետ հաշտված՝ ամեն բան վերականգնվում է: Սա է Աստծո հրաշալի և ուրախ պատգամը, Բարի Լուրը, որը փրկություն է բերում ողջ աշխարհին: