Այժմ հարց է առաջանում՝ ինչու՞ Հիսուսը Հովհաննեսին Եղիա անվանեց, երբ Հովհաննեսն ինքը հստակ կերպով ասաց «ոչ» և իր պատասխանը հիմնավորեց սուրբգրային ձևով: Այստեղ նորից ենք տեսնում Հին Կտակարանի մարգարեության բնորոշ հատկությունը. հաճախ որոշ իրադարձություններ, որոնց իրականացման միջև երկու հազար տարվա տարբերություն կա, գրված են նույն համարում: Գրեթե բոլոր խոստումներում Քրիստոսի առաջին և երկրորդ գալուստներին վերաբերող իրադարձությունները գրված են նույն համատեքստւմ: Երբ Գաբրիել հրեշտակը հայտնեց Հովհաննես Մկրտչի ծնունդը նրա հայր Զաքարիային, նա վկայակոչեց Եղիայի գալստի առաջին մասը, որի մասին գրված է Մաղաք.4:6 համարում. «Ինքն էլ Եղիայի հոգով ու զորությամբ նրա առաջից կգա, որպեսզի հայրերի սրտերը որդիներին դարձնի, անհնազանդներին արդարների իմաստության, որպեսզի Տիրոջ համար պատրաստ ժողովուրդ կազմի» (Ղուկաս 1:17): Դրա հետ կապված Հիսուսն ասում է Մատթ.11:14 համարում. «Նա Եղիան է, որ գալու էր»: Երկրորդ մասը՝ «…և որդիների սիրտը հայրերին», Գաբրիել հրեշտակը նույնիսկ չի հիշատակում, որովհետև այդ խոստումը հիմա է իրականանում: Աստված շատ կերպերով խոսել էր հայրերի հետ մարգարեների միջոցով, բայց եկել էր ժամանակը դարձնելու Հին Կտակարանի հայրերի սիրտը Նոր Կտակարանի զավակներին: Այսպես Պողոս առաքյալը սովորեցրել է. «Եվ մենք ձեզ ավետարանում ենք այն խոստումը, որ հայրերին տրվել էր: Աստված այն կատարեց մեր մեջ, որ նրանց որդիներն ենք…» (Գործք 13:32,33): Նա, ով կարծում է, որ Մաղաք. 4:6 համարը պետք է հասկանալ բառացիորեն (ինչպես այդ անում են խարիզմատիկ շարժման որոշ խմբերում և ընտանեկան քաղաքականություն են վարում՝ հաշտեցնելով հայրերին՝ որդիների և որդիներին հայրերի հետ), չի հասկացել այս մարգարեության բնույթը, որը կապված է փրկության պատմության հետ: Հետևյալ օրինակները ցույց են տալիս, որ աստվածաշնչյան մարգարեությունները չպետք է կամավոր կերպով մեկնաբանվեն, այլ պետք է դիտվեն փրկության պատմության հետ կապված համատեքստում և դասավորվեն իրենց իրագործման համաձայն: Ես.35:1-7 համարներում նկարագրված են այն մանրամասները, որոնք տեղի են ունեցել մեր Տիրոջ առաջին գասլտյան ժամանակ, ինչպես նաև այն մանրամասները, որոնք կատարվելու են Նրա երկրորդ գալստյան ժամանակ: 4-րդ համարում ասվում է. «Ասե’ք թուլասիրտներին. ՚՚Ուժովցեք, մի վախենաք, ահա ձեր Աստվածը գալիս է վրեժ առնելու, Աստծո հատուցումով է գալիս Նա և Նա ձեզ փրկելու է» (Ես.35:4): Տեր Աստված Ինքը եկավ, փրկություն տվեց, և ինչպես հաղորդվել էր 5-6 համարներում, կույրերի աչքերը բացվեցին, խուլերի ականջները լսեցին, անդամալույծները քայլեցին, համրերը խոսեցին: Երկրորդ մասը, որը վերաբերում է Աստծո վրեժխնդրությանն ու հատուցմանը, թեև գրված է նույն համարում, դեռևս չի իրականացել և գալիքում է: Ես. 61-րդ գլխում միևնույն համարում խոսվում է Աստծո Օծյալի մասին, որը հրատարակելու է Տիրոջ համար ընդունելի տարին և մեր Աստծո վրեժխնդրության օրը: Ըստ Ղուկաս 4:19 համարի մեր Տեր Հիսուսը ժողովարանում կարդաց Եսայի մարգարեի գրքից, բայց կանգ առավ այս խոսքերից հետո ՝ «Տիրոջ ընդունելի տարին քարոզելու..», կանգ առավ համարի մեջտեղում և հանձնեց գիրքը: Նա չկարդաց երկրորդ մասը, որը վերաբերում էր վրեժխնդրության օրվան, որը դեռ գալիքում էր, որովհետև այնժամ չէր կարող ասել. «Այս գրքում գրվածն այսօր կատարվեց, որ ձեր ականջներով լսեցիք» (հ. 21): Հովել 2-րդ գլխում գտնում ենք շնորհքի ժամանակաշրջանում Սուրբ Հոգու հեղման մասին, և նույն նախադասության մեջ խոսվում է նաև Տիրոջ մեծ ու ահեղ օրվա մասին: «Եվ պիտի լինի, որ ամեն ով որ կանչի Տիրոջ անունը, կփրկվի, որովհետև Սիոն սարի վրա և Երուսաղեմում փրկություն կլինի Տիրոջ ասածի պես » (Հովել 2:32): Պենտեսկոստի օրվա իր քարոզում Պետրոսը մեջբերում է այս խոսքերը. «Եվ այնպես կլինի, որ ամեն ոք, ով Տիրոջ անունը կանչվի, կփրկվի» (Գործք 2:21): Նա նույնպես կանգ է առնում համարի մեջտեղում, որովհետև երկրորդ մասը, որը վերաբերում էր Երուսաղեմում և Սիոն սարի վրա փրկությանը, չէր տեղի ունենալու ազգերի համար շնորհքի ժամանակաշրջանում, այլ Իսրայելին վերաբերող ժամանակաշրջանում (Գործք 15:13-15, Հռոմ.11: 25-29 և այլ համարներ): Հին Կտակարանի մարգարեները խոսել են Սուրբ Հոգու ներշնչմամբ՝ հաղորդելով, թե ինչ է կատարվելու Աստծո փրկության ծրագրի համաձայն: Ճշմարիտ բաժանումն ու բաշխումը, ինչպես տեսնում ենք, թողնվել է Նոր Ուխտի Աստծո սպասավորներին, որովհետև նրանց է տրված առաջադրանքը «ճիշտ կերպով բաժանելու» Սուրբ Գրքում գրվածները: Աստվածաշնչյան մարգարեությունը չպետք է մեկնաբանել, այլ դիտել դրա իրականացման մեջ և դասավորել համապատասխան կերպով: Նախակարապետի առաջադրանքն էր կամուրջ գցել Հին Կտակարանից դեպի Նոր Կտակարան և իրականացնել Եղիայի խոստման առաջին մասը (Մաղաք. 4:6): Երբ Տեր Հիսուսը Իր աշակերտներից երեքի հետ բարձրացավ այլակերպության լեռը, այնտեղ հայտնվեցին նաև Մովսեսն ու Եղիան (Մատթ. 17:1-12, Մարկ.9:2-13, Ղուկ. 9:28-36): Թեև այս երկու մեծ մարգարեները ներկա էին, աշակերտները հարցրին միայն մեկի՝ Եղիայի մասին (Մատթ. 17:10): Ինչու՞: Որպեսզի անձամբ Տիրոջից ստանանք պատասխանը. «Հիսուսն էլ պատասխան տվեց նրանց ու ասաց. «Իրոք, առաջ Եղիան է գալու և ամեն ինչ վերահաստատելու է» (հ.11): Պարզ է, որ դա վերաբերում է ապագային: Ինչ վերաբերում է Հովհաննես Մկրտչին, Տերը շարունակում է ասելով. «Բայց ես ասում եմ ձեզ, որ Եղիան արդեն եկել է, և Նրան չճանաչեցին, այլ ինչ որ ուզեցին, նրան արեցին» (հ.12): Այժմ Աստծո զավակների սրտերը պետք է վերադառնան իրենց հայրերի հավատքին, վերադառնան դեպի սկիզբ: Ոչ թե եկեղեցական հայրերին, ոչ էլ ընտանեկան հաշտեցմանը, այլ Քրիստոսի հանդեպ մեր առաքելական հայրերի հավատքին՝ ուսմունքով և գործերով: Այն ժամանակ Տերը նրանց պատասխան տվեց, հիմա մեզ է պատասխանում: Ոչ մի արժեք չունեն փաստարկումները, տրամաբանական առարկությունները, այլ միայն այն, ինչ մեր Տերն է ասել և այն, ինչ գրվել է: Այժմ հարցն այն է, որ ամեն ինչ պետք է վերադարձվի սկզբնական վիճակին փրկության ծրագրի համաձայն: Դա է Եկեղեցուն տրված խոստումը Հիսուս Քրիստոսի վերադարձից առաջ, ինչպես նաև ժամի պատվիրանը: Այդպես է գրված, այդպես էլ կատարվում է: Այժմ՝ Քրիստոսի երկրորդ գալստից առաջ ամեն բան պետք է նորից կարգավորվի Աստվածաշնչի համաձայն, մարգարեական ծառայության միջոցով: Այժմ Աստված իրականացնում է փրկության պատմությունը, և Եղիային ուղարկելու Նրա խոստումը «այո» է և «ամեն» և այդ խոստումը նույնպես իրականացել է: Բայց ինչպես նախկինում Հովհաննես Մկրտչի հանդեպ, նրա հանդեպ էլ վարվեցին այնպես, ինչպես ուզեցին: Երանի նրանց, ովքեր իսկապես հավատում են Աստծուն, այսինքն՝ այնպես, «ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում», որովհետև միայն նրանց համար կբացահայտվի այդ: Աստված չի կարող խոսել այն մարդու հետ, որը չի հավատում այն բանին, ինչ Աստված է ասել և խոստացել: Նա, ում մտքերն ուղղված չեն Աստծուն, խոսում և քարոզում է Աստծուն շրջանցելով: Ըստ Մարկ.12:29,30 համարներում գրված մեր Տիրոջ խոսքերի՝ մենք պետք է Աստծուն սիրենք մեր ողջ մտքով: Նա, ով հավատում է Աստծո ասածին, դրա համապատասխան էլ մտածում է: Հիսուս Քրիստոսի վերադարձից առաջ Աստված ուզում է Իր Եկեղեցում ամեն բան վերականգնել և Եկեղեցուն վերադարձնել իր սկզբնական վիճակին: Դա է «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈւՄ ՏԵՐԸ», որովհետև գրված է մեր Տիրոջ մասին. «Որին երկինքը պետք է ընդունի, մինչև այն ամեն բաների հաստատվելու ժամանակները, որոնց մասին Աստված խոսեց Իր սուրբ մարգարեների բերանով սկզբից ի վեր» (Գործք 3:21): 20-րդ համարում մեզ ասվում է. «Որպեսզի Տիրոջ երեսից հանգստյան ժամանակները գան, և նա ուղարկի նախապես ձեզ համար քարոզված Հիսուս Քրիստոսին»: Հիմա լիովին պարզ է, որ նախ լինելու է վերականգնումը և հանգստյան ժամանակները, և այնուհետև վերադառնում է Հիսուսը: Ամեն: Թող այդպես լինի: Սա է Աստծո ողջ ծրագրի քարոզչությունը մեր ժամանակներում (Գործք 20:27): Դա Քրիստոսի և Եկեղեցու մեծագույն խորհրդի բացահայտումն է (Եփես. 3): Շատերն են խոսում վերջին ժամանակների և Քրիստոսի երկրորդ գալստյան մասին, մինչդեռ առանց հավատալու խոստումին, առանց սպասելու և ապրելու վերականգնումը, նրանց մեծագույն հիասթափությունն է սպասում: Դա կարևորագույն խոստումներից մեկն է, որ հիմա իրականանում է Եկեղեցում: Ես. 28:11 համարում ասվում է. «Իրավ թոթովախոս շրթունքով և օտար լեզվով պիտի խոսի նա այս ժողովրդի հետ»: 12-րդ համարում ասվում է. «Նա որ նրանց ասաց. «Սա է ձեր հոգնածին հանգստացնելու հանգստությունը, և սա է մխիթարությունը, բայց նրանք չուզեցին լսել» (Ես.28:12): Այս հատվածի վերաբերյալ Պողոսը հիշատակել է միայն օտար լեզուներով խոսելը (1 Կորնթ. 14:21), այն ինչ կատարվում է Պենտեկոստեից մինչև մեր օրերը: Երկրորդ մասը՝ հոգևոր նորոգման ժամանակները Պետրոսը ներկայացնում է մարգարեական տեսանկյունից, անմիջապես Հիսուս Քրիստոսի գալստից առաջ կատարվող վերականգնման համատեքստում (Գործք 3:20,21): Դա կատարվում է հիմա: Երանի նրանց, ովքեր բաժին ունեն դրա մեջ: Վերջին հոգևոր արթնությունը և նորոգումը պետք է կատարվեն և կկատարվեն Եկեղեցում կատարյալ վերականգնման հետ միասին: Աստծո Խոսքը միշտ կատարյալ է, միայն պետք է այն ճիշտ դասավորել: